Θοδωρής Σμπιλής: Στην Έδεσσα κάποιος ψάχνει την αγάπη

Thodoris Sbilis Facebook Twitter
Με την καλλιτεχνική σου ιδιότητα πιστεύω μιλάς μέσω του έργου σου, μα είναι λογικό ως άνθρωπος να έχεις άποψη και να την εκφράζεις, ακόμα και δημόσια. Πολλές φορές, βέβαια, γίνεται επικίνδυνο. Δεν μπορώ π.χ. εγώ, ως μουσικός, να μιλήσω για ένα επιστημονικό ζήτημα, θα ήταν αυθαίρετο και ανόητο. Φωτο: Δημήτρης Πεσμαζόγλου
0

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ να καθορίσει κάποιος τι σημαίνει επιτυχία ‒ όχι το φετινό, αμήχανο καλοκαίρι, αλλά τα τελευταία χρόνια. Τα διαφορετικά μουσικά γούστα δεν συναντιούνται πουθενά, η πληροφορία ταξιδεύει μόνο προς μία κατεύθυνση: αυτό που ανακαλύπτεις μόνος σου μέσω των δικών σου πηγών, αυτό που σε ενδιαφέρει, όλα τα υπόλοιπα πολύ δύσκολα θα τα προσεγγίσεις.

Η μουσική σήμερα είναι ένα χάος και όσο περνάει ο καιρός γίνεται κάτι κλιμακούμενα αυτιστικό που δεν ενώνει αλλά χωρίζει. Ακούγοντας τον δίσκο του Θοδωρή Σμπιλή, μια ανεξάρτητη κυκλοφορία που είναι από τις καλύτερες της περασμένης χρονιάς, αναρωτιέμαι αν θα είχε καλύτερη τύχη σε περίπτωση που είχε βγει σε μια μεγάλη εταιρεία ή αν ο δημιουργός του ζούσε στην Αθήνα και έπαιζε πιο συχνά ζωντανά.

Αναρωτιέμαι γιατί το «Χαρωπό τραγουδάκι», στο οποίο μελοποιεί Λαπαθιώτη, και «το Θηρίο» δεν είναι ραδιοφωνικά χιτ ή γιατί δεν ακούγονται παντού οι στίχοι από το «Κοίτα χάλι» («Σου είπα μείνε λίγο ακόμα / κι ήμουν μόνος στο κρεβάτι / τρία χρόνια περιμένω / ίσως πρέπει να ξυπνήσω / και να ψάξω την αγάπη»...). 

Το «Κοίτα χάλι» δεν είναι από τα κομμάτια που ανέβηκαν ψηλά στις τάσεις, δεν θα το πετύχεις εύκολα στο ραδιόφωνο, δεν είναι από αυτά που έχουν κάνει ντόρο, αλλά είναι από τα κομμάτια που θα χαρακτηρίσουν με κάποιον τρόπο το φετινό καλοκαίρι. Είναι όμορφο, είναι αγαπησιάρικο και έχει ένα ρεφρέν που σου κολλάει και θέλεις να μοιραστείς.

Η κατάσταση είναι δύσκολη για κάποιον που ασχολείται με την τέχνη, μα πιστεύω πως αν δημιουργήσεις κάτι με βαθιά ειλικρίνεια, που να αφορά τον μέσα και έξω σου κόσμο, ίσως να αφορά κι άλλους και να υπάρξει πηγαία συνάντηση ‒ νομίζω πως ο καιρός διψάει γι’ αυτήν τη συνάντηση και για παρέες που όντως θα γράψουν ιστορία.

Το πρώτο του άλμπουμ «Ναι, Οξυγόνο» ήταν μια πολύ ξεχωριστή κυκλοφορία που ήρθε με το ξεκίνημα της δεύτερης καραντίνας και με τις εξελίξεις της πανδημίας δεν είχε την τύχη που του άξιζε. Όπως και οι όλοι οι τραγουδοποιοί, ο Θοδωρής αποκαλύπτει τη δυναμική του και τον «ηλεκτρισμό» των κομματιών του στις ζωντανές του εμφανίσεις και οι ζωντανές εμφανίσεις είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα όλων των μουσικών στη μετά-Covid εποχή.

Η κουβέντα μαζί του από την Ικαρία όπου βρίσκεται για δουλειά έγινε λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του βίντεο για το «Κοίτα χάλι», που μοιάζει με τρέιλερ για ένα σύγχρονο love story.

Θοδωρής Σμπιλής - Κοίτα Χάλι

«Γεννήθηκα στην Έδεσσα, αλλά μεγάλωσα στην Αιδηψό μέχρι και τα δεκαοκτώ μου χρόνια, οπότε μετακόμισα στην Αθήνα για σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή, συγκεκριμένα στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών» λέει.

«Εκτός της μουσικής, ασχολούμαι και ερασιτεχνικά με το θέατρο. Στο πρώτο έτος ξεκίνησα να παίζω κιθάρα και κατευθείαν φύτρωσε μέσα μου ο σπόρος της τραγουδοποιίας, έτσι σύντομα έγραψα το πρώτο μου τραγούδι. Αρχικά στα ελληνικά και έπειτα στα αγγλικά, μια και τα ακούσματά μου ήταν από κει κυρίως. Βέβαια, στην πορεία αναπόφευκτα οδηγήθηκα στον ελληνικό στίχο. Νομίζω ότι από κει μπορώ να εκφραστώ και να πιω νερό από την πηγή της σκέψης μου.

Στο σπίτι τα ακούσματα ήταν αρκετά ετερόκλητα. Τα αδέρφια μου άκουγαν πανκ και ροκ κομμάτια και οι γονείς μου λαϊκά κυρίως ‒ όλα συνυπάρχουν μέσα μου κάπως, με έναν τρόπο. Το πρώτο-πρώτο τραγούδι που θυμάμαι, βέβαια, είναι ένα νανούρισμα διαφορετικό και ιδιαίτερο. Ο θείος μου μού τραγουδούσε το “Μου ’φαγες όλα τα δαχτυλίδια” για να κοιμηθώ και θυμάμαι πως του το ζητούσα κάθε φορά, χωρίς να μπορώ να το προφέρω καλά-καλά.

Με τους Rebeltes ξεκινήσαμε να παίζουμε το ’16 με αρχικό στόχο να κάνουμε εμφανίσεις, όμως γρήγορα, και χωρίς να το πολυσκεφτούμε, βρεθήκαμε σε ένα παράξενο καφενείο όπου ο Tom Waits πίνει ουίσκι με τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Τσιτσάνη και τον Ντοστογιέφσκι και η κουβέντα κινούνταν κάπου στις αμαρτίες των πατεράδων, στον έρωτα και στα πάθη με χιούμορ και πικρά χαμόγελα. Δεν μας ένοιαξε ιδιαίτερα αν θα θεωρηθεί βλασφημία να πειράξουμε ένα τραγούδι κλασικό. Η παράδοση είναι από μόνη της μια λέξη που κινείται και ζητάει ερωτήσεις και προβληματισμούς, όχι απαντήσεις και τέλμα.

Thodoris Sbilis Facebook Twitter
Εδώ και δύο χρόνια έχω μετακομίσει στην Έδεσσα γιατί θέλησα να προστατέψω αυτό που αγαπώ. Δουλεύω στο οδοντιατρείο του αδελφού μου για να μπορέσω να στηρίξω πρακτικά τα τραγούδια μου. Φωτο: Δημήτρης Πεσμαζόγλου

Εδώ και δύο χρόνια έχω μετακομίσει στην Έδεσσα γιατί θέλησα να προστατέψω αυτό που αγαπώ. Δουλεύω στο οδοντιατρείο του αδελφού μου για να μπορέσω να στηρίξω πρακτικά τα τραγούδια μου. Δυστυχώς, πολλοί ανέλαβαν τον ρόλο του Κρόνου και τρώνε τα παιδιά τους. Αν δημιουργήσουμε κάτι με ειλικρίνεια και από βαθύτατη ανάγκη, ίσως η τέχνη που θα γεννηθεί από αυτό να καλύψει το κλάμα και να τη γλιτώσουμε.

Το “Ναι, οξυγόνο” είναι ένα πόνημα περίπου πέντε χρόνων. Ο Ηλίας Βαμβακούσης, που είναι ένας εξαιρετικός τραγουδοποιός και άνθρωπος με υπομονή, με βοήθησε στην παραγωγή και στον πρωτόγονο τρόπο που αντιμετώπιζα τότε τον ήχο μέσα σε ένα στούντιο, αλλά έπαιξε και μεγάλο μέρος των οργάνων που επιλέχθηκαν. Μου έμαθε πολλά και μου άνοιξε κόσμο ολόκληρο, ώστε να μάθω να λειτουργώ σ’ αυτόν με τον δικό μου τρόπο.

Έπειτα, με τον Κλάιντ Τζαμπραχίμη καθίσαμε ατελείωτες ώρες και δοκιμάσαμε, σβήσαμε και γράψαμε μέχρι το υλικό να πάρει τη τελευταία του μορφή. Επίσης, η Ηλιάνα η Κορέτση, με την οποία συνεργαζόμαστε χρόνια, έπαιξε τσέλο, τραγούδησε και με βοήθησε με την ενορχήστρωση των εγχόρδων και, φυσικά, όλοι οι μουσικοί δώσανε εαυτό στα παιξίματά τους και τους ευχαριστώ. Τέλος, τη μείξη και το μάστερ έκαναν οι Χρήστος Χαρμπίλας και Τίτος Καργιωτάκης με την εμπειρία και τα χιλιόμετρα πολλών χρόνων και τη συμμετοχή σε σημαντικούς δίσκους.

Τα τραγούδια του δίσκου γράφτηκαν σχετικά παλιά, στο ξεκίνημά μου, έτσι ίσως να προέκυψε και το όνομα “Ναι, οξυγόνο», σαν την πρώτη ανάσα. Τα συγκεκριμένα είναι σε δική μου μουσική και στίχους, βέβαια έχω σκοπό στην πορεία να κυκλοφορήσω δύο τραγούδια που είναι σε στίχους άλλων.

Όσον αφορά την εταιρεία, αυτό είναι ένα πονεμένο και περίπλοκο ζήτημα. Η αλήθεια είναι πως όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα ανταπόκριση, ώστε κάποια να αναλάβει όλη την ενότητα των κομματιών. Τα social media, ευτυχώς, βοηθάνε πλέον στην κοινοποίηση των τραγουδιών, βέβαια δεν νομίζω πως με τόση πληροφορία μένει χρόνος για τη βαθύτερη ακρόαση ενός ολοκληρωμένου δίσκου. Ας ελπίσουμε στην αγνότητα και τη γοητεία τού να παρασύρεσαι στον τόπο που σου προσφέρει ένας δίσκος.

Thodoris Sbilis Facebook Twitter
Θα ’θελα να πω ένα τραγούδι σε στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου και μουσική του Yann Tiersen. Γίνεται; Φωτο: Έλενα Μπότη

Η κατάσταση είναι δύσκολη για κάποιον που ασχολείται με την τέχνη, μα πιστεύω πως αν δημιουργήσεις κάτι με βαθιά ειλικρίνεια, που να αφορά τον μέσα και έξω σου κόσμο, ίσως να αφορά κι άλλους και να υπάρξει πηγαία συνάντηση ‒ νομίζω πως ο καιρός διψάει γι’ αυτήν τη συνάντηση και για παρέες που όντως θα γράψουν ιστορία.

Με την καλλιτεχνική σου ιδιότητα πιστεύω μιλάς μέσω του έργου σου, μα είναι λογικό ως άνθρωπος να έχεις άποψη και να την εκφράζεις, ακόμα και δημόσια. Πολλές φορές, βέβαια, γίνεται επικίνδυνο. Δεν μπορώ π.χ. εγώ, ως μουσικός, να μιλήσω για ένα επιστημονικό ζήτημα, θα ήταν αυθαίρετο και ανόητο. Οφείλω, όμως, με παρατήρηση και ειλικρίνεια να πάρω θέση για μια αδικία ή μια ομορφιά.

Ο τρόπος, βέβαια, που θα φύγει από το μυαλό και την καρδιά και θα πάει στα χείλη παίζει σημαντικό ρόλο και θέλει διάκριση και από τον ομιλητή και από τον ακροατή. Συχνά χανόμαστε στη μετάφραση και κρίνουμε χωρίς πρόσωπο. Δικάζουμε και νομίζω πως κι αυτό είναι επικίνδυνο.

Ένας μεγάλος μου φόβος είναι η απάθεια και ελπίδα μού δίνει το δάκρυ της χαράς και το γέλιο του πόνου. Μέσα στον πόνο είναι η χαρά, μες στη χαρά είναι ο πόνος, που λέει και το τραγούδι.
Συνεργασίες πολλές θα ’θελα να κάνω. Να βρεθώ με ανθρώπους που εκτιμώ καλλιτεχνικά και να συνομιλήσουν οι καρδιές μας. Αλήθεια, δεν μπορώ να επιλέξω έναν μονάχα. Θα ’θελα να πω ένα τραγούδι σε στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου και μουσική του Yann Tiersen. Γίνεται;

Έχω σκοπό να παρουσιάσω τα τραγούδια του δίσκου με μια μπάντα που μπορεί να τον στηρίξει και να του δώσει την αίσθηση του ζωντανού και έπειτα να μπω στο στούντιο να ηχογραφήσω τον δεύτερο δίσκο, που έχει την ενότητά του και περιμένει κι αυτός να με παρατήσει επιτέλους!» 

Μπορείτε να ακούσετε το άλμπουμ του Θοδωρή Σμπιλή και στο Spotify.

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τάνια Τσανακλίδου – Λίνα Νικολακοπούλου: «Τραγουδούσαμε πάντα τις αλήθειες μας»

Μουσική / Τσανακλίδου – Νικολακοπούλου: Μιλούν για τέχνη και πολιτική έξω από τα δόντια

Οι δύο σπουδαίες κυρίες της μουσικής, μιλούν για τον Τσίπρα, το Μητσοτάκη, τα εμβόλια, τον Πολάκη και άλλα πολλά με ένταση και πάθος, με αφορμή τις μουσικές παραστάσεις τους με τίτλο «Τα σχήματα των αστεριών».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Mara Gibb»: Μια space όπερα για ένα non-binary εξωγήινο που ξεκινά ένα αυτογνωσίας

Μουσική / Μια ελληνική space όπερα για τη μυστική ζωή ενός non-binary εξωγήινου

Το «Secret life of Mara Gibb» του Prins Obi έχει για κεντρικό ήρωα ένα non-binary εξωγήινο που ξεκινά ένα αυτογνωσίας. Ο ήχος έχει ρίζες στην ψυχεδέλεια αλλά δεν μένει εκεί. Παίζει να είναι και η καλύτερη δουλειά του μετά τους Baby Guru.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
ΕΠΕΞ INDIRA PAGANOTTO INTERVIEW

Μουσική / H Ιndira Paganotto φέρνει στην Αθήνα την απίθανη psy-techno της και μια στρατιά νίντζα

Είναι περήφανη για τις ιταλικές και τις ισπανικές της ρίζες, και για τη μουσική της. Το στυλ της, χωρίς κανόνες ή κουτάκια, ανεβάζει τον πήχη, μαζί και τις προσδοκίες μας για την εμφάνισή της στο Techniques.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Η μοιραία σχέση που ενέπνευσε ένα αριστούργημα του ρομαντισμού

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Η μοιραία σχέση που ενέπνευσε ένα αριστούργημα του ρομαντισμού

Το πρόγραμμα της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής για τη νέα σεζόν περιλαμβάνει το Πρώτο Κοντσέρτο για πιάνο του Μπραμς με τον διεθνώς αναγνωρισμένο πιανίστα Αλεξέι Βολόντιν, και η Ματούλα Κουστένη μάς ξεναγεί στην ιστορία αυτού του αριστουργήματος που γεννήθηκε μέσα από τη μοιραία γνωριμία του συνθέτη με την Κλάρα Σούμαν.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Είναι true, έχει vibe: Γι’ αυτό ο νεαρόκοσμος αγαπάει τη Θώδη

Μουσική / «Είναι true, έχει vibe»: Αν δεν το έχετε καταλάβει, οι 20άρηδες αγαπούν τη Θώδη

Βρεθήκαμε σε ένα γλέντι στον Ταύρο όπου ακόμη και οι teenagers διασκέδαζαν, φύγαμε με καλτσάκια που έγραφαν «Με κλαρίνο στο Πεκίνο» και με την ευχή να βρούμε πάρκινγκ στο κέντρο.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
ΖΟΡΝΤΙ ΣΑΒΑΛ: «Με αποκαλούν αρχαιολόγο της μουσικής, αλλά η μουσική δεν πεθαίνει ποτέ»         

Μουσική / Jordi Savall: «Με αποκαλούν αρχαιολόγο της μουσικής, αλλά η μουσική δεν πεθαίνει ποτέ»         

Ο διακεκριμένος μουσικός κάνει μουσική σαν να ανακαλύπτει νέα, όμορφα μέρη. Επιστρέφει στην Αθήνα και συμπράττει με τη Διαπολιτισμική Ορχήστρα της ΕΛΣ σε μια συναυλία που υμνεί την ενωτική φύση της Μεσογείου. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
REWORKS 2025 - Τα νέα / ανερχόμενα ονόματα του φετινού φεστιβάλ

Μουσική / Κρατήστε σημειώσεις: Αυτά είναι τα ανερχόμενα ονόματα του φετινού Reworks

Μέσα σε πέντε μέρες το κορυφαίο φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής φέρνει στη Θεσσαλονίκη πολυσυλλεκτικά, απρόβλεπτα και ατμοσφαιρικά sets που συνδυάζουν την εγκεφαλική με τη χορευτική διάσταση.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Δεν θα γεράσουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη

Μουσική / Δεν θα γεράσουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη

Ο Taki Tsan και ο DJ Alx έχουν γράψει μεγάλο μέρος της ιστορίας του ελληνικού χιπ χοπ. Τριάντα χρόνια μετά το ξεκίνημά τους είναι ακόμα εδώ, alive and kicking, με κοινό live στο Αγοραφοβικό Φεστιβάλ στο ΠΛΥΦΑ, καινούργια σεζόν για το Taki Tsan Show αλλά και νέο άλμπουμ.
M. HULOT