Noda Pappa
Ρομάντσο, Σάββατο 28/1
Σάββατο βράδυ στο Ρομάντσο και ο κόσμος έχει ήδη μαζευτεί από νωρίς απέξω για να δει το προσωπικό πρότζεκτ του Noda Pappa των Acid Baby Jesus. Μέσα, το μπαρ είναι επίσης γεμάτο, κι έτσι είναι κάπως δύσκολο να παραγγείλεις οτιδήποτε, τουλάχιστον μέχρι να αρχίσει η συναυλία.
Η Αθήνα είναι ο τελευταίος σταθμός της ευρωπαϊκής περιοδείας του γκρουπ του, των Noda and the Pappas. Έχουν παίξει σε πάνω από 15 ευρωπαϊκές πόλεις. Το σόλο άλμπουμ του, που είχε τίτλο «Piano in the shower» και κυκλοφόρησε πέρσι τον χειμώνα από την Just Gazing Records, ήταν γεμάτο από φωτεινά ποπ τραγούδια, επηρεασμένα από τα ’70s, το αμερικανικό soft rock και τους Beach Boys. Είναι μια άλλη, εντελώς διαφορετική πλευρά του από αυτή που είχε δείξει μέχρι τώρα με τους Acid Baby Jesus, πιο μελωδική και εσωτερική. Επομένως, είχε ενδιαφέρον να δεις πώς θα παρουσιάσει ζωντανά το καινούργιο υλικό του.
Η ελληνική ροκ σκηνή έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια, ολοένα και περισσότερα συγκροτήματα ποντάρουν στον ελληνικό στίχο, δεν έχει ομοιογένεια –ίσως και να μην είχε και ποτέ–, αλλά πρώτη φορά φαίνεται τόσο σκορπισμένη.
Την προηγούμενη φορά που βρέθηκε στο Ρομάντσο ήταν καλοκαίρι, έπαιξε στην ταράτσα και η συναυλία ήταν sold-out, γεγονός που σχολιάστηκε σε διάφορα πηγαδάκια κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους. Πάντως, τα live του περισσότερο μοιάζουν με μια ζεστή οικογενειακή υπόθεση, παρά τον κόσμο. Συχνά μαζεύουν μουσικούς από διάφορες, ανεξάρτητες μπάντες της πόλης αλλά και γνωστές φάτσες που συναντάς συχνά σε κάθε ροκ συναυλία τέτοιου είδους. Αν μη τι άλλο, το κοινό του είναι σταθερό και τον ακολουθεί σε κάθε βήμα που κάνει.
Τo πρόγραμμα ανοίγουν κάτι πανκ πιτσιρικάδες που αμέσως σε κερδίζουν με τον ήχο και την αμεσότητά τους. Τρία αγόρια και ένα κορίτσι στα φωνητικά, οι Enough!, ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και είναι μια μεγάλη έκπληξη. Αν ζούσαν στη Βρετανία, ο εναλλακτικός Τύπος θα έπινε νερό στο όνομά τους. Η ώρα περνάει και είναι η σειρά των Pappas να ανέβουν στη σκηνή, έξι άτομα, ανάμεσά τους και ένας σαξοφωνίστας. Το γκρουπ είναι δεμένο άψογα και ο ήχος από τους καλύτερους που έχεις ακούσει σε συναυλία στο Ρομάντσο ‒ σε κάνει κάπως να αναρωτιέσαι αν μπορεί να περάσει σε ένα μεγαλύτερο ακροατήριο.
Η ελληνική ροκ σκηνή έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια, ολοένα και περισσότερα συγκροτήματα ποντάρουν στον ελληνικό στίχο, δεν έχει ομοιογένεια –ίσως και να μην είχε και ποτέ–, αλλά πρώτη φορά φαίνεται τόσο σκορπισμένη.
The Boy, Nalyssa Green, Μαρία Παπαγεωργίου
Σχολείον - Ειρήνη Παπά, 31/1
Είναι γύρω στις εννιάμισι όταν φτάνω στην πράσινη πόρτα του Σχολείου της Αθήνας - Ειρήνη Παπά στην οδό Πειραιώς, στη μέση του πουθενά. Δεν χάνεσαι ακριβώς. Το βρίσκεις μάλλον εύκολα, αλλά κάπου το μάτι σου πεταρίζει στην ιδέα ότι δίπλα στα τεράστια πολυκαταστήματα βρίσκεται μία από τις πιο όμορφες αμφιθεατρικές σκηνές της πόλης.
Κάνει τόσο κρύο που είναι σχεδόν αδύνατο να μείνεις για πέντε λεπτά έξω χωρίς να σκέφτεσαι ότι αύριο θα κυκλοφορείς με τη μύτη μπουκωμένη, στην καλύτερη. Ο κόσμος είναι λιγοστός ακόμα κι αυτό σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως ο καιρός απέτρεψε αρκετούς από το να βγουν και να στηρίξουν Τρίτη βράδυ τις εκδηλώσεις για την κατάληψη του χώρου. Επί είκοσι πέντε μέρες οι φοιτητές διαμαρτύρονται για την υποβάθμιση των σπουδών τους και την υποτίμηση των διπλωμάτων τους, που πλέον θα θεωρούνται ισότιμα με τα απολυτήρια λυκείου.
Το σκηνικό είναι λιτό. Ένα πανό γράφει «Σε σας που μας ακούτε: ο πολιτισμός δεν κληρονομείται, κατακτάται», δίπλα υπάρχει μια σκαλωσιά και ένα καρότσι οικοδομής. Απόψε βρισκόμαστε εκεί για τις αυτοσχέδιες συναυλίες που διοργανώθηκαν κάπως ξαφνικά και αιφνίδια. Ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται σιγά-σιγά και σε λίγο η αίθουσα γεμίζει.
Είναι η πρώτη φορά που κινητοποιείται τόσο έντονα ο καλλιτεχνικός κόσμος μετά από 50 και πλέον χρόνια. Αν μη τι άλλο, είναι μια σημαντική στιγμή.
Πρώτη ανεβαίνει η Nalyssa Green, με γρίπη, όπως μας πληροφορεί, και ένα βαρύ πρόγραμμα με ερωτικά τραγούδια, μερικά ακυκλοφόρητα ‒ αποκορύφωμα είναι η διασκευή του «Δεν πιστεύω» της Ελένη Δήμου. Σειρά παίρνει ο The Boy, άρρωστος κι αυτός και κάπως απροετοίμαστος, όπως μας πληροφορεί ‒είναι ένας από τους καθηγητές της σχολής, διδάσκει κινηματογράφο. Μία από τις πιο αστείες στιγμές της βραδιάς είναι όταν ανεβαίνει ένα αδέσποτος πανέμορφος σκύλος στη σκηνή μαζί του και κόβει βόλτες καθώς παίζει και τραγουδάει σε μια αρκετά φορτισμένη περφόμανς.
Στα κενά ανάμεσα στις εμφανίσεις οι σπουδαστές βγαίνουν ντυμένοι με φαντεζί πολύχρωμα πουκάμισα και παπούτσια και κάνουν ανακοινώσεις για τις κινητοποιήσεις που θα κλιμακωθούν στις 8 Φεβρουαρίου, οπότε θα καθοριστεί το αν θα χάσουν τη χρονιά τους, δεδομένου ότι το σύνολο των καθηγητών της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου θα παραιτηθεί αν δεν τροποποιηθεί το Προεδρικό Διάταγμα. Είναι η πρώτη φορά που κινητοποιείται τόσο έντονα ο καλλιτεχνικός κόσμος μετά από 50 και πλέον χρόνια. Αν μη τι άλλο, είναι μια σημαντική στιγμή.
Τη βραδιά κλείνει η Μαρία Παπαγεωργίου με μια κιθάρα και συνοδεία δυο κορίτσια που κάνουν δεύτερα φωνητικά. Ξεκινάει την εμφάνισή της με μια διασκευή στο «Γαμάτε γιατί χανόμαστε» των Μουσικών Ταξιαρχιών. Κάποια στιγμή αφήνει τα μικρόφωνα και κάθεται όσο πιο κοντά γίνεται στο κοινό, που στην πλειοψηφία είναι νεαρόκοσμος και την αποθεώνει. Είναι η μόνη που κάνει encore, ένα παραδοσιακό κομμάτι α καπέλα, και η ατμόσφαιρα θυμίζει τις διαμαρτυρίες στην Αμερική τη δεκαετία του ’60, όταν ένα τραγούδι και μια κιθάρα έκαναν όλη τη διαφορά.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
