Η τελευταία συνέντευξη του Γιώργου Χειμωνά

Η τελευταία συνέντευξη του Γιώργου Χειμωνά Facebook Twitter
Όταν γράφω, δεν έχω την αίσθηση ότι είμαι εγώ. Αισθάνομαι σαν κάποιος να μου υπαγορεύει. Νιώθω σαν εκτελεστικό όργανο, σαν ένας δίαυλος. Τώρα, το ποιος το υπαγορεύει, ο Θεός ή ο Διάβολος... κυρίως, νομίζω, ο Διάβολος!
0

Ο Γιώργος Χειμωνάς ήταν ένας συγγραφέας που έδινε ελάχιστες συνεντεύξεις. Ο ίδιος ισχυριζόταν πως από τη μία δεν του ζητούσαν κι από την άλλη ότι δίνει κανείς συνέντευξη όταν έχει κάτι να πει. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι μιλούσε κάθε φορά που κυκλοφορούσε ένα βιβλίο του, κάθε φορά που δίνονταν παραστάσεις με δικές του μεταφράσεις του Σαίξπηρ και των μεγάλων τραγικών.

«Δεν θεωρώ πως αμέλησα καμιά υποχρέωσή μου απέναντι στο πλατύ κοινό. Ασφαλώς και πρέπει ένας συγγραφέας να επικοινωνεί με το κοινό του. Και μάλιστα μέσα από εφημερίδες, κάτι που δεν θα έλεγα για την τηλεόραση. Είναι ένα είδος απολογίας εκ μέρους του, μια απολογία ίσως επηρμένη. Μιλάω φυσικά για συγγραφείς που πιστεύουν σε αυτό που κάνουν και δίνουν την ψυχή τους στη γραφή.Όμως, υπάρχει μια παρανόηση σχετικά με την περίπτωσή μου. Με θεωρούν σιωπηλό, σκοτεινό, κρυπτικό, δυσνόητο...»

— Είναι αλήθεια πως η παρουσία σου στα γράμματα ανέκαθεν προκαλούσε αμηχανία. Άλλοι σε θεωρούν αξεπέραστα μοντέρνο, άλλοι εγκεφαλικό και δυσνόητο, όπως είπες. Είσαι τελικά αταξινόμητος;

Όχι, δεν θα το έλεγα. Θα παραφράσω την περιβόητη φράση του Τσαρούχη. «Στην Ελλάδα είσαι ό,τι σε δηλώσουν». Μπαίνει μια στάμπα. Σε μένα η στάμπα είναι καλειδοσκοπική. Οι πεζογράφοι με θεωρούν ποιητή, οι ποιητές πεζογράφο, οι γιατροί λογοτέχνη, οι Καβαλιώτες Θεσσαλονικέα, οι Θεσσαλονικείς Αθηναίο, οι Αθηναίοι Θεσσαλονικέα και Καβαλιώτη... Στα μαθήματα Νευροψυχολογίας που έκανα στους τελειόφοιτους, ήμουν γι' αυτούς ένας ποιητής που ασχολείται με τη Νευρολογία...

Όταν γράφω, δεν έχω την αίσθηση ότι είμαι εγώ. Αισθάνομαι σαν κάποιος να μου υπαγορεύει. Νιώθω σαν εκτελεστικό όργανο, σαν ένας δίαυλος. Τώρα, το ποιος το υπαγορεύει, ο Θεός ή ο Διάβολος...κυρίως νομίζω ο Διάβολος!

— Πιστεύεις ότι τα κείμενά σου «κατεβαίνουν» στο κοινό, υπάρχει προσληπτικότητα; Θεωρείς ότι η νεολαία σε διαβάζει;

Φυσικά, κυρίως η νεολαία με διαβάζει. Αυτό το στηρίζω και στα μαθήματα που έδινα στο πανεπιστήμιο, όπου έβλεπες τη διαφορά στη μετάδοση της επιστημονικής γνώσης ανάμεσα στους φοιτητές και τους τελειόφοιτους γιατρούς. Εκείνοι ήταν κατασταλαγμένοι, αμετάπειστοι, αμετανόητοι, ενώ η νεολαία ρουφούσε κυριολεκτικά τα λόγια μιας πολύ δύσκολης επιστήμης σαν τη Νευροψυχολογία. Όπως οι ειδικευμένοι ψυχίατροι νευρολόγοι, έτσι κι οι μεσήλικες αναγνώστες έχουν αμετακίνητες απόψεις περί λογοτεχνίας. Όμως, εκείνο που με εξοργίζει είναι κάποιες κριτικές που γράφονται. Αν είναι δυνατόν να έχεις εκ των προτέρων αμετακίνητες απόψεις πάνω στη λογοτεχνία! Να «διδάσκεις», δηλαδή, ότι έτσι πρέπει να είναι το πεζογράφημα, έτσι πρέπει να είναι η ποίηση! Πρόκειται για ένα τραγικό σφάλμα αντιμετώπισης. Εδώ ο συγγραφέας αγνοεί τι είναι η λογοτεχνία, πώς είναι δυνατόν να το ξέρει ένας κριτικός;

Όπως, επίσης, το γεγονός ότι αγνοούν τη διαδικασία συγγραφής. Με ποιο τρόπο ωριμάζει εντός σου η σκέψη, η ιδέα, οι εικόνες κυρίως - γιατί ο λόγος είναι εικόνα -, πώς ύστερα φτάνεις σε ένα σημείο κύησης και στο τέλος οφείλεις να παραδοθείς στο ίδιο το κείμενο. Άνευ όρων. Να σε πάει το κείμενο εκεί όπου θέλει αυτό. Φοβάμαι ότι πολλοί σύγχρονοι συγγραφείς οδηγούν οι ίδιοι το κείμενο. Όσο για την προσληπτικότητα, αυτό είναι κάτι που αντιλαμβάνεται ο συγγραφέας όταν διαβάζει δημοσίως τα κείμενά του. Η εμπειρία μου με τα Ελεύθερα Πανεπιστήμια, απέναντι σ' ένα κοινό απαίδευτο, απέδειξε μια επικοινωνία ουσίας. Δεν ετίθετο το θέμα του καταλαβαίνω ή δεν καταλαβαίνω, ή ότι διαβάζω ποιητικά ή όμορφα. Υπήρχε ένα συγκινητικό παραξένισμα στο κοινό, πράγμα που είναι θαυμάσιο. Θυμάμαι ένα περιστατικό σε μία ανάγνωση στο Αλιβέρι, όπου όταν διάβασα και την τελευταία σελίδα ένας γεράκος, ένας χωριάτης που καθόταν στην πρώτη σειρά είπε : Αμήν! Και το εννοούσε.

Η τελευταία συνέντευξη του Γιώργου Χειμωνά Facebook Twitter
Ποιος μιλάει για τον θάνατο; Το χειρότερο είναι η αρρώστια.

— Γράφεις με έναν λόγο υπέρπυκνο, υπερεντατικό, σαν τα νοήματα αλλά και οι φθόγγοι με τις λέξεις να έχουν συμπιεστεί.

Η συμπύκνωση γίνεται σε όλα τα επίπεδα: γνωστικά, συναισθηματικά, ψυχολογικά, μελοδραματικά. Για μένα ο λόγος είναι πάντοτε μια προφορική υπόθεση. Δεν υπάρχει άλλος λόγος. Θα επικαλεστώ και τις γνώσεις μου της Νευροψυχολογίας. Στον εγκέφαλο δεν υπάρχει κέντρο της γραφής. Υπάρχει μόνο κέντρο του προφορικού λόγου. Το πρόβλημα είναι ότι δεν βρίσκεται καμία γέφυρα ανάμεσα στην τέχνη, τη γραφή κυρίως και στον λόγο - όπως και στους ανθρώπους . Όσο κι αν σου φανεί παράξενο, πιστεύω ότι τα μεγάλα λογοτεχνικά αριστουργήματα ανήκουν στην παιδική λογοτεχνία. Τα κείμενα του Σεφέρη, ο Ντοστογιέφσκι, ο Παπαδιαμάντης, όλα τους είναι παιδική λογοτεχνία.

— Υπάρχουν κριτικές για τις θεατρικές σου μεταφράσεις. Δεν αρέσει το ότι επεμβαίνεις στο κείμενο...

Τις μεταφράσεις δεν τις ξεχωρίζω από το πρωτογενές μου έργο. Είναι μια μεταφορά του μεγάλου, ξένου ποιητικού λόγου στην ελληνική γλώσσα κι επίσης το διύλισμα του αρχαίου ελληνικού λόγου στα νέα ελληνικά. Εδώ τώρα συμβαίνουν πολλές παρεξηγήσεις. Κάποιοι πιστεύουν ότι προσαρμόζω τα ξένα κείμενα στη δική μου φωνή. Έγινε ολόκληρη ιστορία για τον Μάκβεθ από ανθρώπους που δεν ξέρουν να διαβάζουν. Ο Μάκβεθ είναι το πιο δύστροπο έργο του Σαίξπηρ. Ως μεταφραστής όφειλα να βγάλω κάποια πράγματα στην επιφάνεια, όπως και στις τραγωδίες, όπου η επιφάνεια είναι συχνά απλοϊκή, σχεδόν μελοδραματική. Ο μεταφραστής πρέπει να εξορύξει από το κείμενο εκείνο που θα ισχύσει για το σημερινό δραματικό ασυνείδητο. Αυτό σημαίνει ότι είσαι υποχρεωμένος να «αυθαιρετήσεις», αναλύοντας, πολλαπλασιάζοντας ή και αφαιρώντας στίχους για να βγει η εν τω βάθει ποιητική ουσία.

— Τα μεγάλα κείμενα τα διατρέχουν υπόγειοι κώδικες, είναι μια μυστική στρώση, θεολογικής καταγωγής, σαν ο συγγραφέας μέσα από παγκόσμιες σταθερές, αριθμούς, γράμματα, να σφραγίζει μαγικά το έργο του.

Η ποίηση αυτό ακριβώς κάνει: κωδικοποιεί αυτό το κρυπτικό στοιχείο κι εδώ έγκειται η θεολογική πλευρά. Υπάρχει ένα είδος μαγείας, πρωτόγονης σκέψης και γι' αυτό ακριβώς μάς αγγίζουν αυτά τα κείμενα. Ο Σαίξπηρ θα πρέπει να ήξερε αλχημεία.

Η τελευταία συνέντευξη του Γιώργου Χειμωνά Facebook Twitter
Ο Γιώργος Χειμωνάς με τη σύζυγό του Λούλα Αναγνωστάκη

— Το έργο σου έχει μία οργανικότητα. Αισθάνεσαι τη χλωρίδα, την πανίδα αλλά και τη φυσική ροή σαν δύο φυσικά συστήματα, ο συγγραφέας και ο αναγνώστης, να επικοινωνούν.

Υπάρχει Φυσική Ιστορία... Αρχίζει όταν συλλαμβάνεις την ιδέα και τα πρόσωπα και από τη στιγμή που θα γεννηθεί η πρώτη λέξη, η πρώτη φράση του κειμένου. Τότε παραδίδεσαι άνευ όρων και παρακολουθείς τη ροή. Όσο διαρκεί η ροή υπάρχει δημιουργία, δημιουργικότητα, και του κόσμου ακόμα, μέχρι να επέλθει η ισοπέδωση, κάτι που φοβάμαι ότι ήδη συμβαίνει στην εποχή μας. Αυτή δεν είναι η αρχή της εντροπίας; Η ροή ανάμεσα σε δύο διαμερίσματα διαφορετικής θερμοκρασίας. Το ίδιο ισχύει και στον έρωτα. Γιατί η τέχνη είναι υπόθεση ερωτική.

— Το ζεύγος έρωτας-θάνατος...

Ποιος μιλάει για τον θάνατο; Το χειρότερο είναι η αρρώστια.

— Στον λόγο σου υπάρχει μια διαχυτικότητα που δεν διαχωρίζει ρήματα, ουσιαστικά κι επίθετα. Σαν η γλώσσα να προσπαθεί να «αγκιστρώσει» τον νου. Επίσης η στίξη και η σύνταξη στα κείμενά σου «παθαίνουν».

Αυτά είναι τα ελαττώματα του γραπτού λόγου. Τα μειονεκτήματα και οι αναπηρίες ενός λόγου, ο οποίος είναι μια υπόθεση εντελώς συμβατική. Στον προφορικό λόγο δεν έχουμε στίξη, έχουμε προσωδία, τονισμούς σχεδόν μουσικούς.

— Τι πιστεύεις για το μονοτονικό σύστημα;

Η καταστροφή της ελληνικής γλώσσας με το μονοτονικό θα οδηγήσει τελικά σε λατινικό αλφάβητο. Στα γαλλικά, στα γερμανικά, στα αγγλικά υπάρχουν φθόγγοι που γράφονται, αλλά δεν προφέρονται. Ποιος διανοήθηκε ποτέ να τους ισοπεδώσει; Εδώ έχουμε κατάργηση διφθόγγων, κατάργηση διπλών συμφώνων... Υπάρχουν μελέτες που αποδεικνύουν ότι αλλιώς ο σύγχρονος Έλληνας προφέρει μία λέξη που αρχίζει με φωνήεν με ψιλή και αλλιώτικα όταν τονίζεται με δασεία, βαρεία ή οξεία.

— Είναι ο εκσυγχρονισμός. Σβήνει το fine tunning και απομένει ο ψυχρός κώδικας...

Η Ελλάδα ήταν πάντα σύγχρονη, από αρχαιοτάτων χρόνων. Δεν έχει ανάγκη από τέτοιες μεταλλαγές και μεταλλάξεις.

 — Πώς βρίσκεις το φαινόμενο των μπεστ σέλερ;

Δεν είμαι εναντίον τους. Ακόμα και τα κακά μπεστ σέλερ λειτουργούν σαν Δούρειος Ίππος. Προσοικειώνεται ο αναγνώστης προς τη λογοτεχνία κι έτσι μπορεί να περάσει μία φάση, να εκπαιδευτεί και να προχωρήσει σε πιο σοβαρή ανάγνωση. Το κακό βιβλίο, το εμπορικό βιβλίο λειτουργεί και θετικά. Δεν πρέπει ο αναγνώστης να αγριεύεται.

— Τα ζηλεύεις;

Αφάνταστα! Έχω σκάσει από τη ζήλια μου! Θα ήθελα να με διαβάζουν και τα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων!

— Με την τεχνολογία ποια είναι η σχέση σου;

Πολύ καλή. Γιατί όχι; Αν όμως πιστεύουμε ότι με αυτή την πρόοδο λύνονται όλα τα προβλήματα, λαθεύουμε... Είναι αστείο να πιστεύεις ότι η σχιζοφρένεια ή και ο καρκίνος, ακόμα, προκύπτουν από ένα γονίδιο. Η διαπλοκή των παραγόντων είναι απίστευτα σύμπλοκη. Είναι φοβερά περίπλοκος ο κόσμος, φοβερά.

— Υπάρχει διακειμενικότητα στο έργο σου;

Δεν θα μπορούσε παρά να υπάρχει. Απόδειξη είναι ότι, όταν γράφω, δεν έχω την αίσθηση ότι είμαι εγώ. Αισθάνομαι σαν κάποιος να μου υπαγορεύει. Νιώθω σαν εκτελεστικό όργανο, σαν ένας δίαυλος. Τώρα, το ποιος το υπαγορεύει, ο Θεός ή ο Διάβολος... κυρίως, νομίζω, ο Διάβολος!

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Lifo Videos / «Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Η Αγλαΐα Παππά διαβάζει ένα απόσπασμα από τις βέβηλες και αμφιλεγόμενες «120 Μέρες των Σοδόμων» του Μαρκησίου ντε Σαντ, ένα βιβλίο αναγνωρισμένο πλέον ως αξεπέραστο λογοτεχνικό αριστούργημα και χαρακτηρισμένο ως «εθνικός θησαυρός» της Γαλλίας.
THE LIFO TEAM
Το «προπατορικό αμάρτημα» του Τζο Μπάιντεν

Βιβλίο / Ποιο ήταν το θανάσιμο σφάλμα του Τζο Μπάιντεν;

Ένα νέο βιβλίο για τον πρώην Πρόεδρο αποτελεί καταπέλτη τόσο για τον ίδιο όσο και για τη δουλοπρεπή κλίκα πιστών και μελών της οικογένειάς του, που έκαναν το παν για να συγκαλύψουν τον ραγδαίο εκφυλισμό της γνωστικής του ικανότητας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ