Βασίλης Κατσικονούρης: «Βλέπω πολλούς να καίγονται σα δέντρα ακίνητα στο δάσος»

Βασίλης Κατσικονούρης: «Βλέπω πολλούς να καίγονται σα δέντρα ακίνητα στο δάσος» Facebook Twitter
1

Ανάμεσα στις ερωτήσεις παρατίθενται αποσπάσματα από το μυθιστόρημά του «Μπαμπούσκα» (Κέδρος) που κυκλοφόρησε πρόσφατα καθώς και το θεατρικό έργο «Το γάλα» (Κέδρος).

_______________

«Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. [...] Η αγάπη, μικρέ, αυτή κρατάει τον κόσμο. Κι όταν εξαφανιστεί, τότε ο κόσμος θα πεθάνει., θα καταστραφεί [...] Παλιότερα, οι άνθρωποι έφτιαχναν κάτι σαν κύτταρα μεταξύ τους με την αγάπη, κι έτσι συναρμολογούσαν τον κόσμο, δε διαλυόταν. Τέλος πάντων, έτσι ήταν, δεν ξέρω γιατί. Όμως τώρα... Τώρα σαν να μην έχει μείνει κανένα κύτταρο ζωντανό να τον κρατάει». («Μπαμπούσκα»)

_______________

 

Ο κόσμος σήμερα διαλύεται; Η αγάπη κρατάει τον κόσμο;

Με την έννοια της έλξης – σχέσης ναι. Κι ο κόσμος διαλύεται όταν η σχέση γίνεται σχετικότητα.

 

_______________

«Γιατί ναι, κι αν ακόμα η αγάπη έχει χαθεί από τον κόσμο όπως τώρα...θα υπάρχει πάντα σε κάποια μορφή μέσα σε κάτι άλλο, μέσα σε... μέσα...[...] Μέσα στην Ποίηση! [...] Και οι τελευταίοι ποιητές εξατμίστηκαν σ' ένα θάλαμο αποστείρωσης και τα βιβλία τους πήγαν για πολτοποίηση». («Μπαμπούσκα»)

_______________

 

Η ποίηση, τα βιβλία μπορούν να σώσουν τον κόσμο;

Μόνο σε άλλη μορφή. Ένα είδος εύπλαστου word που μετασχηματίζει το άκαμπτο pdf της καθημερινότητας.

 

_______________

«Χρειαζόταν σίγουρα να δει κι άλλους θνητούς. Θνητούς που ζούσαν χωρίς πολλή φασαρία. Θνητούς που δεν θα διεκδικούσαν από την αγάπη τους παρά μόνο να τους πει που ήταν οι παντόφλες τους καθώς γυρίζουν το βράδυ στο σπίτι ή ένα καλό φαϊ. [...] Θνητούς με άδειο, ανέκφραστο πρόσωπο κολλημένο στο κρύο τζάμι ενός λεωφορείου σαν τους πηγαίνει ή τους φέρνει από τη δουλειά...». («Μπαμπούσκα»)

_______________

 

Υπάρχουν στ' αλήθεια συνηθισμένοι άνθρωποι;

Η μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου είναι αλήθεια αναντίρρητη, που επιστρέφει στον ίδιο, επεξεργασμένη και παραχαραγμένη από τους διαφημιστές ως μύθος.

 

_______________

«Βλέπεις, όταν ένας κόσμος τελειώνει, χάνεται πρώτα η αγάπη, ύστερα η ομορφιά, μετά ο λόγος και στο τέλος χάνεται και η τελευταία μορφή που τα κρατούσε όλα αυτά: Η μνήμη. Αυτοί εκεί έξω τώρα δε θυμούνται καν αν πρέπει να περνάνε το δρόμο με πράσινο ή με κόκκινο. Η μνήμη τους είναι άδεια. Ναι, σαν αυτή τη μπαμπούσκα που της λείπει η τελευταία της κούκλα». («Μπαμπούσκα»)

_______________

 

Τι γίνεται όταν η μνήμη αδειάζει;

Υποθέτω ότι πηγαίνεις πολύ καθυστερημένος στα ραντεβού σου. Είμαστε το άθροισμα των αναμνήσεών μας και το υπόλοιπο των ονείρων μας.

Πάντα από κάθε μπαμπούσκα δε λείπει μια κούκλα;

Ναι. Και μπορεί να την έχει ο διπλανός μας.

 

_______________

«Ίσως εγώ, τώρα, θα έπρεπε να θυσιάσω κάτι, όμως δεν υπάρχει κανείς να μου το ζητήσει, δε βλέπω κανέναν που να το χρειάζεται, κι έτσι θα πήγαινε στα χαμένα, σαν τη θυσία του Ορφέα, σαν τη θυσία του Χριστού. Σ' έναν κόσμο που κανείς πια δεν ονειρεύεται το πέταγμα δεν αξίζει να θυσιάσεις τα φτερά σου». («Μπαμπούσκα»)

_______________

 

Είναι η εποχή των θυσιών χωρίς αντίκρισμα;

 

Οι θυσίες γίνονται για ανάπτυξη και ευημερία. Όσο αυτές οι λέξεις αποσυνδέονται από το νόημα της λέξης «παιδεία», τόσο και οι θυσίες θα αποσυνδέονται και από κάθε ουσιαστικό αντίκρισμά τους. Η έξοδος από την κρίση είναι υπόθεση μιας άλλης, νέας γενεάς που θα πρέπει όμως να διαπαιδαγωγηθεί τώρα. Κανείς υποψήφιος επενδυτής;

 

_______________

«Τι νομίζεις ότι αλαφρώνει το βάρος μας; Τι μας δίνει αληθινά φτερά, πέρα από το να ξεφορτωνόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό;». («Μπαμπούσκα»)

_______________

 

Πώς μπορείς να ξεφορτωθείς τον εαυτό σου;

Όλο το βιβλίο «Μπαμπούσκα», είναι ένα βιβλίο, ας πούμε, αυτοβοήθειας για το πώς να το πετύχει κανείς αυτό. Ας μην κάνω λοιπόν spoiler.

 

_______________

«Έτσι, στα καλά καθούμενα, όπως τους βλέπεις να περπατάνε ή να κάθονται να πίνουν τον καφέ τους. Όπως τρέχουν βιαστικά ή όπως στέκονται έξω απ' το περίπτερο να κοιτάξουν την κρεμασμένη εφημερίδα. Όπως ψωνίζουν πατάτες απ΄το μανάβη ή νεκρά ψάρια απ΄το ψαράδικο. Όπως στέκονται στην ουρά στις τράπεζες ή έξω από την εφορία. Σα χαιρετιούνται από μακριά, σαν κάνουν χειραψία από κοντά, σαν κάθονται στ΄αμάξια τους μέσα κλεισμένοι, στο σινεμά, σα βγάζουν εισιτήρια για το γήπεδο, στα σπίτια τους καθώς ζητάνε τις παντόφλες τους, καθώς απλώνουν μια μπουγάδα, καθώς γυρίζουν με τις σακούλες τα ψώνια και σκύβουν ν' αγκαλιάσουν το παιδί τους... Τους βλέπεις έτσι στα ξαφνικά... Ν α κ α ί γ ο ν τ α ι !». («Το γάλα»)

_______________

 

Δεν είναι άραγε σήμερα πιο συχνό από ποτέ το να βλέπεις ανθρώπους δίπλα σου να καίγονται;

Βλέπω πολλούς να καίγονται σα δέντρα ακίνητα στο δάσος· και κάποιους λίγους που καίγονται σαν κεριά.

Τι μπορείς να κάνεις για να το αλλάξεις αυτό;

Όταν το δάσος κινηθεί και περπατήσει, όπως στο «Μακμπέθ», τότε θ' αλλάξει αυτό.

 

_______________

«Δε με πειράζει όμως αυτό, όχι έχω μάθει. Από μικρός, από τότε ακόμα που τριγύρναγα μοναχός μου, που δε μου μίλαγε κανείς, έσφιγγα τα δόντια, κουλουριαζόμουνα γύρω από κάτι σκληρό μέσα μου, εκείνο το πράμα σαν σίδερο που έλεγε κι η μάνα μου και που 'το νιωθα ότι δε θα σπάσει ποτέ... Κι έλεγα στον εαυτό μου, θα ζήσεις, ρε πούστη μου, πρέπει να ζήσεις. Έστω και μ' αυτήν την σκιά στα πνευμόνια, έστω και μ' αυτό το σακατιλίκι, τη δαγκωματιά στην καρδιά. Αλλά τώρα αυτή η σκιά πάει να απλωθεί τελείως απάνω μου, σ' ολόκληρη τη ζωή μου, να μουτζουρώσει τα πάντα, ό, τι έχω καταφέρει μέχρι εδώ». («Το γάλα»)

_______________

 

Γιατί αυτός ο ρατσισμός κι αυτό το μίσος σήμερα;

Δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα ρατσισμός εξ ιδεολογίας, όπως π.χ. στην Αμερική ή στη Γερμανία. Υπάρχει ένα έντονο κοινωνικό πρόβλημα που όσο οξύνεται, προσλαμβάνει και ρατσιστικά χαρακτηριστικά. Θα δούμε κάποτε το πρόβλημα ή θα μιλάμε μια ζωή με –ισμούς και αντι-ισμούς εδώ πέρα;

 

Πώς ζει κανείς με την δαγκωματιά στην καρδιά;

Αληθινά.

*«Ο τοκετός του θανάτου», Γιάννης Βαρβέρης

Βιβλίο
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Lifo Videos / «Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Η Αγλαΐα Παππά διαβάζει ένα απόσπασμα από τις βέβηλες και αμφιλεγόμενες «120 Μέρες των Σοδόμων» του Μαρκησίου ντε Σαντ, ένα βιβλίο αναγνωρισμένο πλέον ως αξεπέραστο λογοτεχνικό αριστούργημα και χαρακτηρισμένο ως «εθνικός θησαυρός» της Γαλλίας.
THE LIFO TEAM
Το «προπατορικό αμάρτημα» του Τζο Μπάιντεν

Βιβλίο / Ποιο ήταν το θανάσιμο σφάλμα του Τζο Μπάιντεν;

Ένα νέο βιβλίο για τον πρώην Πρόεδρο αποτελεί καταπέλτη τόσο για τον ίδιο όσο και για τη δουλοπρεπή κλίκα πιστών και μελών της οικογένειάς του, που έκαναν το παν για να συγκαλύψουν τον ραγδαίο εκφυλισμό της γνωστικής του ικανότητας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

σχόλια

1 σχόλια