Το ποια ήταν η Μαλβίνα Κάραλη πραγματικά και τι σημασία είχε το πέρασμά της απ' αυτόν τον φύρδην μίγδην κόσμο, τα είπε καλύτερα ο Βασίλης Ραφαηλίδης. Στα «Είκοσι κείμενα για τη Μαλβίνα». Για όσους δεν είχαν γεννηθεί ή δεν θυμούνται (τάχα μου), είχε γίνει ανάστα ο Κύριος εκεί στα 1998 με τα τεμάχια που έχωνε η Hostess (σ' αυτούς που τα έχωνε) κι ο ευγενής Ραφαηλίδης πλήρωσε ακριβά τη νύφη, δηλαδή την Hostess― άλλα καφκικά δε λέω, όποιος θέλει, βρίσκει.
Η Μαλβίνα, λοιπόν με τη δυσσυμμετρία της, τις συμπαραδηλώσεις της, τη δημοφιλή δομή της κατόρθωσε να απεγκλωβιστεί από τη φορτική Δύση της και να σκορπιστεί στην αυτοκρατορία των Σημείων, εκεί που δεν υπάρχει μόνο ναι ή όχι, αλλά και «ναιόχι».
Στα μεγάλα ζόρια μου, λοιπόν, πιάνομαι από τα μεγάλα ζόρια της Μαλβίνας. Της τελικής Μαλβίνας, της νοσοκομειακής. Εκεί που προσπαθούσε να παραμείνει η ελληνίδα τουρίστρια, υδροχόος στο ζώδιο που ήρθε να πιεί τον καφέ ως τον ντελβέ κι όχι η ελληνίδα με τα μετρημένα ψωμιά, χώστε της έναν όρο ακόμα να σταματήσει να μας κοιτάζει με βλέμμα βαρώνης δυσαρεστημένης από το δείπνο.
Στη «Σαββατογεννημένη» (εξαντλημένη χρόνια τώρα- τι ωραία που την ξαναβγάζει ο Στάθης!), στο τελευταίο κείμενο (Ορός με καραμελοαγελάδες) η Μαλβίνα σηκώνει το ύστατο μπαϊράκι της αρνούμενη να ονοματίσει τους διάφορους θεράποντες και περαστικούς. Αρνούμενη να τους πει με το όνομά τους, αρνούμενη να τους χαρίσει τη συνενοχή της αλληλοαναγνώρισης.
Το υπνοδωμάτιό μου, σαν τη Λέρο. Ανάμεσα στα σεντόνια μου, μισοσαπισμένα φρούτα. Τους σιχτίρισα. Δεν πτοήθηκαν. Κάτι θα ξέρουν. Αφέθηκα. Με έβαλαν σ' ένα δωμάτιο κρεμ. Άθλιο. Παράγωγο. Ψεύτες. Είναι, λέει, η σουίτα. Ξέρω τι μου ετοιμάζουν. Κάνω τον ψόφιο κοριό. Κουβαλάνε όλα τους τα φασιστικά τεχνάσματα. Οροί. Κομψοτεχνήματα παρακεντήσεων. Περίλυποι γιατροί. Τους λέω όλους «Στέλιο». Νευριάζουν.
Πιάνομαι κι εγώ από τις χειρολαβές της κι όλους «Στέλιο» τους λέω.
Όσους δεν καταλαβαίνουν γρι τον Ύμνον εις την Ελευθερίαν, τα τραγούδια της Λένας Πλάτωνος, τον Περικλή Κοροβέση, τους ιπποπόταμους στη λεωφόρο.
Όσους έχουν ξεχάσει πού κατέληξαν τα φαμπερζέ των Τσάρων, όσους αγνοούν την τρυφερότητα της Βαστίλλης, όσους δεν τους θυμίζει τίποτε η οδός Μέρλιν, ο Σκάμανδρος ή η οδός Μπουμπουλίνας.
Όσους τρέμουν τον Δεκέμβρη και τα θυμωμένα παιδιά του.
Στέλιοι όλοι.
Να νευριάζουν.
σχόλια