Αχ πόσο διαφωνώ. πάνω κάτω στην ίδια ηλικία είμαι με την κυρία κι έχω αγαπήσει όλες τις ταινίες που αναφέρει. Λατρεύω το σινεμά και βλέπω τις ταινίες που αγαπώ αμέτρητες φορές. Έφυγα ζαλισμένη από την αμελί, τρελάθηκα με το τρέξε λόλα τρέξε , αρρώστησα με την μπλε ταινία της τριλογίας αλλά δεν έχει φύγει ο έρωτάς μου στο ελάχιστο. Η εποχή αλλάζει αλλά άποψή μου είναι πως οι ταινίες γίνονται αρτιότερες. Απολαμβάνω μια χαρά και ταινίες του μπρους γουίλις γνωρίζοντας πολύ καλά τι βλέπω,αρνούμαι να δεχτώ πως τα μπλοκ μπάστερς δεν βλέπονται και μόνο ο ευρωπαϊκός κι ο ιρανικός κινηματογράφος θα μας σώσει και πιστεύω πως όποιος φέτος είδε το arrival και το manchester by the sea (μπλοκμπαστερς και τα δυο) και δεν έμεινε να τα σκέφτεται δεν πρέπει να βλέπει σινεμά. (Νταξ λίγο απολυτο για να δείξω τι θέλω να πω). Κι εννοείται ισχύει και για τη μουσική αυτό. Συγκλονιστικοί οι πινκ φλόυντ αλλά πέρασαν. Υπάρχουν μουσικάρες άπειρες απλά με τόση πληροφόρηση θέλει πιο πολύ ψάξιμο.