ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φέτος το Πάσχα το πέρασα σε ένα μεγάλο χωριό στη Βόρεια Ελλάδα, κοντά στα Ιωάννινα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως εκεί οι κάτοικοι ήταν ευτυχισμένοι- ή τουλάχιστον έτσι έδειχναν. Κανείς δεν παραπονιόταν για κρίση, αν και από γνωστούς ξέρω πως το οικονομικό επίπεδο σχεδών όλων των κατοίκων του "χωριού" είναι πολύ ανώτερο από του μέσου Αθηναίου. Έστω...Οι γιαγιάδες ήταν χαμογελαστές, πήγαιναν στην Εκκλησία από νωρίς με την παραδοσιακή τους φορεσιά και όλες είχαν 2 μεγάλες, μαύρες πλεξούδες στα κατά τα άλλα άσπρα μαλλιά τους, οι οποίες δεν ξέρω αν ήταν το τωρινό μαλλί τους, ή αν τις είχαν κόψει πιο νέες και τις είχαν κρατήσει.Οικογένειες ενωμένες πήγαιναν στην εκκλησία, χαμογελούσαν, οι γιαγιάδες κυνηγούσαν τα παιδιά που έπαιζαν ανέμελα στην πλατεία. Μου θύμιζαν εμένα παιδί, πηγαίναμε όλοι μαζί για Πάσχα στο χωριό, στην Πελοπόννησο, δίπλα στη θάλασσα, σε ένα κτήμα με κούνιες για τα παιδιά και χώρο να ψήσεις. Η γιαγιά μου μας έπαιρνε καμιά 30αριά τσουρέκια, τα 10 για εμάς και τα υπόλοιπα να τα δωρίσει. Οι δικοί μου δυσανασχετούσαν με αυτό κάποιες φορές (και με το δίκιο τους άντε να έχεις ταξίδι και μαζί με τις βαλίτσες να έχεις να χωρέσεις και 30 τσουρέκια στο πορτ μπαγκάζ). Όταν φτάναμε εκεί, τακτοποιούμασταν στα δωμάτιά μας, είμασταν τόσα άτομα που κλείναμε όλο το "Ξενοδοχείο" μόνοι μας και ξεκινούσε το Πάσχα. Τι όμορφα που ήταν.Φέτος η γιαγιά δεν μας πήρε τσουρέκια, όχι λόγω κρίσης, ακόμα και 1 ευρώ σύνταξη να έπαιρνε, θα πουλούσε το σπίτι της προκειμένου να μην χαλάσει την παράδοση, αλλά γιατί δεν ξέρει πως είναι Πάσχα. Γιατί είναι σε μία κλινική για άτομα με άνοια και με δυσκολία μας αναγνωρίζει. Οι υπόλοιποι συγγενείς- φίλοι που περνούσαμε το Πάσχα μαζί, άλλοι είναι χωρισμένοι και ξαναπαντρεμένοι, άλλοι δεν έχουν πλέον τα οικονομικά περιθώρια για τέτοιου είδους ταξίδια, άλλοι φυσικά είναι ψυχραμένοι λόγω χαζών παρεξηγήσεων που μέσα στα χρόνια έγιναν σοβαροί λόγοι να μην μιλιόμαστε. Παρόλα αυτά, το Πάσχα το πέρασα τέλεια, με τους γονείς και τον αδερφό μου, γιατί εκείνοι θα είναι πάντα εκεί, δεν θα φύγουν ποτέ από δίπλα μου και γιατί δεν περιμένω να τους εκτιμήσω όταν πλέον δεν θα μπορώ να περάσω Πάσχα μαζί τους!