Οι Bauhaus ήταν η πρώτη μου συναυλία και λέω να τους δω ξανά, μήπως και κλείσει κάποιος κύκλος

Οι Bauhaus ήταν η πρώτη μου συναυλία και λέω να τους δω ξανά, μήπως και κλείσει κάποιος κύκλος Facebook Twitter
Sound check των Bauhaus στο Σπόρτινγκ το 1983. Φωτογραφία από τη σελίδα FB/ New Wave in Athens in the 80's
2

Ανακοινώθηκε, λοιπόν, πριν από λίγες μέρες η καλοκαιρινή συναυλία των Bauhaus στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της 40ής (πάνω-κάτω) επετείου από την ίδρυση της απείρως εμβληματικής –για τη σκοτεινή ματαιοδοξία της μετα-πανκ διασποράς– μπάντας. Μετά «βαΐων και κλάδων» (αν και οι γιρλάντες θα ήταν πιο ταιριαστές εν προκειμένω, λόγω του απαράμιλλου επικήδειου ύφους που τους είχε χαρακτηρίσει) υποδέχτηκαν την είδηση οι πολυάριθμοι, και κάθε ηλικίας πλέον, φίλοι του γκρουπ στη χώρα μας, το οποίο θα εμφανιστεί στην Αθήνα με την αρχική, αυθεντική του σύνθεση 37 ολόκληρα χρόνια μετά από εκείνη την «ιστορική» συναυλία στο αλήστου μνήμης (ως λούμπεν/vintage χώρο συναυλιών) γήπεδο Σπόρτινγκ ένα Σάββατο τον Μάιο του 1983.


Ήταν η πρώτη μου «επίσημη» συναυλία (δυστυχώς, είχα χάσει το συγκλονιστικό τριήμερο Birthday Party/The Fall/New Order στον ίδιο μαρτυρικό χώρο έναν χρόνο πριν) ως συνειδητοποιημένου και με κλεισμένα τα 14, «ώριμου» πλέον μετα-πανκ/new wave εφήβου και όλη εκείνη η μέρα έμοιαζε με ένα τελετουργικό μύησης σε κάποιο ανώτερο επίπεδο νεανικής ύπαρξης.


Θυμάμαι το ρίγος έξω από το Σπόρτινγκ (είχαμε κατασκηνώσει από νωρίς στον οικείο από γηπεδικές εξορμήσεις Άγιο Ελευθέριο) όταν ακούσαμε από μέσα το γκρουπ στο sound check να δοκιμάζει το εισαγωγικό ριφ του «Ziggy Stardust». Θυμάμαι και να τσακώνομαι με φίλο φίλου επειδή δεν έβρισκε καμία αντίφαση στο να του αρέσουν εξίσου οι Bauhaus και οι AC/DC. (Αχ, οι φραξιονιστικές πολυτέλειες της πρώιμης νεότητας...)

Πού να φανταζόμουν τότε ότι οι Bauhaus θα επέστρεφαν τέσσερις δεκαετίες μετά, στα βάθη του μέλλοντος, με σκοπό να ξαναπούν τραγούδια και στίχους που έγραψαν στα είκοσί τους για να λιώσουν ευπαθείς δεκατριάχρονους.


Από την ίδια τη συναυλία θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Ήταν τέτοιο το δέος και η συγκίνηση, που μόνο με υπερβατικούς και αφηρημένους όρους μπορεί να ανακληθεί εκείνη η εμπειρία. Η ανάμνηση έχει γίνει με τα χρόνια σαν πολαρόιντ που τραβήχτηκε κάποτε σε συνθήκες άγριου κεφιού, αλλά τώρα η εικόνα που παρουσιάζει (το μέρος, τα πρόσωπα, η περίσταση) μοιάζει πολύ μακρινή, θολή και απροσπέλαστη.

Οι Bauhaus ήταν η πρώτη μου συναυλία και λέω να τους δω ξανά, μήπως και κλείσει κάποιος κύκλος Facebook Twitter
To εισιτήριο της συναυλίας.


Μου έχει μείνει έντονα, όμως, κάτι που δεν είχε να κάνει με την εμφάνιση του συγκροτήματος στη σκηνή. Κάποια στιγμή, είχα αποκοπεί από την παρέα μου και είχα βρεθεί μπροστά, στην πρώτη γραμμή, όπου έπεφτε το παραδοσιακό «πανκ» ξύλο της αρκούδας με ιδιαίτερη θέρμη από το αθηναϊκό κοινό, που είχε στερηθεί το πανκ στην πρώιμη εκδοχή του και προσπαθούσε άγαρμπα να αναπληρώσει.


Εκεί, λοιπόν, μέσα στον στρόβιλο της κλοτσοπατινάδας, με περιέσωσε από τα χειρότερα ένας ψηλός (μου φαινόταν τότε), επιβλητικός (μου φαινόταν τότε), 20χρονος (μου φαινόταν τότε, τελικά ήταν 18χρονος πρωτοετής νομικής, όπως καταδέχτηκε –εμένα, έναν σπόρο– να μου πει μετά) «θεός» με κοντά μαλλιά και biker δερμάτινο, που στην πλάτη είχε στάμπα τους Bauhaus.


Αυτός ο τύπος, που, αν και «ανώνυμος», έγινε τότε αυτομάτως το νέο μεγάλο μου ίνδαλμα, με είχε από κοντά και υπό την προστασία του σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια της συναυλίας, επιτρέποντάς μου να βλέπω από πολύ προνομιακή θέση τον τραγουδιστή (Peter Murphy) λουσμένο στην ώχρα και τον κιθαρίστα (Daniel Ash) να χρησιμοποιεί δοξάρι στις χορδές για τους ελεγειακούς τόνους του τραγουδιού «Hollow Hills».

Οι Bauhaus ήταν η πρώτη μου συναυλία και λέω να τους δω ξανά, μήπως και κλείσει κάποιος κύκλος Facebook Twitter
Από την ίδια τη συναυλία θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Φωτο: Τ. Berlin


Λίγο καιρό μετά, το συγκρότημα διαλύθηκε, κάνοντάς με να πιστέψω τότε ότι, αντίθετα από το γνωστό αρχαίο απόφθεγμα («ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή»), η τέχνη είναι εφήμερη και ό,τι να 'ναι, ενώ η ζωή απέραντη, όπως μοιάζει να είναι αν είσαι 15.


Πού να φανταζόμουν τότε ότι οι Bauhaus θα επέστρεφαν τέσσερις δεκαετίες μετά, στα βάθη του μέλλοντος, με σκοπό να ξαναπούν τραγούδια και στίχους που έγραψαν στα είκοσί τους για να λιώσουν ευπαθείς δεκατριάχρονους. Αν είμαι σε καλή διάθεση, μπορεί να πάω (δεν μπορώ να δω από τώρα τόσο μακριά, οι δίχως όριο προβολές τελειώνουν με τη νεότητα). Μπορεί ως διά μαγείας να κλείσει κι ένας κύκλος έτσι. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, πάντως, τι να απέγινε εκείνος ο τύπος και αν δικαίως τον είχα θεοποιήσει εκείνο το σημαδιακό βράδυ μέσα στην εκστατική μου προσήλωση.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Μουσική
2

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δεν θα γεράσουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη

Μουσική / Δεν θα γεράσουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη

Ο Taki Tsan και ο DJ Alx έχουν γράψει μεγάλο μέρος της ιστορίας του ελληνικού χιπ χοπ. Τριάντα χρόνια μετά το ξεκίνημά τους είναι ακόμα εδώ, alive and kicking, με κοινό live στο Αγοραφοβικό Φεστιβάλ στο ΠΛΥΦΑ, καινούργια σεζόν για το Taki Tsan Show αλλά και νέο άλμπουμ.
M. HULOT
Αlex Kapranos : «Η κουζίνα και το rock 'n' roll είναι δυο κόσμοι που μοιάζουν»

Μουσική / Αlex Kapranos : «Η φήμη είναι πολύ γελοία. Όσο λιγότερο τη σκέφτεσαι, τόσο το καλύτερο»

Οι Franz Ferdinand έρχονται τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα και ο Ελληνοβρετανός frontman τους, από την κορυφή ενός ελβετικού βουνού, βρίσκει χρόνο να μιλήσει για την ελληνικότητα, τις ανησυχίες του, το φαγητό και την αγάπη του για το ska.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
«Private Recordings»: Στο δωμάτιο του Μίκη

Μουσική / Σε πρόβα με τον Μίκη, ενώ το σταθερό κουδουνίζει μάταια

Τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του μεγάλου Έλληνα συνθέτη, το διπλό άλμπουμ «Private Recordings» φέρνει στο φως ανέκδοτες ηχογραφήσεις του ίδιου του Μίκη Θεοδωράκη, που ξαναζωντανεύουν το αξεπέραστο μουσικό του αποτύπωμα.
ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΤΡΟΥΒΑΣ