#6 Είμαστε μάλλον στην ίδια ηλικία, με απόκλιση κανέναν χρόνο και είχα ακριβώς την ίδια απορία, παράπονο. Ένας πολύ αξιόλογος φίλος λοιπόν, μου έδωσε την απάντηση. Μεγαλώνοντας, χάνεται η ορμή της πρόσληψης! Όσο πιο νέος και ασχημάτιστος είσαι, τόσο πιο πιο πολλά ερωτήματα περιμένουν να απαντηθούν μέσω και της τέχνης. Οι εμπειρίες σου φαίνονται συγκλονιστικές και ανεπανάληπτες. Όταν έχεις διανύσει μια διαδρομή ζωής 30 χρόνων, από τα 17 έως σήμερα, έχεις ήδη παγιώσει μια αντίληψη για τον εαυτό σου και τον κόσμο, οπότε κάθε καινούρια πρόσληψη, δεν έχει την ίδια βαρύτητα, ούτε την ίδια συχνότητα. Ένα τεράστιο κομμάτι της διαμόρφωσης της προσωπικότητας μας, δημιουργείται και από την κουλτούρα που παίρνουμε. Οι ταινίες είναι κομμάτι του εσωτερικού μας κόσμου. Είναι παιδεία. Μιλώ πάντα για ανθρώπους, που ενδιαφέρονται να εξελιχθούν, που τους βγαίνει φυσικά η επεξεργασία της πρόσληψης των ερεθισμάτων που δέχονται. Το ότι δεν ενθουσιάζεσαι πια , το ίδιο εύκολα, μάλλον σημαίνει, ότι έχεις ήδη αποκτήσει μια βασική γνώση του εαυτού σου και ο πήχης των αναζητήσεων σου έχει ανέβει. Αυτή είναι η μία αιτία θεωρώ. Η άλλη αιτία, πάντα ως προσωπική παρατήρηση, είναι πως εάν έχεις μια κινηματογραφική παιδεία πάνω σε συγκλονιστικές ταινίες, είναι δύσκολο να βρεις κάτι παρόμοιο. Καλές ή πολύ καλές ταινίες, πάντα βγαίνουν. Κατά τη γνώμη μου όμως, δεν υπάρχουν σήμερα, οι θρυλικοί δημιουργοί όπως ο Μπέργκμαν, ο Φελλίνι, ο Ταρκόφσκι, ο Γκοντάρ και πολλοί άλλοι. Προσωπικά, παρακολουθώ τη δουλειά πέντε περίπου σύγχρονων σκηνοθετών, που, για μένα, είναι εφάμιλλοι των παλιών και πηγαίνω που και που σε κάποιες ταινίες άλλων, όταν παίζουν οι ηθοποιοί που μου αρέσουν