Στο σημερινό «Α μπα»: περιορισμένες επιλογές

Στο σημερινό «Α μπα»: περιορισμένες επιλογές Facebook Twitter
87

__________________
1.


Αγαπητη Αμπα μου

Το προβλημα που εχω είναι αλλο ενα first world problem που λεν και στο χωριο μου. Εχω μια πολυ καλή φιλη η οποία πίνει πολύ. Δεν ξερω αν πινει γενικότερα και σπιτι της (αμφιβαλλω γιατί μενει με τους γονεις της), αλλα όταν βγαίνουμε έξω του δινει και καταλαβαινει. Με αποτέλεσμα να γινεται χάλια και σχεδόν πάντα κάποιος από τους υπόλοιπους της παρέας να πρέπει να την "νταντέυει". Και μάντεψε σε ποια πεφτει πάντα ο κληρος!

Μπορώ να σου αναφερω άπειρες φορές που ήπιε και την κυνηγούσα από δω κι από κει, που μας περιμενε το ταξι απ εξω κι εγω την τραβολογουσα να φυγουμε κι εκεινη κυλιοταν στα πατωματα τραγουδωντας Βασιλη Καρρά, που με έφερε σε δύσκολη θέση και με έβγαλε από το προγραμμα μου γιατί σωνει και ντε ηθελε να φυγουμε μαζι.
Μια αλλη φορα που γυρισαμε σπιτι μου μετα απο ξενυχτι, σηκωθηκε (ενω κοιμομουν δηλαδη) κι εκανε εμετο σε ολο το μπανιο, και οι γονείς μου την επομενη μερα το βρήκαν σε άθλια κατάσταση.
Σημερα ο κομπος εφτασε στο χτενι. Πηραμε ταξί και ξέρασε σχεδον μεσα στο ταξι. Ευτυχώς προλαβαμε και σταματησαμε (δις) και δοξα σοι ο οδηγος ηταν υπομονετικος και με κατανοηση!
Και τωρα εμενα το ταπεινό μου μυαλουδακι παει στο χειρότερο:
Κι αν ο οδηγος τα επαιρνε και μας παρατουσε στη μεση του πουθενά; Κι αν είχε κανει εμετο ΜΕΣΑ στο ταξί; Αισθανθηκα τοση ντροπη σημερα ρε Αμπα μου!
Δεν έχει όριο στο ποσό πίνει, και ενώ κάθε φορά μετά από hangover λέει δεν θα ξαναγινει ετσι τόσο χάλια, παντα ξαναγίνεται. Μην σου πω και χειρότερα!
Δεν ξερω τι να κανω. Λεω οχι πια σε εξοδους μαζι της γιατί δεν θελω να την νταντέυω, φοβαμαι πως καθε βράδυ θα καταληξει ετσι και δεν απολαμβάνω το ποτό μου τώρα πια! Δεν μπορώ να καταλαβω αν ειναι κάποιο σοβαρότερο πρόβλημα (αλκοολισμος) ή αν είναι απλά απερίσκεπτη.
Οποιαδήποτε συμβουλή θα ήταν ευπροσδεκτη! Σε φιλώ <3
- Τρου-φάκι


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Πες της να κάνει αυτό και αυτό και αυτό το τεστ και οπωσδήποτε, οπωσδήποτε μην διστάσεις να της πεις ότι δεν θέλεις να βγαίνεις μαζί της επειδή πίνει τόσο πολύ που χάνει τον έλεγχο.

__________________
2.


ΠΑΙΖΕΙ ΡΟΛΟ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΗΛΙΚΙΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΕΝΟΣ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ (ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ 13 ΕΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑΣ),
-ΚΑΤΕΡΙΝΑ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΟΥΜΕ. ΣΤΟΠ.


__________________
3.

Γειά σου :) Θα ήθελα να παραθέσω μια ιστορία που εδώ και καιρό σκέφτομαι να στην γράψω! 23 χρονών, 3 χρόνια σχέση πολύ όμορφη και όλα να κυλάν όπως πρέπει-με τα ταξιδάκια της,τις αγάπες της,τις συζητήσεις,τις παρέες και όλα-Και ενώ πραγματικά όλα ήταν στο πικ της ευτυχίας, το καλοκαίρι πήγα σε ένα σεμινάριο και γνώρισα έναν τύπο.Από την πρώτη στιγμή συναντήθηκαν τα βλέμματά μας και κατάλαβα ότι θα γίνει κάτι κακό..ότι έχει πολύ ψωμί η υπόθεση.(ποτέ άλλοτε δεν πίστεψα στους κεραυνοβόλους έρωτες και σε αυτά τα μελό αλλά για μια στιγμή μου φάνηκαν όλα τόσο αληθινά).Μέσα στις κενές μας ώρες του σεμιναρίου ήπιαμε κάποιες φορές καφέ μαζί,κάποιους ατελείωτους καφέδες με συζητήσεις που μου είχαν πάρει τα μυαλά.Ήταν σαν να τον ήξερα χρόνια και ένιωθα υπέροχα.Δεν ήθελα να το συνεχίσω παραπάνω λόγω της σχέσης μου και έτσι φύγαμε από το σεμινάριο με τις αναμνήσεις των καφέδων μας και κανέναν άλλον ερωτικό υπαινιγμό.Παρ'όλα αυτά μετά άρχισαν απανωτά μηνύματα για το πόσο πολύ με θέλει,ότι δεν του έχει ξανασυμβεί αυτό και ότι είναι κάτι που πρέπει να ζήσουμε γιατί η ένωσή μας ήταν κάτι το ξεχωριστό.Του είπα πως έχω σχέση και ότι δεν θα ήθελα να τα χαλάσω όλα για έναν ενθουσιασμό και αυτός συνέχισε λέγοντάς μου ότι δεν είναι ένας ενθουσιασμός.Και επειδή ήδη έχω μακρυγορίσει αρκετά να σου πω σε αυτό το σημείο ότι από τις τύψεις μου ζήτησα από το αγόρι μου να πάρουμε λίγο χρόνο ξεχωριστά.Μέσα σε αυτόν τον χρόνο βρεθήκαμε με τον άλλον.Ήταν ένα άσχετο,έξαλλο και φανταστικό 3ήμερο σε μια παραλία.Περάσαμε αυτές τις μέρες σαν να ήταν 3 ώρες και φεύγοντας οριακά δεν μου μιλούσε γιατί είχε τσατιστεί(;!)που δεν με είχε γνωρίσει πιο νωρίς και ότι όλο αυτό είναι καταδικασμένο γιατί σε λίγες μέρες θα έφευγε για σπουδές στο εξωτερικό.Όμως συνεχίσαμε να μιλάμε(μέχρι που μου είπε να πάω μαζί του).Ο καιρός πέρασε όμως,εγώ επέστρεψα στη βάση μου και μαζί και στη σχέση μου.Δεν ένιωθα ότι μπορούσα να χωρίσω..τον αγαπώ τόσο πολύ και όλα είναι πολύ όμορφα!Και έτσι προσπάθησα να διακόψω την επικοινωνία μου με τον άλλον, κάτι που ακόμη και τώρα δεν επιτεύχθηκε με μεγάλη επιτυχία,αλλά τουλάχιστον μιλάμε αραιά και σαν φίλοι-που δεν είμαστε..-Έπειτα βέβαια αραίωσαν από την μεριά του πολύ τα πράγματα.Και μετα από όλο αυτό το στόρι έφτασα στο ζουμί.Γυρίζει για Χριστούγεννα και μου ζήτησε να βρεθούμε.Θέλω τόσο πολύ να τον ξαναδώ,να ξανανιώσω όλο αυτό το περίεργο πράγμα αλλά δεν δικαιούμαι να περιπαίζω έτσι το αγόρι μου,ούτε να ξαναζητήσω "χρόνο".Ή θα χωρίσουμε ή θα ξεχάσω κάθε πιθανή συνάντηση και επικοινωνία με τον άλλον.Αξίζει για μια φορά,για μια στιγμή,για κάτι αβέβαιο,κάτι καταδικασμένο να χαλάσω τη σχέση μου,η οποία μου δίνει πολλά σε πολλά επίπεδα και νιώθω όμορφα μέσα σ αυτήν;Είναι δύο πράγματα τόσο διαφορετικά και δεν μπορώ να καταλάβω τί αξίζει και τί θέλω.
-coffeeisallweneed


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Τα Χριστούγεννα πέρασαν αλλά αυτό που θα σου πω ισχύει έτσι κι αλλιώς. Πρώτον, το αγόρι σου το περιπαίζεις έτσι κι αλλιώς εδώ και πολύ καιρό. Δεύτερον, όσο και να νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιο μοιραίο σταυροδρόμι, δεν έχει και πολλή σημασία τι θα κάνεις τώρα, γιατί ό,τι και να κάνεις, λάθος θα είναι, κι αυτό γιατί δεν έχεις αρκετή φαντασία. Αυτό που σου προτείνεται να ζήσεις δεν είναι καταδικασμένο. Προτιμάς τη σιγουριά, και αυτό είναι που τελικά θα σε φάει.


__________________
4.

Γεια σου Λένα..ελπίζω να μου απαντήσεις γιατί χρειάζομαι μια ηρεμη αντικειμενική αποψη απίστευτα πολύ.Είμαι 28 και μένω μόνος απο τα 20 χωρις καμια απολυτως βοήθεια -ακόμα και σε περιόδους που είχα ανάγκη- από τους δικούς μου με μισθο 500 ευρω. Αυτό σημαίνει πως για να τα βγάλω πέρα ζω ας τολμήσω να πω φτωχικά. Επειδή είμαι αρκετά κοινωνικός μέσα σε αυτά τα χρόνια έχω γνωρίσει πάρα πολύ κόσμο και για λόγους αν θες δικιάς μου απορίας πάντα ρωτάω για τις συνθήκες ζωής τους. Μάντεψε.. ούτε ένας και στο υπογράφω αυτό δεν ζει μόνος του ενω παίρνει τα δικά μου χρήματα. Είτε θα ζει με γονείς και τα χρήματα θα είναι όλα στην διάθεση του ή θα μένεις μόνος και θα τσοντάρουν οι δικοί του τουλάχιστον το ενοίκιο. Και αυτό με κάνει και νιώθω άσχημα γιατί λόγω μεγαλύτερης άνεσης ζουν ταξίδια στο εξωτερικό ,αγοράζουν ότι θέλουν ,πάνε όπου θέλουν ενω εμένα τρέμει το φυλλοκάρδι μου μην μου συμβεί κάτι και δεν έχω ούτε για τα βασικά.. Έχω ψάξει για καλύτερη δουλειά, ούτε για δείγμα και δεν σου κρύβω πως σε μια περίοδο της ζωής μου εκπορνεύτηκα για μια πιο ποιοτική ζωή αλλά δεν άντεξα και σταμάτησα.. Όλοι μου λένε "μπράβο σου που είσαι ανεξάρτητος" αλλα το να το κάνω αν δεν μπορω να βρω ηρεμία;;Δεν ξερω ακριβως πια ειναι η ερώτηση και ζητώ συγνώμη για την φλυαρία μου αλλά πεθαίνω να ακούσω την άποψη σου
-Νίκος


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Νίκο, αν δεν μπορείς να βρεις ηρεμία στη ζωή σου δεν θα σε βοηθήσει καμία απάντηση από μένα. Χρειάζεται πολλή κουβέντα για αυτά που γράφεις. Καταρχάς δεν μας λες το πιο σημαντικό, που είναι για ποιο λόγο δεν έχεις βοήθεια από τους δικούς σου. Δεν θέλουν να σε βοηθήσουν ή για κάποιο λόγο αρνείσαι να ζητήσεις βοήθεια; Νομίζω ότι πίσω από όλα αυτά που γράφεις βρίσκεται η σχέση σου με την οικογένεια σου, και τα οικονομικά προβλήματα είναι αποτέλεσμα, όχι αιτία, όχι ότι υποτιμώ την έλλειψη πόρων ως ουσιαστικό, πολύ ουσιαστικό πρόβλημα.


Υπάρχουν τρόποι για να βελτιώσεις την ζωή σου, όπως είναι η συγκατοίκηση, αλλά δε νομίζω ότι ψάχνεις αυτού του είδους την απάντηση. Νομίζω ότι είναι καλύτερα να μιλήσεις με έναν ψυχολόγο.


__________________
5.

Θεωρείς πως το να ζητας απο κάποιονα να είναι μονογαμικος για μια ζωη ειναι λίγο υπερβολικό ή συμβαινει; Και θα εξηγήσω τι εννοω.. Ξερω πως υπάρχουν ανθρωποι που τα εχουν καταφέρει αλλά ποσοι απο αυτους το εκαναν επειδη ηθελαν να μεινουν μονογαμικοι χωρις να τους πιεζουν κοινωνικα πλαισια? Απο την άλλη ποσοι ηταν εκεινοι που εμειναν επειδη δεν ειχαν την ευκαιρια. Το αλλο που σκεφτομαι ειναι ποσοι εζησαν μια οντως χαρουμενη ζωη, γεματη, με τον συντροφο τους μεχρι τα βαθυα γεραματα.. Είμαι 25 χρονων και σκεφτομαι πως αντε μεχρι τα 50 σου λεω εγω να ζησω ειναι αλλα 25 χρονια, στα οποια σε αντίθεση με αυτα που εχουν περασει (καθως μεχρι τα 18 ημουν ανηλικη), θα ειμαι..δεν ξερω πως να το πω.. οχι διαθεσιμη αλλά θα μπορω να κανω οτι θελω.. πως μπορω να υποσχεθω οτι δεν θα κανω τιποτα σε αυτα τα 25 χρονια; 9.125 μερες.. θα μου πεις δεν μπορεις να απαντησεις για εμενα κλπ κλπ.. αλλα πως μπορεις να υποσχεθεις κατι τετοιο; δεν αγχωνεται κανεις οταν το κανεις εγω νομιζω θα παθω κριση πανικου αληθεια το λεω.. οχι γιατι δεν αγαπω τον συντροφο μου πραγματικα τον λατρευω, τον σκεφτομαι και χαμογελαω και ολα τα φρου φρου και αρωματα..αλλά αυτο ειναι μια τεραστια υποσχεση και δεσμευση που μου φαινεται πραγματικα εξωπραγματικη..τοσο για μενα οσο και για εκεινον να την δωσει..οπως καταλαβες δεν πιστευω ιδιαιτερα στην μονογαμια
-μπερδεμενη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αυτά που κάνουμε και αυτά που μας έχουν μάθει ως σωστά να κάνουμε, αυτό που ονομάζεις πίεση από κοινωνικά πλαίσια, δεν διαχωρίζονται με σαφήνεια. Τα περισσότερα από αυτά που κάνουμε και νομίζουμε ότι θέλουμε είναι αυτά που μας έμαθαν να κάνουμε και να νομίζουμε ότι θέλουμε. Η μονογαμία είναι μια συμφωνία που έχουμε κάνει ως κοινωνία που εξυπηρετεί διάφορους σκοπούς, κι εδώ μπορείς να διαβάσεις κάποιες ενδιαφέρουσες θεωρίες σχετικά με τις οποίες μπορεί κάποιος να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει, αλλά υπάρχει κάτι στο οποίο όλες συγκλίνουν: η μονογαμία δεν είναι «φυσική», είναι κάτι που μαθαίνεται, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απορριπτέα. Πολλά πράγματα δεν είναι «φυσικά» αλλά τα κάνουμε επειδή παρουσιάζουν κάποιο όφελος.


Για την αγωνία σου, τώρα. Σκέψου τι μυαλά είχες δέκα χρόνια πριν. Σου υπόσχομαι ότι άλλο τόσο διαφορετικά θα έχεις σε δέκα χρόνια από τώρα. Αυτό που αισθάνεσαι τώρα για τη μονογαμία μπορεί να μείνει όπως είναι – σε αυτή την περίπτωση πρέπει να ψάξεις να βρεις ένα ταίρι που είναι στο ίδιο μήκος κύματος. Μπορεί όμως να αλλάξει, και να αλλάξει πολύ. Αυτοί που είναι μονογαμικοί και μένουν με τον άλλον ως τα βαθιά γεράματα – φυσικά και υπάρχουν – το κάνουν όχι επειδή καταπιέζονται από κοινωνικές συμβάσεις, αλλά επειδή πραγματικά το προτιμούν. Με τα χρόνια κάποιοι ανακαλύπτουμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι τόσο συναρπαστικοί όσο νομίζαμε, ότι οι πιθανότητες ευτυχίας δεν πολλαπλασιάζονται με τις γνωριμίες, και ότι η σταθερή σχέση με έναν άνθρωπο, αν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος, μπορεί να σε γεμίσει τόσο ώστε το τσιλιμπούρδισμα να σου φαίνεται ελάχιστα καλύτερο από το φτυάρισμα βράχων στη Σιβηρία.

 

__________________
6.


Έχω κι εγώ έναν προβληματισμό να μοιραστώ... Καταρχήν να αναφέρω ότι ήμουν και είμαι σινεφίλ, πιστή σινεφίλ από τα 17 μου τουλάχιστον! Από τα 90's, τη χρυσή δεκαετία της ζωής μου και των φοιτητικών μου χρόνων, θυμάμαι ανεξίτηλα τον εαυτό μου να μπαινοβγαίνουμε με την παρέα μου στα σινεμά, στα φεστιβάλ κινηματογράφου, στις μεταμεσονύχτιες προβολές, στα αφιερώματα! Και αναπολώ μέχρι σήμερα όλες εκείνες τις πολλές, πάρα πολλές καταπληκτικές, υπέροχες ταινίες που είδαμε όλα εκείνα τα χρόνια, από τα late 80' s έως τα τελευταία 90's, θυμάμαι ακόμα τον εαυτό μου να βγαίνει έξω από το σινεμά με σχεδόν πάντα τόσο έντονα συναισθήματα, τρόμο, νοσταλγία, θλίψη, κατάνυξη, γοητευμένη, συνεπαρμένη, ενθουσιασμένη! Και το ερώτημά μου είναι, γιατί πλέον είναι τόσο μα τόσο δύσκολο έως απίθανο να αισθανθώ έτσι μετά από μία ταινία? Εξακολουθώ να βλέπω πολύ σινεμά και τώρα, στα 40 plus μου, συνειδητοποιώ ότι η τελευταία φορά που βγήκα συνεπαρμένη και εκστασιασμένη από ταινία και μάλιστα μετά από πολύ καιρό και μετά από πολλές ταινίες, ήταν τα "Οι ζωές των άλλων" και "Ο λαβύρινθος του Πάνα", το πιστεύεις? Έκτοτε , καμία άλλη φορά! Πέρισυ πήγα ξανά μετά από χρόνια στο φεστιβάλ κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη, είδα όσο περισσότερες ταινίες μπορούσα, αναζήτησα μάταια την ταινία που θα μου προκαλούσε στην έξοδό μου από την αίθουσα την ίδια απίθανη ταχυπαλμία και ευφορία που μου είχε προκαλέσει πριν πολλά χρόνια σε εκείνο το φεστιβάλ εκείνο το καταπληκτικό "Τρέξε Λόλα, τρέξε"! Μου έχει λείψει αυτή η αίσθηση, πραγματικά και δεν ξέρω τί φταίει, είναι τόσο φτωχή η κινηματογραφική παραγωγή πλέον, ή εγώ μεγάλωσα και δεν μπορώ να νιώσω πια τόσο έντονα? Έχω γίνει εγώ παράξενη και ιδιότροπη, ή δεν γυρίζονται πλέον τέτοια φιλμ? Βαρέθηκα κάθε φορά να απογοητεύομαι, βαρέθηκα να πηγαίνω όλο ενθουσιασμό να δω π.χ. κάθε καινούργια ταινία του Γούντι Άλεν μόλις προβάλλεται στην Ελλάδα και να φεύγω με την αίσθηση ότι ήταν απλά συμπαθητική και όχι αξιομνημόνευτη...
-Στραβός είν' ο γιαλός, ή εγώ στραβά αρμενίζω?


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Σου άρεσαν όλες οι ταινίες επειδή δεν είχες οξυμένο κριτήριο. Τώρα έχεις πάρα πολλή εμπειρία για να ξετρελαθείς με το οτιδήποτε. Αυτό είναι το τίμημα της εμπειρίας. Στον αντίποδα, και με το ίδιο αποτέλεσμα, το να νιώθεις έντονα είναι ικανότητα, ικανότητα που χάνεται όσο μεγαλώνουμε, όπως χάνουμε την ακοή μας, την γεύση μας, ακόμα και την ικανότητα μας να κοιμόμαστε πολλές ώρες. Σε κάθε περίπτωση, σου εύχομαι να μην πέσεις ποτέ στην παγίδα να πιστέψεις ότι όλα ήταν καλύτερα μια συγκεκριμένη δεκαετία, που είναι η δεκαετία που εσύ ήσουν νέα. Είναι η πιο θλιβερή απόδειξη ότι η κοινωνία σε έχει προσπεράσει. Το επόμενο βήμα είναι να βρεθείς εκτός της και μετά, να γίνεις γραφική.


_________________
7.


Σε μια συζήτηση που είχα με τις φίλες μου για τους πρώην μας, καταλήξαμε στο εξής συμπέρασμα: ότι ήρθαν στη ζωή μας σε μια περίοδο που είχαμε μπουχτήσει από τη μοναξιά μας, που δεν μάς είχε παρουσιαστεί κάτι καλύτερο, κι ότι, ενώ στα πρώτα ραντεβού είχαμε δει κάποια "στραβά", τα προσπεράσαμε, χωρίς να το πολυσκεφτούμε. Και τελικά, αφού κάναμε τη σχέση, χωρίσαμε, άλλες μετά από λίγο άλλες μετά από πολύ καιρό για τους λόγους που εξαρχής προβληματιζόμασταν ή για κάτι άλλο που βγήκε στην πορεία. Οι επιλογές είναι λίγες. Πώς θα βρούμε το "ιδανικό" ταίρι για εμάς τη στιγμή που δεν υπάρχουν επιλογές; Πώς θα αποφύγουμε τον συμβιβασμό και τον επερχόμενο χωρισμό από εδώ και στο εξής;


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Από πού προκύπτει το αξίωμα ότι οι επιλογές είναι λίγες; Και έτσι να είναι, δεν χρειαζόσαστε πολλές. Μια και καλή χρειάζεται. Αν οι λίγες που έχετε είναι η μια χειρότερη από την άλλη, τότε δεν φταίει η κακή σας μοίρα, αλλά ότι συναναστρεφόσαστε τους λάθος ανθρώπους, βρισκόσαστε στους λάθος κύκλους, και δεν έχετε καταλάβει ότι υπάρχουν άντρες που σας ταιριάζουν, αλλά δεν ξέρετε πώς να τους βρείτε και να τους διεκδικήσετε, ή, ακόμη χειρότερα, δεν ξέρετε πώς να τους αναγνωρίσετε. Από τους φίλους σας πρέπει να ξεκινήσετε. Σας γεμίζουν; Μιλάνε στην καρδιά σας; Νιώθετε ψυχική συγγένεια; Αυτοί οι άνθρωποι θα σας φέρουν στα σωστά μέρη για ταιριαστά φλερτ.


Όσο για τον συμβιβασμό, είναι απαραίτητος ως ένα σημείο. Αν δεν ξέρετε ποιο είναι αυτό το σημείο, τότε δεν ξέρετε αρκετά καλά τον εαυτό σας, και αυτός μπορεί να είναι ένας ακόμα λόγος που δεν βρίσκετε αυτόν που σας ταιριάζει.

87

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Βρε παιδιά, προχθές σπεύσατε, ορθώς, χωρίς προηγούμενο σε τέτοια συρροή, να υπογραμμίσετε πως η κοπέλα εννοεί έκτρωση και όχι αποβολή. Σήμερα κανείς δε θα πει στη φίλη σινεφίλ ότι τέλη 80ς με τέλη 90ς ήταν γενικώς και παγκοσμίως υπερπαραγωγή εποχή; Εδώ ο Κωστόπουλος είχε κοτζάμ εκδοτικό οίκο, έτρωγε και τάιζε κόσμο και κοσμάκη και προχθές βγήκε στη Μενεγάκη να φτιάξει μακαρόνια με κιμά.
Ναι αλλά αν το λέγαμε ("εμείς...εμείς ρε περάσαμε μεγαλεία...αααααχ...τότε...τότε ήταν εποχέεεες") υποπίπτουμε στο ατόπημα "Mais où sont les neiges d'antan?" που ανελύθη στην σελίδα 1 των σχολίων. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή! Τι να κάνουμε κι εμείς οι έρμοι σχολιαστές. ΥΓ. Ο σημερινός "κινηματογράφος-αριστούργημα" είναι οι ειδική παραγγελιά τηλεσειρές. Ποτέ ξανά στην ιστορία της τηλεόρασης τέτοια ποιότητα μαζεμένη. Βάλτε τώρα που γυρίζει! Σε 30 χρόνια θα λέμε "αλλά τότε...αχ τότε...πού τώρα τέτοια..."ΥΓ.2 Ένας κύκλος η ζωή κι η ιστορία. :)
Α, δεν το λέω με νοσταλγία. Αλλά ούτε και απέχθεια. Εκείνη τη δεκαετία το χρήμα έρεε άφθονο, κατά συνέπεια και οι παραγωγές. Δίνονταν εκατομμύρια για παραγωγή γάμων, στην έβδομη τέχνη θα τσιγγουνευόμασταν; Τώρα, και λυπάμαι που θα το μάθεις από μένα σινεφίλη, έχουμε ύφεση. Παράς γιόκ. Παρόλα αυτά, η γη συνεχίζει να γυρίζει, όπως και οι ταινίες. Βάλε γυαλιά πρεσβυωπίας αν δεν βλέπεις καθαρά, μην κατηγορείς τις μικρές γραμματοσειρές :P
#5 "πως μπορω να υποσχεθω οτι δεν θα κανω τιποτα σε αυτα τα 25 χρονια; 9.125 μερες."Μονο οι φυλακισμενοι μετρανε τα χρονια σε μερες. Αυτο κατι πρεπει να σου λεει.Ο'τι και να σημαινει για τον καθενα η μονογαμια, για σενα, αυτη την στιγμη, μοιάζει να ειναι καταδικη. Οπότε μην ψαχνεις θεωριεςκαι συνδικαλισμο για να κανεις αυτο που θελεις, καντο για σενα. Αλλα φροντισε να εισαι ειλικρινης με τον εαυτο σου και τον συντροφο σου.
#6 άκου να δεις είχα το ίδιο πρόβλημα με τη μουσική. Μεταλλακι από τα πολλά αλλά πολυ πορωμενο, να αγοραζω metal hammer (προ ιντερνέτ εποχης) και να πηγαίνω στις δισκοκριτικες και να προσπαθώ από την περιγραφή να καταλάβω αν θα μου αρέσει, και να μαζεύω λεφτά 2 μήνες για να αγοράσω 1 CD (δεν με έπαιρνε να πάω να αγοράσω το λάθος). Και πέρασαν τα χρόνια και έγινα career woman (μη χεσω) και σύντροφος και μαμά και αναφώνησα "και τι δεννθα δινα να έβγαινε ένα καλό συγκροτημα παλι". Και έψαξα έψαξα και προκοπή δεν βρήκα γιατί το πρόβλημα ήταν ότι έψαχνα λάθος. Δεν είναι η ποιότητα που λείπει, είναι ότι έπρεπε να βρω αυτό που εξ'αρχής είχε μιλήσει την καρδιά μου: mid tempo, μελαγχολία, βαριά φωνητικά. Αφού δεν μου άρεσαν οι iron maiden του τότε γιατί να μου αρέσουν του τωρα;Θέλω να πω δηλαδη: ψάξε βρες την ιστορία (ή τον είδος της ιστοριας) που.μιλαει στην καρδούλα σου. Δεν είναι όλες οι "ποιοτικές" ταινίες σταθμοί στη ζωή σου. Ούτε τότε ήταν.
#7 Φίλη στραβά αρμενίζεις.Υπάρχουν εξαιρετικά φιλμ,αλλά γύρω στα 10 το χρόνο,τα υπόλοιπα διαβαθμίζονται σε καλά,καλούτσικα,μέτρια κ.τ.λ..Εάν πας σινεμά2-3 φορές την εβδομάδα από το 1990,πόσες ταινίες έχεις δει;Το κριτήριό σου είναι πολύ πιο οξυμμένο και η αλήθεια είναι ότι με άλλο μάτι βλέπεις τώρα ό,τι θα χαρακτήριζες τότε καλή ταινία.Κάποιες βέβαια είναι διαχρονικά διαμάντια.Το ίντερνετ σου παρέχει την δυνατότητα να βρεις και κάποιες πολύ καλές παλιές που σίγουρα δεν έχεις δει και όσες δεν προλαβαίνεις να δεις στο σινεμά τώρα.Το σινεμά είναι μαγεία και δεν το βαριέται κανείς ποτέ.Δεν ξέρω αν σου χαλάνε την διάθεση και την ταινία, οι διάφοροι μακάκοι που μασουλίζουν σαν σκίουροι,γκαρίζουν στα κινητά, σχολιάζουν μεγαλοφώνως και γενικά ενοχλούν με όλη τους την ψυχή.Εγώ θα επινοούσα κάποιο γιαπωνέζικο βασανιστήριο για να τους εξοντώσω,αλλά δεν το επιτρέπει η συνειδησή μου μάλλον.Θα πηγαινα φυλακή και θα στερούμουν το σινεμά,οπότε την γλιτώνουν.Ψαχνε πάντως σε σινεφίλ site σκηνοθέτες,αφιερώματα,διοργανώσεις,αποκλείεται να μην βρεις καλές ταινίες που δεν ξέρεις,νέες ή παλιές.Καλή τύχη!
#6 Την πρώτη φορά που διάβασα Dan Brown, ενθουσιάστηκα, την δεύτερη μου άρεσε, την τρίτη ψιλοξενέρωσα, γιατί πλέον αναγνώριζα και περίμενα τα συγκεκριμένα μοτίβα. Το τελευταίο του βιβλίο δεν το αγόρασα καν. Προφανώς, δεν φταίει ο Dan αλλά ούτε κι εγώ για αυτό...Οξύνεται το κριτήριό σου με τα χρόνια, έχεις και μικρότερη ανοχή στα λάθη και στις ατέλειες, έχεις "φουσκώσει" και λίγο στις αναμνήσεις σου τα συναισθήματα προηγούμενων ανέμελων εποχών...Όλα αυτά μαζί σου προκαλούν ίσως αυτήν την αίσθηση ότι "παλιά ήταν καλύτερα". Βέβαια, τότε είχαμε και ΠΑΣΟΚ, glitter και χρυσόσκονη παντού....
6Η τελευταία φορά που βγήκα συκλονισμένη από τον κιν/φο ήταν και για μένα Οι ζωές των άλλων αλλά και το Dogville. Όταν ξαναείδα 10 χρόνια μετά τις Οι ζωές των άλλων, δεν ένιωσα τίποτα. Αντιθέτως, όσες φορές και να δω κάποιες σειρές, όχι μόνο νιώθω το ίδιο συγκλονισμένη, αλλά βλέπω πράγματα που δεν είχα προσέξει και τις αγαπώ ακόμη πιο πολύ.
To dogville το είχα δει με φίλη μου στο laptop της ...ειλικρινά ήθελα να ανοίξω το παράθυρο και να το εκσφενδονίσω απ' τον 4 όροφο της εστίας. Νομίζω πως δεν θα υπέβαλα εαυτόν σ' αυτόν τον βασανιστικό μαζοχισμό θέασης, πλέον.
Το dogville θα έπρεπε να διδάσκεται κατά την άποψή μου. Για ύπνο στο memento...στο memento;;; οι ζωές των άλλων σε κανέναν δε θύμησαν ρε παιδιά το λάθος του σαμαράκη; εμένα μόνο γι'αυτό δεν είναι στις κορυφαίες. Κατά τ'άλλα οι ταινίες είναι σαν τα βιβλία. Ακολουθούν την εποχή τους. Γκοντάρ, Φελίνι, Μπουνιουέλ σπουδαίοι αλλά της εποχής τους. Εγώ εξακολουθώ και τώρα να βλέπω αριατουργήματα. Ο Κουροσάβα είναι από μόνος του κατηγορία. Ίσως βέβαια λόγω της πληθώρας ταινιών να μην υπάρχει αυτό το νέο, το συνταρακτικό που σηματοδοτούσε μία εποχή. Αλλά εμένα δεν με πειράζει. Ο Βιλνέβ ας πούμε είναι ο μάγος της εποχής μας. Τον λατρεύω και προσκυνώ στο ήρεμο μεγαλείο του κάθε φορά.
Σχετικά και με τη σημερινή ερώτηση θυμήθηκα το εξής: όταν είχε βγει το Dogville όλη η παρέα ήταν εκστασιασμένη (εγώ, είπαμε, είχα κοιμηθεί οπότε δεν είχα άποψη) με την ταινία. Είμασταν τότε 19-20 κάτι τέτοιο. Μια φίλη μεγαλύτερη σε ηλικία και φοβερά θεατρόφιλη μας είχε αποδομήσει πλήρως την ταινία κατηγορώντας την ότι "κλέβει" το Μπρεχτ. Η ιστορία που διηγείται το dogville, αν αφαιρέσει κανείς το σκηνοθετικό εύρημα, δεν είναι και κάτι τόσο πρωτότυπο.
Δανείζεται, αλλά δεν κλέβει από Μπρεχτ, άλλωστε δεν νομίζω ότι ήταν και κρυφό :-)Ο σκηνοθέτης σκέφτηκε να εφαρμόσει αυτό το εύρημα στην ταινία του και θα ήταν λάθος να ιδωθεί το στόρυ απομονωμένο από την παρουσίασή του, κάποιος άλλος σκηνοθέτης είτε δεν το σκέφτηκε, είτε δεν θεώρησε ότι μπορεί να πετύχει, οπότε ένα credit πρέπει οπωσδήποτε να πάει στον Λαρς.(και ο brian eno που έπαιξε για πλάκα το "tomorrow never knows" στην ακουστική και το μεταμορφώνει σ' ένα μάλλον αδιάφορο feel good κομματάκι:https://www.youtube.com/watch?v=fqRd9YBvyDA, χάνει το original του 1966, την αξία και το edge του; Nope!)Δύο ακόμη ταινίες που οι σκηνοθέτες -σαδιστικά- σε φέρνουν εμπρός σε μία αλλεπάλληλη (συναισθηματική) επίθεση, είναι η μαύρη αφροδίτη και ο λευκός θεός: http://flix.gr/cinema/white-god-review.htmlhttp://flix.gr/cinema/mayrh-afrodith.html
Εννοείται, βλαχάκι, ότι ο Lars πήρε την ιδέα και την απογείωσε και αυτό είναι προσωπικό του κατόρθωμα. Κρυφό δεν ήταν, αλλά ο 20αρης της εποχής εκείνης δεν είχε πρόσβαση ευκολα σε αυτή την πληροφορία. Ή δεν είχε δει ποτέ του μαυρο θέατρο για να κάνει τις συγκρίσεις και τις αναλογίες και η σκηνοθεσία του dogville του φάνταζε πρωτοποριακή. Στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση και ίσως αυτό μεγαλώνοντας το καταλαβαίνουμε περισσότερο - εξ'ου και η έλλειψη ενθουσιασμού που αναφέρει η 6.Με αυτό και το προηγούμενο σχόλιο ήθελα απλά να τονίσω ότι ο ενθουσιασμός βλέποντας/ακούγοντας/τρώγοντας κάτι καινούργιο έχει να κάνει και με τις άλλες εμπειρίες μας και προσλαμβάνουσες.
1 Η φίλη σου δεν έχει κανένα σεβασμό στους ανθρώπους με τους οποίους βγαίνει. Σου λέει ας ξεσαλώσω και ό,τι γίνει, θα με κουβαλήσουν σπίτι. Δεν θα έβγαζα αμέσως το συμπέρασμα ότι είναι αλκοολική, κακομαθημένη είναι. Απλά κάπως έχει κολλήσει στο κεφάλι της ότι έτσι ζει τα νιάτα και τη ζωή στο φουλ. Προτείνω να της πεις ότι την επόμενη φορά που θα ξεφύγει θα την παρατήσεις και θα φύγεις, και να το κάνεις.
#6 Είμαστε μάλλον στην ίδια ηλικία, με απόκλιση κανέναν χρόνο και είχα ακριβώς την ίδια απορία, παράπονο. Ένας πολύ αξιόλογος φίλος λοιπόν, μου έδωσε την απάντηση. Μεγαλώνοντας, χάνεται η ορμή της πρόσληψης! Όσο πιο νέος και ασχημάτιστος είσαι, τόσο πιο πιο πολλά ερωτήματα περιμένουν να απαντηθούν μέσω και της τέχνης. Οι εμπειρίες σου φαίνονται συγκλονιστικές και ανεπανάληπτες. Όταν έχεις διανύσει μια διαδρομή ζωής 30 χρόνων, από τα 17 έως σήμερα, έχεις ήδη παγιώσει μια αντίληψη για τον εαυτό σου και τον κόσμο, οπότε κάθε καινούρια πρόσληψη, δεν έχει την ίδια βαρύτητα, ούτε την ίδια συχνότητα. Ένα τεράστιο κομμάτι της διαμόρφωσης της προσωπικότητας μας, δημιουργείται και από την κουλτούρα που παίρνουμε. Οι ταινίες είναι κομμάτι του εσωτερικού μας κόσμου. Είναι παιδεία. Μιλώ πάντα για ανθρώπους, που ενδιαφέρονται να εξελιχθούν, που τους βγαίνει φυσικά η επεξεργασία της πρόσληψης των ερεθισμάτων που δέχονται. Το ότι δεν ενθουσιάζεσαι πια , το ίδιο εύκολα, μάλλον σημαίνει, ότι έχεις ήδη αποκτήσει μια βασική γνώση του εαυτού σου και ο πήχης των αναζητήσεων σου έχει ανέβει. Αυτή είναι η μία αιτία θεωρώ. Η άλλη αιτία, πάντα ως προσωπική παρατήρηση, είναι πως εάν έχεις μια κινηματογραφική παιδεία πάνω σε συγκλονιστικές ταινίες, είναι δύσκολο να βρεις κάτι παρόμοιο. Καλές ή πολύ καλές ταινίες, πάντα βγαίνουν. Κατά τη γνώμη μου όμως, δεν υπάρχουν σήμερα, οι θρυλικοί δημιουργοί όπως ο Μπέργκμαν, ο Φελλίνι, ο Ταρκόφσκι, ο Γκοντάρ και πολλοί άλλοι. Προσωπικά, παρακολουθώ τη δουλειά πέντε περίπου σύγχρονων σκηνοθετών, που, για μένα, είναι εφάμιλλοι των παλιών και πηγαίνω που και που σε κάποιες ταινίες άλλων, όταν παίζουν οι ηθοποιοί που μου αρέσουν
Πολύ σωστά το αναφέρεις. Κι επιπλέον η ίδια η ιστορία κάνει την "φυσική επιλογή": οι λίγοτερο σπουδαίες ταινίες του Γκοντάρ ή του Κουροσάβα ας πούμε δεν προβάλλονται ιδιαιτέρως. Κυρίως τα αριστουργήματά τους προβάλλονται (όπως άλλωστε συμβαίνει και με εμπορικότερους σκηνοθέτες κι όχι μόνο auteurs του παρελθόντος) με αποτέλεσμα το παρελθόν να μοιάζει πάντοτε ιδανικό και λουστραρισμένο. Αυτό συμβαίνει με όλους τους τομείς τέχνης.
#3"επειδή δεν έχεις αρκετή φαντασία"Ν'αγιάσει το στόμα σου Λένα! Έλλειψη φαντασίας κι έλλειψη λογικής σκέψης είναι οι μεγάλες πληγές. Εν τω μεταξύ και οι δύο καλλιεργούνται: δεν γεννιέται κάποιος μ'αυτές. Αγαπητές αναγνώστριες νεαρών ηλικιών ελπίζω κατανοήσατε ΑΠΟΛΥΤΑ τι εννοεί το αγόρι σας όταν σας "ζητάει χρόνο" να σκεφτεί. Χρόνο να πηδήξει ζητάει.
#4 αυτοί που ζηλεύεις κάθονται στο παιδικό τους δωμάτιο και ζηλεύουν τους πιο πλούσιους που μπορούν ΚΑΙ να μένουν μόνοι ΚΑΙ να κάνουν ταξίδια και πάρτυ. Με τη σειρά τους αυτοί οι ποιο πλούσιοι ζηλεύουν τους ακόμα πιο πλούσιους και πάει μακριά η βαλίτσα. Οι ζάμπλουτοι πάλι ζηλεύουν το Νίκο και τη Φούστα που ναι μεν βγάζουν οριακά το μήνα αλλά από την άλλη δεν έχουν σκοτούρες στο κεφάλι τους και κυκλοφορούν χωρίς bodyguards. Είσαι αξιοθαύμαστος που τα καταφέρνεις όπως τώρα. Μην αναλώνεις την ενέργειά σου στο τι ΔΕΝ έχεις, τι ΔΕΝ μπορείς. Κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέπτη και πες του ένα μεγάλο "μπράβο" κάθε μέρα.
Νομίζω πως το αίσθημα που έχει το παλληκάρι δεν προέρχεται από την λογική "έχω κατσαρά μαλλιά ζηλεύω τα ίσια", δεν έχει καμία καβάτζα, δεν έχει κανένα προστατευτικό δίκτυ, αισθάνεται ότι πρέπει να είναι κάθε μέρα καλά, γιατί ενδεχομένως δεν θα έχει κάποιον να τον βοηθήσει -ουσιαστικά- στο κουπί, αν χρειαστεί :-/
Υπάρχει και αυτό το ενδεχόμενο, βλαχάκι, αν και δεν είναι ξεκάθαρο από το κείμενό του.Και πάλι το πνεύμα του σχολίου μου δεν αλλάζει. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι/ομάδες που είναι σε καλύτερη μοίρα από εμάς. Αντίστοιχα και εκείνοι που είναι σε χειρότερη. Το να αναλώνεσαι σε σκέψεις τύπου 'γιατί όχι κι εγώ' δεν οδηγεί πουθενά.
Φούστα, τίποτε δεν είναι ξεκάθαρο, πράγματι, και μπορεί εγώ να έχω σχηματίζει μία κατάτι πιο μελανή εικόνα στο μυαλό μου, αλλά πρέπει να υπάρχει ένα σοβαρότατο κόλλημα ή breach με την οικογένεια. Ο κόσμος, συνήθως, δεν το ρίχνει στην εκπόρνευση από χόμπι. Και εννοείται πως υφίστανται άνθρωποι σε δυσμενέστερη θέση, στην χώρα μας και αλλού, δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού …τούτο το γεγονός όμως -όχι μόνο δεν φαίνεται να βοηθά τον γράφοντα σαν σκέψη αλλά- τον αγχώνει ακόμη περισσότερο: Ο φόβος του ότι μπορεί να "κυλήσει χαμηλότερα", είναι κάπως εμφανής.
#3 βρε πουλάκι μου, γιατί δε χωρίζεις τον αφοσιωμένο και σταθερό σου και να αναζητήσεις την ευτυχία με το παληκάρι από το σεμινάριο; Είσαι 23 χρονών, αν δεν ζήσεις τώρα τις καψούρες σου και δεν κάνεις τις μ@@# σου πότε θα τα κάνεις;Βέβαια - αν διαβάσεις πίσω από τις γραμμές- ο σεμιναριακός είναι λίγο ασταθής και λίγο μαγκάκος και φοβάσαι να τα παρατήσεις όλα για να μείνεις στο τέλος ξεκρέμαστη για ένα καπρίτσιο. Δεν το λέω για να σε κατακρίνω, απλώς καλό είναι να είσαι 100% ειλικρινής με τον εαυτό σου.
#3 Ρε κοπελα μου σε γνωρισε δεν ξανανιωσε ετσι ηταν τυχαιο μοιραιο κλπ κλπ και σε λιγες μερες φευγει για το εξωτερικο? Ενα πραγμα θελει ο ανθρωπος και φαινεται. Αν καποια στιγμη αποφασισει να κανει σχεση να δεις πως θα εξαφανιστει απο τη ζωη σου σα να μην υπηρξε ποτε!!! Βεβαια εισαι και 23 αν δεν τα κανεις αυτα τωρα, ποτε???
#5 Aχ αυτή η νιότη..που σε κάνει να πιστεύεις ότι κάθε πουλί που θα τίψεις θα απελευθερώσει απο ένα τζίνι, ενώ τις περισσότερες φορές αυτό που συμβαίνει είναι ο πρίγκηπας που φιλάς να μεταμορφώνεται σε βάτραχο. Μπορεί η Λένα όταν μιλά για τσιλιμπούρδισμα να ανφέρεται σε δεσμευμένους,και θυμάμαι και μια άλλη αντίστοιχη παρομοίωση για τα πρώτα ραντεβού, αλλά και μεις οι ελεύθεροι άνω των 30 κάπως έτσι νιώθουμε. Ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να βρεις άνθρωπο να σου αρέσει,να σου ταιριάζει,να του αρέσεις και να του ταιρίαζεις κι εσύ αντίστοιχα. Έχουμε φάει τα μούτρα μας, έχουμε αποκτήσει εμπειρίες,δε λέω, αλλά..πώς να το θέσω κομψά να μην το κόψει η διαχειρηση...όλοι οι π@τσοι ίδιοι είναι ,αυτό που κάνει τι διαφορά είναι το συναίσθημα. Και όχι απλά η αγάπη,αλλά η οικειοτητα, να ξέρει ο αλλος το σώμα σου και να μη χρειάζεται να δίνεις καθε φορα οδηγιες προς ναυτιλλομένους. Ξέρεις πόσο κουραστικό είναι αυτό; ¨οχι δεν ξέρεις γιατι κι εγώ πριν τα 30ν δεν ήξερα,δεν ηξερα το σώμα μου και δεν ειχα την αυτοπεποίθηση και τη δυναμικότητα να διεκδικήσω την απόλαυση που μου αξίζει. Νόμιζα ότι το σεξ ήταν καλό. Και μετά τα 30 κατάλαβα τη διαφορά. Και τώρα κάθε φορά που είμαι με κάποιον καινούριο σκεφτομαι να του πω ότι εκεί που ψάχνει κλειτορίδα δε θα βρει, η να του παρω μια πίπα να τελειωνουμε γιατί εχουμε και δουλειές; Σε αυτήν την ηλικία νομιζουν όλοι οτι η πολυγαμία θα τους προσφέρει απλόχερα υπεργαμάτες εμπειρίες και υπέρτατες ηδονές. Κι εγω μικρή έτσι νόμιζα,και μετά τις έζησα τις εμπειρίες και τις απομυθοποίησα,αλλά μετά από χρόνια και χρόνια εμπειριών και ραντεβού και καταστροφικών συναντήσεων και συνευρέσεων αμάν κάνουμε να βρουμε έναν άνθρωπο να ταιριάξουμε στα περισσότερα, και στο μυαλο και στο χαρακτήρα και στο σεξ!
όχι δεν είναι όλοι οι...,,,,το ίδιο.Καθόλου δεν ισχύει αυτό.Θυμίζει το λυχνίας σβησθείσης κ.τ.λ. Είναι και λαχείο το ταίρι,αλλά όχι μόνο.Η οικειότητα κερδίζεται,δουλεύεται,παραχωρείται στην σχέση είναι υπέρπολύτιμη.Το σεξ δεν είναι άλλο θέμα,είναι σχετικό.Θα μπορούσαμε να το συζητάμε επί ώρες,που δυστυχώς δεν διαθέτω σήμερα.Ελπίζω οι καταστροφικές συναντήσεις σου να ελαχιστοποιήθηκαν.
Όταν λέω το ίδιο εννοώ ότι αν μιλάμε για ξεπέτες και για σεξ της μιας βραδιάς σπανίως θα μείνεις ικανοποιημένος όσο καλό και να είναι το εργαλείο,γιατι δεν αρκεί μόνο αυτό. Είναι και όλα τα άλλα που όπως λες κερδίζονται και δουλεύονται. Ε αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο να το βρεις. Ούτε είναι εύκολο να βρεις κάποιον συμβατό με σένα στο σεξ αρχικά για να δουλέψεις πάνω σε αυτό και μετά πάνω στη σχέση. Όσο για τις καταστροφικές συναντήσεις όχι μόνο δεν ελαχιστοποιήθηκαν αλλά τον τελευταίο χρόνο έχουν γίνει επιδημία. Εχω ιστορίες για καταστροφικά ραντεβού πιο πολλές και από το Sex and the city!
Είμαι 35, αυτό συμβαίνει. Στην ηλικία μου ελάχιστοι ελεύθεροι υπάρχουν και όπως αποδεικνύεται για κάποιο λόγο παραμένουν ελεύθεροι. Το να βρεις το νορμάλ στους άνω των 35 και στο ιντερνετ dating που δραστηριοποιούνται είναι δύσκολο,πολύ δύσκολο. Σίγουρα υπάρχουν και αυτοί αλλά άντε βρες τους..
Mitsi δεκτόν αυτό που λες. Αλλά μπορείς να δημιουργήσεις σχέση και με τους κάτω των 35 και ίσως και καλύτερη (λιγότερο "κάψιμο"). Μια διαφορά 5-7 χρόνων δεν λογίζεται καθόλου απαγορευτική. Το έχεις νοητικά επεξεργαστεί ως πιθανότητα;
Δε λέω, κάποια μπορεί να μην έχει θέμα με μικρότερους,εγώ ζοριζομαι όμως. Ειδικά τα εφτά χρόνια που λες για μένα είναι υπερβολικά,το λιγότερο 30 αλλά και πάλι σε αυτήν την ηλικία όσες φορές το δοκίμασα καμιά συνεννόηση. Ούτε και με πολύ μεγαλύτερους μπορώ ,ούτε και με πολύ μικρότερους,οι σχέσεις που είχα ήταν πάντα με άντρες ένα δύο χρόνια πιο μεγάλους από μένα. Δεν το αποκλείω βέβαια,θα δώσω την ευκαιρία σε κάποιον τριανταρη,αλλά μέχρι τώρα όσες φορές την έδωσα θέλαμε τελείως διαφορετικα πράγματα.
#5Υπάρχει η περίπτωση να μην είσαι μονογαμική εκ φύσεως, βρες και διάβασε για πολυγαμικότητα (στα αγγλικά polyamory, τόσο πιο όμορφη λέξη αλλά για κάποιο λόγο δεν επικράτησε ο "πολυερωτισμός" στα ελληνικά - από όσο ξέρω τουλάχιστον). Φίλη που δηλώνει ευτυχής πολυγαμική μου είχε συστήσει το βιβλίο "The Ethical Slut" το οποίο βρίσκεται ακόμη στο ράφι μου, αλλά πού θα πάει, θα το διαβάσω.Ακόμη κι αν είσαι μονογαμική όμως, δεν θα το μάθεις παρά μόνο εκ του αποτελέσματος. Όταν βρεις και γνωρίσεις το ταίρι που θα σε κάνει να μη θες να κοιτάξεις κανέναν άλλον άνθρωπο, για πολλά χρόνια, και όταν ξανα-αναρωτηθείς πχ. επειδή βρήκες κάποιον που κανονικά θα κοίταγες αλλά συνειδητοποιήσεις πως δεν θες, τότε θα ξέρεις πως είσαι μονογαμική.
Να παρέμβω κάνοντας μια μικρή διόρθωση αν δεν γίνομαι τελείως σπαστική. Ο όρος πολυγαμικότητα (να είσαι polygamous) όπως τον λέμε δεν εξισώνεται με τον όρο πολυερωτικότητα (να είσαι δηλαδή polyamorous). Ο πολυερωτισμός εννοεί προσυμφωνημένο σχήμα ερωτικών σχέσεων με περισσότερα των 2 άτομα για τα οποία όλα τα μέλη έχουν λάβει γνώση και που είθισται να γνωρίζονται μεταξύ τους (ενίοτε και να συμβιώνουν όπως κάποτε στα κοινόβια). Και γι'αυτή την παρεξήγηη συνήθως σκοτώνονται στις συζητήσεις οι "προοδευτικοί" με τους "συντηρητικούς" (σε εισαγωγικά γιατί ούτε η πρόοδος ούτε η συντήρηση βρίσκονται στο βρακί μας κατά την γνώμη μου) επειδή εννοούν άλλα πράγματα. Οι "συντηρητικοί" λέγοντας πολυγαμικότητα εννοούν κερατώματα και ξεκατινιάσματα τα οποία βδελύσσονται (και πράγματι δεν μου πάει καρδιά να τους κατηγορήσω γι'αυτό) ενώ οι προοδευτικοί εννοούν ξεκάθαρες συμφωνίες κι ελευθερία αυτοδιάθεσης άνευ κοινωνικής καταπίεσης (κι ούτε κι αυτούς μου πάει καρδιά να τους κατηγορήσω γι'αυτό). Όλοι αγαπούν τους καλούς λογαριασμούς. Συμπέρασμα (γενικό κι όχι απευθυνόμενο στην idrl): αρχή σοφίας επίσκεψις ονομάτων. Συμπέρασμα απευθυνόμενο στην idrl: Η φίλη σου μάλλον ασκεί την πολυερωτία (μήπως ασκεί και bdsm όπου τέτοια σχήματα μπορούν να υπάρξουν;). Και το βιβλίο είναι ενδιαφέρον και να το διαβάσεις.Συμφωνώ με την δεύτερη παράγραφό σου στην βασική αρχή ότι η μονογαμικότητα κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Αλλά θα διαφωνήσω ότι αν δεν θες να κοιτάξεις άλλον άνθρωπο ότι αυτό αποτελεί απόδειξη μονογαμικότητας. Απόδειξη ενθουσιασμού κι εμμονής αποτελεί. Και ίσως και επιθυμίας να πείσει κάποια τον εαυτό της ότι είναι πραγματικά πολύ ερωτευμένη (Αν παρατηρήσετε οι ετεροφυλόφιλοι άντρες δεν λένε σχεδόν ποτέ "δεν έχω μάτια γι'άλλη". Η πίεση να-νιώσω-τον-πραγματικό-έρωτα είναι στις γυναίκες ποπ επιβαλλόμενη.)Μπορεί και να κοιτάξεις άλλον άνθρωπο στο διάβα των δεκαετιών σχέσης (δεν τυφλωνόμαστε αναγκαστικώς και μια χαρά μας ελκύουν κι άλλοι άνθρωποι) αλλά παρότι έχεις την ευκαιρία και την ατιμωρησία (πρέπει να συντρέχουν *απαραιτήτως* κι οι 2 συνθήκες για να ισχύει το αξίωμα) ΔΕΝ κάνεις το βήμα για να περάσεις στην πράξη. Αυτό μάλιστα. Αυτό αποτελεί απόδειξη φυσικής μονογαμίας! Δεν παίρνει παράσημο αυτό. Απλά έτσι είναι. Αν ήταν να πάρει παράσημο τότε είναι όλο παρμένο λάθος...τότε είναι επιβαλλόμενο κι όχι εσωτερικώς εκπορευόμενο.
Ξέχασα την ερώτησή σου Καραβάν'!Σίγουρα πολυερωτία (πιο δόκιμο από πολυερωτισμό;), αλλά πλέον είναι αρραβωνιασμένη με τα δύο σημαντικότερα/πιο μακροχρόνια ταίρια της. Αν υπάρχει bdsm πτυχή στις σχέσεις της, δεν μου το εμπιστεύθηκε, μπορεί να θέλησε να ξεστραβωθώ για το ένα θέμα πρώτα πριν προχωρήσει σε περαιτέρω αποκαλύψεις!
idrlείσαι ευγενέστατη και σε ευχαριστώ για την εκτεταμένη απάντηση. Να σου ζήσει το μωράκι σου!! Πολυερωτία νομίζω είναι όντως πιο δόκιμος όρος. Καλά το λες. Με προβληματίζει ο όρος "αρραβωνιάστηκε" τα δύο της σημαντικότερα/πιο μακροχρόνια ταίρια επειδή διγαμία δεν επιτρέπεται στην Ελλάδα τουλάχιστον (μήπως είναι στην Γιούτα των ΗΠΑ;) Αν όμως όντως επεισέρχεται bdsmική πτυχή στην σχέση μιλάει για 'κολλάρο' κι αυτό είναι ουσιαστικά γάμος. Μπορεί επομένως να σε προαλοίφει για αποκαλύψεις πράγματι.
Στα ελληνικά νομίζω επικράτησε ο όρος "πολυσυντροφικότητα". Το "The ethical slut" έχω ακούσει ότι είναι πολύ καλό κι έχω να προτείνω και το βιβλίο "more than two: a practical guide to ethical polyamory". Ο ένας από τους συγγραφείς, ο Franklin Veaux, γράφει και στο quora και συνήθως απαντάει ερωτήσεις για σχέσεις, πολυσυντροφικές ή μη. Οι απαντήσεις του με βοήθησαν πάρα πολύ και επειδή η λογική του με εντυπωσίασε κατέληξα να διαβάσω και το βιβλίο του.
#6Σε γενικές γραμμές συμφωνώ ότι η εμπειρία και το κριτικό μάτι μειώνουν τον ενθουσιασμό, και σίγουρα την ταχυπαλμία σε κάθε προβολή. Εξάλλου όσο βλέπουμε τόσο συνειδητοποιούμε ότι οι ιστορίες είναι περιορισμένες, και η απόδοση είναι αυτό που ξεχωρίζει ένα αριστούργημα από μια πατάτα. Αλλά θα σου προτείνω και κάτι άλλο: βρες και δες ανεξάρτητες ταινίες, από άγνωστους σκηνοθέτες με άγνωστους πρωταγωνιστές και θέματα που σοκάρουν το ευρύ κοινό. Δεν θα είναι τόσο εύκολο όσο το να πας στο multiplex, αλλά και η αναζήτηση θα προσθέσει στη γοητεία της ταινίας που θα σε συναρπάσει!
Αχ αυτό που λες το έκανα εγώ για καιρό και έγκωσα από τη μαυρίλα, τη θλίψη, τα μίζερα πλάνα, την αδικία, τη φτώχια, τις κραυγές, τον πόνο, την απόγνωση, τη βρωμιά (υπάρχει άραγε ειδικό φίλτρο ανεξάρτητων ταινιών που κάνει τα σκηνικά να μοιάζουν σα να μην έχουν καθαριστεί ποτε; :) ) Οκ και τα blockbuster δεν βλέπονται αλλά το καλύτερο είναι μια μέση λύση.
Αχ πόσο διαφωνώ. πάνω κάτω στην ίδια ηλικία είμαι με την κυρία κι έχω αγαπήσει όλες τις ταινίες που αναφέρει. Λατρεύω το σινεμά και βλέπω τις ταινίες που αγαπώ αμέτρητες φορές. Έφυγα ζαλισμένη από την αμελί, τρελάθηκα με το τρέξε λόλα τρέξε , αρρώστησα με την μπλε ταινία της τριλογίας αλλά δεν έχει φύγει ο έρωτάς μου στο ελάχιστο. Η εποχή αλλάζει αλλά άποψή μου είναι πως οι ταινίες γίνονται αρτιότερες. Απολαμβάνω μια χαρά και ταινίες του μπρους γουίλις γνωρίζοντας πολύ καλά τι βλέπω,αρνούμαι να δεχτώ πως τα μπλοκ μπάστερς δεν βλέπονται και μόνο ο ευρωπαϊκός κι ο ιρανικός κινηματογράφος θα μας σώσει και πιστεύω πως όποιος φέτος είδε το arrival και το manchester by the sea (μπλοκμπαστερς και τα δυο) και δεν έμεινε να τα σκέφτεται δεν πρέπει να βλέπει σινεμά. (Νταξ λίγο απολυτο για να δείξω τι θέλω να πω). Κι εννοείται ισχύει και για τη μουσική αυτό. Συγκλονιστικοί οι πινκ φλόυντ αλλά πέρασαν. Υπάρχουν μουσικάρες άπειρες απλά με τόση πληροφόρηση θέλει πιο πολύ ψάξιμο.
#6 Συμφωνώ πολύ με τη Λένα. Μήπως να βρεις καινούριο χόμπυ, κάτι άλλο που να σε εξιτάρει και σιγά σιγά να αγαπήσεις; Ξέρω γω, τόσα χρόνια η ίδια ενασχόληση, λογικό δεν είναι να μειώνεται και ο ενθουσιασμός σου; Θέατρο;
#3 Η σχέση που σου δίνει πολλά σε πολλά επίπεδα και νιώθεις όμορφα μέσα σε αυτήν μια μέρα θα κατεβάσει τα ρολλά και συ θα μείνεις να τη λιμπίζεσαι απ' έξω στο πατάκι. Ο έτσι που δεν του έχει ξανασυμβεί αυτό και οριακά δε σου μιλούσε από τσαντίλα που δε σε είχε γνωρίσει νωρίτερα (εε τι; ευτυχώς λες και συ ;!) μια μέρα θα γνωρίσει μια άλλη σε κανένα σεμινάριο και συ θα μείνεις να λες 'μα ζήσαμε το μοναδικό έρωτα, γιατί εξαφανίστηκε, ΜΑ ΗΜΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ'.Βρε κορίτσι μου, αστους και τους δυο να πάνε στο καλό, μην τους ταλαιπωρείς και μην ταλαιπωριέσαι, και μείνε κάνα δυο χρονάκια μόνη σου να καταλάβεις τις ανάγκες σου, γιατί μου φαίνεται λίγο όσα παίρνει (ή φέρνει) ο άνεμος η ιστορία σου.Σόρρυ κιόλας για τον τόνο μου, είμαι άυπνη και τα φίλτρα δε δουλεύουν καλά.
4.Καταρχήν βρε Νικο μας ,μην τα κόβεις χοντρά που ΟΛΟΙ οσοι εχεις γνωρίσει κανουν τη ζωάρα με τα 500ε το μήνα και ξοδευουν και πάνε ταξίδια και μονο εσυ (μόνο εσυ απο όλη μας τη γενια)ζεις φτωχικά και δεν εχεις για τα βασικά.Τι ακριβως ειναι τα πράγματα που αγοράζουν ?φουστάνια απο το zara,κινητά και κοκτειλ? αυτοι οι ανθρωποι ειναι στην πιο δημιουργικη τους φάση (και εσυ μεσα σε αυτους ) να συζήσουν, να κανουν οικογένεια,να δουλέψουν ,να δημιουργήσουν βρε παιδί μου,να κανουν τραπέζια σε φίλους και καθονται στην καμαρα τους την παιδικη και βαυκαλίζονται με το νεο iphone.Οποτε κυριολεκτικά ολοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε και δεν εισαι εξαίρεση στον κανόνα.Ας πουμε θα μπορούσες να είσαι άνεργος οπως τοσοι αλλοι και ενας θεος ξερει που θα εβρισκες χρήματα για τα βασικά.Δεν σου φτάνουν τα λεφτά ,γιατι αυτά δεν είναι λεφτά,φουντούνια είναι.Μην νιώθεις οτι το προβλημα σου ειναι αποκλειστικά δικό σου ,αλλά μιας ολόκληρης κοινωνίας.Το δικό σου ξεχωριστό προβλημα φαινεται οτι ειναι οτι νιωθεις ξεκρέμαστος και ενω ΟΛΟΙ οι γνωστοι σου εχουν βοήθεια απο γονείς ,εσυ οχι.Αυτό μπορει να συμβαίνει είτε γιατι οι γονεις σου ,σου αρνούνται,ειτε γιατι ντρέπεσαι να τους ζητήσεις γιατι θελεις να νιωθεις ανεξαρτητος,μια συνθήκη που οπως βλέπεις σε καταπιέζει πιο πολυ απο οτι σε βοηθά.Νομίζω οτι το προβλημα σου ειναι οτι δεν μπορεις να νιώσεις λιγο ασφάλεια ,ενα πρόβλημα ππυ απο οτι φαινεται σου διαλυει την καθημερινότητα,παντως μην σκεφτεσαι οτι εισαι ο μονος σε ολο αυτό και ολοι οι αλλοι παρτάρουν ,ειναι μια σκεψη που προσφέρεται μονο για αυτομαστίγωμα