Πατρίς, θρησκεία, χωρίς οικογένεια

Πατρίς, θρησκεία, χωρίς οικογένεια Facebook Twitter
0

Tα τελευταία χρόνια κάτι έγινε και, ξαφνικά, έργα που είχαμε ξεχάσει, ως ανήκοντα σ' ένα παρελθόν του «βουνού και του λόγγου», ξανάρχονται στο προσκήνιο και μάλιστα από νέους καλλιτέχνες του θεάτρου. «Δεν πρόκειται για μόδα», λέει ο Ανέστης Αζάς που παρουσιάζει τον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας του Δημητρίου Κορομηλά στο Σχολείο, «αλλά ένδειξη ωρίμανσης και μιας νέας αυτοπεποίθησης. Μέσα σ' αυτό το πολυεθνικό μίξερ που ζούμε, υπάρχει αναγκαιότητα να δούμε τις θεατρικές απαρχές μας. Υπάρχουν καταπληκτικές σκηνές στον "Αγαπητικό", όσο για τη σκηνή της κατάρας είναι ίσως η καλύτερη σκηνή της νεότερης ελληνικής δραματουργίας, τόσο δυνατή και καλογραμμένη, πραγματική σπουδή για κάθε ηθοποιό», λέει ο 29χρονος σκηνοθέτης.

Ξεκίνησε να σπουδάζει θεατρικές σπουδές στη Θεσσαλονίκη, αλλά τελικά τον τράβηξε η σκηνοθεσία. «Όντας σε φάση αναζήτησης -είχα ανάγκη να γνωρίσω καινούργια πράγματα- βρέθηκα στο Βερολίνο, μου άρεσε η πόλη και κάπως έτσι βρέθηκα και στη Δραματική Σχολή του Βερολίνου.

Η σχολή εκεί ακολουθεί την ιδεολογική γραμμή τουΜπρεχτ -δηλαδή έχει σαφείς κοινωνικοπολιτικές αναφορές. Ο στόχος και η άσκηση του σπουδαστή είναι να ξεκαθαρίσει μέσα του γιατί κάνει ένα έργο, για ποιο κοινό. Μια άλλη θεμελιώδης διαφορά σε σχέση με την αγγλοσαξωνική σχολή ή τη ρωσική, είναι ότι εκεί οι επίδοξοι σκηνοθέτες μαθαίνουν να μην υπηρετούν τα κείμενα. Θεωρούν ότι βρισκόμαστε σ' ένα μετα-δραματικό στάδιο όπου δεν ισχύει ότι ο σκηνοθέτης, ο θίασος, όσοι συμμετέχουν, πρέπει να υπηρετούν τον συγγραφέα. Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην παράσταση -όχι στο έργο».

Εξηγεί ότι δουλεύοντας στην κατεύθυνση αυτή δεν σημαίνει ότι γίνεται αυτοσκοπός να είναι η παράσταση «μοντέρνα», γρήγορη καιανατρεπτική. «Αλλά δεν μπορείς να αγνοείς τι γίνεται στο χώρο των τεχνών γενικότερα. Ο Ροΐδης μιλώντας στον πρόλογο της Πάπισσας Ιωάνναςγια το πώς προχώρησε η δυτική τέχνη μέσα στους αιώνες, καταλήγει πώς εμείς μείναμε στον Μεσαίωνα κολλημένοι "ως τα οστρείδια στο βράχο". Κάθε εποχή έχει τον τρόπο σκέψης της, κι αυτός είναι που καθορίζει τον τρόπο που κάνεις θέατρο, τον τρόπο που παίζεις κ.ο.κ.».

Αλλά πώς καταλήγει ένας νέος δημιουργός του 2007 σε μια ιστορία που εξελίσσεται σ' ένα ορεινό χωριό της Φωκίδας του 1890, όπου μια νεαρή καλής οικογένειας αρνείται τον πλούσιο γαμπρό για τον έρωτα ενός φτωχού νέου; Τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την ομορφιά και την αγνότητα της ζωής του χωριού, τις φουστανέλες, τα τάματα και τις κατάρες, που αρχικά δεν γίνεται εμφανές;

«Στον κόσμο αυτού του ερωτικού μελοδράματος η θρησκευτική πίστη παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή των ανθρώπων, σ' όλες τις αποφάσεις και στην καθημερινότητά τους. Θεώρησα ότι ως κείμενο είναι μια καλή αφορμή για μια παράσταση που εξετάζει τον ρόλο της θρησκείας στη ζωή μας, για το σήμερα στην Ελλάδα. Μ' ενδιέφερε να επαναδιαπραγματευθούμε ζητήματα όπως η καταγωγή και η θρησκεία. Οπωσδήποτε με επηρέασε το γεγονός ότι κατάγομαι από θρησκευόμενη οικογένεια και από μία πόλη, τη Θεσσαλονίκη, όπου η εξουσία της Εκκλησίας είναι πολύ μεγάλη και όπου ο συντηρητισμός καταντάει αφόρητος. Μέσα στο χάος της Αθήνας δεν καταλαβαίνεις ότι κι εδώ υπάρχουν ανάλογες δυνάμεις συντήρησης, ωστόσο κάθε τόσο όλο και κάποιο έργο τέχνης αποσύρεται επειδή κάποιος θεωρεί ότι θίγει τα ιερά και τα όσιά του».

Ο Ανέστης Αζάς πιστεύει ότι στην κατεύθυνση αυτή έχει σημασία να ασχοληθούμε εκ νέου με κείμενα που είναι χαραγμένα στη συλλογική μνήμη. «Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, "ο Αγαπητικός" ήταν το κατάλληλο κείμενο για μια διαλεκτική σκηνοθεσία, για μια σκηνική αντιπαράθεση με το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια».

Έπειτα από 6 χρόνια στο Βερολίνο, ζητάμε τη γνώμη του για το θέατρο της πόλης: «Τα βερολινέζικα θέατρα έπεσαν κάπως τη δεκαετία του '90, είναι αλήθεια. Η Volksbuhne εξακολουθεί να είναι ισχυρός πόλος ακόμη και σήμερα που δεν είναι στην καλύτερη φάση του, γιατί παραμένει πολιτικοποιημένο θέατρο. Το Βerliner Ensemble, πάλι, είναι πια ένα μουσείο, με μέσο όρο ηλικίας θεατών τα πενήντα -έχει χάσει την πολιτική του αιχμή, την οξύτητα με την οποία έγραψε ιστορία.

Το Shaubuhne είναι πιο ποπ, είναι το μόνο θέατρο που διαφημίζεται στο αεροδρόμιο -ίσως επειδή είναι βαθιά μέσα στο δυτικό Βερολίνο και το κοινό του είναι σαφώς πιο αστικό. Ξέρετε, η δεκαετία του '90 ήταν κουραστική για πολλούς ανθρώπους στην πρώην Ανατολική Γερμανία. Ήθελαν μεν την αλλαγή, τις μεταρρυθμίσεις, την ελευθερία τους, αλλά δεν ήθελαν να "χάσουν" την πατρίδα τους. Η πτώση του Τείχους λειτούργησε σαν ντόμινο αλλαγών κι αυτό ήταν κάτι που ένιωθαν την ανάγκη να το διαπραγματευθούν ξανά και ξανά. Ακόμη και σήμερα, όταν πας στην καντίνα της Volksbuhne, κάθε δεύτερη συζήτηση έχει να κάνει με το παρελθόν».

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ