Οι Bauhaus ήταν η πρώτη μου συναυλία και λέω να τους δω ξανά, μήπως και κλείσει κάποιος κύκλος

Οι Bauhaus ήταν η πρώτη μου συναυλία και λέω να τους δω ξανά, μήπως και κλείσει κάποιος κύκλος Facebook Twitter
Sound check των Bauhaus στο Σπόρτινγκ το 1983. Φωτογραφία από τη σελίδα FB/ New Wave in Athens in the 80's
2

Ανακοινώθηκε, λοιπόν, πριν από λίγες μέρες η καλοκαιρινή συναυλία των Bauhaus στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της 40ής (πάνω-κάτω) επετείου από την ίδρυση της απείρως εμβληματικής –για τη σκοτεινή ματαιοδοξία της μετα-πανκ διασποράς– μπάντας. Μετά «βαΐων και κλάδων» (αν και οι γιρλάντες θα ήταν πιο ταιριαστές εν προκειμένω, λόγω του απαράμιλλου επικήδειου ύφους που τους είχε χαρακτηρίσει) υποδέχτηκαν την είδηση οι πολυάριθμοι, και κάθε ηλικίας πλέον, φίλοι του γκρουπ στη χώρα μας, το οποίο θα εμφανιστεί στην Αθήνα με την αρχική, αυθεντική του σύνθεση 37 ολόκληρα χρόνια μετά από εκείνη την «ιστορική» συναυλία στο αλήστου μνήμης (ως λούμπεν/vintage χώρο συναυλιών) γήπεδο Σπόρτινγκ ένα Σάββατο τον Μάιο του 1983.


Ήταν η πρώτη μου «επίσημη» συναυλία (δυστυχώς, είχα χάσει το συγκλονιστικό τριήμερο Birthday Party/The Fall/New Order στον ίδιο μαρτυρικό χώρο έναν χρόνο πριν) ως συνειδητοποιημένου και με κλεισμένα τα 14, «ώριμου» πλέον μετα-πανκ/new wave εφήβου και όλη εκείνη η μέρα έμοιαζε με ένα τελετουργικό μύησης σε κάποιο ανώτερο επίπεδο νεανικής ύπαρξης.


Θυμάμαι το ρίγος έξω από το Σπόρτινγκ (είχαμε κατασκηνώσει από νωρίς στον οικείο από γηπεδικές εξορμήσεις Άγιο Ελευθέριο) όταν ακούσαμε από μέσα το γκρουπ στο sound check να δοκιμάζει το εισαγωγικό ριφ του «Ziggy Stardust». Θυμάμαι και να τσακώνομαι με φίλο φίλου επειδή δεν έβρισκε καμία αντίφαση στο να του αρέσουν εξίσου οι Bauhaus και οι AC/DC. (Αχ, οι φραξιονιστικές πολυτέλειες της πρώιμης νεότητας...)

Πού να φανταζόμουν τότε ότι οι Bauhaus θα επέστρεφαν τέσσερις δεκαετίες μετά, στα βάθη του μέλλοντος, με σκοπό να ξαναπούν τραγούδια και στίχους που έγραψαν στα είκοσί τους για να λιώσουν ευπαθείς δεκατριάχρονους.


Από την ίδια τη συναυλία θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Ήταν τέτοιο το δέος και η συγκίνηση, που μόνο με υπερβατικούς και αφηρημένους όρους μπορεί να ανακληθεί εκείνη η εμπειρία. Η ανάμνηση έχει γίνει με τα χρόνια σαν πολαρόιντ που τραβήχτηκε κάποτε σε συνθήκες άγριου κεφιού, αλλά τώρα η εικόνα που παρουσιάζει (το μέρος, τα πρόσωπα, η περίσταση) μοιάζει πολύ μακρινή, θολή και απροσπέλαστη.

Οι Bauhaus ήταν η πρώτη μου συναυλία και λέω να τους δω ξανά, μήπως και κλείσει κάποιος κύκλος Facebook Twitter
To εισιτήριο της συναυλίας.


Μου έχει μείνει έντονα, όμως, κάτι που δεν είχε να κάνει με την εμφάνιση του συγκροτήματος στη σκηνή. Κάποια στιγμή, είχα αποκοπεί από την παρέα μου και είχα βρεθεί μπροστά, στην πρώτη γραμμή, όπου έπεφτε το παραδοσιακό «πανκ» ξύλο της αρκούδας με ιδιαίτερη θέρμη από το αθηναϊκό κοινό, που είχε στερηθεί το πανκ στην πρώιμη εκδοχή του και προσπαθούσε άγαρμπα να αναπληρώσει.


Εκεί, λοιπόν, μέσα στον στρόβιλο της κλοτσοπατινάδας, με περιέσωσε από τα χειρότερα ένας ψηλός (μου φαινόταν τότε), επιβλητικός (μου φαινόταν τότε), 20χρονος (μου φαινόταν τότε, τελικά ήταν 18χρονος πρωτοετής νομικής, όπως καταδέχτηκε –εμένα, έναν σπόρο– να μου πει μετά) «θεός» με κοντά μαλλιά και biker δερμάτινο, που στην πλάτη είχε στάμπα τους Bauhaus.


Αυτός ο τύπος, που, αν και «ανώνυμος», έγινε τότε αυτομάτως το νέο μεγάλο μου ίνδαλμα, με είχε από κοντά και υπό την προστασία του σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια της συναυλίας, επιτρέποντάς μου να βλέπω από πολύ προνομιακή θέση τον τραγουδιστή (Peter Murphy) λουσμένο στην ώχρα και τον κιθαρίστα (Daniel Ash) να χρησιμοποιεί δοξάρι στις χορδές για τους ελεγειακούς τόνους του τραγουδιού «Hollow Hills».

Οι Bauhaus ήταν η πρώτη μου συναυλία και λέω να τους δω ξανά, μήπως και κλείσει κάποιος κύκλος Facebook Twitter
Από την ίδια τη συναυλία θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Φωτο: Τ. Berlin


Λίγο καιρό μετά, το συγκρότημα διαλύθηκε, κάνοντάς με να πιστέψω τότε ότι, αντίθετα από το γνωστό αρχαίο απόφθεγμα («ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή»), η τέχνη είναι εφήμερη και ό,τι να 'ναι, ενώ η ζωή απέραντη, όπως μοιάζει να είναι αν είσαι 15.


Πού να φανταζόμουν τότε ότι οι Bauhaus θα επέστρεφαν τέσσερις δεκαετίες μετά, στα βάθη του μέλλοντος, με σκοπό να ξαναπούν τραγούδια και στίχους που έγραψαν στα είκοσί τους για να λιώσουν ευπαθείς δεκατριάχρονους. Αν είμαι σε καλή διάθεση, μπορεί να πάω (δεν μπορώ να δω από τώρα τόσο μακριά, οι δίχως όριο προβολές τελειώνουν με τη νεότητα). Μπορεί ως διά μαγείας να κλείσει κι ένας κύκλος έτσι. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, πάντως, τι να απέγινε εκείνος ο τύπος και αν δικαίως τον είχα θεοποιήσει εκείνο το σημαδιακό βράδυ μέσα στην εκστατική μου προσήλωση.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Μουσική
2

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νίκος Ζιώγαλας

Μουσική / Νίκος Ζιώγαλας: «Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα φέρει η ζωή, να είσαι ευγενικός, να παλεύεις για την καλοσύνη»

Aπό πολύ νωρίς, η μουσική τον χτύπησε στο δόξα πατρί, μπήκε σε αυτό το τριπ και δεν βγήκε ποτέ. «Σαν star του σινεμά», «Πάρε με απόψε πάρε με», «Βασιλική», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Πέρασε η μπόρα» και για πολλά ακόμα τραγούδια ευθύνεται ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός που σήμερα αφηγείται τη ζωή του στη LifO
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαντόνα: «Είμαι σκληρή, φιλόδοξη και ξέρω ακριβώς τι θέλω. Αν αυτό με κάνει σκύλα, δεν πειράζει»

Χρόνια Πολλά Μαντόνα! / «Είμαι σκληρή, φιλόδοξη και ξέρω τι θέλω. Αν αυτό με κάνει σκύλα, δεν πειράζει»

Pop icon, μίλησε για το woman empowerment πριν υπάρξει καν ο όρος, gay icon, fashion icon, η απόλυτη σταρ, η πιο πετυχημένη γυναίκα μουσικός όλων των εποχών, όπως και να τη χαρακτηρίσει κανείς, είναι μία και μοναδική και ήρθε για να αλλάξει τα πάντα.
M. HULOT
«Love to love you baby»: Αυτό είναι το τραγούδι που γέννησε τη Disco

Μουσική / «Love to love you baby»: Το τραγούδι των 23 οργασμών που γέννησε τη Disco

Με 23 οργασμούς και τη βοήθεια του μάγου Τζόρτζιο Μορόντερ, η Ντόνα Σάμερ, μισό αιώνα πριν, εγκαινίασε επίσημα, με το επικό και ατελείωτα ερωτικό «Love to love you baby», την ντίσκο μουσική, ένα είδος που πολεμήθηκε λυσσαλέα λίγα χρόνια μετά την επέλασή του και κρατάει γερά μέχρι σήμερα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Στην αρχή με ενοχλούσαν τα σχόλια για το Ozempic, όχι όμως πια»

Lifo Videos / «Στην αρχή με ενοχλούσαν τα σχόλια για το Ozempic, όχι όμως πια»

Η Marseaux, μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές της σύγχρονης ελληνικής ποπ σκηνής μιλά για την τυχαία της συνάντηση με το τραγούδι αλλά και για τις προσωπικές δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει και την έφεραν μέχρι το σήμερα.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
 Φεστιβάλ Ελάτειας: Κι αν έβρεξε μια μέρα, ποιος σταματάει τη μουσική;

Μουσική / Φεστιβάλ Ελάτειας: Κι αν έβρεξε μια μέρα, ποιος σταματάει τη μουσική;

Παρά την ακύρωση της πρώτης βραδιάς λόγω έντονης κακοκαιρίας, το 12ο Μουσικό Φεστιβάλ Ελάτειας επέστρεψε δυναμικά, με τριήμερο ζωντανών εμφανίσεων, γεμάτο ενέργεια, συγκίνηση και αυθεντικές στιγμές κάτω από τα δέντρα του Αλωνιού.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Deadly Festivals

Μουσική / 9 φορές που το πάρτι μετατράπηκε σε εφιάλτη

Πάμε σε συναυλίες και φεστιβάλ για να περάσουμε καλά - δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Πράξεις βίας που έχουν σημειωθεί σε διοργανώσεις σε όλο τον κόσμο αποδεικνύουν πως η ασφάλεια των συμμετεχόντων δεν μπορεί να είναι μια τεχνική υποσημείωση αλλά το θεμέλιο κάθε πολιτιστικής συγκέντρωσης.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ