1 Τζόναθαν Φράνζεν: Ελευθερία, εκδόσεις Ωκεανίδα, 2011.
Ένα μυθιστόρημα με ιδιαίτερη ζωντάνια στο γράψιμο και ευαισθησία στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων που θίγει πολλά από τα προβλήματα που ταλαιπωρούν την Αμερική του 21ου αιώνα: την καταστροφή του περιβάλλοντος, την αδίστακτη κερδοσκοπία σε σχέση με την εισβολή στο Ιράκ, τους ηθικούς συμβιβασμούς που πρέπει ή νομίζει ότι πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος για να επιβιώσει στη σύγχρονη αμερικανική κοινωνία.
2 Γιώργος Μιχαηλίδης: Τριλογία της επανάστασης, της μοναξιάς και της λαγνείας, εκδόσεις Καστανιώτη, 2000-2004
Ένα βιβλίο που διαβάζω για πολλοστή φορά και που θεωρώ ωςένα από τα πιο καλογραμμένα μυθιστορήματα των τελευταίων χρόνων, ένα πραγματικά σπάνιο φαινόμενο: ένα αληθινά πολυφωνικό μυθιστόρημα που περιγράφει ζωντανά τα ταραγμένα χρόνια που έζησε η Ελλάδα από τη μικρασιατική καταστροφή έως και τη μεταπολίτευση, μέσα από την ιστορία του μεγάλου έρωτα δυο ανθρώπων από διαφορετική κοινωνική τάξη.
3 Βασίλι Γκρόσμαν: Life and Fate, εκδόσεις Harvill, 1985
To επικό αυτό μυθιστόρημα, που θεωρείται το Πόλεμος και Ειρήνη του 20ού αιώνα, σκιαγραφεί τη σοβιετική κοινωνία μέσα από τη ζωή μιας πλειάδας χαρακτήρων και κυρίως των μελών μιας οικογένειας κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, δίνοντας παράλληλα συγκλονιστικές περιγραφές των χιτλερικών θαλάμων αερίων και κυρίως της μάχης του Στάλινγκραντ, αλλά και των γκουλάγκ και της σταλινικής τρομοκρατίας. Όπως ήταν φυσικό, η έκδοση του έργου απαγορεύτηκε για πολλά χρόνια.
4 Άττιλα Τσάμπαϊ: Ο σιωπηλός έρωτας του Ζαράστρο, μτφρ. Θόδωρου Παρασκευόπουλου, εκδόσεις Εξάντας, 2006.
Μια απολογία της όπερας, ενός είδους που πολλοί θεωρούν ξεπερασμένο και που ο Τσάμπαϊ υπερασπίζεται ως υπέρτατο πολιτισμικό αγαθό, «μέσο αναγκαίο προς το ζην, ένα μέσο επιβίωσης της ψυχής», αφού η μουσική έχει την ικανότητα να πλάθει ανθρώπους με νότες που μπορούν να εκφράσουν το ανείπωτο, με αποτέλεσμα ο θεατής-ακροατής να μπαίνει κατευθείαν «στον κρυφό κόσμο των αισθημάτων και των σκέψεών τους», να τους καταλαβαίνει καλύτερα και κατά συνέπεια να καταλαβαίνει καλύτερα τον ίδιο του τον εαυτό. Μια άποψη που υποστηρίζεται με την ανάλυση μιας πλειάδας έργων, κυρίως του Μότσαρτ και του Βέρντι, αλλά και άλλων μεγάλων μουσουργών.
5 Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ: Η μουσική κινεί τον χρόνο, μτφρ. Κώστας Αθανασίου και Κώστας Κοσμάς, εκδόσεις Καστανιώτη, 2008.
Ο συγγραφέας επιχειρεί μια φιλοσοφική ανάλυση της μουσικής, εξηγεί πώς πρέπει να ακούει κανείς μουσική ώστε να την απολαύσει περισσότερο και δείχνει πώς επηρεάζει ουσιαστικά τη ζωή μας. Θεωρεί, δε, ότι περισσότερο από κάθε άλλη τέχνη μπορεί να αποτελέσει μέσο άμεσης επικοινωνίας, με απτό παράδειγμα την Ορχήστρα του Δυτικοανατολικού Διβανιού, με Ισραηλινούς, Παλαιστίνιους και Άραβες μουσικούς, που ίδρυσε ο ίδιος μαζί με τον Ε. Σαΐντ, σε μια προσπάθεια συμφιλίωσης των λαών. Το βιβλίο συμπληρώνουν άρθρα στα οποία ο Μπάρενμποϊμ εκφράζει τις απόψεις του για διάφορους συνθέτες αλλά και ερμηνευτές.
