Άννα Κοκκίνου: Η Τέχνη μας φέρνει σε επαφή με το αόρατο. Χωρίς αυτό, πάντα κάτι λείπει.

Άννα Κοκκίνου: Η Τέχνη μας φέρνει σε επαφή με το αόρατο. Χωρίς αυτό, πάντα κάτι λείπει. Facebook Twitter
0

Ανάμεσα σε ένα τσάι κι ένα ποτηράκι ρακί. Στο παιχνίδι ενός πανέμορφου χαδιάρη γάτου και στον βαθύ του ύπνο δίπλα στη σόμπα. Στο απογευματινό φως που, έξω από την μπαλκονόπορτα, πέφτει γλυκά ενισχυμένο από τα εορταστικά λαμπάκια και ύστερα σβήνει. Σε μάλλον αγχώδεις ερωτήσεις και σε ήσυχες, κατασταλαγμένες και συνοπτικές απαντήσεις. Ανάμεσα σ’ αυτά κύλησε ήρεμα ο χρόνος αυτής της κουβέντας με την Άννα Κοκκίνου. Κι ήταν αυτά τα καθημερινά πράγματα που οριοθέτησαν τη διάρκειά του.

 

Γιατί, κατά τα άλλα, ο χρόνος παύει να είναι γραμμικός όταν αυτή η κουβέντα κινείται μεταξύ του 5ου αι. π.Χ., του δύσκολου παρόντος και ενός δυστοπικού μέλλοντος. Αφορμή είναι ο Θουκυδίδης και ο λόγος του. Και, βέβαια, το «Εγώ ο Θουκυδίδης, ένας Αθηναίος» που επιστρέφει στο Θέατρο Σφενδόνη για 9 παραστάσεις, ξεκινώντας από αυτό το Σάββατο (26/12 κι ακόμα: 27, 28/12 και 2, 3, 4, 8, 9/1).

 

Πρόκειται, φυσικά, για το έργο που πρωτοανέβηκε την άνοιξη του 2014 στη Σφενδόνη, περιόδευσε έκτοτε σε γυμνάσια και λύκεια όλης της χώρας (χάρη στην υποστήριξη του Ιδρύματος Ωνάση) και βασίζεται σε μια επιλογή κειμένων από την «Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου» του Θουκυδίδη. Όχι, βέβαια, σε μορφή θεατρικού αναλογίου (για την Κοκκίνου μιλάμε!). Την ιστορία αφηγείται ένας ήρωας που μοιάζει βγαλμένος από εφιάλτη του Ρίντλεϊ Σκοτ: είναι ένας αινιγματικός, φουτουριστικός «Τειρεσίας», καθισμένος σε ένα high-tech αμαξίδιο, εξοπλισμένο με μεγάλα, παράξενα φτερά. Ο ίδιος, ενταγμένος σε ένα άγνωστο χωροχρονικό «τοπίο» (αυτό που υπαινίσσονται οι ταυτόχρονες βιντεο-προβολές), αφηγείται με φωνή «ρομποτική» και άφυλη όσα συνέβησαν τότε. Ή μήπως όσα συμβαίνουν τώρα; Ή μήπως όσα θα συμβούν στο μέλλον; 

 

—Διάβαζα ότι ο Θουκυδίδης ήταν μια παλιά σας επιθυμία και αγάπη. Τι σας έδωσε το έναυσμα να την υλοποιήσετε τελικά;

Τα τελευταία χρόνια που άλλαξε η πολιτική ζωή τόσο, αλλά και επειδή εγώ τον Θουκυδίδη τον διάβαζα συχνά (κάθε καλοκαίρι επέστρεφα σ’ αυτόν και διάβαζα και λίγο), ήρθε κάποια στιγμή η ώρα του.  

 

—Αυτήν τη μοναχική έκθεση στη σκηνή με ένα τόσο ισχυρό κείμενο τη φοβηθήκατε; Η είχατε την εμπειρία καταρχάς λόγω του τόσο επιτυχημένου «πειράματος» με τον Βιζυηνό;

Όχι, αντιθέτως. Είχα και εξαιρετικούς συνεργάτες. Τον Νίκο Φλέσσα, που με στήριξε πολύ. Επίσης, είχαμε την εξαιρετική μετάφραση του κυρίου Σκουτερόπουλου. Τον Μηνά Εμμανουήλ και τον Δημήτρη Ιατρόπουλο που δόθηκαν ολόψυχα στη προσπάθεια.

 

Διάβασα ότι το Ίδρυμα Ωνάση υποστηρίζει το πρόγραμμα παρακολούθησης της παράστασης «Εγώ ο Θουκυδίδης, ένας Αθηναίος» από γυμνάσια και λύκεια όλης της χώρας.

Πάντοτε λέω ότι είναι πραγματικά αξιέπαινη η ιδιωτική πρωτοβουλία. Εν προκειμένω, είναι πολύ σημαντικό πουτο Ίδρυμα Ωνάση έκανε δεκτό το σχετικό αίτημά μου αμέσως. 

 

—Θα ευχόταν κάποιος, ωστόσο, μια και πρόκειται για τον Θουκυδίδη, να ήταν το υπουργείο Παιδείας εκείνο που θα είχε αυτή την πρωτοβουλία. Μέσω της θεατρικής γλώσσας τα παιδιά θα μπορούσαν να προσεγγίσουν αυτά τα κείμενα με έναν μη ακαδημαϊκό τρόπο.

Ναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και ότι δεν υπήρξε ανταπόκριση παντού, από όλα τα σχολεία. Αναρωτήθηκα γιατί. Και υπάρχει κάποια αιτία που συνδέεται με το θέμα της παιδείας και τα πολλά που γίνονται σε βάρος της. Βέβαια,υπήρχαν σχολεία που ανταποκρίθηκαν άμεσα.

 

—Κάτι που λέγεται για τις νέες γενιές είναι ότι διαβάζουν λιγότερο. Δεν ξέρω αν ισχύει κι αν τους αδικεί…

Δεν είναι κι αυτό κομμάτι της έλλειψης παιδείας;  

 

—Κι όμως, αυτή η παράσταση έχει κι ένα ακόμα όφελος για τα παιδιά, τη γνωριμία με τη σύγχρονη θεατρική «γλώσσα» και σκηνική αντίληψη.

Την «απάντηση» τη δίνει ίσως ένας μαθητής 15-16 χρόνων που ήρθε και μου είπε: «Ξέρετε γιατί είχε αξία αυτή η παράσταση; Γιατί ήταν πολύ ζωντανός ο Θουκυδίδης». 

 

Άννα Κοκκίνου: Η Τέχνη μας φέρνει σε επαφή με το αόρατο. Χωρίς αυτό, πάντα κάτι λείπει. Facebook Twitter
Είμαστε μια χώρα όπου οι πολιτικοί πάντα έβαζαν το κόμμα τους πάνω από το συμφέρον της πατρίδας. Και είμαστε ένας λαός με έλλειψη παιδείας. Όταν εκλείπει η παιδεία, όλα τα ελαττώματα είναι αχαλίνωτα. Έτσι δεν είναι;... Η Άννα Κοκκίνου στο "Εγώ ο Θουκυδίδης ένας Αθηναίος"

 

Η Αριστερά δεν είναι κάτι δεδομένο. Είναι κάτι ζωντανό. Η Αριστερά είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία, μια νοοτροπία, ένας τρόπος να βλέπεις τα πράγματα, ένας τρόπος να πραγματώνεσαι. Αριστερά σημαίνει κάτι για το οποίο διαρκώς παλεύεις να βελτιώσεις και να ενώσεις. Η Αριστερά είναι κάτι σε διαρκή κίνηση και ανατροπή. Αν δεν υπάρχουν αυτά, Αριστερά δεν υπάρχει.

 

—Νομίζω ότι είναι σταθερή σας επιδίωξη τον πρωταγωνιστικό ρόλο να τον έχει ο λόγος.

Α, ναι! Πάντα. Διότι ο λόγος είναι το εργαλείο. Αυτό θα έπρεπε να είναι αυτονόητο για τη δουλειά μας. Σκεφθείτε να ρωτάγατε έναν Άγγλο ηθοποιό αυτό που ρωτήσατε εμένα. Αλλά έχουμε συνηθίσει οι σχολές να μη μαθαίνουν τίποτα για το θέμα αυτό στους νέους ηθοποιούς. 

 

—Τώρα πια «εκτίθεστε» υπό ακόμα δυσκολότερες συνθήκες. Τολμάτε τη μοναχική αναμέτρηση με τέτοια κείμενα στη σκηνή.

Έχω ανεβάσει και πολυπρόσωπα έργα. Αλλά όσες φορές επέλεξα το μοναχικό, το έκανα για λόγους οικονομικούς. Τουλάχιστον, αυτό λέω στον εαυτό μου.

 

—Γιατί αποφασίσατε να εντάξετε τον λόγο του Θουκυδίδη σε ένα φουτουριστικό περιβάλλον και, τελικά, σε ένα δυστοπικό μέλλον;

Είναι κάτι που έγινε από μόνο του. Επί χρόνια αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσε να ανέβει ο Θουκυδίδης. Και μετά, το ένα έφερε το άλλο. Το μηχάνημα που εγώ αποκαλώ «μηχανή πολέμου» έγινε σχεδόν από μόνο του. Ένας άνθρωπος,λοιπόν, πάνω σε αυτό είναι σαν να φορά ένα είδος προσωπείου. Δεν μπορούσε, συνεπώς, η φωνή μου να είναι η φυσική. Κι όπως προανέφερα, το ένα έφερε το άλλο. Αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει πάντα. Όταν όμως έχεις την τύχη να βρεις μια γερή βάση, μετά τα πράγματα γεννιούνται από μόνα τους.

 

—Η «μηχανή του πολέμου» θα έκανε ίσως ευτυχείς τον Κιούμπρικ και τον Ρίντλεϊ Σκοτ.

Θα την εξελίξω κι άλλο... Αυτό που θα ήθελα είναι να φτιάξω και ένα πάτωμα από πλεξιγκλάς! 

 

—Τι «σκηνικό» είχατε την πρώτη φορά που διαβάσατε Θουκυδίδη;

Τη Γαύδο, το 1995. Και θυμάμαι ότι πρωτοδιάβασα Θουκυδίδη από τις εκδόσεις του Γαλαξία, με την απόδοση του Άγγελου Βλάχου. Με συνεπήρε.

 

—Παρότι είναι μια παράσταση που έχετε παίξει τα τελευταία χρόνια, φαντάζομαι ότι λόγω του διαχρονικού, πυκνού και πολυεπίπεδου κειμένου του Θουκυδίδη, είναι κάθε φορά ικανή να συνομιλεί διαφορετικά με την επικαιρότητα…

Το προηγούμενο εξάμηνο, που μόλις είχε εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ και ήταν σε εξέλιξη οι διαπραγματεύσεις, ήταν διάχυτη μια μεγάλη αισιοδοξία. Τότε τα λόγια «καίγανε», και ειδικά ο διάλογος Αθηναίων-Μηλίων. Όπως, επίσης, το 2014, προεκλογικά, «έκαιγε» ένα άλλο κομμάτι που μίλαγε για τα κόμματα και για το πώς δεν κοιτούν το συμφέρον της πατρίδας αλλά μόνο το δικό τους.

 

—Αυτήν τη στιγμή ποιο κομμάτι «καίει»;

Αυτό πάλι, με τα κόμματα! Το κείμενο απευθύνεται από μόνο του στον ακροατή. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς τον νου του στο πώς θα απευθύνει τα νοήματα. «Γίνονται» από μόνα τους…

 

—Το γεγονός, όμως, ότι όλα αυτά ισχύουν τόσο πολύ και σήμερα δεν είναι κάπως πικρά ντετερμινιστικό;

Κι όμως, ισχύουν τόσο πολύ! Η διχόνοια, για παράδειγμα! Μήπως και ο Πελοποννησιακός Πόλεμοςδεν ήταν ένας μεγάλος εμφύλιος; 

 

—Αφορά, όμως, μόνο την Ελλάδα; Οι άνθρωποι, παντού, δεν φαίνονται ικανοί να διδαχθούν από την Ιστορία.

Ο Θουκυδίδης λέει αυτή την τρομερή φράση, ότι αυτά θα γίνονται, άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο άγρια, όσο η φύση του ανθρώπου θα παραμένει ίδια. Με διαφορές στις εκφάνσεις, ανάλογα με τις μεταβολές των καταστάσεων. Απλώς οφείλει κανείς να προσπαθεί. Κι αυτό, φαίνεται, είναι το σημαντικό. Ότι ο άνθρωπος προσπαθεί να υπερβεί τη φύση του. 

 

Μίλαγα πρόσφατα με έναν σοφό γιατρό που επισκέπτομαι και του έλεγα: «Μα, τι γίνεται; Δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι να ασχοληθούν με την πολιτική;». «Υπάρχουν», μου απάντησε, «αλλά δεν εμφανίζονται. Φοβούνται ότι θα διαλυθούν».

 

—Σήμερα, αν εμφανιζόταν ένας καινούργιος Περικλής, θα καταφέρναμε να τον αναγνωρίσουμε;

Το σκεφτόμουν αυτό. Μίλαγα πρόσφατα με έναν σοφό γιατρό που επισκέπτομαι και του έλεγα: «Μα, τι γίνεται; Δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι να ασχοληθούν με την πολιτική;». «Υπάρχουν», μου απάντησε, «αλλά δεν εμφανίζονται. Φοβούνται ότι θα διαλυθούν».

 

—Το κείμενο λειτουργεί, λοιπόν, αυτόνομα. Εσείς, πάλι, ανακαλύπτετε σ’ αυτό κάθε φορά καινούργια πράγματα;

Πάντα γίνεται αυτό. Και από μέρα σε μέρα, κάτι λίγο να αλλάξει, παραδείγματος χάριν μια λέξη που τη λες πιο αργά ή πιο γρήγορα, τότε αποκαλύπτεται ένα άλλο νόημα. Όλα «χρωματίζονται» αλλιώς. 

 

—Σε ό,τι αφορά αυτήν τη σύλληψη της ένταξης του Θουκυδίδη σε ένα φουτουριστικό/τεχνολογικό περιβάλλον, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πως οι σύγχρονοι πόλεμοι πραγματοποιούνται και σε ένα ηλεκτρονικό περιβάλλον.

Ναι. Αλλά εντάσσοντας την τεχνολογία στην παράσταση, κυρίως απέφυγα αυτό που σε διαφορετική περίπτωση θα ήταν απλώς ένας άνθρωπος του σήμερα, ο οποίος θα μίλαγε. Αν, όμως, ο αφηγητής είναι ένα πρόσωπο από το μέλλον, τονίζεται η απελπιστικήδιαχρονικότητα του κειμένου.

 

—Δεν είναι, πάντως, έστω και ερήμην σας, ένα σχόλιο για ό,τι μας συμβαίνει; Π.χ. αυτήν τη στιγμή η ελληνική κοινωνία είναι εξαιρετικά πολωμένη. Κι αυτή η πόλωση εκφράζεται κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εσείς τα παρακολουθείτε;

Ναι, αλλά όχι σε υπερβολικό βαθμό. Ομολογώ, όμως, ότι σπάνια αγοράζω εφημερίδα.

 

—Μια που μιλάμε για τα μέσα, αναρωτιόμουν αν ο επιβεβλημένος τρόπος έκφρασης σε αυτά (σύντομος, συνοπτικός ή και κωδικοποιημένος, όχι αναλυτικός) δεν επηρεάζει τελικά και τον λόγο ή τον τρόπο σκέψης μας.

Αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα που δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα εξελιχθεί. Είναι κάτι φοβερό. Και σε μικρογραφία, το παρατηρώ και στον εαυτό μου. Δηλαδή, όταν λίγο το παρακάνω, βλέπω πώς επηρεάζει τη σκέψη μου.

 

—Κινδυνεύει η αναλυτική σκέψη;

Αυτό που είναι σπουδαίο στα αρχαία κείμενα είναι ότι οι συλλογισμοί τους έχουν μάκρος. Η επιχειρηματολογία δεν είναι ένας μακρύς συλλογισμός; Κι αυτό σε κάνει να συγκρίνεσαι αμέσως: οι δικοί μας συλλογισμοί είναι κοντοί.

 

—Αλλά ο πολιτισμός μας μέχρι στιγμής στηρίχθηκε σε μακρείς συλλογισμούς.

Ξέρετε κάτι; Εμένα αυτοί οι προβληματισμοί μπήκαν στη ζωή μου σχεδόν απρόβλεπτα, όταν άρχισα να μιλάω στους μαθητές πριν από την παράσταση. Στην αρχή νόμιζα ότι θα πηγαίνω και θα παίζω. Τα παιδιά όμως, έτσι όπως ήταν, κατά κανόνα εντελώς απροετοίμαστα, δεν άκουγαν τίποτα.

 

—Η δική σας εισαγωγή τι αποτέλεσμα έφερε;

Δεν έκανα τίποτε άλλο παρά να προσπαθώ να υποψιάσω λίγο τα παιδιά γι’ αυτό που θα δουν. Ε, λοιπόν, είναι απίστευτο το πώς ανταποκρίνονται! Ήταν μια τεράστια έκπληξη για εμένα. Ποτέ άλλοτε δεν μου έχει επιστραφεί κάτι τόσο αφοπλιστικά. Αλλά είναι αλήθεια! Όταν τα παιδιά πιάνουν κάτι, είναι αφοπλιστικός ο τρόπος που το ανταποδίδουν! 

 

—Επιστρέφουμε, λοιπόν, στη διαπίστωση ότι είναι κρίμα αυτό να μην καλλιεργείται συστηματικά.

Πιστεύω ότι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει είναι η ατομική πρωτοβουλία. Εννοώ το τι κάνει ο καθένας μόνος του, τι καλλιεργεί και τι προσφέρει από τη θέση που βρίσκεται. 

 

—Η οικονομική κρίση έπληξε, βέβαια, και την Τέχνη. Για κάποιους έθεσε την επιχορήγησή της υπό αμφισβήτηση, ως όχι άμεσης προτεραιότητας. Τι σκέφτεστε;

Η Τέχνη είναι το μόνο πράγμα που μας φέρνει σε επαφή με το αόρατο. Χωρίς αυτό, πάντα κάτι λείπει. 

 

—Η παιδεία, πάντως, είναι μια πολιτικά «εύκολη» λέξη που έρχεται και επανέρχεται, αλλά…

Κανείς δεν νοιάζεται σε βάθος. Δείτε τι γίνεται τώρα με τον Λούκο. Είναι πολύ απελπιστικό αυτό που συμβαίνει. Αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς απέναντί του, και μάλιστα από μια τέτοια κυβέρνηση που ουσιαστικά τον πιέζει να παραιτηθεί! Τον θεωρώ μια πράξη βίας. Και πολύ δυσοίωνο. Αισθάνομαι σαν να ετοιμαζόμαστε να μπούμε σε μια σκοτεινή περίοδο. Κι όλο αυτό με δηλητηριάζει! Το λέω, λοιπόν, ξεκάθαρα, η απομάκρυνση του Λούκου είναι ένα μεγάλο πλήγμα για τον πολιτισμό μας.

 

—Και έχει προκαλέσει και έναν σιωπηρό εμφύλιο.

Πάμε προς τα πίσω…

 

—Κάτι άλλο που συζητήθηκε πολύ στον χώρο του πολιτισμού ήταν η άποψη που εξέφρασε ο υπουργός Αριστείδης Μπαλτάς περί της «αυτοανάπτυξης του πολιτισμού». Τι σκέφτεστε για έναν «αυτοαναπτυσσόμενο» πολιτισμό;

Μου δημιουργεί μια θυμηδία. Ας αφήσουν, λοιπόν, και το κράτος να αυτοαναπτυχθεί.

 

Και από την άλλη πλευρά, πώς μπορεί κάποιος να προτείνει «αυτοαναπτυσσόμενο» πολιτισμό, ενώ ταυτοχρόνως δαιμονοποιείται ο ιδιωτικός τομέας − όχι πάντα αδίκως, αλλά… αδίκως και όταν γίνεται τόσο ισοπεδωτικά;  

Συμβαίνει σε όλους τους τομείς…

 

—Ως προς τον χώρο του πολιτισμού, είχατε μεγαλύτερες προσδοκίες από αυτή την κυβέρνηση;

Στην αρχή, φυσικά. Φυσικά!

 

—Η Αριστερά χρόνια διεκδικούσε τη σχέση της με τον πολιτισμό…

Η Αριστερά δεν είναι κάτι δεδομένο. Είναι κάτι ζωντανό. Η Αριστερά είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία, μια νοοτροπία, ένας τρόπος να βλέπεις τα πράγματα, ένας τρόπος να πραγματώνεσαι. Αριστερά σημαίνει κάτι για το οποίο διαρκώς παλεύεις να βελτιώσεις και να ενώσεις. Η Αριστερά είναι κάτι σε διαρκή κίνηση και ανατροπή. Αν δεν υπάρχουν αυτά, Αριστερά δεν υπάρχει.

 

—Να γυρίσουμε σ’ εσάς. Γεννηθήκατε στο Κάιρο. Έχετε πάει εκεί τον τελευταίο καιρό;

Για πρώτη φορά έχω να πάω δέκα χρόνια. Όχι λόγω της πολιτικής κατάστασης στην Αίγυπτο, καθαρά για οικονομικούς λόγους.

 

—Θητεύσατε, πάντως, στον κοσμοπολιτισμό του Καΐρου εκείνης της εποχής.

Η γειτονιά μου είχε Ιταλούς, Αρμένηδες, Μαλτέζους…

 

—Δεν είναι αυτό ένα εφόδιο; Η έννοια της πολυφυλετικής κοινωνίας στην Ελλάδα είναι ακόμα υπό διαπραγμάτευση.

Ναι, ίσως γιατί εδώ είναι ακόμα κάτι καινούργιο. Και έγινε κάτω από δύσκολες συνθήκες.

 

—Άλλα είναι υπό διαπραγμάτευση και άλλοι, υπό ένα καθεστώς νεο-σκοταδισμού. Διαβάσατε για τις πένθιμες καμπάνες με τις οποίες θα υποδεχθεί ο μητροπολίτης Αμβρόσιος την ψήφιση του Συμφώνου Συμβίωσης; 

Α, γέλασα πολύ! Νομίζω ότι είμαστε η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που επιτέλους υπογράφουμε αυτό το σύμφωνο.

 

—Γιατί, λοιπόν, στην Ελλάδα είμαστε συχνά αναγκασμένοι να διαπραγματευόμαστε ό,τι αλλού θεωρείται αυτονόητο;

Φταίει το επίπεδο. Κι εγώ άργησα πάρα πολύ να το καταλάβω αυτό. Τα τελευταία χρόνια άρχισα να το αντιλαμβάνομαι. Ελπίζω αυτή η κρίση, που έχει γίνει πια και κρίση ταυτότητας (Τι είναι ο Έλληνας; Τι είμαστε;), να βγάλει κάτι.

 

—Τι είμαστε όμως; 

Είμαστε μια χώρα όπου οι πολιτικοί πάντα έβαζαν το κόμμα τους πάνω από το συμφέρον της πατρίδας. Και είμαστε ένας λαός με έλλειψη παιδείας. Όταν εκλείπει η παιδεία, όλα τα ελαττώματα είναι αχαλίνωτα. Έτσι δεν είναι;

 

—Σας απελπίζει αυτό εσάς που κάνετε θέατρο; 

Από τη μια με απελπίζει. Από την άλλη, όμως, με κάνει να λυσσάω! 

 

—Η παράσταση υπαινίσσεται ένα δυστοπικό μέλλον. Αυτό θα είναι το μέλλον μας; 

Είναι δυσοίωνο το μέλλον. Γι’ αυτό θα πρέπει να προσπαθήσουμε πιο σκληρά. Να δουλέψουμε πιο σκληρά. Να κάνουμε προσωπικές υπερβάσεις. 

 

—Τον πρώτο καιρό της κρίσης υπήρξε, ωστόσο, και η αισιόδοξη άποψη ότι αυτή θα ήταν μια ευκαιρία για ένα υγιές ξεκαθάρισμα διαφόρων παθογενειών. Έγινε αυτό; 

Το μόνο που έγινε είναι ότι βγήκαν όλα στη φόρα. Όλο το υπόβαθρο είναι πλέον φανερό. Υποκρισία δεν μπορεί, πια, να υπάρχει. Ας ελπίσουμε ότι αυτό καθένας μας θα μπορέσει να το εκμεταλλευτεί θετικά. Το πιστεύω, μάλιστα, αυτό. Γι’ αυτό η λέξη «απογοήτευση» δεν με βρίσκει σύμφωνη.

 

—Τι θα αντιπροτείνατε; 

Τώρα που «είδαμε», θα πρότεινα να προχωρήσουμε, με τόλμη και αποφασιστικότητα! Κι ύστερα, έχω την πεποίθηση ότι κάποια στιγμή αυτό που ζούμε θα αλλάξει. Μπορεί να αργήσει λίγο, αλλά θα γίνει. Είμαι βέβαιη πως κάτι καλό προετοιμάζεται από τους νεότερους.

 

—Μια τελευταία ερώτηση. Πολιτικοί έχουν έρθει να δουν τον Θουκυδίδη; 

Όχι. Κανένας.  

 

 

 

Το φιλμ της Στέγης για την προώθηση της περιοδείας του έργου ανά την Ελλάδα

 

info:

Μετάφραση: Ν. Μ. Σκουτερόπουλος
Δραματουργική επεξεργασία: Άννα Κοκκίνου - Νίκος Φλέσσας
Σκηνοθεσία: Άννα Κοκκίνου
με τη συνεργασία του Νίκου Φλέσσα
Μουσική επιμέλεια: Δημήτρης Ιατρόπουλος
Σχεδιασμός Φωτισμών: Χρήστος Τζιόγκας
Σκηνικό - κουστούμια: Άννα Κοκκίνου
οι χάρτινοι τοίχοι είναι από μια ιδέα του Νίκου Αλεξίου
Σχεδιασμός μηχανισμού φτερών: Δημήτρης Κορρές
Ηλεκτρονικός σχεδιασμός φωνών: Μηνάς Εμμανουήλ
Φωτογράφιση: Σπύρος Στάβερης
Βοηθός σκηνοθέτη: Λία Ανδρέου
Ηθοποιός: Άννα Κοκκίνου

ΘΕΑΤΡΟ ΣΦΕΝΔΟΝΗ

Μέρες Παραστάσεων:
26, 27, 28 Δεκεμβρίου / 2015
2, 3, 4 Ιανουαρίου / 2016
8, 9, 10 Ιανουαρίου/ 2016

Ώρα έναρξης: 8 μ.μ.

Κρατήσεις: τηλέφωνο θεάτρου 215 515 8968

Ώρες Ταμείου: 2:00 μ.μ. – 8:00 μ.μ.

Τιμές Εισιτηρίων:
12 ευρώ κανονικό
10 ευρώ φοιτητικό
5 ευρώ μαθητικό και ανέργων

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ