Ο Γιώργος Πανουσόπουλος, ίσως ο πιο αισθαντικός Έλληνας σκηνοθέτης, επιστρέφει μετά από 13 χρόνια (τελευταία του ταινία ήταν η Τεστοστερόνη), με μια θυμοσοφική παραβολή για την Ελλάδα μετά την κρίση, τοποθετώντας τις περιπέτειες μιας οικονομολόγου κι ενός Γάλλου ευρωβουλευτή σε ένα νησί που μοιάζει αδιάβροχο στα μεταμνημονιακά βάσανα, καθώς οι κάτοικοι έχουν αφομοιώσει το αντίδοτο για μια ζωή χωρίς έννοιες, εκκρεμότητες και αστικά προβλήματα.

 

Στο Αρμενάκι, σαφές υποκατάστατο της Ικαρίας, τα χρήματα θεωρούνται περιττά, οι συναλλαγές γίνονται σε είδος, οι ενήλικοι αυτοεξυπηρετούνται και τα παιδιά μαθαίνουν γράμματα και αριθμούς μόνο ως κλειδιά για τις απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, αντί να διδάσκονται τα μαθήματα με τον κλασικό, αγχωτικό τρόπο.

 

Οι επισκέπτες θα αργήσουν, αλλά θα μπουν στο νόημα, ενώ στο μεταξύ ο Πανουσόπουλος σχολιάζει κυρίως μέσα από τους χαρακτήρες, χωρίς να προχωράει την πλοκή πέρα από τις βάσεις που θέτει στο πρώτο μισό του ευχάριστου, αλληγορικού παραμυθιού του.