Είσαι με τον λάθος άνθρωπο. Κοίτα μη σου σφυρηλατήσει τόσο πολύ τον τρόπο σκέψης σου που μετά δεν υπάρχει επιστροφή.
Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
Είσαι με τον λάθος άνθρωπο. Κοίτα μη σου σφυρηλατήσει τόσο πολύ τον τρόπο σκέψης σου που μετά δεν υπάρχει επιστροφή.
Από την στιγμή που δεν είμαστε τέλειοι πως θα δημιουργήσουμε "τέλειες" σχέσεις;. Όταν υπάρχει θέληση και κοιτάνε και οι οι 2 προς την ίδια κατεύθυνση, τότε αγαπάς κ τις ατέλειες του άλλου ως αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητας του. Η σχέση δοκιμάζεται στην καθημερινότητα. Αν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία η οποία αποτυπώνεται κ στην ερωτική επαφή, δεν χρειάζεται κάθε μέρα να ζεις με την μαγεία. Όποιος αναζητά την μαγεία, τότε ναι πότε δεν θα είναι ικανοποιημένος.
'Οσες μεγάλωσαν με τα παραμύθια, έχοντας ανάλογες προσδοκίες, περιμένοντας τον πρίγκιπα, ε θα προσγειωθούν ανώμαλα.
λολ
Υ.Γ. Αν δεν έχεις προσδοκίες και ελπίδες θα απογοητευτείς με άλλους τρόπους.
Το τέλειο, το ιδανικό, το ουτοπικό που γράφεις πως ψάχνουμε γιατί μεγαλώσαμε με τα παραμύθια, δεν είναι στην πραγματικότητα γλυκά και ρομαντικά ούτε ατμόσφαιρα παραμυθιού αυτό που ζητάμε.
Οι περισσότεροι άνθρωποι αναζητούν το βόλεμα με οποιοδήποτε τρόπο και δεν τους συμβαίνει γι' αυτό ξενερώνουν αμέσως.
Ή κάνουν υποχωρήσεις που τους κάνουν δυστυχείς, εκπτώσεις στα συναισθήματα.
'' Ζωή έψαχνες και χώθηκες στη δική μου'' είπε ο χαρακτήρας μιας ωραίας ηθοποιού στον άντρα της αυτή την εβδομάδα σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα μυθοπλασίας.
Πόσο βγαλμένη από τη ζωή ατάκα.
Γι' αυτό υπάρχουν οι τσακωμοί και οι ''μικροί χωρισμοί'' γιατί δεν υπάρχει ειλικρίνεια από την αρχή.
Αν υπήρχε αληθινός ρομαντισμός και η μαγεία του παραμυθιού που λες τότε θα μπορούσε κάποιος να μην επιλέξει τον τσακωμό και τις διαφωνίες αλλά να μπορέσει να σεβαστεί τον άνθρωπό του και γενικά να υπάρχει μια ωραία συμπεριφορά.
Τυχαίε περαστικέ, βλέποντας την πραγματικότητα (αυτά που ζούμε σήμερα), υπό τη σκοπιά του συνόλου της κοινωνίας, ναι, η ατμόσφαιρα δεν χαρακτηρίζεται ούτε ρομαντική ούτε γλυκιά. Ανατρέχοντας όμως στη μεταπολεμική κοινωνία της Ελλάδας (και σε άλλες κοινωνίες της Ευρώπης αλλά θα μείνω σε εμάς γιατί η κουβέντα ανοίγει πολύ), θα δούμε μια κοινωνία (σε όλα της τα πεδία) αγγελικά πλασμένη, με αέρα ρομαντισμού και παραμυθιού; Κοινωνία "ανοιχτή", ανεκτική, χωρίς εγκλήματα; Εμείς είμαστε οι κύριοι διαμορφωτές του χρώματος και του ρομαντικού ή όχι αέρα και της μαγείας στην προσωπική μας ζωή. Εμείς έχουμε, τα πινέλα, τα χρώματα και τον καμβά. Όπως σωστά γράφτηκε πιο πάνω δεν είμαστε τέλειοι για να κάνουμε τέλεια σχέση και εάν υπάρχει θέληση και από τους δύο, κοιτάνε προς την ίδια κατεύθυνση, τότε ναι, μπορεί ο αληθινός ρομαντισμός και η μαγεία του παραμυθιού να ξεπεράσουν τις όποιες διαφωνίες, τσακωμούς, μικρούς χωρισμούς. Τα βήματα γίνονται και από τους δύο, όχι μόνο από τον έναν, πρωτοβουλίες πρέπει να παίρνει και η άλλη πλευρά (αρκεί να το θέλει). Ο πραγματικός ρομαντισμός δεν χάνεται ποτέ. "Επανάσταση του σήμερα είναι η διατήρηση της τρυφερότητας".
Εννοείται πως τα βήματα γίνονται και από τους δύο. Με κοινά βήματα τσακίζεται και καταπατάται από την αρχή κάθε έννοια ρομαντισμού και τρυφερότητας.
Ή μπορεί ο ''ρομαντισμός'' του ενός να μη συμπίπτει με τον ''ρομαντισμό'' του άλλου.
Το ότι χρησιμοποιούμε οι άνθρωποι τις ίδιες λέξεις δε σημαίνει πως εννοούμε και θέλουμε και τα ίδια πράγματα.