O μύθος του Αχιλλέα γίνεται παράσταση στα ερείπια ενός αρχαίου θεάτρου στα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Αναζητώντας στα χαλάσματα μιας Ιστορίας την Ελλάδα του Αχιλλέα Facebook Twitter
Ο Γιάννης Σκουρλέτης ανεβάζει τον Αχιλλέα, ως ένα μπουλούκι με τα αποφόρια της Ιστορίας που αναζητεί τη χαμένη δόξα του έθνους. Φωτ.: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
0

Η ποίηση του Αθανασίου Χριστόπουλου αποτελείται κυρίως από ποιήματα επηρεασμένα από τον αρκαδισμό και τον ανακρεοντισμό, γι’ αυτό τον αποκαλούσαν «Νέο Ανακρέοντα», ως αποτέλεσμα της ευρωπαϊκής του παιδείας και της εν γένει κοσμοπολίτικη καλλιέργειας που απέκτησε. Γεννημένος το 1772 στην Καστοριά, με πατέρα ιερωμένο, η οικογένειά του εγκαταστάθηκε πολύ νωρίς στο Βουκουρέστι, όπου ο ίδιος ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή του. Συνέχισε στο Πανεπιστήμιο της Βούδας, όπου σπούδασε Λατινικά, Φιλολογία, Φιλοσοφία και Ιατρική, και Νομική στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβας. Αρχικά υπηρέτησε στην αυλή του ηγεμόνα της Βλαχίας ‒αργότερα και Μολδαβίας‒ Αλέξανδρου Μουρούζη ως οικοδιδάσκαλος των παιδιών του, ενώ παράλληλα επιδόθηκε στο γράψιμο. Η πετυχημένη ποιητική συλλογή του Λυρικά ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής, ανάγοντάς τον σε εξέχουσα μορφή των ελληνικών γραμμάτων της διασποράς του δέκατου ένατου αιώνα. Ο Διονύσιος Σολωμός μελέτησε τα ποιήματα του Χριστόπουλου ώστε να διαμορφώσει τον δικό του ποιητικό κώδικα, και δεν ήταν ο μόνος της εποχής του.

Συνέταξε την περίφημη Γραμματική της Αιολοδωρικής, ήτοι της ομιλουμένης τωρινής των Ελλήνων γλώσσας, όπου υποστήριξε τη χρήση της δημοτικής, η οποία κατά την άποψή του ήταν κράμα της αρχαίας δωρικής και της αιoλικής διαλέκτου. Μια άλλη δραστηριότητά του ήταν η μετάφραση από τα αρχαία ελληνικά. Μετέφρασε τη ραψωδία Α’ της Ιλιάδας και ποιήματα της Σαπφούς. Προφανώς επηρεασμένος από αυτήν του την ενασχόληση, καταπιάστηκε και με τη θεατρική τέχνη, γράφοντας το 1804 το δράμα Αχιλλεύς.

Ως Έλληνας των παραδουνάβιων περιοχών και βαθύτατα επηρεασμένος από τον Γαλλικό Διαφωτισμό, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Έτσι, πριν από την έναρξη της Επανάστασης, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης του ανέθεσε ειδική αποστολή στα Ιόνια Νησιά και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έζησε για ένα σύντομο διάστημα δύο μηνών στη Ζάκυνθο. Επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα 1836, με την απελευθέρωσή της, αλλά δεν έμεινε περισσότερο από έναν χρόνο. Τελικά, επέστρεψε στο Σιμπίνι της Τρανσυλβανίας, όπου έζησε την υπόλοιπη ζωή του. Εκεί συνέχισε το συγγραφικό του έργο και τις μελέτες του σχετικά με τα ελληνικά φύλα και τις αρχαίες διαλέκτους. Πέθανε στο Βουκουρέστι το 1847. Ο Κ.Π. Καβάφης, μετά από χρόνια, του αφιέρωσε ένα στιχούργημα με την ονομασία «Αθανάσιος Χριστόπουλος».

Ο Γιάννης Σκουρλέτης, και η ομάδα bijoux de kant, καθώς έχει επιδείξει μια ιδιαίτερη ευαισθησία, όπως χαρακτηριστικά λέει και ο ίδιος, σε «κείμενα πολύ σκονισμένα, πολύ παρεξηγημένα, πολύ αραχνιασμένα» ‒κάτι αντίστοιχο ήταν άλλωστε και η ενασχόλησή του παλιότερα με την Αθηναϊκή Σχολή, δηλαδή τους Έλληνες ρομαντικούς του δέκατου ένατου αιώνα‒, ψάχνοντας λογοτεχνικά κείμενα σχετικά με την Επανάσταση, ήρθε σε επαφή με το έργο του Χριστόπουλου και ανέλαβε να του δώσει μια νέα ζωή στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του ΥΠ.ΠΟ. και του προγράμματος «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός». Ανεβάζει τον Αχιλλέα, ως ένα μπουλούκι με τα αποφόρια της Ιστορίας που αναζητεί τη χαμένη δόξα του έθνους, στο αρχαίο θέατρο των Γιτάνων, στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Συγκεκριμένα, πρόκειται για «ξεχασμένο» θέατρο στη Γιτάνη της Ηπείρου, χτισμένο τον τρίτο αιώνα π.Χ., εποχή άνθησης της περιοχής κατά τη βασιλεία του Πύρρου.

Συναντήσαμε τον σκηνοθέτη και μίλησε για το νέο του αυτό εγχείρημα. Είπε: «Ο Αχιλλέας είναι ένα έργο που γράφτηκε στην προεπαναστατική Ελλάδα από έναν Φιλικό, και έχει ανέβει μόνο μία φορά στο Ιάσιο. Είναι γραμμένο σε δεκαπεντασύλλαβο στίχο και η γλώσσα του είναι αυτή που μιλιόταν την εποχή του και ο ίδιος αποκαλούσε “αιολοδωρική”, μείγμα δημοτικής, δημώδους και καθαρεύουσας. Αυτό που με γοητεύει, γι’ αυτό μπαίνω ως flâneur, ως περιηγητής σε αυτό το εγχείρημα, είναι μια περιήγηση στη γλώσσα που εν τέλει είναι και μια περιήγηση στην ταυτότητα. Νομίζω ότι αυτό ήταν ένα καθοριστικό ζήτημα στην προεπαναστατική Ελλάδα και θεώρησα ότι είχε ενδιαφέρον να το αναζητήσω και στη σημερινή Ελλάδα. Με έναν αντίστοιχο τρόπο, μετά από μια περιπέτεια διακοσίων χρόνων, ψάχνουμε ακόμα να βρούμε την ταυτότητά μας, και δεν εννοώ μόνο την εθνική αλλά όλες τις ταυτότητες που μπορεί να κουβαλάμε».

Αναζητώντας στα χαλάσματα μιας Ιστορίας την Ελλάδα του Αχιλλέα Facebook Twitter
Φωτ.: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης

— Είναι ένα έργο γραμμένο από λόγιο και έχει ανέβει μία μόλις φορά. Τι δυσκολίες αντιμετώπισες στην προσέγγισή σου;

Το έργο χρειάστηκε δραματουργική επεξεργασία γιατί ήταν μεγάλο σε διάρκεια, καθώς αυτά τα έργα δεν γράφονταν για να παρίστανται αλλά για να διαβάζονται. Ένα θέατρο της ρητορείας με τεράστιους μονολόγους, που θέτουν πολλά ηθικοπλαστικά διλήμματα. Αυτό που γοήτευσε εμένα, και με αφορά, είναι αυτό που λέει ο Χριστόπουλος και έχει σημασία στις μέρες μας, είτε πρόκειται για τον Τρωικό Πόλεμο, είτε για την Επανάσταση, είτε για τον ελληνικό εμφύλιο, είτε για ολόκληρη την ιστορία του έθνους, δηλαδή τα ζητήματα του αλληλοσπαραγμού και της εμφύλιας διαμάχης μεταξύ του Αχιλλέα και του Αγαμέμνονα, του Κολοκοτρώνη και των Μαυροκορδάτων, των δεξιών και των αριστερών. Είναι ένα ζήτημα που συνεχώς επανέρχεται και αυτό που λέει ο Χριστόπουλος είναι ότι η προσωπική απώλεια είναι αυτή που έρχεται για να ορίσει ξανά την Ιστορία, εν προκειμένω ο θάνατος του Πατρόκλου. Όλοι οι μηχανισμοί εξουσίας που έχουν μπει σε λειτουργία, όλοι οι ηγέτες που ενεργοποιούνται, δεν καταφέρνουν να πείσουν τον Αχιλλέα να μπει στη μάχη ώστε να πέσει την Τροία. Μόνο όταν βιώνει την προσωπική απώλεια του χαμού του Πατρόκλου πείθεται. Αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό, γιατί υπερβαίνει κατά κάποιον τρόπο και τους ιδεολογικούς και τους ηθικούς φραγμούς. Το ότι σε μια προεπαναστατική Ελλάδα το θέμα τίθεται κατ’ αυτόν τον τρόπο έχει μεγάλο ενδιαφέρον».

— Πρόκειται, λοιπόν, για ένα έργο με συμβολισμούς;

Στα ηρωικά δράματα που γράφονταν τον δέκατο ένατο αιώνα ο ρομαντισμός, που παίρνει αφορμή από τα μυθολογικά ζητήματα, έχει αναμφισβήτητα συμβολισμούς. Ο θρήνος του Αχιλλέα είναι ένας ερωτικός σπαραγμός, και μάλιστα πολύ κοντά στον Σολωμό, ο οποίος έχει επηρεαστεί βαθύτατα από τον Χριστόπουλο. Αντιλαμβάνεσαι αμέσως ότι πρόκειται για έναν ερωτικό αποχαιρετισμό. Βέβαια, υπάρχουν και στοιχεία του έργου που φαντάζουν παρωδία. Έχει έναν μελοδραματισμό παλιού τύπου, βέκιο.

— Ποιοι ήρωες εμφανίζονται;

Οι περισσότεροι έχουν συμπτυχθεί μέσα από τη δραματουργική επεξεργασία. Οπότε όλοι οι στρατηγοί και οι βασιλιάδες, ο Ιδομενέας, ο Φοίνικας, ο Νέστωρ, μεταπλάθονται σε έναν, τον πολυμήχανο Οδυσσέα στον οποίο συνενώνονται τα υπόλοιπα πρόσωπα του έργου, δηλαδή ο Αχιλλέας, ο Πάτροκλος και ο Αγαμέμνονας. Έχει προστεθεί και ένας πέμπτος χαρακτήρας, που έρχεται να συμπληρώσει αυτά τα κενά, και είναι η Ελλάς εκλιπαρούσα. Συνομιλούμε με την «Ελλάδα ευγνωμονούσα» του Βρυζάκη. Οι στίχοι προέρχονται από αποσπάσματα του Χριστόπουλου, καθώς υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες που έχουν πατρική συμπεριφορά. Λόγου χάρη πηγαίνει η πολιτική εξουσία στον Αχιλλέα να τον πείσει να μπει στον πόλεμο και αυτός δεν πείθεται ή προσπαθεί ένας παιδαγωγός του, ο Φοίνικας, που του λέει, «εγώ που σε κρατούσα στα χέρια μου παιδάκι και πίστευα ότι θα γίνεις μια μέρα μεγάλος και τρανός», άρα η ίδια η Ελλάς ως σύμβολο προσπαθεί να τον πείσει να πάει στη μάχη. Σε αυτό έχει συνεισφέρει λίγο και η Γλυκερία Μπασδέκη.

Αναζητώντας στα χαλάσματα μιας Ιστορίας την Ελλάδα του Αχιλλέα Facebook Twitter
Φωτ.: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης

— Θα είναι μια παράσταση φουστανέλας;

Εμένα δεν με ενδιαφέρει η ηθογραφία, θέλω πάντα να θέτω ερωτήματα. Από την πανοπλία του Αχιλλέα και τη φουστανέλα του Κολοκοτρώνη μέχρι τον Θίασο του Αγγελόπουλου φτάνουμε στο σήμερα, σε έναν περιφερόμενο θίασο, ένα μπουλούκι μέσα από το οποίο τίθενται ερωτήματα, όπως το πώς ξανακοιτάμε τα ερείπια, τα εθνικά και τα προσωπικά. Όχι κουνώντας το δάχτυλο, ώστε να πούμε πώς είναι τα πράγματα, αλλά διερωτώμενοι πώς είναι τα πράγματα, πώς ξαναμπαίνουμε στην Ιστορία όταν είμαστε ήδη ηττημένοι. Γιατί θεωρώ ότι το θέατρο το ίδιο είναι ηττημένο. Ψάχνει να βρει με μια βαλίτσα τις διαδρομές του, τις φόρμες του από την αρχή, γι’ αυτό ξαναγυρνάω σε πιο πρωταρχικές φόρμες, σε ένα παίξιμο που μπορεί να φαίνεται βέκιο, αλλά μετεωρίζεται μέσα σε ένα «γιατί». Για μένα αυτό είναι το θέμα, το πώς κοιτάω την ιστορία, την προσωπική, την εθνική αλλά και του ίδιου του θεάτρου. Τι μπορούμε να αφομοιώσουμε από όλο αυτό που μας έχει συμβεί.

— Λίγο σαν τους περιηγητές του δέκατου όγδοου αιώνα.

Ακριβώς, που ψάχνουμε στα χαλάσματα μιας Ιστορίας την Ελλάδα του Αχιλλέα. Ένα θέατρο που ψάχνει να καταλάβει γιατί υπάρχει. Επιστρέφουμε όλη η ομάδα, κι εγώ προσωπικά, μετά από μια μακρόχρονη περιπέτεια, όχι μόνο εξαιτίας του Covid αλλά και για προσωπικούς λόγους.

— Ένα μπουλούκι που αποπειράται να παίξει μια αρχαία ιστορία;

«Μπράβο, αυτό! “Αποπειράται” και αναρωτιέται αν μπορεί ακόμα να παίξει κάτι. Αν έχει την ικανότητα να ορίσει κανείς τον εαυτό του ως ηθοποιό και ως Έλληνα. Η λέξη “Έλληνας”, ξέρεις, δεν υπάρχει τον ένατο αι. Υπήρχε ο Ρωμιός, το Βυζάντιο. Ο όρος εισήχθη από τους Γάλλους και τον υιοθέτησε ο πανέξυπνος Κολοκοτρώνης. Ο Χριστόπουλος θέλησε να συνδέσει την εποχή του με την αρχαία καταγωγή.

Αναζητώντας στα χαλάσματα μιας Ιστορίας την Ελλάδα του Αχιλλέα Facebook Twitter
Φωτ.: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης

Αθανάσιος Χριστόπουλος

Αχιλλεύς (Ελλάς Εκλιπαρούσα)

Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης

Σκηνικά - Κοστούμια - Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης Δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Παπαδάκης

Κειμενικές προσθήκες: Γλυκερία Μπασδέκη

Παίζουν: Θανάσης Δήμου, Θανάσης Δόβρης, Κώστας Κουτσολέλος, Θανάσης Βλαβιανός, Βασίλης Ζιάκας και η Φλομαρία Παπαδάκη
 

Μακιγιάζ: Τάνια Βουράκη
 

Εκτέλεση Παραγωγής: bijoux de kant

Οι παραστάσεις εντάσσονται στο πρόγραμμα «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός» του υπουργείου Πολιτισμού

4 Αυγούστου, Παλαιό Φρούριο Κέρκυρας

7, 8 Αυγούστου, Αρχαίο Θέατρο των Γιτάνων, Θεσπρωτία

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ