Για την Μαλβίνα
Είναι καιρός που σκέφτομαι να γράψω ένα κείμενο αφιερωμένο σε Εκείνη.Ένα μικρό γράμμα που θα μιλάει για έναν σπάνιο άνθρωπο γεμάτο ζωντάνια,χαρά,τόλμη,δύναμη,ταλέντο και μεράκι για ζωή.Για Εκείνη.
Την πρωτοείδα στον Σκαί όταν έκανε την εκπομπή Μαλβίνα Live.Με τις ατάκες της,τα σπαρταριστά βίντεο,ντυμένη με στρατιωτικά ρούχα,τα έχωνε σε όλους και η σάτιρα που έκανε,τσάκιζε τα πάντα στο πέρασμα της.Εκθαμβωμένος από την τηλεοπτική μαγεία που ασκούσε, και φανερά εντυπωσιασμένος από το κοφτερό μυαλό και τις πανέξυπνες ατάκες της,στηνόμουνα κάθε απόγευμα στην τηλεόραση και περίμενα να φανεί Εκείνη.Την ακολουθούσα σε όποιο κανάλι και αν πήγαινε.Διάβαζα όλες τις στήλες της, σε εφημερίδες και περιοδικά.Άκουγα όλες τις εκπομπές της στο ραδιόφωνο με προσήλωση.Κάποια στιγμή,όταν έκανε το Μαλβίνα Ρίχτεν στο Mega,αποφάσισα να πάρω τηλ. στο σπίτι της, για να της εκφράσω τον θαυμασμό μου.Με αντιμετώπισε απλά και φιλικά.Όλοι στον μικρόκοσμο της ήτανε ίδιοι.Ίσοι.Απλή μέσα στην πολυπλοκότητα της.Και πολύπλοκη μέσα στην απλότητα της.
Και ξαφνικά Παρασκευή 7 Ιουνίου 2002,ακούω στο ραδιόφωνο οτι Εκείνη δεν είναι πια μαζί μας.Ότι πέρασε στην Αιωνιότητα.Ότι πολεμούσε μήνες να νικήσει τον καρκίνο.Ότι ήθελε να σταθεί δυνατή στην ζωή.Να βγεί νικήτρια.
Και όμως.Αυτή η σπουδαία προσωπικότητα έφυγε...Για πάντα...Αθόρυβα...
Από τότε, όλες σχεδόν οι τηλεοπτικές φιγούρες μου φαίνονται βαρετές.Ο χώρος της δημοσιογραφίας μοιάζει φτωχός.Τα κείμενα των εφημερίδων και των περιοδικών,μοιάζουν ίδια και προβλέψιμα.Η σάτιρα μοιάζει να έχει χάσει την μεγάλη πρωταγωνίστρια.Αυτή που θα δώσει κάτι από την λάμψη της...
Διαβάζω παλιά της άρθρα και βιβλία.Βρίσκω vιdeo-αποσπάσματα από παλιές της εκπομπές, και την παρακολουθώ με την ίδια προσήλωση.Σαν να μην πέρασε μια μέρα...Και τώρα να...Στέκομαι μπροστά στον υπολογιστή και προσπαθώ να αποφορτίσω την ψυχή μου.Να γράψω κάτι για Εκείνη...Κάτι να της άρεσει....Άλλωστε της το χρωστούσα...Ελπίζω να της αρέσει...
Το χειρότερο πράγμα με τους ανθρώπους είναι ότι τους εκτιμάμε πραγματικά όταν τους χάνουμε και έτσι απομένουμε με πολλά αφιερώματα στη μνήμη τους και λίγες πραγματικά πράξεις αποδοχής και αγάπης όσο είναι εν ζωή.
![Με μία φίλη της, ιδιοκτήτρια του μπακάλικου "Ο Νείλος".](/uploads/image/325381/12_40.jpg "Με μία φίλη της, ιδιοκτήτρια του μπακάλικου "Ο Νείλος".")
![*[L'important c'est d'aimer] Από τον Πάνο Μιχαήλ](/icache/129/80/2/678914_4_14a.jpg)
Είναι καιρός που σκέφτομαι να γράψω ένα κείμενο αφιερωμένο σε Εκείνη.Ένα μικρό γράμμα που θα μιλάει για έναν σπάνιο άνθρωπο γεμάτο ζωντάνια,χαρά,τόλμη,δύναμη,ταλέντο και μεράκι για ζωή.Για Εκείνη.
Την πρωτοείδα στον Σκαί όταν έκανε την εκπομπή Μαλβίνα Live.Με τις ατάκες της,τα σπαρταριστά βίντεο,ντυμένη με στρατιωτικά ρούχα,τα έχωνε σε όλους και η σάτιρα που έκανε,τσάκιζε τα πάντα στο πέρασμα της.Εκθαμβωμένος από την τηλεοπτική μαγεία που ασκούσε, και φανερά εντυπωσιασμένος από το κοφτερό μυαλό και τις πανέξυπνες ατάκες της,στηνόμουνα κάθε απόγευμα στην τηλεόραση και περίμενα να φανεί Εκείνη.Την ακολουθούσα σε όποιο κανάλι και αν πήγαινε.Διάβαζα όλες τις στήλες της, σε εφημερίδες και περιοδικά.Άκουγα όλες τις εκπομπές της στο ραδιόφωνο με προσήλωση.Κάποια στιγμή,όταν έκανε το Μαλβίνα Ρίχτεν στο Mega,αποφάσισα να πάρω τηλ. στο σπίτι της, για να της εκφράσω τον θαυμασμό μου.Με αντιμετώπισε απλά και φιλικά.Όλοι στον μικρόκοσμο της ήτανε ίδιοι.Ίσοι.Απλή μέσα στην πολυπλοκότητα της.Και πολύπλοκη μέσα στην απλότητα της.
Και ξαφνικά Παρασκευή 7 Ιουνίου 2002,ακούω στο ραδιόφωνο οτι Εκείνη δεν είναι πια μαζί μας.Ότι πέρασε στην Αιωνιότητα.Ότι πολεμούσε μήνες να νικήσει τον καρκίνο.Ότι ήθελε να σταθεί δυνατή στην ζωή.Να βγεί νικήτρια.
Και όμως.Αυτή η σπουδαία προσωπικότητα έφυγε...Για πάντα...Αθόρυβα...
Από τότε, όλες σχεδόν οι τηλεοπτικές φιγούρες μου φαίνονται βαρετές.Ο χώρος της δημοσιογραφίας μοιάζει φτωχός.Τα κείμενα των εφημερίδων και των περιοδικών,μοιάζουν ίδια και προβλέψιμα.Η σάτιρα μοιάζει να έχει χάσει την μεγάλη πρωταγωνίστρια.Αυτή που θα δώσει κάτι από την λάμψη της...
Διαβάζω παλιά της άρθρα και βιβλία.Βρίσκω vιdeo-αποσπάσματα από παλιές της εκπομπές, και την παρακολουθώ με την ίδια προσήλωση.Σαν να μην πέρασε μια μέρα...Και τώρα να...Στέκομαι μπροστά στον υπολογιστή και προσπαθώ να αποφορτίσω την ψυχή μου.Να γράψω κάτι για Εκείνη...Κάτι να της άρεσει....Άλλωστε της το χρωστούσα...Ελπίζω να της αρέσει...
Πώς αλλιώς άλλωστε τελικά
Ιφιμέδεια
Μέχρι που έφυγε η Μαλβίνα.