ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 2 χρόνια ακριβώς έτυχε να ζητήσω βοήθεια από το πατέρα μου για κάτι που θεωρουσα σημαντικό και εκείνος δεν δέχτηκε να με βοηθήσει ενώ ειχε την δυνατοτητα.Πιο συγκεκριμενα τοτε ειχα μολις δωσει Πανελληνιες και εχασα την σχολη 1ης επιλογης μου για λιγα μορια. Με πολυ σκεψη τον ρωτησα αν υπαρχει η οικονομικη δυνατοτητα να ξαναδωσω. Εκεινος μου εξηγησε πως δεν σκοπευει να μου δωσει χρηματα , αμα μπορει και θελει να τα αναλαβει ολα η μανα μου και οπως εστρωσα θα κοιμηθω.Εν τω μεταξυ εκεινη την ωρα που του το πα εβλεπε τηλεορααη κι ουτε σηκωσε τα ματια του απο την οθονη οταν του ελεγα το προβλημα μου.Δεχτηκα την απαντηση του χωρις καποια αντιδραση παρολου που πικραθηκα.Αυτο ομως που με τρελανε ειναι πως λιγους μηνες μετα αγορασε νεο αμαξι και εκανε δωρο στην ξαδελφη μου ποσο για το μεταπτυχιακο της. Ε αυτο δεν το αντεξα. Σιγουρα δικα του ειναι τα λεφτα, ο,τι θελει τα κανει ,αλλα πιστευω πως θα μπορούσε να με στηρίξει και μένα την μια και μοναδική φορά που τον χρειάστηκα. Απογοητευτηκα απίστευτα γιατί πίστευα πως νοιάζεται πραγματικά για μένα και αφού είχε την δυνατότητα θα με στήριζε.Μετά από αυτό απομακρύνθηκαμε (χωρίς να έχουμε μαλώσει ποτέ ) και έχω σταματήσει να του λέω πράγματα που του λεγα παλιά κι ας μένουμε στο ίδιο σπίτι. Δεν το θεωρώ δικό μου άνθρωπο πλέον και αυτός ενώ το χει κατάλαβε δεν κάνει κάτι για να το αλλάξει.