ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 22 χρονών κοπέλα και φοβάμαι να μιλήσω σε κάποιον για ότι με απασχολεί... Τα κρατάω μέσα μου γιατί κυριαρχεί ο φόβος και η ανασφάλεια... Αλλά και που λέω 2 πράγματα πάντα καταλήγει στο να θέλω να εξαφανιστώ γιατί κανείς δεν συμμερίζεται τα προβλήματά μου... Μέχρι και η σχέση μου δεν με καταλαβαίνει όλο μου βάζεις τις φωνές όταν του μιλάω για κάτι που με προβληματίζει και κατέληξα πλέον στο ότι δεν θέλω να του λέω τίποτα.. Εμπιστοσύνη δεν έχω σε κανένα και απλά είμαι συνεχώς σκεπτική και φοβάμαι μην έχει αρνητικό αντίκτυπο στην δουλειά μου γιατί μου λένε συνεχώς τι έχω και δεν μιλάω σε κανέναν και είμαι σκεπτική... Μόνο με τους συναδέλφους αυτό στους πελάτες είμαι ακριβώς το αντίθετο βασικά εκεί βγάζω τον κανονικό μ χαρακτήρα γιατί ξέρω ότι δεν θα ασχοληθούν και πολύ μαζί μου... και δεν έχουν κανένα παράπονο από εμένα...Πείτε μου εσείς τι να κάνω? έχω σκεφτεί να γράφω τις σκέψεις μου σε ένα ημερολόγιο... λέτε να βοηθήσει? ή να επισκεφτώ κάποιο ψυχολόγο? τουλάχιστον αυτοί είναι η δουλειά τους να σε ακούσουν...