Ας ακολουθήσουμε, λοιπόν, τα βήματα του Στίβεν Χόκινγκ από το 1963, τότε που σπουδάζει στο Καίμπριτζ, όπου γνωρίζει κι ερωτεύεται τη συμφοιτήτρια και μετέπειτα σύζυγό του Τζέιν Γουάιλντ, μέχρι τη συνεχιζόμενη, από τα 21 του χρόνια έως και σήμερα μάχη του με τη Νόσο του Κινητικού Νευρώνα που τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι, επιτρέποντάς του την επικοινωνία μόνο μέσω συσκευής ομιλίας. Παράλληλα, παρακολουθούμε τις καινοτόμες και αιχμηρές απόψεις του Χόκινγκ για τη Φυσική και κυρίως την πρωτοποριακή έρευνά του που προκάλεσε τον θαυμασμό των καθηγητών του και τελικά οδήγησε στη ρηξικέλευθη θεωρία του για το σύμπαν. Παράλληλα, βλέπουμε και τη γεμάτη αγάπη περίπλοκη σχέση του με τη γυναίκα που τον στήριξε σε όλα τα πρώτα δύσκολα χρόνια προκειμένου εκείνος να συνεχίσει να ψάχνει τη μία και μοναδική αιτιολογική εξίσωση για το Σύμπαν και τον Χρόνο.


Ένα από τα ενδιαφέροντα καλλιτεχνικά άλματα της χρονιάς είναι η μεταπήδηση του βραβευμένου με Όσκαρ ντοκιμαντέρ, σκηνοθέτη του καθηλωτικού Man on Wire, Τζέιμς Μαρς, στη μυθοπλασία με τη στρωτή βιογραφία του διάσημου θεωρητικού της Κοσμολογίας και της Φυσικής, Στίβεν Χόκινγκ. Το ανθρώπινο στοιχείο είναι παραπάνω από ορατό, καθώς η ταινία Η Θεωρία των Πάντων βασίζεται στο χρονικό του πιο «δικού» του ανθρώπου, της γυναίκας της ζωής του, Τζέιν Γουάιλντ. Η σχέση τους καταγράφεται λεπτομερώς και αναπαριστάται με όλες τις δραματικές διακυμάνσεις: γνωρίστηκαν νέοι, ταίριαξαν κι έσμιξαν, η υπομονετική σύζυγος στήριξε τον ιδιοφυή επιστήμονα κατά τη διάρκεια της εκφυλιστικής πάθησής του, τον είδε να θριαμβεύει, ενώ γεννούσε τα παιδιά τους, ώσπου βρήκε έναν άλλο άνδρα, με λιγότερη αιχμή και περισσότερη κατανόηση, κι εκείνος ξελογιάστηκε από τη νοσοκόμα του, για να έλθει, ως τρίτη πράξη, η τρέχουσα περίοδος της επανένωσης. Ο Μαρς δεν παρακάμπτει τη σύμβαση της αφήγησης: την υπηρετεί και την περιποιείται, για να μπορέσει ανετότερα να χωρέσει τη δική του προσθήκη, την έννοια του χρόνου, όπως επιστημονικά την αναπτύσσει ο Στίβεν Χόκινγκ στις θεωρίες του, και όπως σκηνοθετικά δένει τον κύκλο της κοινής ζωής των Χόκινγκ. Παράλληλα με τα κυρίαρχα θέματα της οικογένειας και της δημιουργίας, στο επίκεντρο βρίσκεται η μεγάλη μεταμόρφωση της χρονιάς. Ο Έντι Ρεντμέιν περνάει από όλα τα στάδια της μετάβασης από ένα άβγαλτο παιδί, κλεισμένο στις σκέψεις και τις εκρηκτικές του ιδέες, έναν φοιτητή που πάσχιζε να ισορροπήσει ανάμεσα στις κοινωνικές νόρμες και τη λαχτάρα του να γίνει αποδεκτός από την ακαδημαϊκή κοινότητα κι έναν ερωτευμένο νεανία που είδε στο πρόσωπο της Τζέιν την αιώνια σύντροφο, μέχρι τον εργατικό και καταξιωμένο celebrity που αναγκάστηκε να μιλήσει για τις ανακαλύψεις του καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, κοιτώντας ανέκφραστα ένα εκστατικό κοινό να τον αποθεώνει, τα παιδιά του να τον συνηθίζουν και τους δικούς του ανθρώπους να τον περιμένουν να εκφραστεί μέσα από το μηχάνημα που φτιάχτηκε για να δίνει ήχο στις σκέψεις του. Η μεγάλη επιτυχία του Ρεντμέιν, πάντα σε συνάρτηση με μια εξαιρετική υποστήριξη από τη Φελίσιτι Τζόουνς στον ρόλο της Τζέιν, δεν εντοπίζεται μόνο στην τεχνικά εντυπωσιακή κατάρρευση του Χόκινγκ με βίαια περιστατικά που σηματοδοτούν τον επίπονο σωματικό του Γολγοθά, αλλά και στις απειροελάχιστες συσπάσεις του προσώπου, όποτε χρειάζεται να αποτυπώσει το χιούμορ ή τις αλλαγές στη διάθεση. Όσο περνάει η ώρα δεν έχουμε απέναντί μας ένα κομμάτι ανθρώπινου πάγου που επαιτεί ευγενικά τον οίκτο μας, αλλά ζεσταινόμαστε με τη φλόγα που μας αφήνει να αντικρίσουμε και να αισθανθούμε από το βάθος της ψυχής του. Εκεί βρίσκεται η ειδοποιός διαφορά του Χόκινγκ του Ρεντμέιν από την παρόμοιας θεματικής (μια βασανισμένη, παρεξηγημένη ιδιοφυΐα, με άλλη κατάληξη), εξίσου αξιοσημείωτη ερμηνεία του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς στο Παιχνίδι της Μίμησης: ο πιο εγκεφαλικός Άλαν Τούρινγκ χρησιμοποιούσε το μυαλό του και βάσιζε τις κινήσεις του σε αυτό για να κρύψει τη κολάσιμη ερωτική του ατζέντα αλλά και την απουσία συναισθήματος, ενώ ο Στίβεν Χόκινγκ μπορεί να μπλοκάρεται από ένα ανήμπορο σώμα, αλλά, τελικά, δεν κατόρθωσε και λίγα με τη νόηση και την αγάπη...