Νίκη Αναστασέα: «Όσοι δεν έχουμε κάτι να πούμε, ας σωπάσουμε»

Facebook Twitter
0

 

Ανάμεσα στις ερωτήσεις παρατίθενται αποσπάσματα από το βιβλίο της «Πολύ χιόνι μπροστά στο σπίτι» (Πόλις), υποψήφιο για το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος.

_______________

«Να καταλάβεις ότι όλα θα είναι εκείνη η μέρα, της λέω. Θα έχουν σχέση με κείνο το Σάββατο. Θα είναι πριν ή μετά, αλλά πάντοτε σε σχέση με κείνη τη μέρα. Κι ότι δεν θα έχω άλλα νέα από κείνα, ποτέ».

_______________

 

 Μπορεί η ζωή σου να κολλήσει σε μια συγκεκριμένη μέρα;

 

Όχι μόνο σε μια μέρα αλλά και σε μια συγκεκριμένη στιγμή, όταν κάποιος επιτελεί μια πράξη που φέρνει μια ποιοτική αλλαγή, δηλαδή όταν κάνει το άλμα σε μια καινούργια κατάσταση. Μπορείς να συσσωρεύεις για χρόνια αντιθέσεις, παράπονα, να υφίστασαι κάθε μορφή καταπίεσης και να μην αλλάζει τίποτα, η τομή γίνεται με την πράξη και η πράξη συντελείται μέσα σε συγκεκριμένο χρόνο.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο ατομικός αλλά και ο συλλογικός χρόνος έχουν διχοτομηθεί σε προ και μετά κρίσης εποχή;

Νομίζω ότι η κρίση δεν αφορά μόνο την χρονική περίοδο μέσα στην οποία εκδηλώθηκε, αλλά πρέπει να ψάξουμε πιο πέρα από την οικονομική ή πολιτική αποσάθρωση, πoυ τον τελευταίο καιρό έγινε εξόφθαλμη, για να αντιμετωπίσουμε, όχι το φαινόμενο, αλλά την αιτία του. Θέλω να πω ότι ο χρόνος πρέπει να κοιταχτεί σε μεγαλύτερο βάθος, χωρίς αυτό να αναιρεί το γεγονός ότι η κρίση υπήρξε η κορύφωση μιας αντίξοης κατάστασης.

_______________

«Η Πέρσα το αντιμετώπισε ψύχραιμα. [...] Έμοιαζε λες και της δώσανε έναν σταυρό και είπε πρέπει να τον σηκώσω και θα τον σηκώσω. Το δέχτηκε καρτερικά, αλλά με πείσμα. Έτσι κάνουν οι δυνατοί, και η άλλη, χωρίς αμφιβολία, είναι δυνατή. Εγώ πάλι τα έχασα και μετά αλάλιασα. Έτσι κάνουν οι αδύνατοι, στην αρχή ζαρώνουν και μετά ξεφωνίζουν».

_______________

 

Ποιον θεωρείτε δυνατό σήμερα;

 

Νομίζω ότι δυνατός είναι ο άνθρωπος που έχει ένα συγκεκριμένο, ξεκάθαρο στόχο, είναι αυτός ο οποίος σκέπτεται και πράττει με τρόπο ανάλογο προς την επίτευξη του στόχου του. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο δυνατός είναι πάντοτε και ηθικός.

 

 ________________

«Από κάποιες αναμνήσεις που έρχονται ανακατεμένες κι ακατάστατες, ορμάνε ξαφνικά στη σκέψη μου από το παρελθόν και προσπαθούνε να κρατηθούν απ’ αυτά τα θρύψαλα ζωής που έχουμε τώρα. Αυτά θα είναι για αρκετά χρόνια ην ζωή μας. Αναρωτιέμαι πώς μπορεί να φτιαχτεί το μέλλον από ένα παρόν τόσο άθλιο».

_______________

 

Πώς μπορεί να φτιαχτεί το μέλλον από ένα παρόν τόσο άθλιο;

 

Είναι δύσκολο, εξαιρετικά δύσκολο. Ο Έλιοτ γράφει ότι "…Αν είναι όλος ο χρόνος ατελεύτητα παρών / Όλος ο χρόνος είναι ανεξαγόραστος", γιατί όπως πολύ καλά ξέρετε, μέλλον δεν είναι η διαστημική μας εκτόξευση σε μιαν άλλη χρονολογία αλλά ένα εγώ που κουβαλάει μνήμη, γνώση, ήθος, χαρακτήρα, ένα πολύπλοκο ιστό αράχνης τραυματισμένο ή θωρακισμένο σ’ αυτή την πορεία αλλά διακριτό. Το να αλλάξει αυτό το "εγώ" θέλει πολλή δουλειά, πρέπει να "φάει η μούρη σου χώμα’", όπως λένε , είτε πρόκειται για άτομο ή για σύνολο.

 

 _______________

«Νόμιζες πως για λίγο η σιωπή είχε αναλάβει να μας εξηγήσει τι ακριβώς εννοούσε ο γιατρός, και μολονότι οι λέξεις της ήταν αθόρυβες και μαλακές σαν ψίχα, αντί να κατεβαίνουν στέκονταν στον λαιμό μας και τον φράζανε».

_______________

 

Eίναι εποχή για να μιλά κανείς ή για να σωπαίνει;

Για να μιλήσει κάποιος πρέπει να έχει κάτι να πει, κάτι ουσιαστικό, τεκμηριωμένο, αποτελεσματικό. Έχει κορεστεί ο πολιτικός και ιδεολογικός χώρος από αμπελοφιλοσοφίες, έτοιμες απαντήσεις σε επίπεδο καφενείου και προτάσεις προς το θεαθήναι. Όσοι δεν έχουμε κάτι να πούμε, ας σωπάσουμε, ας ακούσουμε, ας ψάξουμε με ανοιχτά μάτια και αυτιά, χωρίς προκαταλήψεις και όσο γίνεται απαλλαγμένοι από την επάρατο εθνική ασθένεια του διχασμού, της εύκολης κριτικής και του «εγώ τα ξέρω όλα».

_______________

 «Στο κεφάλι μας βρίσκονται οι άλλοι, εμείς βρισκόμαστε στην καρδιά μας».

_______________

 

Tι μπορεί να συμβεί όταν το παραπάνω αντιστραφεί;

 

Να λειτουργούμε απλώς με το συναίσθημα, πράγμα που υπήρξε χρόνια τώρα ένας από τους κύριους τρόπους να κοιτάζουμε τη ζωή και τα προβλήματά μας και ο οποίος, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, ήταν μια από τις βασικές αιτίες της όποιας ήττας ή καταστροφής ή δυσκολίας αντιμετωπίσαμε. Νομίζω ότι συναίσθημα και μυαλό σε συνεργασία είναι βασική και αναγκαία προϋπόθεση για να πάμε καλύτερα.

 

_______________

«Nόημα... Πώς να στο εξηγήσω, λέει συλλογισμένη και με κοιτάζει με κείνο το ανέλπιδο πεισματάρικο βλέμμα... νόημα είναι... αυτό που λες και ταυτοχρόνως λες και κάτι παραπάνω, όχι περιττό, διευκρινίζει, όχι το παραπανίσιο, μου λέει και μετά κομπιάζει... πώς να στο πω μωρέ; Νόημα είναι αυτό που περισσεύει...».

_______________

 

Πώς μπορεί να βρει κανείς σήμερα το χαμένο (του) νόημα;

 

Δεν μπορώ να έχω απάντηση ούτε για τον καθένα ξεχωριστά, ούτε για το σύνολο, ψάχνω και εγώ όπως όλοι μας. Υποψιάζομαι ότι η απάντηση ξεπερνάει το άτομο, δεν μπορεί να είσαι καλά μόνος σου, ανήκουμε σε ένα "εμείς", με το οποίο είμαστε σε μια διαρκή επικοινωνία, και σαν "εμείς" για να βρούμε ένα συλλογικό νόημα, ίσως θα μας βοηθούσε το να κοιτάξουμε από πού ερχόμαστε, ποιοι είμαστε, τι είμαστε σαν λαός και τι μπορούμε να προσφέρουμε σε ένα ευρύτερο σύνολο. Είναι μάλλον άτοπο ότι μπορεί να βρει κάποιος το νόημα της προσωπικής του ζωής, ξεκομμένος από το χώρο και το χρόνο μέσα στον οποίο υπάρχει. Σίγουρα ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του, όμως χωρίς να λογαριάζεις τον Άλλον, η ζωή, όχι απλώς χάνει το νόημα της, αλλά φτωχαίνει ασφυκτικά.

 

_______________

«Σας αγαπούσα πολύ, το ξέρεις, μου είπε, και σένα και την αδερφή σου. Υπήρξαν κι άλλα πράγματα που αγάπησα στη ζωή μου, που τα θέλησα και τα πίστεψα. Mιλούσε γρήγορα, κοφτά, σαν να βιαζόταν, λες και ήξερε πως ο καιρός που θα μπορούσε ακόμη να μιλάει ήταν λίγος. Τα αγαπούσα και τα ήθελα τόσο πολύ που τα ένιωθα ένα με το πετσί μου. Κι ακόμη πιο πολύ, τα είχα μέσα μου».

_______________

 

Ολοκληρώνονται οι άνθρωποι όταν κάνουν παιδιά ή ακρωτηριάζονται;

 

Κάθε σχέση, κάθε υπέρβαση του εγώ προς κάποιον Άλλον, είναι κάτι θετικό, πολύ περισσότερο αν αυτός ο άλλος είναι ένα πλάσμα αξιολάτρευτο (κυρίως από άποψη της αθωότητας και της καθαρής ματιάς), όπως είναι ένα παιδί. Τώρα, το αν ο γονιός ολοκληρώνεται ή ακρωτηριάζεται, εξαρτάται από τον τρόπο που σκέπτεται και δεν έχει να κάνει με το παιδί αλλά με το πώς βλέπει τον εαυτό σου μέσα στις άλλες του σχέσεις, στο κοινωνικό σύνολο και πώς ιεραρχεί τις υποχρεώσεις του, συμπεριλαμβάνοντας κι αυτές προς τον εαυτό του. Αν κάτι του πάει ζαβά, δεν του φταίει το παιδί αλλά το ζαβό του το μυαλό.

 

_______________

«Όπως αυτό για την αγάπη: για κάτι που αγαπάς σκοτώνεις ή σκοτώνεσαι; Κάποτε μια γυναίκα είχε σκοτώσει τον εραστή της επειδή την απατούσε. Πώς μπόρεσες να σκοτώσεις τον άνθρωπο που αγαπάς; την είχε ρωτήσει μια δημοσιογράφος. Δεν το έκανα για μένα, της λέει η φόνισσα, το έκανα για την αγάπη μας».

_______________

 

Για κάτι που αγαπάς σκοτώνεις ή σκοτώνεσαι;

 

Η απάντηση υπονοεί μια ηθική στάση και σαν τέτοια, έχει να κινηθεί ανάμεσα σε δύο άκρα, ανάμεσα στο "ου φονεύσεις" και στο "η βία είναι η μαμή της Ιστορίας". Προσωπικά, ανήκω σε μια γενιά που έμαθε να θυσιάζεται για τα όνειρά της και δεν ντρέπομαι γι’ αυτό και κάτι περισσότερο, εύχομαι να έρθει μια εποχή που ακόμη και η λεκτική βία θα μας προκαλεί αποτροπιασμό.

 

_______________

«Καταλαβαίνω, μου λέει. Τσόντα από δω, τσόντα από κει, προσπαθεί ο άνθρωπος όπως μπορεί να τα μπαλώσει και τελικά, από τα πολλά μπαλώματα κάνει τη ζωή του ξεφτίλα».

_______________

 

Τι θεωρείτε μπάλωμα σε μια ζωή;

 

Αχ, είναι ένας ολόκληρος κατάλογος, συναισθηματικά μπαλώματα, πολιτικά, ιδεολογικά, οικονομικά, δεν έχει τελειωμό, αλλά πώς αλλιώς να το κάνουμε; Είναι αδύναμο πράγμα ο άνθρωπος και χτυπιέται από πολλές μεριές. "Και να", όπως λέει και ο Καβάφης, "πορευόμαστε"…

 

_______________

«Ήθελα να ζήσω, λέει. Ήθελα μια πραγματική ζωή κι αυτό τη στιγμή που αγνοούσα τι σημαίνει πραγματική ζωή, με τι μοιάζει ή πώς τη ζεις. Πώς ξεχωρίζεις την αληθινή από την κάλπικη».

_______________

 

Πώς την ξεχωρίζεις;

Είναι μια πορεία προσωπική, δύσκολη, ουσιαστική, ο καθένας χαράζει τον δρόμο του, αλλά και μόνο το να αναρωτιέσαι είναι μια καλή αρχή.

 

_______________

«Όλα έχουν τη θέση τους, συλλογίζομαι, ακόμη και μια μύγα που ζουζουνίζει. Και θυμάμαι κείνη τη μυγίτσα, μέσα στην αχτίδα του ήλιου που ο Ιππόλυτος είχε γράψει πώς κι αυτή ξέρει τη θέση της και συμμετέχει σ’ όλο αυτό το χαροκόπι και μονάχα αυτός είναι ο απόβλητος της ζωής. [...] Όλα έχουν τη θέση τους και μόνο εγώ, μουρμουρίζω. Και εκεί, μέσα στη γαλήνη της βραδιάς αισθάνομαι ντροπή. Ναι, όπως σκέπτομαι τη μύγα βάζω με το νου μου πώς μονάχα εγώ απ’ όσα είναι γύρω μου είμαι άχρηστος, και ντρέπομαι. Κι όσο σκαλίζω την ντροπή μου τόσο φουντώνει. Ντρέπομαι ξανά, και λέω ότι υπάρχει ένα όριο στο πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος».

_______________

 

Πώς ορίζετε τη ντροπή;

 

Νομίζω ότι είναι σε ευθεία αναλογία με το ήθος κι ότι προκύπτει από την απόσταση ανάμεσα σ’ αυτό που θα ήθελες να είσαι ή που νομίζεις ότι είσαι και αυτό που είσαι πραγματικά και που όταν το διαπιστώνεις αισθάνεσαι δυσάρεστα. Είναι καλό πράγμα η ντροπή, κρατάει τον άνθρωπο σε εγρήγορση. Δεν έχετε προσέξει ότι οι περισσότεροι πολιτικοί δεν ντρέπονται; Μήπως επειδή το ήθος τους έχει υποστεί λοβοτομή;

*Ο μπιντές, Άπαντα, Μάριος Χάκκας, εκδόσεις Κέδρος

Βιβλίο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Βιβλίο / Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Το πρώτο βιβλίο του Φάνη Παπαδημητρίου είναι μια συγκινητική εξομολόγηση για το ατύχημα στα 19 του που τον καθήλωσε σε αμαξίδιο, την πάλη του με τον τζόγο και τον αγώνα που έδωσε να ξαναφτιάξει τη ζωή του «μετά το τσουνάμι που ήρθε και τα σάρωσε όλα».
M. HULOT
«Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Το πίσω ράφι  / «Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Πιστή στην κλασική μορφή του μυθιστορήματος, αλλά ταυτόχρονα ανατρεπτική και μεταμοντέρνα, η καυστική σάτιρα του Τζόναθαν Κόου για τη βρετανική άρχουσα τάξη των αρχών της δεκαετίας του ’90 διαβάζεται μονορούφι.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
ΕΠΕΞ Γυναικείες φωνές από διαφορετικά μέρη του κόσμου

Βιβλίο / Από τη Μαλαισία μέχρι το Μεξικό: 5 νέα βιλία που αξίζει να διαβάσετε

5 συγγραφείς από διαφορετικά σημεία του πλανήτη χαράζουν νέους δρόμους στη λογοτεχνία. Ανάμεσά τους, η Τζόχα Αλχάρθι που κέρδισε το Booker και η βραβευμένη με Πούλιτζερ Κριστίνα Ριβέρα Γκάρσα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ποιοι ήταν οι αληθινοί «σκλάβοι» της ηδονής στην Αρχαία Ρώμη;

Αρχαιολογία / Ποιοι ήταν οι αληθινοί «σκλάβοι» της ηδονής στην Αρχαία Ρώμη;

Η διακεκριμένη ιστορικός Mary Beard στο βιβλίο της «Οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες. Οι ηγεμόνες του αρχαίου ρωμαϊκού κόσμου», παρουσιάζει τη ζωή και το έργο των αυτοκρατόρων μέσα από ανεκδοτολογικές αφηγήσεις και συναρπαστικές λεπτομέρειες, που θυμίζουν απολαυστικό μυθιστόρημα. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια εστιάζει στον ρόλο των δούλων, τόσο στην καθημερινή ζωή όσο και στη σεξουαλική ζωή των Ρωμαίων αυτοκρατόρων.
M. HULOT
Τα μικρά ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία ενώνουν τις δυνάμεις τους

Βιβλίο / Τα μικρά ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία ενώνουν τις δυνάμεις τους

Από την Αμοργό ως την Αλεξανδρούπολη και από την Ξάνθη ως τη Μυτιλήνη, τα μικρά βιβλιοπωλεία αποκτούν για πρώτη φορά συλλογική φωνή. Βιβλιοπώλες και βιβλιοπώλισσες αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Lifo Videos / «Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Η Αγλαΐα Παππά διαβάζει ένα απόσπασμα από τις βέβηλες και αμφιλεγόμενες «120 Μέρες των Σοδόμων» του Μαρκησίου ντε Σαντ, ένα βιβλίο αναγνωρισμένο πλέον ως αξεπέραστο λογοτεχνικό αριστούργημα και χαρακτηρισμένο ως «εθνικός θησαυρός» της Γαλλίας.
THE LIFO TEAM
Το «προπατορικό αμάρτημα» του Τζο Μπάιντεν

Βιβλίο / Ποιο ήταν το θανάσιμο σφάλμα του Τζο Μπάιντεν;

Ένα νέο βιβλίο για τον πρώην Πρόεδρο αποτελεί καταπέλτη τόσο για τον ίδιο όσο και για τη δουλοπρεπή κλίκα πιστών και μελών της οικογένειάς του, που έκαναν το παν για να συγκαλύψουν τον ραγδαίο εκφυλισμό της γνωστικής του ικανότητας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ