ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι άντρας, περίπου 20 χρονών. Φοιτώ σε ένα Πανεπιστημιακό Τμήμα, που βρίσκεται σε νησί πολύ μακριά από τη γενέτηρά μου. Μου αρέσει αυτό που σπουδάζω κι είμαι σχεδόν άριστος. Αυτά τα χρόνια που σπουδάζω (αλλά και το τελευταίο σχολικό μου έτος), δεν βρήκα φίλους και κοπέλα, γιατί φοβάμαι τις ανθρώπινες σχέσεις, λόγω κάποιων καταστάσεων του παρελθόντος. Πιο πριν είχα μια παρέα αλλά τους έκανα πέρα, όπως κι όποια κοπέλα μου έδειχνε ενδιαφέρον (το δεύτερο το κάνω και τώρα). Δεν έχω κάνει ΤΙΠΟΤΑ ποτέ και με καμία. Εννοώ ούτε φιλί δεν έχω δώσει! Είμαι πολύ συναισθηματικός και δεν μπορώ να κάνω σεξ ή κάτι παρόμοιο (μόνο φλερτάρω που και που) με κάποια για την οποία δε νιώθω τίποτα, όσο όμορφη κι αν είναι αυτή (είμαι κι εγώ εμφανίσιμος) που δείχνει το ενδιαφέρον, αλλά κι από την άλλη δεν αντέχω να επενδύσω σε ανθρώπινες σχέσεις (παρόλο που ρισκάρω να απευθυνθώ σε εσάς). Η οικογένειά μου με αγαπάει και μιλάμε τηλεφωνικώς, αλλά είναι μακριά, δεν μπορώ να επιστρέφω συχνά και δεν με καταλαβαίνουν πάντα. Το να ζω μόνος μου έγινε ευκολότερο και μάλλον αυτό θα συνεχίσω να κάνω, αλλά η ζωή μου δεν είναι καθόλου ικανοποιητική. Λέω συνέχεια στον εαυτό μου και κάποιες φορές κι έξω ότι όλες οι γυναίκες είναι... κακές, γιατί με βοηθάει να κρατάω αποστάσεις από αυτές. Μέχρι πριν από κάποιους μήνες είχα ένα θέμα με το αλκοόλ, το οποίο ευτυχώς ξεπέρασα, αλλά δε θέλω να ξανακυλήσω. Η ασχολία μου (εκτός από το διάβασμα και κάποια video games) είναι η λογοτεχνία. Ας μην πω άλλα για εμένα. Θέλω, τέλος πάντων, να σας ρωτήσω αν θεωρείτε ότι ένας άνθρωπος σαν εμένα, στην ηλικία που είμαι, έχει κάποια θέση στη σύγχρονη πραγματικότητα κι αν μπορεί να ζήσει μια κάπως ικανοποιητική ζωή ή αν είναι καταδικασμένος... σ' ό,τι θα μπορούσε να είναι καταδικασμένος.