Άρης Σερβετάλης: «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την επαφή του με το απόλυτο μυστήριο, που είναι ο Θεός» Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Άρης Σερβετάλης: «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την επαφή του με το απόλυτο μυστήριο, που είναι ο Θεός»

0

Με ένα καίριο σχόλιο για τη λειτουργία της Δημοκρατίας, ο Ευριπίδης γράφει το 408 π.Χ. τον «Ορέστη». Στο έργο του πιάνει το νήμα του μύθου των δύο αδελφών, του Ορέστη και της Ηλέκτρας, αμέσως μετά τη δολοφονία της Κλυταιμνήστρας, για να μιλήσει για δύο πρόσωπα που απεγνωσμένα αναζητούν παρηγοριά και μια διέξοδο προς το φως.

Η τύχη των νεαρών μητροκτόνων μετά το έγκλημα, η ανάγκη της κατανόησης, της συγχώρεσης και της αλήθειας είναι μερικά από τα ζητήματα που απασχολούν τον Γιάννη Κακλέα που κάνει την πρώτη του σκηνοθεσία στην Επίδαυρο με τον «Ορέστη» του Ευριπίδη, στη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά, στις 16, 17 και 18 Ιουλίου.

Για τα ανθρώπινα μέτρα, τι συνθήκες που μας ξεπερνούν και την επιβίωση σε έναν τόπο με θλίψη και σκοτάδι αλλά και την ελπίδα της λύτρωσης μιλήσαμε με τον Άρη Σερβετάλη, τον πρωταγωνιστή της παράστασης.

— Αυτό που αναρωτιέμαι πάντα είναι πόσο διαφορετικός είναι ο Ορέστης σε αυτή την τραγωδία από την προσωπικότητα που έχουμε συναντήσει σε άλλα έργα για τον μύθο των Ατρειδών.

Το έργο του Ευριπίδη, ο «Ορέστης», αρχίζει παρουσιάζοντας την Ηλέκτρα και τον Ορέστη άγρυπνους έξι μέρες μετά τον φόνο της μητέρας του. Η πόλη τούς έχει χαρακτηρίσει μιάσματα και σε λίγη ώρα θα ψηφιστεί ο θάνατός τους διά λιθοβολισμού. Ο Ορέστης, κυριευμένος από τις μανίες της τρέλας, αδυνατεί να διαχειριστεί τις επιπτώσεις των πράξεών του, το γεγονός πως έσφαξε τη μητέρα του και τον Αίγισθο, τον εραστή της.

Ο Ευριπίδης στο έργο αυτό εντάσσει τον θεό Απόλλωνα, που του δίνει ο ίδιος την πληροφορία-εντολή να σφάξει τη μητέρα του. Ο Ορέστης, χωρίς αυτήν τη θεία προτροπή, ίσως και να μη διέπραττε ποτέ τον φόνο. Η άνευ όρων πίστη του Ορέστη στη θεία εντολή τον έχρισε μητροκτόνο. Είναι σφοδρή η εσωτερική σύγκρουση. Κλυταιμνήστρα ονομάζεται το πρόσωπο της μητέρας. Κλυταιμνήστρα ονομάζεται και το πρόσωπο της γυναίκας που σκότωσε τον άνδρα της, τον Αγαμέμνονα, και άνοιξε τα σπίτια του νύχτα να μπει εραστής ο Αίγισθος. Ο Ορέστης με τη θεία προτροπή και την πράξη του τιμά τη μνήμη του πατέρα του και συγχρόνως βασανίζεται ανελέητα από το αίμα της μάνας του, που χύθηκε από δικό του χέρι.

Ηθική χωρίς αφυπνισμένη συνείδηση δεν υπάρχει. Όπως έχει πει και ο Ντοστογιέφσκι, χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται, αλλά δεν ωφελούν όλα την ψυχή του ανθρώπου. Το ηθικό χρέος απαιτεί να είσαι ενεργό πρόσωπο, με αίσθημα ευθύνης απέναντι στην αλήθεια.

— Αν μου τον περιγράφατε, για ποια προσωπικότητα μιλάμε και σε ποια κατάσταση βρίσκεται;

Καταμεσής μιας αδυσώπητης εσωτερικής σύγκρουσης. Ένα μπλεγμένο κουβάρι που ξεμπλέκεται με αργό ρυθμό, προκαλώντας τρομερό πόνο. Η αφυπνισμένη συνείδηση κραυγάζει λόγια αλήθειας. Η αλήθεια είναι το αντίθετο της λήθης. Είναι αδυσώπητη και μόνο διά του πόνου αγωνιζόμενος γίνεσαι μέτοχος και κοινωνός της. Ο πόνος σε βάζει στη μεγάλη υποψία. Διότι μόνο ο πόνος σε σύρει στα όρια του κόσμου. Φαινομενικά, περπατάς μόνος. Στην οδύνη όμως του προσώπου υπάρχει συμπαρουσία του θείου. Και αυτό είναι μια πραγματικότητα που βιώνεται αποκαλυπτικά.

Στο έργο ο Απόλλων δεν παρεμβαίνει άμεσα. Αφήνει τον χρόνο να λειτουργήσει καθαρτικά όχι μόνο για τον Ορέστη αλλά και για τον κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά. Όλο το έργο είναι μια υψικάμινος μέσα στην οποία οι προσωπικότητες αλλοιώνονται και μετασχηματίζονται. Απεκδύονται τον παλαιό εαυτό. Αποκαλύπτονται και ανακαινίζονται, με αφορμή ένα εξιλαστήριο θύμα που έγινε μητροκτόνος και με αίμα έκλεισε έναν κύκλο αίματος.

Άρης Σερβετάλης: «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την επαφή του με το απόλυτο μυστήριο, που είναι ο Θεός» Facebook Twitter
Όταν κάποιος παίρνει θέση στα πράγματα, όταν τοποθετείται, έχει πίστη. Βιώνει μια μικρή αποκάλυψη. Άμεσα και αληθινά. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Πιστεύετε ότι η πράξη του, η μητροκτονία, είναι και μια πράξη βίαιης ενηλικίωσης που δεν έχει συντελεστεί σε κανονικές, ομαλές συνθήκες;

Η πόλη στην οποία έγινε η αναίσχυντη πράξη της μητροκτονίας ήταν ήδη ακάθαρτη. Οι προπάτορες του Ορέστη και της Ηλέκτρας είχαν εκπέσει σε ανόσιες και αλαζονικές πράξεις. Το γεγονός, λοιπόν, της πράξης του Ορέστη ήρθε ως μια απότομη διακοπή της διαιώνισης του κακού. Εμφανίστηκε κάτι σκληρότερο για να προκαλέσει σεισμό συθέμελο στη δομή της πόλης. Σε προσωπικό επίπεδο, ο Ορέστης έρχεται αντιμέτωπος με ένα τεράστιο συναισθηματικό φορτίο. Η γονική σχέση. Η μητρική σχέση. Το πρόσωπο της μητέρας. Αποστασιοποιείται, διά του πόνου μέσω του φόνου, συναισθηματικά. Στη μητέρα βλέπει το τέρας και αναγνωρίζει και αυτό που επωάζεται μέσα του. Οι επιθυμίες, οι πόθοι, τα πάθη, οι εμμονές μεταβιβάζονται στα παιδιά, όπως και οι αρετές. Οι αδιαχείριστες περιοχές του εαυτού μεταβιβάζονται στο παιδί και πολλαπλασιάζονται μέσα από τη δική του ζωή.

Η απόσταση από τη γονική σχέση είναι αναγκαία για την πνευματική ωρίμανση του ανθρώπου. Να δει τη μητέρα ως πρόσωπο, ως έναν ξεχωριστό άνθρωπο. Να δει τις αδυναμίες. Την αλήθεια. Την πραγματικότητα. Να τοποθετηθεί απέναντι σε αυτήν. Να πάρει θέση. Με τον τρόπο αυτόν θα αναγνωρίσει και τον εαυτό του. Το συναίσθημα θολώνει τα νερά και η σχέση πορεύεται νοσηρά και δεν εξελίσσεται. Εξελίσσονται μόνο τα νοσήματα και αυξάνονται. Χρειάζεται τομή. Εγκάρσια. Επώδυνη διαδικασία. Χωρίς σταύρωση, όμως, δεν υπάρχει ανάσταση.

— Ποια είναι η καταφυγή ενός ανθρώπου μετά από μια τόσο καθοριστική πράξη;

Η πράξη της μητροκτονίας συγκλονίζει την κοινωνία της πόλης. Όπως και στην «Παλαιά Διαθήκη», που οι κοινωνίες είχαν εισχωρήσει πολύ βαθιά στην αισχύνη και στις αποτρόπαιες πράξεις, ερχόταν ένα γεγονός πολύ σκληρότερο για να τους ταράξει, με την πρόθεση να αφυπνιστούν. Ο Ορέστης έχει ως σύμμαχό του την αδερφή του Ηλέκτρα, τον αγαπημένο του φίλο Πυλάδη και την πίστη του στον Απόλλωνα, κατά τον Ευριπίδη. «Εκείνος αποφάσισε και εγώ πιστά εκτέλεσα» αναφωνεί. «Έχουν ένα φυσικό κακό οι θεοί, αργούν» λέει σε άλλο σημείο.

Ο άνθρωπος, επειδή είναι μυστήριο, έχει ανάγκη την επαφή του με το απόλυτο μυστήριο, που είναι ο Θεός, και μέσω αυτού φωτίζεται και αισθάνεται ολοκληρωμένη οντότητα. «Δεν ξέρω τι είναι Θεός. Ξέρω μονάχα πως όλοι γι’ αυτόν δουλεύουμε. Όποιος, ό,τι και να είναι» λέει σε άλλο σημείο του έργου. Επίσης, μόνο στο πρόσωπο ο πόνος, από γεγονός φυσικό, καθίσταται δεδομένο πνευματικό. Δεν είναι μόνο το άλγος και η οδύνη του σώματος. Είναι και η αγωνία και ο βασανισμός της ψυχής. Είναι και η θλίψη του πνεύματος, που το κατέλαβε η ματαιότης και η απελπισία τη στιγμή που αντιλήφθηκε πως η δόξα της ζωής απειλείται από την αδοξία του θανάτου.

Μέρος του μεγάλου μυστηρίου, λοιπόν, είναι ο πόνος, εφόσον προσβάλλει το μυστήριο της προσωπικής υπάρξεως. Και όλα αυτά συμβαίνουν όταν ο άνθρωπος νιώθει πως δεν έχει να καταφύγει πουθενά αλλού παρά μόνο στον ίδιο του τον δημιουργό.

Άρης Σερβετάλης: «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την επαφή του με το απόλυτο μυστήριο, που είναι ο Θεός» Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Άρης Σερβετάλης Facebook Twitter
Η αδυναμία που έχουμε να τοποθετηθούμε μπροστά σε ένα γεγονός που παρουσιάζεται στη ζωή μας είναι ένα δεδομένο. Το γιατί συμβαίνει αυτό είναι μια ερώτηση που θα πρέπει να απαντηθεί από τον καθένα μας ξεχωριστά, σε προσωπικό επίπεδο. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Θα ήθελα να μου πείτε τη γνώμη σας για τον τρόπο με τον οποίο βλέπει ο Ορέστης τον φόνο, ως ηθικό χρέος.

Ηθική χωρίς αφυπνισμένη συνείδηση δεν υπάρχει. Όπως έχει πει και ο Ντοστογιέφσκι, χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται, αλλά δεν ωφελούν όλα την ψυχή του ανθρώπου. Το ηθικό χρέος απαιτεί να είσαι ενεργό πρόσωπο με αίσθημα ευθύνης απέναντι στην αλήθεια. Όχι σε μια δημιουργημένη αλήθεια που σε βολεύει και σε βαλτώνει αλλά στην αλήθεια που σου αποκαλύπτεται άμεσα και σε μετασχηματίζει και σε αναγεννά. Η τιμωρία είναι μια ύστατη προσπάθεια περιφρούρησης της τιμής. Όταν δίνεται χωρίς εμπάθεια, επενεργεί στο πρόσωπο παιδαγωγικά και στους άλλους παραδειγματικά. Ο νόμος υπάρχει γιατί δεν υπάρχει αγάπη. Είμαστε ικανοί να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλον. Ο νόμος δημιουργεί όρια τα οποία διασφαλίζουν αποστάσεις ώστε να αποφεύγονται οι συγκρούσεις. Τα όρια εξαλείφονται και οι νόμοι καταλύονται μόνο όταν τα πρόσωπα έχουν αγάπη.

689
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

— Αν έρθουμε στη σημερινή εποχή, σε μια εποχή ταραγμένη, τι σημαίνουν το ηθικό χρέος και η τιμωρία; Επίσης, τι μπορεί να σημαίνει στον σημερινό κόσμο μια στάση σαν αυτή του Μενελάου, η στάση ενός παρατηρητή, ενός που δεν θέλει να αναμειχθεί, και τι συναισθήματα γεννά στους πιο νέους, ίσως στην περίπτωση του Ορέστη, αυτή η στάση;

Η αδυναμία που έχουμε να τοποθετηθούμε μπροστά σε ένα γεγονός που παρουσιάζεται στη ζωή μας είναι ένα δεδομένο. Το γιατί συμβαίνει αυτό είναι μια ερώτηση που θα πρέπει να απαντηθεί από τον καθένα μας ξεχωριστά, σε προσωπικό επίπεδο. Μία από τις ερμηνείες, και αυτή που διαφαίνεται στον Μενέλαο, και που χαρακτηρίζει τον «σύγχρονο» άνθρωπο, είναι η διάθεση της διπλωματίας, της εμμεσότητας, της ουδετερότητας, της πρόθεσης να μην παίρνουμε ξεκάθαρες θέσεις ώστε να είμαστε αρεστοί από τους περισσότερους. Ο φόβος μήπως χαθούν τα κεκτημένα μας είναι διάχυτος. Μας έχει κατακλύσει η αγωνιώδης μέριμνα να διαφυλάξουμε τα πολύτιμά μας. Ζούμε με τη διαρκή απειλή μιας απώλειας που θα μας κοστίσει. Είμαστε φυγόπονοι. Προτιμούμε το ασυνείδητο από το συνειδητό. Προτιμούμε να μπουσουλάμε σκοντάφτοντας μέσα στο σκοτάδι από το να τρέχουμε μέσα στο φως.

Ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από το πνεύμα θυσίας. Όπως και από την πίστη. Από την εμπιστοσύνη δηλαδή στην αμεσότητα. Όπως για την εμμεσότητα έχουμε την απόδειξη, έτσι για την αμεσότητα έχουμε την πίστη. Όταν κάποιος παίρνει θέση στα πράγματα, όταν τοποθετείται, έχει πίστη. Βιώνει μια μικρή αποκάλυψη. Άμεσα και αληθινά.

Άρης Σερβετάλης: «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την επαφή του με το απόλυτο μυστήριο, που είναι ο Θεός» Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Άρης Σερβετάλης: «Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την επαφή του με το απόλυτο μυστήριο, που είναι ο Θεός» Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Ο Ορέστης και η Ηλέκτρα είναι διαρκώς καταδιωκόμενοι, ευάλωτοι και επιχειρούν να επιβιώσουν σε έναν κόσμο που ορίζεται από κανόνες στους οποίους δεν έχουν συμμετάσχει. Τι ήλπιζαν ότι θα αλλάξει; Εσείς πώς πιστεύετε ότι θα προχωρήσει ο κόσμος, τι ελπίζετε να αλλάξει;

Εθισμένοι στον ορθό λόγο, αδυνατούμε να συλλάβουμε το υπέρλογο. Φέρουμε μια πνευματική αναπηρία. Αυτός ο κόσμος, που ο ορθολογισμός τον σκόρπισε σε ηλεκτρόνια, σε σωματίδια και σε ιικά φορτία, αυτός ο τόπος επάνω στον οποίον στέκεται ο άνθρωπος και που η επιστήμη τον μετέτρεψε σε έναν ασήμαντο κόκκο της άπειρης ερήμου του σύμπαντος, αυτή η γη είναι η μεγάλη φανέρωση του πνεύματος του Θεού. Η ασύλληπτη, η παράλογη και η υπέρλογη. Κάτι που αντιλαμβανόταν ο πρωτόγονος άνθρωπος και αδυνατεί να αντιληφθεί ο σύγχρονος άνθρωπος του δυτικού πολιτισμού. Ελπίζω και εύχομαι σε όλους μας μια ριζική ανακαίνιση.

«Ορέστης» του Ευριπίδη

Πρεμιέρα 16, 17, 18 Ιουλίου 2021, 21:00

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου 

Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς

Σκηνοθεσία - δραματουργική επεξεργασία: Γιάννης Κακλέας

Σκηνικά - κοστούμια: Ιλένια Δουλαδίρη

Ηθοποιοί: Άρης Σερβετάλης (Ορέστης), Μαίρη Μηνά (Ηλέκτρα), Πάνος Βλάχος (Μενέλαος), Αιμιλιανός Σταματάκης (Πυλάδης), Γιώργος Ψυχογιός (Τυνδάρεως), Νικολέτα Κοτσαηλίδου (Ωραία Ελένη), Ζερόμ Καλουτά (Φρύγας)

Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος

Κίνηση: Άρης Σερβετάλης

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ιππείς

Θέατρο / Οι «Ιππείς» του Κωνσταντίνου Ρήγου ραπάρουν στην Επίδαυρο

Η σύγχρονη ματιά του Κωνσταντίνου Ρήγου στην αριστοφανική κωμωδία ανοίγει τα φετινά Επιδαύρια, σε μια παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου – Παρακολουθήσαμε τις πρόβες και μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπάμπη Μακρίδη, γιατί θέλεις να γίνεις πουλί;

Οθόνες / Μπάμπη Μακρίδη, γιατί θέλεις να γίνεις πουλί;

Μια συζήτηση για τα πουλιά, τα τείχη, την ελευθερία και το μέλλον του σινεμά με τον σκηνοθέτη της ταινίας «Όρνιθες (ή πώς να γίνεις πουλί)» που ξεκίνησε ως making of ντοκιμαντέρ για την ομώνυμη παράσταση του Νίκου Καραθάνου, για να εξελιχθεί σε κάτι ολότελα διαφορετικό, και κάνει πρεμιέρα την Κυριακή στο ψηφιακό κανάλι της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT