Ανδρέας Μήτσου: "Αποσπασματικά ζούμε... Όμως και μέσα στο λίγο βγάζουμε φτερά"

Ανδρέας Μήτσου: "Αποσπασματικά ζούμε... Όμως και μέσα στο λίγο βγάζουμε φτερά" Facebook Twitter
3

Ανάμεσα στις ερωτήσεις παρατίθενται αποσπάσματα από το τελευταίο του βιβλίο, τη συλλογή διηγημάτων “Η εξαίσια γυναίκα και τα ψάρια” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη (2014) .

 

_______________

«Γιατί τελευταία, τρεις φορές μάλιστα, σε πολύ αραιά, είναι αλήθεια, χρονικά διαστήματα, έπιασα τον εαυτό μου να βγάζω κι εγώ μια φωνούλα, μια ισχνή κραυγή, ένα σπάραγμα δηλαδή μικρής κραυγής, κάτι που έμοιαζε σαν κακάρισμα. Σαν κακάρισμα κότας. Αλλά εγώ δολοφονία του πατέρα μου ή άλλο κακό, τέτοιο βάσανο μεγάλο, ποτέ μου δεν έχω πάθει, θα του εξηγήσω. Θα πρέπει να μάθω, παρόλα αυτά, μήπως μια προδοσία, φερ’ ειπείν, μια εγκατάλειψη, μια ερωτική τέλος πάντων ορφάνια –πράγματα συνηθισμένα-, αν μπορούν να προκαλέσουν εκδηλώσεις και αντιδράσεις παρόμοιες».

_______________

 

Τι μπορεί να προκαλέσει σ’ έναν άνθρωπο «μια προδοσία, φερ’ ειπείν, μια εγκατάλειψη, μια ερωτική τέλος πάντων ορφάνια»;

 

Άμα, ξαφνικά, σε στιγμή ανελέητη, αντιληφθείς την πολυτιμότητα εκείνου που έχασες, τότε και σαν κότα κακαρίζεις, σαν γίδα βελάζεις και σαν σφαγμένο αγρίμι σφαδάζεις, όπως συμβαίνεις στα διηγήματά μου. Όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο πολύ πονάς, όταν χάσεις αυτό που αγάπησες. Και στον έρωτα συγχωρείται η ταπείνωση, ο θρήνος, η δε υπερβολή είναι αναγκαίος όρος του. «Ο δέχων, μεμηνεν», λέει ο Σοφοκλής. «Όποιος αγαπά, τρελαίνεται». Αυτήν την τρέλα τραγουδάνε οι λαοί, αυτήν ευλογούν στους αιώνες και έτσι αποκαθαίρονται. Δοξάζω ετούτους τους «τρελούς», γιατί αποτελούν το άλας του κόσμου. Άνοστη θα ήταν η ζωή χωρίς την παρουσία τους. Μια απόπειρα, από την επιφανειακή ζωή, να περάσει κανείς στη βαθειά ζωή, να λάβουν νέο νόημα τα πράγματα, μια παρηγορητική διαδικασία είναι δηλαδή ο έρωτας.

 

_______________

«Δε δίνεται η αγάπη μονορούφι. Μια και έξω», λένε όσοι γνωρίζουν τις τακτικές του έρωτα. «Χρειάζεται να κρατάς πισινή. Να δείχνεις ελάχιστα από τα αισθήματά σου, ν΄αφήνεις τοπία αδιερεύνητα. Και πρέπει να ΄χεις πάντα μυστικά. Να μην το εξαντλείς, παρά να το συντηρείς το μυστήριο γύρω απ’ το πρόσωπό σου».

_______________

 

Γνωρίζει από τακτικές ο έρωτας;

 

Χρειάζονται οι τακτικές. Το «παίγνιο». Έτσι συνειδητοποιούμε τη γελοιότητά μας. Αυτό μας κάνει ανθρώπους βαθύτερους και ουσιαστικούς. Σοφότερους. «Ωραίες» χειρονομίες, μάταιες, και πομπώδεις ακόμη, κλόουν πολύχρωμων. Σαλτιμπάγκων. Με κουδούνες και κουδουνάκια στο κορμί, ξόρκια για το κακό δηλαδή. Όσο συνειδητοποιείς την ασημαντότητά σου, τόσο πιο αθώος, πιο αυθεντικός γίνεσαι.

 

_______________

«Γεμάτοι τύψεις και ενοχές, πρέπει να τρέχουν μακριά, σαν τον Ιούδα τον Ισκαριώτη. Επειδή είναι οι ίδιοι που έχουν προδώσει. Αφού στον έρωτα προδίδει αυτός που χάνει τον αγαπημένο. Και πάντα εκείνος φταίει. Αυτός που χάνει τον άλλο. Καθαρές κουβέντες».

_______________

 

Τελικά ποιος προδίδει και ποιος προδίδεται;

 

Προδίδει όποιος χάνει τον αγαπημένο. Αυτό υποστηρίζω εγώ. Γιατί η ήττα στον έρωτα και η προδοσία πιστοποιείται όταν λήξει η μάχη. Άμα όμως ο ένας από τους δύο δεν την κηρύσσει περαιωμένη και λήξασα, την ερωτική ιστορία, όταν δεν παραιτείται από αυτή, αλλά τη συνεχίζει μονάχος του, τότε η μάχη διεξάγεται ακόμα. Μονομερώς; Ναι. Γιατί ως απόπειρα ένωσης και συγκόλλησης, ταύτισης, θεωρώ τον έρωτα. Οπότε δεν υφίσταται η μονομέρεια. Ο ένας φτάνει. Η μνήμη, υποστα-σιοποιεί, κρατά ζωντανή μια ερωτική κατάσταση. Θέλω να πω πως κανένας έρωτας δεν τελειώνει. Σαν το σκώρο, τρώει το ξύλο στα κρυφά. Κι όπως όταν βάφουμε το παλιό σπίτι με νέο χρώμα, παραμένει από κάτω το παλιό, έτσι διατηρείται ο κάθε έρωτας ανεξίτηλος. Κι αυτό διαπιστώνεται όταν γκρεμιστεί το σπίτι, οπότε οι παλιοί τοίχοι φανερώνονται και επιδεικνύουν, ως παράσημο, το πρώτο τους χρώμα, τις πληγές και τις δόξες τους. Την άσβεστη μνήμη του έρωτα.

 

_______________

«Λόγια δεν έχω να πω περισσότερα. Το τέλειο, όταν το εξηγεί κανείς, το λερώνει, το χαλάει. Κι ούτε που με νοιάζει ποιος μπορεί να το πιστέψει και ποιος το γελάει».

_______________

 

Μπορεί να αντέξει κανείς το τέλειο χωρίς να το λερώσει;

 

Το τέλειο υποστασιοποιείται μια συγκεκριμένη στιγμή. Πόσο αυτή η στιγμή διαρκεί, το αποτιμά κανείς, ανάλογα με τις δυνατότητές του. Και είναι ξεχωριστό για τον καθένα. Και ανομολόγητο και προς τον ίδιο τον εαυτό μας. Άμα το κουβεντιάζεις μετά και το εξηγείς, το λερώνεις, το ευτελίζεις. Γιατί στον έρωτα δεν χωρούν οι συζητήσεις και οι εξηγήσεις. Αυτές γίνονται μόνο για προσωρινή τακτοποίηση. Και όταν έχει ήδη ραγίσει το γυαλί. Ο έρωτας αγαπά τη σιωπή και το άρρητο. Ό,τι εκστομίζεται, πεθαίνει. Ό,τι παίρνει φόρμα, εκπίπτει και ακυρώνεται.

 

_______________

«Μήπως δεν ήταν ελάφι, νεογέννητο, εκείνο στο δάσος, αλλά ένα μοχθηρό πλάσμα που τη φόβισε και της έκανε μεγάλο κακό. Μην και δε νοσταλγεί την απόλυτη χαρά η γυναίκα, όπως εγώ νόμιζα, αλλά φόβος μέγας και σκοτεινός την τρομάζει ακόμα. Και τις νύχτες πια, βλέπω το ίδιο όνειρο. Ένα μικροσκοπικό κατακίτρινο σκυλάκι, μια μινιατούρα σκυλιού, να με αλυχτάει λυσσασμένα, να μ’ έχει αρπάξει από τα μπατζάκια και να με τραβάει. Τα σουβλερά δόντια του να έχουν καρφωθεί στην κνήμη μου. Ξυπνώ βογγώντας, έκπληκτος από το θράσος του, και μουσκίδι στον ιδρώτα».

_______________

 

Πώς σκοτώνει κανείς αυτό το μικροσκοπικό αλλά επικίνδυνο σκυλί;

 

Είναι η μνήμη που μας δαγκώνει. Και «είναι η αγάπη που δεν μας αφήνει να ζήσουμε». Εν πάση περιπτώσει, «ο καθείς και τα όπλα του», που λέει ο Όμηρος.

 

Πού οδηγούν η αμφιβολία κι η αμφισημία;

 

Αμφιβάλλω, άρα είμαι ακόμα ερωτευμένος, θα έλεγα. Βλέπω τα πράγματα δισυπόστατα, άσπρο και μαύρο μαζί; Την έχω πατήσει.

 

_______________

«Σε στιγμή ανύποπτη κι ενώ βόσκει αμέριμνο στον παράδεισο του βυθού, δέχεται φοβερό τραύμα. Τότε βγάζει από το σώμα του ένα λευκό υγρό. Αυτό απλώνεται ταχύτατα και το περιτυλίγει. Σχηματίζεται γύρω στο κορμάκι του μια παχιά κρούστα πάγου, κάποια μεμβράνη αδιαφανής, ένα αόρατο όστρακο. Μέσα σε τούτο το καβούκι, συνεχίζει να ζει και να βόσκει έκτοτε. Κανείς δεν μπορεί βέβαια να το διακρίνει πάνω του. Ή σχεδόν κανείς. Γιατί καμιά φορά θολώνει, από αιτία άγνωστη, το αόρατο όστρακο, ωσάν να θερμαίνεται πολύ, να βράζει εντός. Θέλω να σπάσω αυτήν την κρούστα του πάγου. Με το τριαντάφυλλο. Χωρίς καν να το καταλάβει. Λέω πως αχνοί και θυμιάματα θ’ αναδυθούν τότε, κι εγώ θα ‘χω μεθύσει. Κι ότι θα βγει μετά έξω από το καβούκι του, λεύτερο, το δικό μου το στρείδι».

_______________

 

Δεν είναι μια “ιδανική” εποχή για να κλειστείς στο καβούκι σου; Κι αν κλειστείς, πώς βγαίνεις από εκεί;

 

Όλες οι εποχές είναι οι ίδιες. Στο καβούκι μας κλείνει η πραγματικότητα. Μας φυλακίζει μέσα σε όστρακο. Φόβοι, αρώστειες, «λήθη του εαυτού», αποχωρισμός δηλαδή από την αυθεντικότητά μας. Τώρα, πώς βγαίνεις από εκεί; Με την αγάπη. «Κι άμα δεν έχω αγάπη, είμαι χαλκός ηχών και κύμβαλο αλλαλάζον». Μόνο ο έρωτας ανοίγει τρύπα στη φυλακή μας για να δραπετεύσουμε, να βγούμε στο φως.

_______________

«Τότε στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη της παλιάς ντουλάπας του, όπου διαπίστωσε ότι φαινόταν πολύ πιο κοντός. [...] Έκανε ένα κρύο ντους να συνέλθει και, όταν βγήκε, είχε ξυπνήσει για τα καλά. Έδειχνε ακόμη πολύ κοντύτερος. Έμοιαζε συρρικνωμένος. [...] Κοντός κοντός λοιπόν. Από ‘δω και πέρα θα ζούσε ως κοντός. Από το να χαθείς, καλύτερο είναι να ζεις έστω και μισός».

_______________

 

Μπορείς δηλαδή να ζεις και ολόκληρος; Υπάρχει κάτι “ολόκληρο”;

Ζεις ολόκληρος, όταν είσαι ευτυχισμένος. Δεν μπορεί να βολευόμαστε στη μιζέρια. Μόνο που η ευτυχία δεν είναι στατική κατάσταση, αλλά δυναμική. Επιζητεί τη διαρκή αποκάλυψή της. Το κυνήγι. Τη θήρευσή της.

 

Πώς (μπορεί να ) ψηλώνει ο άνθρωπος;

 

«Ψηλώνεις» άμα είσαι γεμάτος από αγάπη, αλλά πρέπει, στάλα τη στάλα, να την αποστάζεις, να την περισυλλέγεις μέσα σου. Λίγοι κρατούν νερά στην πηγή τους. Λίγοι αντλούν. Οι περισσότεροι στερεύουμε. Ωστόσο, αυτό δεν εξαρτάται από τις προθέσεις μας. Λίγοι μπορούν να αγαπήσουν. Θέλει κότσια, είναι δυνατότητα η αγάπη. Κι αυτή διαπιστώνεται εκ των υστέρων. Συνήθως όμως, ολοκληρωτική συνείδηση και βίωση της πραγματικότητας παρέχει μόνο η τέχνη. Αποσπασματικά τη ζούμε τη ζωή, κ ο μ μ α τ ά κ ι α. Όμως και μέσα στο λίγο μεγαλώνουμε, βγάζουμε φτερά.

 

 _______________

«Αυτό δεν το πίστευα, η μόνη λογική ερμηνεία δεν με κάλυπτε, αλλά δεν είχα καμία όρεξη να περεκτραπώ, να παραπατήσω, θέλω να πω, και να πέσω σε κανέναν γκρεμό, χρονιάρες μέρες. Αφού, όσο μεγαλώνω, γκρεμούς βλέπω απροσδόκητα ν’ ανοίγονται μπρος στα πόδια μου. Γκρεμούς τους οποίους περιέργως δεν τους είχα παρατηρήσει, ενώ έχασκαν, φαίνεται, μπροστά μου. Κι ας κάνω ότι επισκοπώ καταλεπτώς τα πάντα όλη την ώρα».

_______________

 

Τους γκρεμούς πρέπει να τους αποφεύγει κανείς ή να τους αποζητά και να πέφτει μέσα τους;

Υπονοώ ότι βλέπω με τρόμο το χρόνο που μου απομένει. Κανείς δεν αποζητά να πέσει στον γκρεμό. Όμως, ο χρόνος είναι χαιρέκακος και εκδικητικός. Όλοι μεγαλώνουμε, όχι το ίδιο, ο καθένας όμως μέσα στα μέτρα του εγώ του. Αν και μέσω της τέχνης, αυτό που πασχίζουμε είναι να μη μεγαλώσουμε άλλο. Και τούτο μπορεί να γίνει εφικτό, δεν είναι ουτοπία.

_______________

«Aφού δεν μπορούμε να τα δεχόμαστε όλα τα ατυχήματά μας αδιαμαρτύρητα, οφείλουμε να τα αναταράσσουμε, να τα αναμοχλεύουμε, για να μπορούμε κι εμείς να δημιουργούμε τις εξηγήσεις των πραγμάτων και να μην αφήνουμε να μας καταλύει η λύπη. Να μας εμποτίζει. Μικρή ή μεγάλη. Αλλά πρέπει πάντα να διαλέγουμε την πιο βολική εκδοχή. Την πιο ανώδυνη. Γιατί προφάσεις χρειαζόμαστε για να ζήσουμε, προφάσεις και δικαιολογίες».

_______________

 

Πού βρίσκονται σήμερα όλοι αυτοί που τους κατέκλυσε η λύπη;

 

Κυκλοφορούν ανάμεσά μας και είναι πολύ όμορφοι. Είναι οι χαμένοι, οι losers. Κι εμείς μ’ αυτούς είμαστε. Γιατί ετούτοι έχουν βρει κάτι που οι υπόλοιποι είναι ανίκανοι να υποψιαστούν. Με προφάσεις και δικαιολογίες ζούμε και ξεγελάμε, αναγελάμε τη μοίρα, το Θεό, τη λογική, την τάξη και το μέτρο. Μόνο η λύπη καρπίζει, βγάζει άνθη. Έχει άρωμα. Κι αυτή σώζει. Οι ευγενικές ψυχές έχουν ανάγκη από μυρωδιές και αρώματα. Από άχρηστα (!) πράγματα δηλαδή. Άχρηστα, που δεν έχουν καμιά πρακτική χρήση. Η αποσταγμένη λύπη φουσκώνει τα πανιά της ύπαρξης και δεν έχει σχέση με την ήττα. Είναι το εύσημο, το παράσημο μιας ουσιαστικής βίωσης. Η βαθύτερη συνείδηση του εγώ.

Βιβλίο
3

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τα μικρά ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία ενώνουν τις δυνάμεις τους

Βιβλίο / Τα μικρά ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία ενώνουν τις δυνάμεις τους

Από την Αμοργό ως την Αλεξανδρούπολη και από την Ξάνθη ως τη Μυτιλήνη, τα μικρά βιβλιοπωλεία αποκτούν για πρώτη φορά συλλογική φωνή. Βιβλιοπώλες και βιβλιοπώλισσες αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Lifo Videos / «Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Η Αγλαΐα Παππά διαβάζει ένα απόσπασμα από τις βέβηλες και αμφιλεγόμενες «120 Μέρες των Σοδόμων» του Μαρκησίου ντε Σαντ, ένα βιβλίο αναγνωρισμένο πλέον ως αξεπέραστο λογοτεχνικό αριστούργημα και χαρακτηρισμένο ως «εθνικός θησαυρός» της Γαλλίας.
THE LIFO TEAM
Το «προπατορικό αμάρτημα» του Τζο Μπάιντεν

Βιβλίο / Ποιο ήταν το θανάσιμο σφάλμα του Τζο Μπάιντεν;

Ένα νέο βιβλίο για τον πρώην Πρόεδρο αποτελεί καταπέλτη τόσο για τον ίδιο όσο και για τη δουλοπρεπή κλίκα πιστών και μελών της οικογένειάς του, που έκαναν το παν για να συγκαλύψουν τον ραγδαίο εκφυλισμό της γνωστικής του ικανότητας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

3 σχόλια
"Η αποσταγμένη λύπη φουσκώνει τα πανιά της ύπαρξης και δεν έχει σχέση με την ήττα. Είναι το εύσημο, το παράσημο μιας ουσιαστικής βίωσης. Η βαθύτερη συνείδηση του εγώ"Γι αυτό τον ανεξέταστο βίο, που παραπατά μέσα στο ζωή χωρίς να ενδιαφέρεται παρά μόνο για την ευχαρίστηση να τον λυπάσαι.