Έχετε δοκιμάσει ποτέ να μιλήσετε σε κάποιον τραγουδιστή λίγα λεπτά μετά το τέλος του live του; Έπειτα από ένα live του Monsieur Minimal πριν καιρό στη Στέγη του μίλησα. Θυμάμαι την ένταση της φωνής του. Ακουγόταν σαν ψίθυρος. Το πιθανότερο από την υπερπροσπάθεια που είχε προηγηθεί.
Σκέφτομαι την σκηνή καθώς φεύγω έπειτα από άλλο ένα live του, αυτή την φορά στο 6 D.O.G.S, για την προώθηση του «High Times», του νέου του άλμπουμ. Και το ακλόνητο στερεότυπο στα κεφάλια πολλών μουσικόφιλων: Η pop είναι κάτι απλό. Κάτι εύκολο.
Τι τεράστια παρεξήγηση! Αλήθεια, έχουν άραγε σκεφτεί πόσα βαρίδια χρειάζεται να πετάξεις για να είσαι απλός; Ότι το απλό είναι μια Ιθάκη την οποία πλησιάζεις παλεύοντας με τα τέρατα της υπερβολής; Ότι η pop δεν είναι τελικά κάτι εύκολο.
Στίχοι όπως αυτοί του Never Give it Up για παράδειγμα:
i see the fire in the sky
every night iam dreaming
i feel the fire in my heart
every night is getting stronger
φαίνονται στους περισσότερους εύκολοι.
Όμως εάν κάτσουμε και σκεφτούμε ότι αυτή είναι η φωτιά που καίει όλους τους πραγματικούς καλλιτέχνες, με αυτή παλεύουν καθημερινά, αυτή είναι που δεν τους αφήνει να ησυχάσουν και να ηρεμήσουν, τότε ίσως μπορέσουμε να ψυλλιαστούμε, όσοι δεν είμαστε καλλιτέχνες, τι είδους σκληρή επεξεργασία έχει προηγηθεί ώστε να καταναλώνει το κοινό τους στίχους της καλής pop έτοιμους στο πιάτο.
Γράφοντας μόλις λίγες ώρες μετά το βράδυ της Παρασκευής αυτό το ποστ, υπάρχει μια εικόνα του Monsieur Minimal που δεν λέει να φύγει από το μυαλό μου. Είναι η πρώτη εκτέλεση του Gaidadelic (What Iam Waiting for) από το νέο του άλμπουμ(θα το πει αργότερα και στο φινάλε της βραδιάς δηλώνοντας ότι είναι το αγαπημένο του). Τα φώτα στο 6 D.O.G.S έκλεισαν και το μόνο φως που έλουζε την σκηνή έπεφτε κάθετα πάνω του. Όλη αυτή η αίσθηση χαράς που είχε προηγηθεί διαλυόταν σιγά-σιγά και έδινε την θέση της σε μια κάπως μελαγχολική στιγμή. Ίσως η πιο απρόβλεπτη και σίγουρα μια από τις ωραιότερες στιγμές της βραδιάς.
Στα συν του live του Monsieur Minimal είναι ότι χαρίζει στον κόσμο του αυτό που θέλει ακόμα και αν ο ίδιος βρίσκεται πολλά βήματα παρακάτω από αυτό(«Πάστα Φλώρα»), η φιλική διάθεση με την οποία απευθύνεται στον κόσμο(χωρίς όμως να φτάνει στα όρια της υπερβολής και άρα της προσποίησης) και φυσικά τα κομμάτια του High Times που έπαιξε με την νέα του μπάντα. Ακούγοντας τους έχεις την ψευδ(αίσθηση) ότι τα πράγματα θα πάνε καλά.
σχόλια