Η Λίστα του Σίντλερ τουΚλοντ Μιλέρ, ενός λαϊκού Εβραίου όπως και ο Σπίλμπεργκ, γίνεται μέσα από το βιογραφικό μυθιστόρημα του Φιλίπ Γκρενμπέρ. Ο Μιλέρ επιλέγει να κινηματογραφήσει μια αισθηματική ιστορία με πολλές κοινωνικές παραμέτρους, χωρίς να θίγει ευθέως πολιτικά ζητήματα, αποτίνοντας, όπως λέει ο ίδιος, φόρο τιμής στη δική του οικογένεια με αυτόν τον τρόπο. Στο Μυστικό, ο φιλάσθενος και ντροπαλός Φρανσουάείναι το παιδί δυο πολύ αθλητικών γονιών εβραϊκής καταγωγής και εμφανώς απογοητεύει τον πατέρα του με την έλλειψη έφεσης στα σπορ και την εξωστρέφεια. Έχει επινοήσει έναν φανταστικό αδελφό και μαθαίνει στα 15 του ένα μεγάλο οικογενειακό μυστικό, που ξετυλίγει σαν κουβάρι πολλών γεγονότων μια καλή φίλη της οικογένειας που τον προσέχει και τον αγαπάει. Ανακαλύπτει ότι ο πατέρας του είχε ξαναπαντρευτεί και είχε όντως ένα παιδί, τον Σιμόν, ζωηρό και σπορτίφ, που έχει εξαφανιστεί μαζί με τη μητέρα του, αλλά κανείς δεν αναφέρει την ύπαρξή τους πλέον.

Από το πρώτο εικοσάλεπτο και ύστερα, η ταινία βουτάει σε ένα πιο βαθύ παρελθόν και ο Μιλέρ επιλέγει να κινηματογραφήσει την ιστορία αυτή με χρώμα, ενώ το μεγαλύτερο κομμάτι του σήμερα κωδικοποιείται σε άσπρο και μαύρο. Επιπροσθέτως, η σωματική ρώμη του πατέρα και η εμμονή του στην υγεία μαζί με τη φυσική καλλονή της καταδύτριας μητέρας (την υποδύεται η Σεσίλ Ντε Φρανς) αντιστρέφουν τους όρους της φιλοκαλίας που τόσο πολύ χαρακτήριζε τους Ναζί, δείχνοντας πως μια εβραϊκή οικογένεια εκείνης της εποχής δεν ταυτιζόταν αναγκαστικά με τη στερεότυπη εικόνα της κακομοιριάς και της ανέχειας.

Ο τρόπος που ποντάρει στον αισθησιασμό και το ερωτικό πάθος που παράγεται από τον Μπριέλ και την Ντε Φρανς κάνει την ταινία να ξεχωρίζει από τις πολλές εκδοχές του Ολοκαυτώματος. Αυτό είναι και το θέμα της: μέσα στην τραγωδία και το αβάσταχτο κυνηγητό, τα δραματικά λάθη δεν μπορούσαν να αποφευχθούν και στοίχειωναν εκείνους που δεν πέθαναν φριχτά, όπως τόσοι άλλοι φίλοι και συγγενείς τους. Οι ενοχές τούς βάραιναν σαν Ερινύες και έπρεπε να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους ως δέσμιοι του χαρακτήρα και των επιλογών τους, όπως όλοι οι άνθρωποι.

Πιο ανάγλυφος χαρακτήρας αυτός του πατέρα, όπως τον υποδύεται με καταπιεσμένο θυμό ο Μπριέλ, υποδεικνύοντας έναν πιο πολύπλοκο ξεριζωμό - του άνδρα από το παρελθόν του και τη συλλογική ευθύνη της φυλής του, επειδή θέλησε να τραβήξει έναν προσωπικό δρόμο που δεν προσδιορίζεται από το σύνολο. Η Λιντιβίν Σανιέ ως Χάνα είναι εξαιρετική.