Aπο τη Δέσποινα Τριβόλη
Συχνά πυκνά όταν πηγαίνω σε συνεντεύξεις οι άνθρωποι τους οποίους πάω να συναντήσω είναι αρκετά ευγενικοί για να με καλέσουν σπίτι τους. Καμιά φορά τα σπίτια των ανθρώπων με εκπλήσσουν - μια φορά είχα πάρει συνέντευξη από κάποιον του οποίου το σπίτι ήταν φτιαγμένο από ξύλα και έτριζε (όχι δεν έμενε στο κέντρο). Όσο νύχτωνε ήταν σαν να ήμουν σε άλλη πόλη.
Μια άλλη φορά πάλι βρέθηκα σε ένα σπίτι με χιλιάδες μπιμπελό (πορσελάνινες, κούκλες/γάτες). Τελοσπάντων αυτό που θέλω να πω είναι ότι καταλαβαίνει πολλά κανείς από το σπίτι του άλλου- τα βιβλία του, τους πίνακες που μπορεί να έχει στο σπίτι του, τις φωτογραφίες που έχει πάνω στο κομοδίνο του. Μπαίνεις βέβαια μέσα στο σπίτι του άλλου για μια δουλειά, όχι ως φίλος, οπότε πρέπει να είσαι διακριτικός.
Πάνω, στη φωτογραφία, είναι ένα από το πιο γλυκά σκυλιά που έχω συναντήσει και ανήκει στην Τάνια Τσανακλίδου - ακόμα κι εγώ που είμαι γατόφιλη το αγάπησα. «Τη λένε Λου από το Λουκουμάκι», μου είπε.
Αισθάνομαι πραγματικά τυχερή όμως όταν πηγαίνω σε σπίτια με ωραίες βιβλιοθήκες. Η Αθηναία αυτής της εβδομάδας η Τζίνα Πολίτη δηλαδή ήταν ένα τέτοιο παράδειγμα. Όσο φωτογραφιζότανε χάζευα τα βιβλία της- παρατήρησα οτι τα είχε χωρίσει ανά τομέα – στο βάθος μπορούσα να διακρίνω ότι είχε βιβλία και στα μέσα δωμάτια, παντού: φιλοσοφία, πολιτική ιστορία, ιστοριά της τέχνης, λογοτεχνία.
Το μυστήριο της οδού Βουλής
Εδώ και καιρό έχουμε διαπιστώσει ότι τα απογεύματα από τα ανοιχτά παράθυρα του γραφείου ακούγεται μουσική. Το παράξενο βέβαια είναι ότι αυτή η μουσική ακούγεται μέχρι τα χαράματα - τις Τρίτες που ξενυχτάμε την ακούμε μέχρι το πρωϊ. Είναι συνήθως χιτάκια, σοφτ ροκ αλλά και παλιά 90’s κομμάτια. Δεν ξέρουμε ποτέ από που ακούγονται. Τα καφέ της γειτονιάς είναι όλα κλειστά, το ίδιο και τα μαγαζιά. Σπίτια εδώ δεν υπάρχουν. Από πού στο καλό ακούγεται αυτό το πράγμα;
Την Τρίτη τα ξημερώματα ακούγαμε αυτό.
σχόλια