Το 1926 μια Πολωνή μετανάστρια στις ΗΠΑ ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι της επιστροφής από τη Νέα Υόρκη ως την Αλάσκα και από κει στην πατρίδα της μέσω Σοβιετικής Ένωσης με τα πόδια. Η τετραετής περιπέτειά της, τουλάχιστον στα δύο άκρα της Αμερικής, καθώς μετά η τύχη της αγνοείται, έγινε κάτι σαν λαϊκός μύθος που ενέπνευσε βιβλία μέχρι και μια όπερα, ενώ τώρα γίνεται η βάση μιας μικρής μεν, αλλά πολύ φιλόδοξης στους σκοπούς της παραγωγής.

 

Η σύγχρονη Λίλιαν είναι μια Ρωσίδα χωρίς βίζα και ελπίδες για οτιδήποτε, ούτε και για τη βιομηχανία του σεξ, γι' αυτό παίρνει τη μεγάλη απόφαση της επιστροφής, διασχίζοντας βουβή όλη τη χώρα, σαν φάντασμα που δεν ενδιαφέρεται για τίποτα. Το επίπονο ταξίδι κινηματογραφείται από τον Αυστριακό ντοκιμαντερίστα Αντρέας Χόρβατ ως μια τελετουργική παρουσίαση της ενδοχώρας δίνοντας έμφαση στο απέραντο μέγεθός της και πολλά πλάνα από ψηλά, σαν να υποκλίνεται μέχρι και ο Θεός σε αυτό που βλέπει.

 

Εκεί όπου η ταινία υπολείπεται είναι στην αναγωγή αυτού του ταξιδιού σε μια απεικόνιση της πολύ γενικής έννοιας της Αμερική του Τραμπ, με κατοίκους κλεισμένους στις μικρές κοινωνίες τους, επιφυλακτικούς απέναντι σε οτιδήποτε ξένο και αποχαυνωμένους από πατριωτικές ή θρησκευτικές πρωτοβουλίες να συνθέτουν έναν αφελή ανθρώπινο καμβά με τον οποίο αρνείται περήφανα να συνδιαλλαγεί η πρωταγωνίστρια, την ίδια στιγμή που δεν έχει κανένα πρόβλημα να κατακλέβει.