Στο άψογο live του Noda Pappas και σε μια συναυλία βγαλμένη από την Αμερική των '60s

I was there: The Boy, Nalyssa Green, Μαρία Παπαγεωργίου - Noda and the Papas Facebook Twitter
Το γκρουπ είναι δεμένο άψογα και ο ήχος από τους καλύτερους που έχεις ακούσει σε συναυλία στο Ρομάντσο ‒ σε κάνει κάπως να αναρωτιέσαι αν μπορεί να περάσει σε ένα μεγαλύτερο ακροατήριο. Φωτ.: Αργύρης Λιόσης
0

Noda Pappa

Ρομάντσο, Σάββατο 28/1

Σάββατο βράδυ στο Ρομάντσο και ο κόσμος έχει ήδη μαζευτεί από νωρίς απέξω για να δει το προσωπικό πρότζεκτ του Noda Pappa των Acid Baby Jesus. Μέσα, το μπαρ είναι επίσης γεμάτο, κι έτσι είναι κάπως δύσκολο να παραγγείλεις οτιδήποτε, τουλάχιστον μέχρι να αρχίσει η συναυλία.

Η Αθήνα είναι ο τελευταίος σταθμός της ευρωπαϊκής περιοδείας του γκρουπ του, των Noda and the Pappas. Έχουν παίξει σε πάνω από 15 ευρωπαϊκές πόλεις. Το σόλο άλμπουμ του, που είχε τίτλο «Piano in the shower» και κυκλοφόρησε πέρσι τον χειμώνα από την Just Gazing Records, ήταν γεμάτο από φωτεινά ποπ τραγούδια, επηρεασμένα από τα ’70s, το αμερικανικό soft rock και τους Beach Boys. Είναι μια άλλη, εντελώς διαφορετική πλευρά του από αυτή που είχε δείξει μέχρι τώρα με τους Acid Baby Jesus, πιο μελωδική και εσωτερική. Επομένως, είχε ενδιαφέρον να δεις πώς θα παρουσιάσει ζωντανά το καινούργιο υλικό του.

Η ελληνική ροκ σκηνή έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια, ολοένα και περισσότερα συγκροτήματα ποντάρουν στον ελληνικό στίχο, δεν έχει ομοιογένεια –ίσως και να μην είχε και ποτέ–, αλλά πρώτη φορά φαίνεται τόσο σκορπισμένη.

Την προηγούμενη φορά που βρέθηκε στο Ρομάντσο ήταν καλοκαίρι, έπαιξε στην ταράτσα και η συναυλία ήταν sold-out, γεγονός που σχολιάστηκε σε διάφορα πηγαδάκια κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους. Πάντως, τα live του περισσότερο μοιάζουν με μια ζεστή οικογενειακή υπόθεση, παρά τον κόσμο. Συχνά μαζεύουν μουσικούς από διάφορες, ανεξάρτητες μπάντες της πόλης αλλά και γνωστές φάτσες που συναντάς συχνά σε κάθε ροκ συναυλία τέτοιου είδους. Αν μη τι άλλο, το κοινό του είναι σταθερό και τον ακολουθεί σε κάθε βήμα που κάνει.

enough Facebook Twitter
Αν οι Enough! ζούσαν στη Βρετανία, ο εναλλακτικός Τύπος θα έπινε νερό στο όνομά τους. Φωτ.: Αργύρης Λιόσης

Τo πρόγραμμα ανοίγουν κάτι πανκ πιτσιρικάδες που αμέσως σε κερδίζουν με τον ήχο και την αμεσότητά τους. Τρία αγόρια και ένα κορίτσι στα φωνητικά, οι Enough!, ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και είναι μια μεγάλη έκπληξη. Αν ζούσαν στη Βρετανία, ο εναλλακτικός Τύπος θα έπινε νερό στο όνομά τους. Η ώρα περνάει και είναι η σειρά των Pappas να ανέβουν στη σκηνή, έξι άτομα, ανάμεσά τους και ένας σαξοφωνίστας. Το γκρουπ είναι δεμένο άψογα και ο ήχος από τους καλύτερους που έχεις ακούσει σε συναυλία στο Ρομάντσο ‒ σε κάνει κάπως να αναρωτιέσαι αν μπορεί να περάσει σε ένα μεγαλύτερο ακροατήριο.

Η ελληνική ροκ σκηνή έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια, ολοένα και περισσότερα συγκροτήματα ποντάρουν στον ελληνικό στίχο, δεν έχει ομοιογένεια –ίσως και να μην είχε και ποτέ–, αλλά πρώτη φορά φαίνεται τόσο σκορπισμένη.

The Boy, Nalyssa Green, Μαρία Παπαγεωργίου

Σχολείον - Ειρήνη Παπά, 31/1

Nalysa Green Facebook Twitter
Πρώτη ανεβαίνει η Nalysa Green, με γρίπη, όπως μας πληροφορεί, και ένα βαρύ πρόγραμμα με ερωτικά τραγούδια, μερικά ακυκλοφόρητα ‒ αποκορύφωμα είναι η διασκευή του «Δεν πιστεύω» της Ελένη Δήμου.

Είναι γύρω στις εννιάμισι όταν φτάνω στην πράσινη πόρτα του Σχολείου της Αθήνας - Ειρήνη Παπά στην οδό Πειραιώς, στη μέση του πουθενά. Δεν χάνεσαι ακριβώς. Το βρίσκεις μάλλον εύκολα, αλλά κάπου το μάτι σου πεταρίζει στην ιδέα ότι δίπλα στα τεράστια πολυκαταστήματα βρίσκεται μία από τις πιο όμορφες αμφιθεατρικές σκηνές της πόλης.

Κάνει τόσο κρύο που είναι σχεδόν αδύνατο να μείνεις για πέντε λεπτά έξω χωρίς να σκέφτεσαι ότι αύριο θα κυκλοφορείς με τη μύτη μπουκωμένη, στην καλύτερη. Ο κόσμος είναι λιγοστός ακόμα κι αυτό σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως ο καιρός απέτρεψε αρκετούς από το να βγουν και να στηρίξουν Τρίτη βράδυ τις εκδηλώσεις για την κατάληψη του χώρου. Επί είκοσι πέντε μέρες οι φοιτητές διαμαρτύρονται για την υποβάθμιση των σπουδών τους και την υποτίμηση των διπλωμάτων τους, που πλέον θα θεωρούνται ισότιμα με τα απολυτήρια λυκείου.

Το σκηνικό είναι λιτό. Ένα πανό γράφει «Σε σας που μας ακούτε: ο πολιτισμός δεν κληρονομείται, κατακτάται», δίπλα υπάρχει μια σκαλωσιά και ένα καρότσι οικοδομής. Απόψε βρισκόμαστε εκεί για τις αυτοσχέδιες συναυλίες που διοργανώθηκαν κάπως ξαφνικά και αιφνίδια. Ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται σιγά-σιγά και σε λίγο η αίθουσα γεμίζει.

Είναι η πρώτη φορά που κινητοποιείται τόσο έντονα ο καλλιτεχνικός κόσμος μετά από 50 και πλέον χρόνια. Αν μη τι άλλο, είναι μια σημαντική στιγμή.

Πρώτη ανεβαίνει η Nalyssa Green, με γρίπη, όπως μας πληροφορεί, και ένα βαρύ πρόγραμμα με ερωτικά τραγούδια, μερικά ακυκλοφόρητα ‒ αποκορύφωμα είναι η διασκευή του «Δεν πιστεύω» της Ελένη Δήμου. Σειρά παίρνει ο The Boy, άρρωστος κι αυτός και κάπως απροετοίμαστος, όπως μας πληροφορεί ‒είναι ένας από τους καθηγητές της σχολής, διδάσκει κινηματογράφο. Μία από τις πιο αστείες στιγμές της βραδιάς είναι όταν ανεβαίνει ένα αδέσποτος πανέμορφος σκύλος στη σκηνή μαζί του και κόβει βόλτες καθώς παίζει και τραγουδάει σε μια αρκετά φορτισμένη περφόμανς.

The Boy Facebook Twitter
Μία από τις πιο αστείες στιγμές της βραδιάς είναι όταν ανεβαίνει ένα αδέσποτος πανέμορφος σκύλος στη σκηνή μαζί με τον The Boy και κόβει βόλτες καθώς παίζει και τραγουδάει σε μια αρκετά φορτισμένη περφόμανς.

Στα κενά ανάμεσα στις εμφανίσεις οι σπουδαστές βγαίνουν ντυμένοι με φαντεζί πολύχρωμα πουκάμισα και παπούτσια και κάνουν ανακοινώσεις για τις κινητοποιήσεις που θα κλιμακωθούν στις 8 Φεβρουαρίου, οπότε θα καθοριστεί το αν θα χάσουν τη χρονιά τους, δεδομένου ότι το σύνολο των καθηγητών της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου θα παραιτηθεί αν δεν τροποποιηθεί το Προεδρικό Διάταγμα. Είναι η πρώτη φορά που κινητοποιείται τόσο έντονα ο καλλιτεχνικός κόσμος μετά από 50 και πλέον χρόνια. Αν μη τι άλλο, είναι μια σημαντική στιγμή.

Τη βραδιά κλείνει η Μαρία Παπαγεωργίου με μια κιθάρα και συνοδεία δυο κορίτσια που κάνουν δεύτερα φωνητικά. Ξεκινάει την εμφάνισή της με μια διασκευή στο «Γαμάτε γιατί χανόμαστε» των Μουσικών Ταξιαρχιών. Κάποια στιγμή αφήνει τα μικρόφωνα και κάθεται όσο πιο κοντά γίνεται στο κοινό, που στην πλειοψηφία είναι νεαρόκοσμος και την αποθεώνει. Είναι η μόνη που κάνει encore, ένα παραδοσιακό κομμάτι α καπέλα, και η ατμόσφαιρα θυμίζει τις διαμαρτυρίες στην Αμερική τη δεκαετία του ’60, όταν ένα τραγούδι και μια κιθάρα έκαναν όλη τη διαφορά.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

105’ με τον Rack

Μουσική / Rack: «Έχω φάει σφαλιάρες γιατί τις ζήταγα, αλλά η ζωή μου πλέον έχει αλλάξει»

Γιος του Λεκτικού Επεξεργαστή και με καριέρα που εκτοξεύτηκε νωρίς, ο δημοφιλής ράπερ έχει αλλάξει ρότα. Στα 25 του, πιο ήρεμος από ποτέ, απολαμβάνει μια φήμη που έφτασε μέχρι το Χόλιγουντ.
M. HULOT
Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Μουσική / Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Το ακριτικό διαβαλκανικό φεστιβάλ του Christopher King και της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση ξεσήκωσε για άλλη μια χρονιά άτομα κάθε ηλικίας και καταγωγής με παραδοσιακή μουσική απρόσμενη και συναρπαστική.
M. HULOT
Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Η Ματούλα Κουστένη διερευνά τη σχέση του ποιητή με τον συνθέτη, την αφετηρία της δημιουργίας του μεγάλου έργου «Άξιον Εστί» και την πορεία του μέχρι την πρώτη ηχογράφηση.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Μουσική / Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Η artistic και managing director της High Priority Promotions, η μόνη γυναίκα με αυτήν τη θέση στην Ελλάδα, μιλά για τις συναυλίες, τη μουσική σήμερα, τις αλλαγές σε καλλιτέχνες και κοινό και το Memory Corner με τα ιδιαίτερα vintage ρούχα, την άλλη μεγάλη της αγάπη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses».

Μουσική / Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses»

Για χρόνια η Q Lazzarus του «Goodbye Horses», μία από τις πιο αδικημένες ερμηνεύτριες στην ιστορία της ποπ μουσικής, παρέμενε μια μυστηριώδης φιγούρα, τώρα όμως ένα μουσικό ντοκιμαντέρ φωτίζει τη ζωή της.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Ερμής

Μουσική / Ermis: «Το τρέμολο του μπουζουκιού ήταν ο αγαπημένος μου ήχος από νιάνιαρο»

O περιζήτητος νέος συνθέτης που έχει συνεργαστεί με τον Good Job Nicky, τη Μαρίνα Σάττι, τη Χάρις Αλεξίου και τον Sidarta επαναπροσδιορίζει τον ήχο του μπουζουκιού και της κλασικής μουσικής με σεβασμό και τόλμη.
M. HULOT
Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Daily / Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Τα δώδεκα επεισόδια της ομώνυμης σειράς βρίσκονται στο Ertflix, η παρακολούθηση της σειράς όμως υπονομεύεται συχνά από την συμβατική και στεγνή προσέγγιση, και η στημένη παρουσία της Χάρις Αλεξίου στο ρόλο της παρουσιάστριας-αφηγήτριας δεν βοηθάει.  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ