«Lapis Lazuli»: Ακατέργαστο πέτρωμα

Lapis Lazuli: Ακατέργαστο πέτρωμα Facebook Twitter
Ούτε η διαρκής παρουσία του κεντρικού «ήρωα», ούτε η συνθήκη του «όλα έναι πρόβα», ούτε το άλλοθι της αλλόκοτης ονειροφαντασίας εξασφαλίζουν οργανικότητα στο εγχείρημα. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου
0



ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ το «τέρας» που μας κατοικεί. Ο Γιατρός, ένας από τους πέντε βασικούς ήρωες του «Lapis Lazuli», προσπαθεί επισταμένα να θεραπεύσει τον Λυκάνθρωπο-Λασκαρίδη από την τριχωτή ασθένειά του. Στην αρχή δοκιμάζει μεθόδους ψυχαναλυτικές: «What about your father?» τον ρωτά. Η «ομιλούσα θεραπεία», όμως, δεν έχει αποτελέσματα επάνω στο μεταλλαγμένο ον. Ο Γιατρός τον γρονθοκοπεί, τον στουμπώνει με καραμέλες, του χώνει ένα λάστιχο στη στοματική κοιλότητα και τον ρωτά «Ready for the big test?». Αφού τον υποβάλλει σε ηλεκτροσόκ, ξεκινά τη διαδικασία του υπνωτισμού. Όλα όσα ακολουθούν, άναρχα στιγμιότυπα πολυπολιτισμικής παράνοιας, δεν ακολουθούν καμία λογική συνέπεια: ούτως ή άλλως, η έννοια της «φυσιολογικής» εξέλιξης δεν υφίσταται ποτέ ως ζητούμενο –ευτυχώς – σε μια παράσταση του Ευριπίδη Λασκαρίδη.  

Ο Νοσφεράτου του Μουρνάου συναντά τους δράκους της κινεζικής μυθολογίας, ένας γιγάντιος λαμπερός ιππόκαμπος κατεβαίνει από τον ουρανό, μια μακρυμαλλούσα με σατέν νυχτικό λιμάρει τα νύχια του Μεγάλου Κακού Λύκου, ο Άνθρωπος-Δέντρο ακολουθεί τον Άνθρωπο-με-τα-Λευκά-Πουλιά, οι Σάτυροι του Μάθιου Μπάρνι οργανώνουν τσιμπούσι και σφάζουν γουρουνάκια-πινιάτες, η τούρτα γενεθλίων προκαλεί ακατάσχετη έμεση σε όσους δεν έχουν συνηθίσει την ανθρώπινη τροφή, «είναι τόσο δύσκολη η ζωή» τραγουδά γλυκερά ο κεντρικός ήρωας, ζητώντας περιπαικτικά τη βοήθειά μας και αναγνωρίζοντας ενδεχομένως ότι η μεγαλύτερη ασθένεια, το σύνδρομο της αχαλίνωτης φαντασίας, δεν έχει, ούτε θέλει να έχει γιατρειά: το μόνο που ζητά είναι μια «σκηνή», έναν χώρο απεριόριστης ελευθερίας, όπου ανεμπόδιστη θα εκπέμψει τον οργιώδη στρόβιλο εικόνων, αισθήσεων, χειρονομιών και ηχητικοτήτων που την κατακλύζουν.

Ούτε η διαρκής παρουσία του κεντρικού «ήρωα», ούτε η συνθήκη του «όλα είναι πρόβα», ούτε το άλλοθι της αλλόκοτης ονειροφαντασίας εξασφαλίζει οργανικότητα στο εγχείρημα.

Το σύμπαν του Ευριπίδη Λασκαρίδη απεχθάνεται τον ρεαλισμό. Προτάσσει την έννοια του «τεχνητού», της κατασκευής, της μεταμόρφωσης ως αέναο παιχνίδι της τέχνης με την τέχνη. Οι ήρωές του δεν είναι βγαλμένοι από την «πραγματική» ζωή αλλά από τον κόσμο της μυθοπλασίας, του σινεμά, του θεάτρου, από κάθε γωνιά της αισθητικής σφαίρας που επινόησαν και σφυρηλάτησαν οι άνθρωποι για να εκφράσουν τις πιο φωτεινές και τις πιο τρομακτικές πτυχές του είναι τους. Γερμανικός εξπρεσιονισμός, θέατρο Νο, κουκλοθέατρο, καλτ ταινίες τρόμου, αποτελούν τη δεξαμενή από την οποία αντλεί εν προκειμένω ο δημιουργός τα ερεθίσματά του. Βουτώντας βουλιμικά στους καλλιτεχνικούς κώδικες της Ανατολής και της Δύσης, ο σκηνοθέτης αναδύεται στην επιφάνεια με τις χούφτες του γεμάτες μικρούς αστραφτερούς θησαυρούς, όπως εκείνο το χρυσό ορυκτό που αιωρείται μαγικά στο σκοτάδι, μετεωρίτης στο Διάστημα ή λεπτεπίλεπτο κουκούλι μιας ευαίσθητης ιδιοσυγκρασίας που το ενδύθηκε για να προστατευθεί.

Lapis Lazuli: Ακατέργαστο πέτρωμα Facebook Twitter
Το στυλ πάντα επικρατεί επί της ουσίας, η αισθητική επί της ηθικής, η ειρωνεία επί της κυριολεξίας. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Το σύμπαν του Λασκαρίδη απεχθάνεται τη σοβαρότητα. Προϋποθέτει μια κωμική θεώρηση του κόσμου, αν η κωμωδία ειδωθεί ως δύναμη αποδέσμευσης από τους νόμους της αιτιότητας, των πιθανοτήτων, κάθε νόμου που ορίζει ότι το «α» ακολουθεί το «β» και ότι η σχέση μεταξύ τους οφείλει να διέπεται από την αρχή της εντελέχειας. Καμία κανονικότητα, καμία δυνατότητα πρόβλεψης, καμία αληθοφανής πλοκή, κανένα ψυχολογικό βάθος χαρακτήρων: μονάχα παλαβή ερωτοτροπία ενός είδους με ένα άλλο, μιας εποχής με μια άλλη, ενός στυλ με το αντίθετό του (γιατί τι σχέση μπορεί να έχει ένας μισογελοίος λυκάνθρωπος από τα b-movies με την τελετουργία του γιαπωνέζικου No), ακατάπαυστη και τρυφερή παρωδία των σημείων, των συμβάσεων, των μύθων της υψηλής και της ποπ κουλτούρας που συνυπάρχουν ισότιμα, χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς αξιολογικές κρίσεις, χωρίς «ανθρώπινες» ιδιότητες, αλλά μονάχα ως εργαλεία μιας ξέφρενης πολυπρισματικής ανασύνθεσης του κόσμου.

Το στυλ πάντα επικρατεί επί της ουσίας, η αισθητική επί της ηθικής, η ειρωνεία επί της κυριολεξίας. Η οντολογία του δεν είναι μεταφυσική, είναι «μετά» ατόφιο: μια ατέρμονη οικειοποίηση κλασικών μοτίβων, μορφών, πρακτικών του παρελθόντος που πραγματώνονται εκ νέου μέσα από μια διάθεση επανεξερεύνησης και αναζωπύρωσης της γοητείας τους στο σήμερα. Η θεατρικότητα ανάγεται σε στάση ζωής, σε υπέρτατη αξία: η ικανότητα να πλάθεις τον εαυτό σου μέσα από διαρκώς εναλλασσόμενα προσωπεία, να πειραματίζεσαι με ξένες «γλώσσες», με ανοίκεια σύμβολα, με ασυνείδητες ταυτίσεις, με γόνιμες αντιμεταθέσεις που αποκαλύπτουν τις άπειρες δυνατότητες ύπαρξης μέσα από ένα ακαταπόνητο γίγνεσθαι-άλλο. Είναι η κατάφαση της «εσώτερης λαχτάρας για έναν ρόλο και μία μάσκα» (Νίτσε), η επινόηση του εαυτού αλλά και η χαρά της υπερβολής, της πολλαπλότητας, της ανασύνταξης, της παραμόρφωσης, της ζωτικής επανάληψης και της μανιώδους πρόσθεσης. Είναι η ζωή-ως-θέατρο και το θέατρο ως επιθυμητική μηχανή που παράγει ένα σαρωτικό συνεχές ροών και εντάσεων.

Lapis Lazuli: Ακατέργαστο πέτρωμα Facebook Twitter
Έχοντας αναλύσει συνοπτικά τη φιλοσοφία που διέπει το έργο του Λασκαρίδη γενικότερα, οφείλω να ομολογήσω τώρα ότι το «Lapis Lazuli» δεν συνιστά μια ευτυχή ενσάρκωση της φιλοσοφίας αυτής. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Έχοντας αναλύσει συνοπτικά τη φιλοσοφία που διέπει το έργο του Λασκαρίδη γενικότερα, οφείλω να ομολογήσω τώρα ότι το «Lapis Lazuli» δεν συνιστά μια ευτυχή ενσάρκωση της φιλοσοφίας αυτής. Παρόλο που διέπεται από την ίδια ορμή και διάθεση, η εν λόγω παράσταση αδυνατεί να μας μεταδώσει τον οίστρο της: όχι επειδή τα «κομμάτια» φαντάζουν αταίριαστα μεταξύ τους –ο Λασκαρίδης βρίσκει συνήθως τρόπους να συναρμόζει τα υλικά του, διαφυλάσσοντας συγχρόνως την ετερογένειά τους– αλλά επειδή, ως σύνολο, στερούνται στόχευσης. Μπορεί τα χαριτωμένα στιγμιότυπα να διαδέχονται το ένα το άλλο, είναι όμως σαν να μην ξέρουν τι θέλουν να «πουν». Ακόμη και μέσα σε ένα κλίμα εκκεντρικότητας, ντανταϊστικής αισθητικής, άναρχης δόμησης ή παιχνιδιού, δεν παύουν να υπάρχουν ζητούμενα: η τρέλα χρειάζεται κι αυτή τη μέθοδό της.

Εδώ έχουμε «εκλάμψεις», προκλητικές ιδέες, γαργαλιστικά σπαράγματα, μια συρραφή από κωμικά σκετς που παραμένουν ορφανά, περιπλανιούνται χωρίς νόημα, χωρίς συνεκτική γραμμή, αφηγηματική, εννοιολογική ή άλλου είδους. Ούτε η διαρκής παρουσία του κεντρικού «ήρωα», ούτε η συνθήκη του «όλα έναι πρόβα», ούτε το άλλοθι της αλλόκοτης ονειροφαντασίας εξασφαλίζει οργανικότητα στο εγχείρημα. Έχοντας ξορκίσει την παντοδυναμία των αιτιακών σχέσεων, οφείλει κανείς, εν προκειμένω ο σκηνοθέτης, να προτάξει μια άλλη «λογική», ένα άλλο είδος σχέσεων, μέσω των οποίων να συγκροτήσει τον πυρήνα του έργου του.

Lapis Lazuli: Ακατέργαστο πέτρωμα Facebook Twitter
Το «Lapis Lazuli» πάσχει όχι από έλλειψη φαντασίας αλλά από κατάφωρη έλλειψη δραματουργίας. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Το «Lapis Lazuli» πάσχει όχι από έλλειψη φαντασίας αλλά από κατάφωρη έλλειψη δραματουργίας. Εμφανίζεται πασιχαρές επί σκηνής για να μας αφηγηθεί μια ιστορία, αλλά δεν έχει αποφασίσει ακριβώς ποια είναι αυτή – μονάχα τις πρώτες ύλες έχει επιλέξει. Η παρέα των καλόκαρδων «τεράτων» συγκεντρώνεται, ξεκινάει το ταξίδι της, δοκιμάζει ποικίλες γραμμές πλεύσης, αλλά δεν ερωτεύεται κανέναν προορισμό αρκετά ώστε να τον ακολουθήσει περαιτέρω με όποιο τίμημα – κι ας πέσει σε ύφαλο. Μένει να τσαλαβουτά στα ρηχά, να πιτσιλίζεται και να περνά καλά με τον εαυτό της, αφήνοντάς μας, απορημένους και αμήχανους, να βυθιζόμαστε στην πλήξη του ατελέσφορου.

Ένα προσχέδιο που χρειάζεται ανάπτυξη, ένα πέτρωμα που χρειάζεται επεξεργασία, μια δουλειά που ενδεχομένως να εξορύξει χρυσό σε κάποιο μεταγενέστερο στάδιο...

Δείτε εδώ περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ευριπίδης Λασκαρίδης: «Τα έργα μου είναι φτιαγμένα ώστε να έχουν ανοιχτό νόημα»

Οι Αθηναίοι / Ευριπίδης Λασκαρίδης: «Τα έργα μου είναι φτιαγμένα ώστε να έχουν ανοιχτό νόημα»

Ο σκηνοθέτης και ερμηνευτής Ευριπίδης Λασκαρίδης μιλά για τη ζωή του, την πορεία του στο θέατρο και τη μοναδική αίσθηση του χιούμορ του, που πλέον χαίρει διεθνούς αναγνώρισης.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Δημήτρης Παπαϊωάννου

Συνέντευξη / Δημήτρης Παπαϊωάννου: «Αυτή θα είναι η τελευταία μου φορά στη σκηνή»

Λίγο πριν εμφανιστεί ξανά στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με το ΙΝΚ, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου κάνει μια αναδρομή σε ολόκληρη την καριέρα του σε μια κουβέντα έξω απ’ τα δόντια με τον Δημήτρη Παπανικολάου, καθηγητή Νεοελληνικών και Πολιτισμικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, για το περιοδικό «Dust», την οποία αναδημοσιεύει σε αποκλειστικότητα η LiFO.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Ένας λυκάνθρωπος πρωταγωνιστεί στη νέα, απίστευτη παράσταση του Ευριπίδη Λασκαρίδη

Θέατρο / Ένας λυκάνθρωπος πρωταγωνιστεί στη νέα, απίστευτη παράσταση του Ευριπίδη Λασκαρίδη

Ο τρόμος στο θέατρο και τον κινηματογράφο, η περίοδος γύρω από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο γερμανικός εξπρεσιονισμός, οι εικαστικές τέχνες, τα αμερικανικά μιούζικαλ και οι μεταμορφώσεις χωράνε στο «Lapis Lazuli» που ανεβαίνει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
M. HULOT
Μιχαήλ Μαρμαρινός

PORTRAITS 2022 / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Δεν με ενδιαφέρει το θέατρο ακριβώς, με συναρπάζει η θεατρικότητα των πραγμάτων»

H θέση του ανάμεσα στους πλέον σημαντικούς σκηνοθέτες της προηγούμενης 30ετίας είναι διακριτή. Ο Μιχαήλ Μαρμάρινος από τη δεκαετία του ’90 έχει χαράξει τον δικό του δρόμο. Έχει πετύχει να προκαλεί σταθερά περιέργεια, να εκπλήσσει, να σ’ ενδιαφέρουν ακόμα και οι παραστάσεις του που δεν σου αρέσουν. Το τελευταίο μεγάλο στοίχημα αφορά την καλλιτεχνική διεύθυνση του προτζεκτ «Ελευσίνα-Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2023».
ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ