«Crowd»: Ένα μεγάλο rave party αυτό το Σαββατοκύριακο στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης

«Crowd»: Ένα μεγάλο rave party αυτό το Σαββατοκύριακο στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Facebook Twitter
Δεκαπέντε χορευτές, ηλικίας 23-37 ετών, συμμετέχουν σε αυτή την απαιτητική τεχνικά χορογραφία, για την οποία η δημιουργός της αναζητούσε «γενναιόδωρους ανθρώπους» Φωτο: Estelle Hanania
0

Διαβάζοντας την περιγραφή του έργου Crowd που φιλοξενεί αυτό το Σαββατοκύριακο η Κεντρική Σκηνή της Στέγης, μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό εκείνη η αξέχαστη σκηνή από τον Αστακό του Γιώργου Λάνθιμου, με τους «ελεύθερους» επαναστάτες να χορεύουν εκστασιασμένοι όλοι μαζί, αλλά, κατ' ουσίαν, ο καθένας μόνος του, ακούγοντας τη δική τους μουσική μέσω ακουστικών – όχι και τόσο σουρεαλιστικό σκηνικό, αφού τα «σιωπηλά πάρτι» στα οποία οι παρευρισκόμενοι επιλέγουν τη μουσική της προτίμησής τους είναι concept γνωστό εδώ και χρόνια. Πόσο μοναχική/προσωπική είναι, τελικά, η διαδικασία της χορευτικής διασκέδασης, πόσο βίαιη μπορεί να γίνει όταν περιλαμβάνει τα «παρελκόμενα» της dance κουλτούρας και ποια η θρησκευτική/τελετουργική της διάσταση;


Στην άλλη άκρη του ακουστικού, η Γαλλίδα χορογράφος Ζιζέλ Βιεν ακούγεται πρόσχαρη και δηλώνει πολύ ενθουσιασμένη που για πρώτη φορά θα επισκεφθεί την Αθήνα. Ζώντας στο Παρίσι τα τελευταία χρόνια, όπου ανθεί μία από τις πιο εκρηκτικές κλαμπ σκηνές της Ευρώπης, κι έχοντας θητεύσει στο Βερολίνο των '90s, γνωρίζοντας από κοντά την ακμή της ρέιβ κουλτούρας, επιστρατεύει τον Αμερικανό DJ και συνθέτη ηλεκτρονικής μουσικής Πίτερ Ρίμπεργκ στην επιλογή της μουσικής και μια ομάδα χορευτών επί σκηνής και στήνει μια εναλλασσόμενη σειρά από ζωντανούς ανθρώπινους πίνακες, με στόχο να προσεγγίσει τα παραπάνω ερωτήματα.

Προφανώς, όσοι συμμετέχουν σε αυτά, όπως κι εγώ που παρακολουθώ εδώ και χρόνια την techno σκηνή, δεν είναι παιδιά που απλώς θέλουν να γίνουν λιώμα αλλά αναζητούν κάτι βαθύτερο, κάτι που τους λείπει. Είναι πνευματική αυτή η αναζήτηση, η προσπάθεια κατανόησης του εαυτού σου, η επιθυμία να βρεθείς κάπου αλλού.


Κι όμως, αυτή η πρωτότυπη συνάντηση της κλαμπ κουλτούρας και του σύγχρονου χορού έχει τις ρίζες της σε μια μελέτη της χορογράφου πάνω στην Ιεροτελεστία της άνοιξης του Στραβίνσκι. «Με ενδιέφερε η σχέση ανάμεσα στις παγανιστικές τελετές, τη θρησκεία και την τέχνη» θα μου πει. «Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1913 στο Παρίσι και υπήρξε αμφιλεγόμενο, με πολλά στοιχεία του να εκπλήσσουν το κοινό. Φυσικά, τα στοιχεία αυτά δεν ήταν καινούργια σε όσους ήταν εξοικειωμένοι με τις ρωσικές παγανιστικές γιορτές. Αυτά τα μοτίβα είναι επαναλαμβανόμενα εδώ και χιλιετίες και τα έχω δει σε χώρες όπως η Ινδονησία, η Αυστρία, οι ΗΠΑ».


Η Ζιζέλ Βιεν επισημαίνει τη μέχρι πρότινος στενή σύνδεση τέχνης και θρησκείας, οπότε προκύπτει το εύλογο ερώτημα τι ικανοποιεί η τέχνη στις μέρες μας, που έχει απεμπλακεί από τη θρησκεία. «Ήθελα να ξεφορτωθώ τον Στραβίνσκι και να στραφώ προς τα rave parties που είναι πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα πολιτιστικού κατασκευάσματος, όχι μόνο σχετικού με τη μουσική αλλά και γενικότερα με τη διασκέδαση.

» Προφανώς, όσοι συμμετέχουν σε αυτά, όπως κι εγώ που παρακολουθώ εδώ και χρόνια την techno σκηνή, δεν είναι παιδιά που απλώς θέλουν να γίνουν λιώμα αλλά αναζητούν κάτι βαθύτερο, κάτι που τους λείπει. Είναι πνευματική αυτή η αναζήτηση, η προσπάθεια κατανόησης του εαυτού σου, η επιθυμία να βρεθείς κάπου αλλού. Έχω κάνει μόνο μια φορά LSD, οπότε δεν έχω σχετική εμπειρία, αλλά ο Άλμπερτ Χόφμαν που το εφηύρε αναζητούσε άγνωστες πνευματικές εμπειρίες και όχι απλώς κάτι που θα κατέστρεφε τον εγκέφαλο».

«Crowd»: Ένα μεγάλο rave party αυτό το Σαββατοκύριακο στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Facebook Twitter
Πόσο μοναχική/προσωπική είναι, τελικά, η διαδικασία της χορευτικής διασκέδασης, πόσο βίαιη μπορεί να γίνει όταν περιλαμβάνει τα «παρελκόμενα» της dance κουλτούρας και ποια η θρησκευτική/τελετουργική της διάσταση; Φωτο: Estelle Hanania


Καθώς συζητάμε για το αίσθημα «κοινότητας» που αναπτύσσεται ανάμεσα στους παρευρισκόμενους ενός μεγάλου πάρτι ηλεκτρονικής μουσικής, συμφωνούμε στο συμπέρασμα πως συχνά συμβαίνει να νιώθουν, παράλληλα, μεγάλη μοναξιά. «Η χορευτική μουσική μπορεί να είναι ερωτική, αστεία, ακόμα και βίαιη. Αλλά η βία συνήθως είναι "θετική": σε μια πανκ συναυλία, ας πούμε, ή σε έναν διαγωνισμό χιπ-χοπ. Οι άνθρωποι που πηγαίνουν σε ένα rave party ή σε μια μέταλ συναυλία δεν πάνε για να πλακωθούν, δεν είναι χούλιγκαν. Εξωτερικεύουν την ενέργειά τους, κάνουν υπερβατικές κινήσεις, χωρίς όμως να βλάπτουν τους άλλους».


Δεκαπέντε χορευτές, λοιπόν, ηλικίας 23-37 ετών, συμμετέχουν σε αυτή την απαιτητική τεχνικά χορογραφία, για την οποία η δημιουργός της αναζητούσε «γενναιόδωρους ανθρώπους»: «Είναι δύσκολο σε ένα casting να αντιληφθείς την ψυχολογία των χορευτών. Για μένα είναι σημαντικό να μην προσποιούνται επί σκηνής. Αν είναι ενθουσιασμένοι από το προηγούμενο βράδυ, ή θλιμμένοι ή χαρούμενοι, θέλω να το δείχνουν. Προφανώς, είναι επαγγελματίες και μπορούν να το κλέψουν, είναι κι αυτό μια καλλιτεχνική επιλογή, αλλά εμένα δεν με αφορά». Αυτό που προκύπτει είναι ένα ετερόκλητο, ρεαλιστικό γκρουπ ανθρώπων που παράλληλα μπορούν να λειτουργήσουν ως αρχέτυπα, ώστε το κοινό να δει σε αυτούς τον εαυτό του και καταστάσεις γνώριμες.

Ο Πίτερ Ρίμπεργκ γνωρίζεται με τη Ζιζέλ Βιεν εδώ και πολλά χρόνια, αλλά η επιλογή του για τη δημιουργία του μουσικού background που πλαισιώνει το «Crowd» δεν ήταν απλά και μόνο απόρροια αυτής της μακρόχρονης γνωριμίας: «Διαθέτει μια εκπληκτική μουσική βιβλιοθήκη κι έχει φοβερές μουσικές γνώσεις. Επιλέξαμε μαζί τα κομμάτια, πρωτίστως ανάμεσα σε πράγματα που μας αρέσουν αλλά, πέρα απ' αυτό, νομίζω ότι το αποτέλεσμα είναι πολύ ακριβές και εξετάζει την techno από τις απαρχές της. Θα το καταλάβουν όσοι γνωρίζουν την ιστορία του είδους».

«Crowd»: Ένα μεγάλο rave party αυτό το Σαββατοκύριακο στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Facebook Twitter
Κι όμως, αυτή η πρωτότυπη συνάντηση της κλαμπ κουλτούρας και του σύγχρονου χορού έχει τις ρίζες της σε μια μελέτη της χορογράφου πάνω στην Ιεροτελεστία της άνοιξης του Στραβίνσκι. Φωτο: Estelle Hanania


Τελικά έχει αλλάξει ο τρόπος που διασκεδάζουμε σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες; Διασκεδάζουμε λιγότερο; Η Ζιζέλ δίνει μια ψύχραιμη οπτική: «Στις αρχές των '90s, όταν ήμουν έφηβη, πήγαινα σε πάρτι στη φύση, σε μέρη ανάμεσα στη Γκρενόμπλ και τη Γενεύη, και είχα γνωρίσει την ελβετική σκηνή. Στα 17 μου μετακόμισα στο Βερολίνο και φυσικά εκεί όλα ήταν μοναδικά: η ίδια η techno, η αρχιτεκτονική των χώρων, οι άνθρωποι. Ήταν όλα έντονα, δεν θα έλεγα όμως ότι ήταν διασκεδαστικά. Είμαι συνηθισμένη σε έντονη μουσική, η hardcore techno λοιπόν δεν μπορείς να πεις ότι είναι fun. Διασκεδαστική είναι η γιαπωνέζικη ποπ.

»Όταν μετακόμισα στο Παρίσι, αρχικά σιχαινόμουν την πόλη, ήταν πολύ πίσω σε σχέση με το Λονδίνο και το Βερολίνο, μου φαινόταν σαν ένα τεράστιο μουσείο. Όμως τα τελευταία χρόνια η party σκηνή είναι πολύ ενδιαφέρουσα – φοβεροί DJs, υπέροχα clubs. Κάθε φορά που επιστρέφω στο Βερολίνο, το βρίσκω όλο και πιο trashy. Τόσοι άνθρωποι μπαίνουν σε ένα αεροπλάνο για να βρεθούν εκεί και να γίνουν λιώμα. Βέβαια πήγα στο Berghain πρόσφατα και ήταν πολύ ωραία.

»Οι εικοσάρηδες σήμερα στο Παρίσι περνούν πολύ ωραία. Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους από διαφορετικές γενιές. Και στα '90s οι μεγαλύτεροι έλεγαν πως το Βερολίνο δεν ήταν όπως στα ΄80s, τότε με την έκρηξη της punk σκηνής. Πάντα η παλιότερη γενιά θα νοσταλγεί το παρελθόν. Πρέπει απλά να βρίσκεις πού συμβαίνει το καθετί».

«Crowd»: Ένα μεγάλο rave party αυτό το Σαββατοκύριακο στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Facebook Twitter
Η χορευτική μουσική μπορεί να είναι ερωτική, αστεία, ακόμα και βίαιη. Αλλά η βία συνήθως είναι "θετική". Φωτο: Mathilde_Darel
 

Info

Gisèle Vienne - Crowd

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση - Κεντρική Σκηνή

17-18/11, 20:30

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
THE LIFO TEAM
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ