Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, οι Beatles βάδιζαν ήδη στην τελευταία τους χρονιά ως ενεργή ροκ μπάντα. Στις δεκαετίες που θα ακολουθούσαν, οι λόγοι της διάλυσής τους θα γίνονταν αντικείμενο ατέρμονων συζητήσεων.
Ήταν η διαρκής παρουσία της Γιόκο Όνο στο στούντιο; Η όλο και πιο συγκεντρωτική φύση του Πολ Μακ Κάρτνεϊ; Η τάση του Τζον Λένον να αποδεσμευτεί από το δημιουργικό ντουέτο που είχαν στήσει με τον Μακ Κάρτνεϊ από τη στιγμή σχεδόν που γνωρίστηκαν στο Λίβερπουλ το 1957; Η απόλυτη πλέον απάθεια του Ρίνγκο Σταρ; Ή η ανάγκη του Τζορτζ Χάρισον να ανοίξει τα φτερά του και να αναγνωριστεί επιτέλους και ο ίδιος ως σημαντικός δημιουργός;
Ο εθισμός του Λένον στην ηρωίνη όμως ήταν σε άλλο επίπεδο και είχε ανησυχήσει τους συντρόφους του στο γκρουπ. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων για το "Abbey Road", η Όνο έλεγε χαριτολογώντας ότι η ηρωίνη ήταν η «γυμναστική» του ζεύγους.
Όλα αυτά σαφώς και υπήρξαν λιγότερο ή περισσότερο καθοριστικοί παράγοντες, στην αυγή του μοιραίου 1969 όμως, το συγκρότημα είχε να αντιμετωπίσει μια πολύ πιο σκοτεινή δύναμη: την ηρωίνη. Και το πρόσωπο της ηρωίνης στα μάτια των Μακ Κάρτνεϊ, Σταρ και Χάρισον, είχε τα χαρακτηριστικά του Λένον και της Όνο.
Η χρονιά είχε ξεκινήσει μάλλον ελπιδοφόρα πάντως με το κονσέρτο τους στην ταράτσα της εταιρείας τους, της Apple, στις 30 Ιανουαρίου, ενώ παράλληλα ετοίμαζαν και το άλμπουμ που θα γινόταν τελικά το κύκνειο άσμα τους, το "Abbey Road". Ο Τζον Λένον και η Γιόκο Όνο όμως είχαν μπει για τα καλά στην παραλυτική ρουτίνα της χρήσης ηρωίνης.
Όχι ότι υπόλοιπα μέλη της θρυλικής μπάντας ήταν παρθένα όσον αφορά στον πειραματισμό με τα ναρκωτικά. Κατά την θητεία τους στα κλαμπ του Αμβούργου, πριν γίνουν γνωστοί, κατάπιναν αμφεταμινούχα χάπια με το τσουβάλι για να ανταπεξέλθουν στο βαρύ πρόγραμμα των αδιάκοπων καθημερινών εμφανίσεων.
Αργότερα, η μαριχουάνα εισέβαλε πανηγυρικά στη ζωή τους κατόπιν της σχετικής εισήγησης του Μπομπ Ντίλαν τον Αύγουστο του 1964. Στα επόμενα χρόνια, θα χρησιμοποιούσαν (δημιουργικά και ψυχαγωγικά) LSD, και το καλοκαίρι του 1968, καθώς έμπαιναν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το "White Album", ο Μακ Κάρτνεϊ είχε ήδη αναπτύξει μια έντονη σχέση με την κόκα.
Ο εθισμός του Λένον στην ηρωίνη όμως ήταν σε άλλο επίπεδο και είχε ανησυχήσει τους συντρόφους του στο γκρουπ. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων για το "Abbey Road", η Όνο έλεγε χαριτολογώντας ότι η ηρωίνη ήταν η «γυμναστική» του ζεύγους. Όπως θα έλεγε αργότερα ο Μακ Κάρτνεϊ, «οι δύο τους ήταν κολλημένοι με την ηρωίνη κι αυτό ήταν μεγάλο σοκ για μας τους υπόλοιπους γιατί εντάξει θέλαμε να πιστεύουμε ότι ήμασταν προχωρημένα παιδιά, αλλά υπήρχε υποτίθεται μια κοινή αντίληψη ότι δεν θα προχωρούσαμε και μέχρι εκεί».
Χρόνια μετά, ο Λένον θα δήλωνε ότι ο εθισμός του ζεύγους προκλήθηκε για να αμβλυνθεί ο πόνος από την αποβολή της Γιόκο Όνο το Νοέμβριο του 1968 (γεγονός που ο ίδιος χρέωνε στο σοκ από την βίαιη εισβολή της δίωξης ναρκωτικών στο διαμέρισμά του στο Λονδίνο) αλλά και από την άρνηση των υπόλοιπων Beatles να την αποδεχτούν ως ισότιμή τους και την συμπεριφορά τους εναντίον της.
Μόλις οι Beatles κατάφεραν επιτέλους να συγκεντρωθούν στην ηχογράφηση του "Abbey Road", η συμμετοχή του Λένον αναβλήθηκε εκ νέου ύστερα από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα στη Σκωτία που οδήγησε κι αυτόν και την Όνο στο νοσοκομείο. Όταν τελικά επέστρεψε στο στούντιο στα μέσα Ιουλίου, αγόρασε ένα κρεβάτι από το Harrods και το εγκατέστησε στο στούντιο για να μπορεί να αναρρώσει κοντά του κι εκείνη.
Όπως έχει γράψει ο μουσικοκριτικός – ιστορικός Barry Miles, «οι υπόλοιποι Beatles έπρεπε να περπατάνε με τις μύτες για να αποφύγουν κάποια από τις οργισμένες εκρήξεις του».
Θα χρειαζόντουσαν πολλές προσπάθειες στα επόμενα χρόνια μέχρι να νικήσει την ηρωίνη ο Λένον. Το 1980 – τη χρονιά της δολοφονίας του – θυμόταν με θλίψη σε συνέντευξή του το γεγονός ότι το BBC είχε απαγορεύσει από το ραδιόφωνο το "Cold Turkey", το τραγούδι που είχε ηχογραφήσει το 1969 ως λυρική καταγραφή της βασανιστικής εξάρτησής του από την ηρωίνη - παρότι, όπως είπε, το κομμάτι «ήταν εντελώς εναντίον της χρήσης».
«Είναι πραγματικά ηλίθιος ο τρόπος αντιμετώπισης των ναρκωτικών» είχε πει τότε. «Δεν κάνουν καν τον κόπο να εξετάσουν την αιτία του προβλήματος: Γιατί παίρνουν οι άνθρωποι ναρκωτικά; Για να ξεφύγουν από τι; Είναι η ζωή τόσο φριχτή; Ζούμε σε τέτοια κατάσταση που δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε χωρίς το καύσιμο του αλκοόλ, της νικοτίνης, των χαπιών, των υπνωτικών; Άσε την κόκα και την ηρωίνη που αποτελούν τις προεκτάσεις του Librium και του speed που καταπίναμε κάποτε για να σταθούμε όρθιοι...»
Με στοιχεία από το Salon
