Ανδρέας Μήτσου: "Αποσπασματικά ζούμε... Όμως και μέσα στο λίγο βγάζουμε φτερά"

Ανδρέας Μήτσου: "Αποσπασματικά ζούμε... Όμως και μέσα στο λίγο βγάζουμε φτερά" Facebook Twitter
3

Ανάμεσα στις ερωτήσεις παρατίθενται αποσπάσματα από το τελευταίο του βιβλίο, τη συλλογή διηγημάτων “Η εξαίσια γυναίκα και τα ψάρια” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη (2014) .

 

_______________

«Γιατί τελευταία, τρεις φορές μάλιστα, σε πολύ αραιά, είναι αλήθεια, χρονικά διαστήματα, έπιασα τον εαυτό μου να βγάζω κι εγώ μια φωνούλα, μια ισχνή κραυγή, ένα σπάραγμα δηλαδή μικρής κραυγής, κάτι που έμοιαζε σαν κακάρισμα. Σαν κακάρισμα κότας. Αλλά εγώ δολοφονία του πατέρα μου ή άλλο κακό, τέτοιο βάσανο μεγάλο, ποτέ μου δεν έχω πάθει, θα του εξηγήσω. Θα πρέπει να μάθω, παρόλα αυτά, μήπως μια προδοσία, φερ’ ειπείν, μια εγκατάλειψη, μια ερωτική τέλος πάντων ορφάνια –πράγματα συνηθισμένα-, αν μπορούν να προκαλέσουν εκδηλώσεις και αντιδράσεις παρόμοιες».

_______________

 

Τι μπορεί να προκαλέσει σ’ έναν άνθρωπο «μια προδοσία, φερ’ ειπείν, μια εγκατάλειψη, μια ερωτική τέλος πάντων ορφάνια»;

 

Άμα, ξαφνικά, σε στιγμή ανελέητη, αντιληφθείς την πολυτιμότητα εκείνου που έχασες, τότε και σαν κότα κακαρίζεις, σαν γίδα βελάζεις και σαν σφαγμένο αγρίμι σφαδάζεις, όπως συμβαίνεις στα διηγήματά μου. Όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο πολύ πονάς, όταν χάσεις αυτό που αγάπησες. Και στον έρωτα συγχωρείται η ταπείνωση, ο θρήνος, η δε υπερβολή είναι αναγκαίος όρος του. «Ο δέχων, μεμηνεν», λέει ο Σοφοκλής. «Όποιος αγαπά, τρελαίνεται». Αυτήν την τρέλα τραγουδάνε οι λαοί, αυτήν ευλογούν στους αιώνες και έτσι αποκαθαίρονται. Δοξάζω ετούτους τους «τρελούς», γιατί αποτελούν το άλας του κόσμου. Άνοστη θα ήταν η ζωή χωρίς την παρουσία τους. Μια απόπειρα, από την επιφανειακή ζωή, να περάσει κανείς στη βαθειά ζωή, να λάβουν νέο νόημα τα πράγματα, μια παρηγορητική διαδικασία είναι δηλαδή ο έρωτας.

 

_______________

«Δε δίνεται η αγάπη μονορούφι. Μια και έξω», λένε όσοι γνωρίζουν τις τακτικές του έρωτα. «Χρειάζεται να κρατάς πισινή. Να δείχνεις ελάχιστα από τα αισθήματά σου, ν΄αφήνεις τοπία αδιερεύνητα. Και πρέπει να ΄χεις πάντα μυστικά. Να μην το εξαντλείς, παρά να το συντηρείς το μυστήριο γύρω απ’ το πρόσωπό σου».

_______________

 

Γνωρίζει από τακτικές ο έρωτας;

 

Χρειάζονται οι τακτικές. Το «παίγνιο». Έτσι συνειδητοποιούμε τη γελοιότητά μας. Αυτό μας κάνει ανθρώπους βαθύτερους και ουσιαστικούς. Σοφότερους. «Ωραίες» χειρονομίες, μάταιες, και πομπώδεις ακόμη, κλόουν πολύχρωμων. Σαλτιμπάγκων. Με κουδούνες και κουδουνάκια στο κορμί, ξόρκια για το κακό δηλαδή. Όσο συνειδητοποιείς την ασημαντότητά σου, τόσο πιο αθώος, πιο αυθεντικός γίνεσαι.

 

_______________

«Γεμάτοι τύψεις και ενοχές, πρέπει να τρέχουν μακριά, σαν τον Ιούδα τον Ισκαριώτη. Επειδή είναι οι ίδιοι που έχουν προδώσει. Αφού στον έρωτα προδίδει αυτός που χάνει τον αγαπημένο. Και πάντα εκείνος φταίει. Αυτός που χάνει τον άλλο. Καθαρές κουβέντες».

_______________

 

Τελικά ποιος προδίδει και ποιος προδίδεται;

 

Προδίδει όποιος χάνει τον αγαπημένο. Αυτό υποστηρίζω εγώ. Γιατί η ήττα στον έρωτα και η προδοσία πιστοποιείται όταν λήξει η μάχη. Άμα όμως ο ένας από τους δύο δεν την κηρύσσει περαιωμένη και λήξασα, την ερωτική ιστορία, όταν δεν παραιτείται από αυτή, αλλά τη συνεχίζει μονάχος του, τότε η μάχη διεξάγεται ακόμα. Μονομερώς; Ναι. Γιατί ως απόπειρα ένωσης και συγκόλλησης, ταύτισης, θεωρώ τον έρωτα. Οπότε δεν υφίσταται η μονομέρεια. Ο ένας φτάνει. Η μνήμη, υποστα-σιοποιεί, κρατά ζωντανή μια ερωτική κατάσταση. Θέλω να πω πως κανένας έρωτας δεν τελειώνει. Σαν το σκώρο, τρώει το ξύλο στα κρυφά. Κι όπως όταν βάφουμε το παλιό σπίτι με νέο χρώμα, παραμένει από κάτω το παλιό, έτσι διατηρείται ο κάθε έρωτας ανεξίτηλος. Κι αυτό διαπιστώνεται όταν γκρεμιστεί το σπίτι, οπότε οι παλιοί τοίχοι φανερώνονται και επιδεικνύουν, ως παράσημο, το πρώτο τους χρώμα, τις πληγές και τις δόξες τους. Την άσβεστη μνήμη του έρωτα.

 

_______________

«Λόγια δεν έχω να πω περισσότερα. Το τέλειο, όταν το εξηγεί κανείς, το λερώνει, το χαλάει. Κι ούτε που με νοιάζει ποιος μπορεί να το πιστέψει και ποιος το γελάει».

_______________

 

Μπορεί να αντέξει κανείς το τέλειο χωρίς να το λερώσει;

 

Το τέλειο υποστασιοποιείται μια συγκεκριμένη στιγμή. Πόσο αυτή η στιγμή διαρκεί, το αποτιμά κανείς, ανάλογα με τις δυνατότητές του. Και είναι ξεχωριστό για τον καθένα. Και ανομολόγητο και προς τον ίδιο τον εαυτό μας. Άμα το κουβεντιάζεις μετά και το εξηγείς, το λερώνεις, το ευτελίζεις. Γιατί στον έρωτα δεν χωρούν οι συζητήσεις και οι εξηγήσεις. Αυτές γίνονται μόνο για προσωρινή τακτοποίηση. Και όταν έχει ήδη ραγίσει το γυαλί. Ο έρωτας αγαπά τη σιωπή και το άρρητο. Ό,τι εκστομίζεται, πεθαίνει. Ό,τι παίρνει φόρμα, εκπίπτει και ακυρώνεται.

 

_______________

«Μήπως δεν ήταν ελάφι, νεογέννητο, εκείνο στο δάσος, αλλά ένα μοχθηρό πλάσμα που τη φόβισε και της έκανε μεγάλο κακό. Μην και δε νοσταλγεί την απόλυτη χαρά η γυναίκα, όπως εγώ νόμιζα, αλλά φόβος μέγας και σκοτεινός την τρομάζει ακόμα. Και τις νύχτες πια, βλέπω το ίδιο όνειρο. Ένα μικροσκοπικό κατακίτρινο σκυλάκι, μια μινιατούρα σκυλιού, να με αλυχτάει λυσσασμένα, να μ’ έχει αρπάξει από τα μπατζάκια και να με τραβάει. Τα σουβλερά δόντια του να έχουν καρφωθεί στην κνήμη μου. Ξυπνώ βογγώντας, έκπληκτος από το θράσος του, και μουσκίδι στον ιδρώτα».

_______________

 

Πώς σκοτώνει κανείς αυτό το μικροσκοπικό αλλά επικίνδυνο σκυλί;

 

Είναι η μνήμη που μας δαγκώνει. Και «είναι η αγάπη που δεν μας αφήνει να ζήσουμε». Εν πάση περιπτώσει, «ο καθείς και τα όπλα του», που λέει ο Όμηρος.

 

Πού οδηγούν η αμφιβολία κι η αμφισημία;

 

Αμφιβάλλω, άρα είμαι ακόμα ερωτευμένος, θα έλεγα. Βλέπω τα πράγματα δισυπόστατα, άσπρο και μαύρο μαζί; Την έχω πατήσει.

 

_______________

«Σε στιγμή ανύποπτη κι ενώ βόσκει αμέριμνο στον παράδεισο του βυθού, δέχεται φοβερό τραύμα. Τότε βγάζει από το σώμα του ένα λευκό υγρό. Αυτό απλώνεται ταχύτατα και το περιτυλίγει. Σχηματίζεται γύρω στο κορμάκι του μια παχιά κρούστα πάγου, κάποια μεμβράνη αδιαφανής, ένα αόρατο όστρακο. Μέσα σε τούτο το καβούκι, συνεχίζει να ζει και να βόσκει έκτοτε. Κανείς δεν μπορεί βέβαια να το διακρίνει πάνω του. Ή σχεδόν κανείς. Γιατί καμιά φορά θολώνει, από αιτία άγνωστη, το αόρατο όστρακο, ωσάν να θερμαίνεται πολύ, να βράζει εντός. Θέλω να σπάσω αυτήν την κρούστα του πάγου. Με το τριαντάφυλλο. Χωρίς καν να το καταλάβει. Λέω πως αχνοί και θυμιάματα θ’ αναδυθούν τότε, κι εγώ θα ‘χω μεθύσει. Κι ότι θα βγει μετά έξω από το καβούκι του, λεύτερο, το δικό μου το στρείδι».

_______________

 

Δεν είναι μια “ιδανική” εποχή για να κλειστείς στο καβούκι σου; Κι αν κλειστείς, πώς βγαίνεις από εκεί;

 

Όλες οι εποχές είναι οι ίδιες. Στο καβούκι μας κλείνει η πραγματικότητα. Μας φυλακίζει μέσα σε όστρακο. Φόβοι, αρώστειες, «λήθη του εαυτού», αποχωρισμός δηλαδή από την αυθεντικότητά μας. Τώρα, πώς βγαίνεις από εκεί; Με την αγάπη. «Κι άμα δεν έχω αγάπη, είμαι χαλκός ηχών και κύμβαλο αλλαλάζον». Μόνο ο έρωτας ανοίγει τρύπα στη φυλακή μας για να δραπετεύσουμε, να βγούμε στο φως.

_______________

«Τότε στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη της παλιάς ντουλάπας του, όπου διαπίστωσε ότι φαινόταν πολύ πιο κοντός. [...] Έκανε ένα κρύο ντους να συνέλθει και, όταν βγήκε, είχε ξυπνήσει για τα καλά. Έδειχνε ακόμη πολύ κοντύτερος. Έμοιαζε συρρικνωμένος. [...] Κοντός κοντός λοιπόν. Από ‘δω και πέρα θα ζούσε ως κοντός. Από το να χαθείς, καλύτερο είναι να ζεις έστω και μισός».

_______________

 

Μπορείς δηλαδή να ζεις και ολόκληρος; Υπάρχει κάτι “ολόκληρο”;

Ζεις ολόκληρος, όταν είσαι ευτυχισμένος. Δεν μπορεί να βολευόμαστε στη μιζέρια. Μόνο που η ευτυχία δεν είναι στατική κατάσταση, αλλά δυναμική. Επιζητεί τη διαρκή αποκάλυψή της. Το κυνήγι. Τη θήρευσή της.

 

Πώς (μπορεί να ) ψηλώνει ο άνθρωπος;

 

«Ψηλώνεις» άμα είσαι γεμάτος από αγάπη, αλλά πρέπει, στάλα τη στάλα, να την αποστάζεις, να την περισυλλέγεις μέσα σου. Λίγοι κρατούν νερά στην πηγή τους. Λίγοι αντλούν. Οι περισσότεροι στερεύουμε. Ωστόσο, αυτό δεν εξαρτάται από τις προθέσεις μας. Λίγοι μπορούν να αγαπήσουν. Θέλει κότσια, είναι δυνατότητα η αγάπη. Κι αυτή διαπιστώνεται εκ των υστέρων. Συνήθως όμως, ολοκληρωτική συνείδηση και βίωση της πραγματικότητας παρέχει μόνο η τέχνη. Αποσπασματικά τη ζούμε τη ζωή, κ ο μ μ α τ ά κ ι α. Όμως και μέσα στο λίγο μεγαλώνουμε, βγάζουμε φτερά.

 

 _______________

«Αυτό δεν το πίστευα, η μόνη λογική ερμηνεία δεν με κάλυπτε, αλλά δεν είχα καμία όρεξη να περεκτραπώ, να παραπατήσω, θέλω να πω, και να πέσω σε κανέναν γκρεμό, χρονιάρες μέρες. Αφού, όσο μεγαλώνω, γκρεμούς βλέπω απροσδόκητα ν’ ανοίγονται μπρος στα πόδια μου. Γκρεμούς τους οποίους περιέργως δεν τους είχα παρατηρήσει, ενώ έχασκαν, φαίνεται, μπροστά μου. Κι ας κάνω ότι επισκοπώ καταλεπτώς τα πάντα όλη την ώρα».

_______________

 

Τους γκρεμούς πρέπει να τους αποφεύγει κανείς ή να τους αποζητά και να πέφτει μέσα τους;

Υπονοώ ότι βλέπω με τρόμο το χρόνο που μου απομένει. Κανείς δεν αποζητά να πέσει στον γκρεμό. Όμως, ο χρόνος είναι χαιρέκακος και εκδικητικός. Όλοι μεγαλώνουμε, όχι το ίδιο, ο καθένας όμως μέσα στα μέτρα του εγώ του. Αν και μέσω της τέχνης, αυτό που πασχίζουμε είναι να μη μεγαλώσουμε άλλο. Και τούτο μπορεί να γίνει εφικτό, δεν είναι ουτοπία.

_______________

«Aφού δεν μπορούμε να τα δεχόμαστε όλα τα ατυχήματά μας αδιαμαρτύρητα, οφείλουμε να τα αναταράσσουμε, να τα αναμοχλεύουμε, για να μπορούμε κι εμείς να δημιουργούμε τις εξηγήσεις των πραγμάτων και να μην αφήνουμε να μας καταλύει η λύπη. Να μας εμποτίζει. Μικρή ή μεγάλη. Αλλά πρέπει πάντα να διαλέγουμε την πιο βολική εκδοχή. Την πιο ανώδυνη. Γιατί προφάσεις χρειαζόμαστε για να ζήσουμε, προφάσεις και δικαιολογίες».

_______________

 

Πού βρίσκονται σήμερα όλοι αυτοί που τους κατέκλυσε η λύπη;

 

Κυκλοφορούν ανάμεσά μας και είναι πολύ όμορφοι. Είναι οι χαμένοι, οι losers. Κι εμείς μ’ αυτούς είμαστε. Γιατί ετούτοι έχουν βρει κάτι που οι υπόλοιποι είναι ανίκανοι να υποψιαστούν. Με προφάσεις και δικαιολογίες ζούμε και ξεγελάμε, αναγελάμε τη μοίρα, το Θεό, τη λογική, την τάξη και το μέτρο. Μόνο η λύπη καρπίζει, βγάζει άνθη. Έχει άρωμα. Κι αυτή σώζει. Οι ευγενικές ψυχές έχουν ανάγκη από μυρωδιές και αρώματα. Από άχρηστα (!) πράγματα δηλαδή. Άχρηστα, που δεν έχουν καμιά πρακτική χρήση. Η αποσταγμένη λύπη φουσκώνει τα πανιά της ύπαρξης και δεν έχει σχέση με την ήττα. Είναι το εύσημο, το παράσημο μιας ουσιαστικής βίωσης. Η βαθύτερη συνείδηση του εγώ.

Βιβλίο
3

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κεχαγιάς

Βιβλίο / «Το να εκδίδεις βιβλία στην Ελλάδα είναι σαν να παίζεις στο καζίνο»

Η Γεννήτρια είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος αφιερωμένος στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο εκδότης της, συγγραφέας και μεταφραστής, Παναγιώτης Κεχαγιάς, μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές του εγχειρήματος, για το πώς σκοπεύει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ιδιαίτερα ανταγωνιστικής αγοράς, καθώς και για τους πρώτους τίτλους που ετοιμάζεται να εκδώσει.
M. HULOT
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Βιβλίο / Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Δεν υπάρχει μελέτη για τον ελληνικό εθνικισμό που να μην έχει αναφορές στο έργο της. Η επανακυκλοφορία του βιβλίου της «Το “Πρότυπο Βασίλειο” και η Μεγάλη Ιδέα» από τις εκδόσεις Νήσος συνιστά αναμφίβολα εκδοτικό γεγονός.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός» ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Νίκος Μπακουνάκης / Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός»

Ο πρόεδρος του ΕΛΙΒΙΠ, στην πρώτη του συνέντευξη, μιλά στη LIFO για τους στόχους και τις δράσεις του ιδρύματος και για το προσωπικό του όραμα για το βιβλίο. Ποιος ο ρόλος των μεταφράσεων στην πολιτιστική διπλωματία και πώς θα αυξηθεί η φιλαναγνωσία; 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόναθαν Κόου

I was there / Τζόναθαν Κόου: «Το να είσαι κυνικός δείχνει τεμπελιά στη σκέψη»

Ο διάσημος Βρετανός συγγραφέας βρέθηκε στην Αθήνα και μίλησε για τη συγγραφή ως «πολυτέλεια για λίγους», την εκλογή Τραμπ ως «έκφραση απόγνωσης» και τη «woke» κουλτούρα ως πράξη ενσυναίσθησης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πολ Όστερ (1947-2024): Ο Mr. Vertigo των ονειρικών μας κόσμων

Σαν σήμερα  / Πολ Όστερ: «Οι χαμένες ευκαιρίες αποτελούν μέρος της ζωής στον ίδιο βαθμό με τις κερδισμένες»

Σαν σήμερα 30 Απριλίου, το 2024 πεθαίνει ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας και μετρ της σύμπτωσης, που κατάφερε να συνδυάσει την προοπτική των άπειρων φανταστικών κόσμων με το ατελείωτο κυνήγι των ευκαιριών και τη νουάρ ατμόσφαιρα με τα πιο ανήκουστα αυτοβιογραφικά περιστατικά.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ηλίας Μαγκλίνης: «Η ανάκριση»

Το Πίσω Ράφι / «Γιατί δεν μου μιλάς ποτέ για τον εφιάλτη σου, μπαμπά;»

Η «Ανάκριση» του Ηλία Μαγκλίνη, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πεζά των τελευταίων χρόνων, φέρνει σε αντιπαράθεση έναν πατέρα που βασανίστηκε στη Χούντα με την κόρη του που «βασανίζεται» ως περφόρμερ στα χνάρια της Μαρίνα Αμπράμοβιτς.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Πέντε κλασικά έργα που πρέπει κανείς να διαβάσει

Βιβλίο / 5 κλασικά βιβλία που κυκλοφόρησαν ξανά σε νέες μεταφράσεις

Η κλασική λογοτεχνία παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη, κι αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς ανατρέχοντας στους τίτλους της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής και σε έργα των Τζόις, Κουτσί, Κάφκα, Αντρέγεφ και Τσβάιχ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τάσος Θεοφίλου: «Η φυλακή είναι το LinkedΙn των παρανόμων» ή «Το πορνό και το Κανάλι της Βουλής είναι από τα πιο δημοφιλή θεάματα στη φυλακή»

Βιβλίο / Τάσος Θεοφίλου: «Όταν μυρίζω μακαρόνια με κιμά θυμάμαι τη φυλακή»

Με αφορμή το βιβλίο-ντοκουμέντο «Η φυλακή», ο Τάσος Θεοφίλου μιλά για την εμπειρία του εγκλεισμού, για τον αθέατο μικρόκοσμο των σωφρονιστικών ιδρυμάτων –μακριά απ’ τις εικόνες που αναπαράγουν σειρές και ταινίες– και για το πώς η φυλακή λειτουργεί σαν το LinkedIn των παρανόμων.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Βιβλίο / Michel Gaubert: Ο dj που βάζει μουσικές στα σημαντικότερα catwalks

Chanel, Dior και πολλοί ακόμα οίκοι υψηλής ραπτικής «ντύνουν» τα shows τους με τη μουσική του. Στο «Remixed», την αυτοβιογραφία-παλίμψηστο των επιρροών και των εμμονών του, ο ενορχηστρωτής της σύγχρονης catwalk κουλτούρας μας ξεναγεί σε έναν κόσμο όπου μουσική και εικόνα γίνονται ένα.
ΣΤΕΛΛΑ ΛΙΖΑΡΔΗ
Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Βιβλίο / Ρωμανός ο Μελωδός: Ο ουρανόθρεφτος ποιητής του Θείου Δράματος

Λίγοι είναι οι ποιητικά γραμμένοι εκκλησιαστικοί στίχοι που δεν φέρουν τη σφραγίδα αυτού του ξεχωριστού υμνωδού και εκφραστή της βυζαντινής ποιητικής παράδοσης που τίμησαν οι σύγχρονοί μας ποιητές, από τον Οδυσσέα Ελύτη μέχρι τον Νίκο Καρούζο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Βιβλίο / Τα 5 πιο σημαντικά βιβλία του Μάριο Βάργκας Λιόσα

Η τελευταία μεγάλη μορφή της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας που πίστευε πως «η λογοτεχνία μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα» έφυγε την Κυριακή σε ηλικία 89 ετών. Ξεχωρίσαμε πέντε από τα πιο αξιόλογα μυθιστορήματά του.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ

σχόλια

3 σχόλια
"Η αποσταγμένη λύπη φουσκώνει τα πανιά της ύπαρξης και δεν έχει σχέση με την ήττα. Είναι το εύσημο, το παράσημο μιας ουσιαστικής βίωσης. Η βαθύτερη συνείδηση του εγώ"Γι αυτό τον ανεξέταστο βίο, που παραπατά μέσα στο ζωή χωρίς να ενδιαφέρεται παρά μόνο για την ευχαρίστηση να τον λυπάσαι.