Όταν το 2015 ο Νίκος Διαμαντής αναλάμβανε τη διεύθυνση του Δημοτικού Θεάτρου, που στεγάζεται στο ιστορικό νεοκλασικό οικοδόμημα του 1885, στο κεντρικότερο σημείο του Πειραιά, ήταν ένας πολιτιστικός οργανισμός που έκανε τα πρώτα του βήματα ως θέατρο ρεπερτορίου, επιδιώκοντας να αποτελέσει έναν σοβαρό και αξιόπιστο θεσμό. Με τη συνδρομή σημαντικών σκηνοθετών, μετακλήσεις ταλαντούχων ερμηνευτών και αναθέσεις σε σύγχρονους συγγραφείς σύντομα πέτυχε να μπει στον χάρτη του ευρύτερου αθηναϊκού πολιτιστικού γίγνεσθαι.
Ο ίδιος εξηγεί: «Για να έχει λόγο ύπαρξης ένα θέατρο ουσίας σημαίνει ότι αυτό που κάνεις είναι σημαντικό στον κόσμο του θεάτρου και της τέχνης, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, τη συγκεκριμένη στιγμή. Από την πρώτη στιγμή προσπαθήσαμε να λειτουργήσουμε με έναν διαφορετικό τρόπο στο Δημοτικό Θέατρο, βασισμένοι σε ένα τρίπτυχο που εγώ ονομάζω "συμμετοχικός ουμανισμός".
Μετά από 5 χρόνια, το Δημοτικό Πειραιά αποτελεί πρότυπο λειτουργίας δημόσιου οργανισμού. Κάθε χρόνο προσελκύει περί τους 120.000 θεατές χάρη σε ένα αξιόλογο και ενίοτε απαιτητικό πρόγραμμα ποιοτικού θεάτρου, η δραστηριότητά του, δε, επεκτείνεται και στα σχολεία, στα δημόσια λεωφορεία, στα ιδρύματα και στα τοπόσημα του Πειραιά.
» Καταρχάς, θέλαμε να συγκεντρώνει στοιχεία καλλιτεχνικής δημιουργίας υψηλού επιπέδου, που να περιλαμβάνει, εκτός του θεάτρου, τη μουσική, τα εικαστικά, τον χορό, το βιβλίο και τον λόγο στο πλαίσιο μιας κοινωνικής πολιτικής, λόγω και της συγκυρίας στην οποία βρισκόταν η χώρα. Δεύτερον, να αποτελεί έναν αξιόπιστο ιστό ο οποίος να συγκρατεί τους ανθρώπους που βρίσκονται εντός των ορίων του και, τέλος, να στοχεύει σε ένα υψηλού επιπέδου εκπαιδευτικό πρόγραμμα, το οποίο θα μπορεί να επεμβαίνει και να συνομιλεί με τις νέες γενιές, δημιουργώντας νέους θεατές».
Μετά από 5 χρόνια, το Δημοτικό Πειραιά αποτελεί πρότυπο λειτουργίας δημόσιου οργανισμού. Κάθε χρόνο προσελκύει περί τους 120.000 θεατές χάρη σε ένα αξιόλογο και ενίοτε απαιτητικό πρόγραμμα ποιοτικού θεάτρου, η δραστηριότητά του, δε, επεκτείνεται και στα σχολεία, στα δημόσια λεωφορεία, στα ιδρύματα και στα τοπόσημα του Πειραιά. Δίνοντας ευκαιρία σε νέους και όχι μόνο σκηνοθέτες, δουλειά σε δεκάδες ηθοποιούς και, πάνω απ' όλα, προσφέροντας θεατρική ψυχαγωγία και παιδεία σε μια πλευρά της χώρας που έμοιαζε να ζει καλλιτεχνικά στη σκιά της πρωτεύουσας.
Με την «Άνοιξη του νεοελληνικού λόγου» παιδιά σχολικής ηλικίας παρακολουθούν τη θεατρική διαδικασία την ώρα της πρόβας, με τις «Ανθρωπότητες» η δημιουργία εισβάλλει στο Χατζηκυριάκειο και στην Πυξίδα, με το «Άνοιγμα στην πόλη» του Φεστιβάλ Αθηνών το θέατρο κατέβηκε στην Ιχθυόσκαλα και επίκειται συνεργασία με το Ναυτικό και το Αρχαιολογικό Μουσείο. Επόμενος στόχος είναι οι παραστάσεις σε νησιά.
σχόλια