ΦΩΤΙΕΣ ΤΩΡΑ

«Η Κυρά της θάλασσας»: Ανάλατος Ίψεν

«Η Κυρά της θάλασσας»: Ανάλατος Ίψεν Facebook Twitter
Η Ελίντα Βάνγκελ πιστεύει ακράδαντα πως η θάλασσα είναι το στοιχείο της.
0

Πώς μπορεί να ζήσει στη στεριά; Η Ελίντα Βάνγκελ πιστεύει ακράδαντα πως η θάλασσα είναι το στοιχείο της. Να παρατηρεί τους γλάρους και τα θαλασσοπούλια καθώς βουτάνε άφοβα στα κύματα. Να γεύεται «τη φουρτούνα και τη γαλήνη», τις μεταμορφώσεις των αλμυρών υδάτων, την απεραντοσύνη του ωκεανού, τις μαγικές  «σκοτεινές νύχτες στο πέλαγος».


Στο μυαλό της υπάρχει ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να της τα δώσει όλα αυτά: ένας άνδρας από το παρελθόν, ένας μυστηριώδης υποπλοίαρχος που κάποτε τη διεκδίκησε επίμονα, την αρραβωνιάστηκε, αλλά μετά εξαφανίστηκε για να γλιτώσει τη φυλακή.

Λίγο αργότερα, η Ελίντα βρέθηκε παντρεμένη μ' έναν εύπορο, μεσήλικα και χήρο γιατρό. Η μικρή γοργόνα άφησε την ανοιχτωσιά της θάλασσας και κλείστηκε στα δαντελωτά φιόρδ της Νορβηγίας. Τώρα, πέντε χρόνια αργότερα, νιώθει πως αργοπεθαίνει. Το φάντασμα εκείνου του Ξένου την καταδιώκει.

Τον βλέπει στον ύπνο της. Υποσυνείδητα νοσταλγεί να γυρίσει κοντά του, παρόλο που αρνείται πως τρέφει αισθήματα γι' αυτόν τον «φρικτό», όπως τον αποκαλεί, άνδρα.


Χαμένη, αγχωμένη, μελαγχολική, η Ελίντα Βάνγκελ αδυνατεί να επικοινωνήσει είτε με τον σύζυγο είτε με τις θετές κόρες της. Η φαντασίωση κερδίζει έδαφος μέρα με τη μέρα.

Το χαμένο ιδανικό –η ελεύθερη ζωή χωρίς ανιαρές δεσμεύσεις– ασκεί επάνω της ανεξήγητη γοητεία. «Τον είχα ξεχάσει. Αλλά ξαφνικά ήταν σαν να επέστρεψε» εξομολογείται στον Βάνγκελ, τον άνδρα της.

Εδώ και τρία χρόνια, «από τότε τον βλέπω να εμφανίζεται ολοζώντανος μπροστά μου. Ή κάπως στο πλάι. Ποτέ δεν με κοιτάζει στα μάτια. Στέκεται απλώς εκεί».

Όλες αυτές οι συναρπαστικές συζητήσεις που διαδραματίζονται ανάμεσα στο ζεύγος, οι διαδοχικές συναισθηματικές φουρτούνες από τις οποίες περνούν μέχρι να πιάσουν λιμάνι, δεν γίνονται ποτέ αισθητές από τους θεατές της παράστασης που φιλοξενείται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.


Ο Ίψεν ρίχνει αριστοτεχνικά τα δίχτυα του. Και μας παρασύρει. Στην αρχή νομίζουμε πως πρόκειται για μια σύγχρονη αλληγορία εμπνευσμένη από το παραμύθι Η μικρή γοργόνα (1837) του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.

Στη συνέχεια η δράση παίρνει διαστάσεις ψυχολογικού θρίλερ, όπου η αγωνία για την επιστροφή του Ξένου κορυφώνεται: είναι πρόσωπο υπαρκτό ή αποκύημα της φαντασίας της Ελίντα; Κι αν είναι το πρώτο, θα έρθει να την πάρει; Κι αν είναι το δεύτερο, μήπως η Ελίντα έχει αρχίσει να τρελαίνεται; Πόση δύναμη καταστροφής διαθέτει μια φαντασίωση;

«Η Κυρά της θάλασσας»: Ανάλατος Ίψεν Facebook Twitter
Σύντομα συνειδητοποιούμε ότι πρόκειται για μια ανατριχιαστική ανατομία του θεσμού του γάμου. Φωτο: Δομνίκη Μητροπούλου


Σύντομα συνειδητοποιούμε ότι πρόκειται για κάτι ακόμη πιο βαθύ: μια ανατριχιαστική ανατομία του θεσμού του γάμου. Τι συνιστά έναν γάμο;

Σε τι βαθμό δίνεται στη γυναίκα αληθινή ελευθερία επιλογής συντρόφου στο πλαίσιο μιας πατριαρχικής κοινωνίας που αντιμετωπίζει τις γυναίκες σαν άβουλα παιδιά; Πότε θα αισθανθεί η Ελίντα σύζυγος του Βάνγκελ, πότε θα συνδεθεί ειλικρινά μαζί του;


«Δώσε μου τώρα τον λόγο σου ότι θα μου τα πεις όλα – πες μου τι συμβαίνει»: με αυτή την πρόσκληση γνήσιου ενδιαφέροντος εγκαινιάζει ο Βάνγκελ μια σειρά σοβαρών συνομιλιών ανάμεσα στον ίδιο και την αποξενωμένη σύζυγό του.

Το μεγαλύτερο –και σημαντικότερο– μέρος της δράσης της Κυράς της θάλασσας συνίσταται σε αυτές τις συζητήσεις. Μέρα με τη μέρα, φράση με τη φράση, σε μια εκπληκτική προαναγγελία της φροϋδικής μεθόδου ψυχανάλυσης, η Ελίντα ανοίγει την ψυχή της στον Βάνγκελ κι αφήνει όλους τους φόβους και τ' απωθημένα να βγούνε στο φως.


Σταδιακά, ανακαλύπτει πόσα πράγματα έκρυβε μέσα της, χωρίς να ξέρει ή να τολμά να τα πει. Τώρα, σηκώνοντας το βλέμμα, βρίσκει απέναντί της έναν άνθρωπο διατεθειμένο να την ακούσει.

Όσο κι αν διστάζει να σπάσει το κέλυφος των πατερναλιστικών αντιλήψεών του, όσο κι αν υποφέρει από την προοπτική της απώλειας, ο Βάνγκελ χαρίζει τελικά στην Ελίντα αυτό που λαχταρά και που οι πάντες ανέκαθεν της στερούσαν: το δικαίωμα της επιλογής.

«Τώρα [...] σε απαλλάσσω από μένα κι από το σπίτι μου. Κι από τους δικούς μου. Μπορείς ν' αρχίσεις να ζεις τη ζωή σου – να μπεις στον σωστό δρόμο. Τώρα μπορείς να διαλέξεις ελεύθερα. Και με δική σου ευθύνη, Ελίντα».

«Η Κυρά της θάλασσας»: Ανάλατος Ίψεν Facebook Twitter
Μέρα με τη μέρα, φράση με τη φράση, σε μια εκπληκτική προαναγγελία της φροϋδικής μεθόδου ψυχανάλυσης, η Ελίντα ανοίγει την ψυχή της στον Βάνγκελ κι αφήνει όλους τους φόβους και τ' απωθημένα να βγούνε στο φως. Φωτο: Δομνίκη Μητροπούλου


Όλες αυτές οι συναρπαστικές συζητήσεις που διαδραματίζονται ανάμεσα στο ζεύγος, οι διαδοχικές συναισθηματικές φουρτούνες από τις οποίες περνούν μέχρι να πιάσουν λιμάνι, δεν γίνονται ποτέ αισθητές από τους θεατές της παράστασης που φιλοξενείται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Τόσα κύματα κι εμείς μένουμε στεγνοί: λέει, λέει, λέει η Κυρά (Βίκυ Κατσίκα), αλλά οι λέξεις, οι φράσεις, μοιάζουν να μη σημαίνουν τίποτα. Συναισθήματα τυλιγμένα πρόχειρα σ' ένα πέπλο ανεμελιάς και άνεσης, νοήματα ακατέργαστα, καμία συναίσθηση των διακυβευομένων, πλήρης αδυναμία μετάδοσης των μεταπτώσεων στο κοινό.


Την αίσθηση ενός ευαίσθητου, ανήσυχου άνδρα που πασχίζει να επικοινωνήσει με τη γυναίκα του μεταδίδει ο Βάνγκελ (Δημήτρης Αγαρτζίδης).

Δεν έχει όμως και τόση σημασία τελικά, αφού, κάθε φορά που πάνε να πούνε κάτι σημαντικό οι δυο τους, εμφανίζονται τα όργανα, οι χοροί και τα τραγούδια. Γιατί πρέπει να ανέβει κανείς πάνω σε μια καρέκλα προκειμένου να μας πει κάτι ενδιαφέρον;

Γιατί πρέπει οι ηθοποιοί να περπατάνε νευρικά πέρα δώθε την ώρα που συζητάνε ή να κυλιούνται στα πατώματα, χαριεντιζόμενοι με τα πλούσια μαλλιά τους;


Αυτού του είδους η κινησιολογική φλυαρία μαρτυρά επιπολαιότητα και αδυναμία αναμέτρησης με τον ίλιγγο του κειμένου. Συνήθως χρησιμοποιείται ως ασπίδα απέναντι στην αγωνία της ερμηνείας του, στο άγχος να γεμίσουμε το «κενό».

Αντί, λοιπόν, να παιδευτούμε με τον λόγο, τον περιφρονούμε, τον κάνουμε στην άκρη κι επιδιδόμαστε σε σήματα καπνού: αν τρέξουμε, αν κουνηθούμε πέρα δώθε, αν κάνουμε ένα ομαδικό χορευτικό, αν πούμε και μερικά ωραία τραγούδια, τότε θα τα καταφέρουμε.

«Η Κυρά της θάλασσας»: Ανάλατος Ίψεν Facebook Twitter
Η αποστασιοποίηση από το συναίσθημα είναι πολύπλοκη υπόθεση: δεν αρκεί να μιλάς «ανέκφραστος» ή να χοροπηδάς για να το αντικαταστήσεις. Φωτο: Δομνίκη Μητροπούλου


Η αποστασιοποίηση από το συναίσθημα είναι πολύπλοκη υπόθεση: δεν αρκεί να μιλάς «ανέκφραστος» ή να χοροπηδάς για να το αντικαταστήσεις.


«Happy days are here again» τραγουδάει ο θίασος στο τέλος κι είναι πράγματι χαριτωμένοι, μόνο που δυστυχώς εμείς δεν μπορούμε να αναφωνήσουμε μαζί τους το πολυπόθητο «Αλελούια».


Η γλυκύτατη και καλλίφωνη Τατιάνα Άννα Πίττα δεν αναπτύσσει αρκετά τον ρόλο της Μπολέτ, ίσως επειδή έχει κοπεί η σημαντικότερη σκηνή της μεγάλης κόρης, εκεί δηλαδή όπου τη βλέπουμε να πέφτει στην ύπουλη παγίδα του παλιού καθηγητή της.

Μα ούτε και ο παλιός καθηγητής υπάρχει πια, εφόσον οι συντελεστές δημιούργησαν έναν υβριδικό ρόλο (έναν συνδυασμό του ασθενικού Λίνγκστραντ και του χειριστικού Άρνχολντ), ο οποίος σκάει στα ύδατα της ασάφειας – αυτή την αίσθηση εισπράττουμε, τουλάχιστον, από τον Άρη Μπαλή που τον ενσαρκώνει.


Με εύστοχη σαφήνεια, αντιθέτως, παρουσιάζει η Μαρία Μοσχούρη την έφηβη κόρη του Βάνγκελ που φέρεται ανταγωνιστικά κι επιθετικά, ενώ κατά βάθος διψά για μητρική αγάπη. Δυστυχώς, η ηθοποιός υποκύπτει στον υπερβάλλοντα ερμηνευτικό της ζήλο και υιοθετεί σχήματα μεγάλα και «φωναχτά».

«Η Κυρά της θάλασσας»: Ανάλατος Ίψεν Facebook Twitter
Με εύστοχη σαφήνεια, παρουσιάζει η Μαρία Μοσχούρη την έφηβη κόρη του Βάνγκελ που φέρεται ανταγωνιστικά κι επιθετικά, ενώ κατά βάθος διψά για μητρική αγάπη. Φωτο: Δομνίκη Μητροπούλου

Info:

Ερρίκος Ίψεν

Η κυρά της θάλασσας

Σκηνοθεσία, Δραματουργική επεξεργασία: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Δέσποινα Αναστάσογλου

Μουσική διδασκαλία, Ενορχήστρωση: Mislav Režić

Φωνητική διδασκαλία: Γιώργος Πατεράκης

Σκηνικός χώρος, Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού

Επιμέλεια κίνησης: Μπέτυ Δραμιτσιώτη

Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας

 

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Βίκυ Κατσίκα, Άρης Μπαλής, Δημήτρης Αγαρτζίδης, Τατιάνα Άννα Πίττα, Μαρία Μοσχούρη

 

Θέατρο Νέου Κόσμου

Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Aθήνα, 210 9212900

Τετ.-Παρ.: €10-14 Σάβ.-Κυρ.: €15-17

*Η «Κυρά της θάλασσας» του Ίψεν κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νεφέλη σε μετάφραση Μαργαρίτας Μέλμπεργκ.

Θέατρο
0

ΦΩΤΙΕΣ ΤΩΡΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ