H Sharon Jones είναι αφοπλιστικά ειλικρινής. Πληθωρική σε όλα, σε φωνή, σε εμφάνιση, με στόφα μεγάλης τραγουδίστριας των '60s και των '70s, χρειάστηκε να περιμένει τρεις δεκαετίες για να δει το πρώτο άλμπουμ της στα δισκάδικα και να διεκδικήσει τελικά το μερίδιό της στην επιτυχία. «Έκανα του κόσμου τις δουλειές, ενώ ήδη είχα αρχίσει να ασχολούμαι με το τραγούδι» λέει με βαριά νότια προφορά που με πολύ κόπο καταλαβαίνεις. «Ο λόγος; Μου έλεγαν ότι δεν έχω την εμφάνιση που χρειαζόταν για να γίνω τραγουδίστρια. Στα 70s μου έλεγαν ότι δεν έχω το look, ότι είμαι πολύ κοντή και πολύ χοντρή κι αργότερα, όταν ήμουν 25, μου είπαν κι ότι ήμουν και πολύ μεγάλη! Γι' αυτό έπρεπε να κάνω διάφορες δουλειές για να τα βγάλω πέρα». Μιλάει γρήγορα και γελάει, αλλά κάθε φορά που αναφέρεται στον τρόπο που την αντιμετώπιζαν λόγω του «ακατάλληλου look» σοβαρεύει. «Βασικά δούλευα στο Rikers Island, τη φυλακή της Νέας Υόρκης, με τους άντρες, και δεν ήθελα καθόλου να είμαι εκεί. Δούλεψα για δυο χρόνια και μετά έπαθα ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο κι έλειψα για 9 μήνες. Στη συνέχεια δούλεψα για τηWells Fargo Bank, προστάτευα τα θωρακισμένα αυτοκίνητα που μετέφεραν τα λεφτά του χρηματιστηρίου. Φοβερές εμπειρίες. Τραγουδούσα εδώ κι εκεί στη Νέα Υόρκη, σε γάμους, έκανα backing vocals σε διάφορα κομμάτια σαν Lafaye Jones, μέχρι που γνώρισα τον Lee Fieldsτο 1996. Μέσα απ' την Desco Recordsγνώρισα τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ, τους Dap Kings».

H Sharon Jones και οι Dap Kings πέρασαν πολλά μέχρι να βγάλουν τον πρώτο τους επίσημο δίσκο -μόλις το 2002. Ήταν τοDap Dippin' with Sharon Jones and the Dap-Kings που ηχογραφήθηκε στη Βαρκελώνη. Η παλιομοδίτικη σόουλ φανκ και η φωνή της ξεχώρισαν μέσα στον ορυμαγδό του μοδάτου R&B και γρήγορα ακολούθησαν κι άλλα δυο άλμπουμ. Το περσινό εξαιρετικό 100 Days, 100 Nightsτους έκανε δημοφιλείς και πέρα από τα αμερικανικά σύνορα και οι κριτικές μιλούσαν για θρίαμβο. Σήμερα η Sharon αισθάνεται δικαιωμένη, παρόλο που είναι εμφανής η πικρία της όταν μιλάει για νεότερες τραγουδίστριες που λόγω εμφάνισης είχαν περισσότερες ευκαιρίες. «Δεν έχασα ποτέ την πίστη μου» λέει. «Βεβαίως κι αποθαρρύνθηκα, γι' αυτό έκανα όλες αυτές τις δουλειές, αλλά ήξερα ότι ο Θεός μου είχε δώσει ένα χάρισμα και μια μέρα οι άνθρωποι θα με αποδέχονταν για τη φωνή μου και όχι για το πώς μοιάζω. Κράτησα την πίστη μου κι έμεινα καρφωμένη εκεί. Αν κάτι υπάρχει βαθιά μέσα στην καρδιά σου, στην ψυχή σου, δεν το αφήνεις ποτέ. Μένεις εκεί, ό,τι κι αν πετάξει μπροστά σου ο Θεός. Το να βλέπω την Amy Winehouseνα παίρνει το Grammy με συνοδεία το συγκρότημά μου δεν με χάλασε καθόλου, γιατί αυτή και ο Mark Ronson μας έβαλαν στο mainstream και τώρα μας ακούνε και νέα παιδιά. Μπορεί να παίρνει όλα τα πλεονεκτήματα της δόξας και την προσοχή, αλλά απ' την άλλη βλέπεις τι επιπτώσεις μπορούν να έχουν όλα αυτά. Υπάρχουμε 30 χρόνια και τώρα χάρη σ' αυτή μας πρόσεξαν διαφορετικοί άνθρωποι. Δες, μας καλέσατε ακόμα και στην Ελλάδα. Δεν έχω τίποτα κακό να πω για την Amy, τη χαίρομαι την επιτυχία της, ελπίζω μόνο να φτιάξει τη ζωή της, να συνέλθει και να συνεχίσει να κάνει μουσική. Όλοι τα διαβάζουμε αυτά που κάνει στις εφημερίδες».

Τα λόγια της δεν έχουν ίχνος ειρωνείας, μιλάει σοβαρά. Αμέσως μετά όμως σκοτεινιάζει. «Πριν από λίγες μέρες πήγαν οι Dap Kings να ηχογραφήσουν το σάουντρακ για τη νέα ταινία του James Bondμαζί της, αλλά δεν θα το κάνει τελικά, το μετάνιωσε, διάβασα κάπου ότι θα τραγουδήσει η Beyonce. Γιατί δεν χρησιμοποιούν εμένα; Ίσως είμαι πολύ μεγάλη, ίσως δεν πουλάω τόσο, ίσως δεν τα πάω τόσο καλά, δεν ξέρω. Ξέρεις ποιος είναι ο λόγος που δεν φτάσαμε στα Grammy; Η δισκογραφική μας είναι ανεξάρτητη».

«Στην Αθήνα θα σας πάμε πίσω στο χρόνο, στα 60s και στα 70s. Βγαίνουμε και του δίνουμε να καταλάβει. Ιδρώνουμε, το make up τρέχει, βγάζω τα παπούτσια μου και χορεύω. Χορεύω μέχρι τελικής πτώσης...».