Στίχοι και νότες φερμένες από δρόμους αλήτικους, πόνος βγαλμένος από τη σκοτεινή πλευρά της πόλης που τη νιώθεις να φωτίζεται μέσα από ρίμες
Δεν είναι απλά το κορυφαίο ελληνικό χιπ χοπ συγκρότημα, με πλήθος λάτρεις, ανάμεσά τους άνθρωποι με πολύ διαφορετικά ακούσματα. Είναι επίσης μια ακάματη «μηχανή παραγωγής» μοντέρνας αστικής ποίησης και μελωδίας. Στίχοι και νότες φερμένες από δρόμους αλήτικους, πόνος βγαλμένος από τη σκοτεινή πλευρά της πόλης που τη νιώθεις να φωτίζεται μέσα από ρίμες όπως «Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη/τ' άγρια πετούμενα δεν βρίσκουν πηγή/ δεν αντέχω της βολής τη σιγή/κι εδώ απ' τον τόπο που έζησα τη φυγή/ρίχνω αλάτι στη βαθιά τους πληγή/τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγει» ή «Βάλε το γέλιο, λοιπόν, πάνω απ' το ψέμα/σαν μια βελόνα οχτάρα που κεντάει μελάνι στο δέρμα/αυτό που διάλεξες κόντρα στο ριζικό σου/και απ' την ασχήμια τους κράτα λίγη ομορφιά για μερτικό σου». Ένας νεαρότερος φίλος, μπλεγμένος παλιότερα σε λάθος καταστάσεις, μου εκμυστηρεύτηκε πως ακούγοντας Active Member ξαναβρήκε την ευαισθησία και την αξιοπρέπειά του. Είμαι βέβαιος πως δεν ήταν ο μόνος.
Ο Μιχάλης Μυτακίδης είναι πια ένας ώριμος άντρας που προσπαθεί να είναι ταυτόχρονα στιχουργός, μουσικός, σύζυγος, πατέρας τριών παιδιών κι εργαζόμενος. Έχει συνεργαστεί με γνωστούς δημιουργούς, έδωσε άπειρες συναυλίες εντός κι εκτός συνόρων, πέτυχε πολλά από όσα ονειρευόταν, έχει πίσω του μια καριέρα αξιοζήλευτη. Εξακολουθεί, ωστόσο, να διατηρεί ατόφιο τον οργισμένο έφηβο εντός του - οι αιτίες της οργής κάθε άλλο παρά εξέλειψαν κι άλλωστε εκείνος υπήρξε «επαναστάτης με αιτία», όπως διαπιστώνει κανείς παρακολουθώντας την καλλιτεχνική του πορεία. Τελευταίος σταθμός στην οποία ήταν το 18ο άλμπου των Active Member "Cosmos Alivas" που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι μόνο σε βινύλιο με συμπαραγωγό, το ίδιο το κοινό
Είκοσι δύο χρόνια Active Member - πόσο ακόμα σκοπεύετε να μείνετε ενεργοί; Παραφράζοντας έναν τίτλο κομματιού σας, τι άλλο θα θέλατε να 'στε από όλα αυτά που πάντα «φοβόμασταν»;
Όσο αντιλαμβάνεσαι ότι συγκινείς και συγκινείσαι τουλάχιστον απ' τη σκηνή, τότε μάλλον ο χρόνος σού επιτρέπει να συνεχίσεις. Αλλά όχι, δεν θα ήθελα να είμαι το αύριο κανενός γιατί μου φαίνεται ότι αυτό φοβούνται όλοι, το αύριο και τη δεδομένη του αβεβαιότητα.
Δεν είστε πια underground, ούτε όμως και «κατεστημένο» μπορεί να σας πει κανείς. Οι ίδιοι πώς νιώθετε;
Κοίτα, εμείς μπορεί να νιώθουμε ευτυχισμένοι για ό,τι μας έχει μέχρι τώρα συμβεί, αλλά αυτό που μας απασχολεί από δω και πέρα είναι οτιδήποτε σκαρώνουμε να το ευχαριστιόμαστε πραγματικά κι εμείς.
Το χιπ χοπ γνώρισε αναπάντεχη επιτυχία στην Ελλάδα, φιλοξενείται τακτικά σε τηλεοπτικά πλατό, λαϊκές πίστες, κάνει background vocals σε καλλιτέχνες του συρμού... Πώς σου φαίνεται όλο αυτό;
Σκατά στα μούτρα μας. Το μόνο που αναγνωρίζω είναι ότι κάποιοι ξεσκεπάστηκαν η έβγαλαν προς τα έξω τον πραγματικό τους εαυτό αρκετά γρήγορα.
Το δικό σας χιπ χοπ βέβαια το λέτε low bap. Πώς ακριβώς το ορίζετε; Οι καλλιτεχνικές σας εμπνεύσεις;
Το τρόπο μας να ζούμε λέμε lowbap, όχι το χιπ χοπ μας. Είναι απλά τ' όνειρο ενός τρελού. Είναι βέβαια πάρα πολλοί οι δημιουργοί που μας επηρέασαν – μουσικοί αλλά και συγγραφείς, ποιητές, διανοητές, κοινωνικοί αγωνιστές - κι αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τα samples που επιλέγουμε.
Τραγουδάτε για φτωχούς, μετανάστες, τρελαμένους εφήβους, ανθρώπους βασανισμένους, που όμως δεν παύουν να ελπίζουν και να παλεύουν. Καμιά σχέση με το σεξιστικό, «καταναλωτικό», εγωπαθές σύγχρονο εμπορικό χιπ χοπ. Κάποιες αναφορές στις «παλιαδερφές», ωστόσο, κατηγορήθηκαν ως ομοφοβικές. Τι απαντάτε;
Για όλους αυτούς που ανέφερες τραγουδάμε κι επίσης για εκείνους που ονειρεύονται, που αγαπούν, που αποζητούν τη λευτεριά τους, για όλους όσοι δεν ανήκουν σε έναν κόσμο που πεθαίνει καθημερινά. Δε θυμάμαι να κατηγορηθήκαμε για ομοφοβία, μπορεί ωστόσο καμιά φορά στα τραγούδια μας να χρησιμοποιήσουμε λέξεις ή χαρακτηρισμούς λαϊκά ατόφιους. Είμαι σίγουρος ότι ακόμα κι ένας ομοφυλόφιλος όταν θέλει να πικάρει έναν άλλο μπορεί να τον αποκαλέσει «παλιαδερφή». Οι λέξεις λειτουργούν κάτω από κάποιες συνθήκες και σε συγκεκριμένο χρόνο. Το μόνο που θα έπρεπε να φοβάται κάποιος είναι αν αυτός που τις χρησιμοποιεί είναι εκτός τόπου και χρόνου, τίποτε άλλο.
Τι λάτρεψες και τι σιχάθηκες περισσότερο τα τελευταία αυτά δύσκολα χρόνια στην πόλη και τη χώρα σου;
Μιας και τ' άσχημα είναι πολλά, κρατάω για να 'χω κουράγιο μόνο τη ματιά της Γιώτας Γιάννα. Για μένα αυτή είναι η Αθήνα, αυτή είναι η Ελλάδα.
Μένεις πάντα στο Πέραμα, όπου μάλιστα έχεις ανοίξει δισκάδικο και βιβλιοπωλείο. Ήταν συνειδητή η επιλογή σου να παραμείνεις σε αυτή τη γειτονιά;
Με το ζόρι πια μένω Πέραμα. Έχοντας του πρόσφυγα τη κατάρα, έζησα μέχρι τώρα εκεί σεβόμενος τα πάντα. Όμως δεν το αντέχω άλλο αυτό το μέρος κι όχι επειδή «ξεφύτρωσαν» φασίστες - δεν «ξεφύτρωσαν» τώρα εξάλλου, πάντα υπήρχαν κάθε είδους φασίστες εδώ. Είναι επειδή δε θέλω στα γεράματα να καταλήξω κι εγώ φασίστας. Δηλαδή να θέλω να κάνω τους πάντες σαν τα μούτρα μου και να επεμβαίνω στη ροή της ζωής των άλλων, όποια και να 'ναι αυτή. Γιατί για μένα αυτός είναι, ουσιαστικά, ο φασισμός.
Τη διείσδυση των ναζί σε λαϊκά, εργατικά προάστια σαν τη δικιά σας την είχατε αντιληφθεί; Ποιες μπορεί να είναι οι αιτίες; Ήταν άραγε αναπόφευκτο αυτό που συνέβη στον Παύλο;
Άκου, δεν θα βάλω τον εαυτό μου στη θέση ενός ναζί για να προσπαθήσω να εξηγήσω το φαινόμενο. Η φτιάξη μου σέρνει μνήμες και άμυνες για ν' αποφύγω αυτές τις λογικές. Αν δεν ήτανε ο Παύλος, θα ήταν κάποιος άλλος. Κανείς δεν ρωτάει αν ήταν αναπόφευκτο στη κοινωνία μας πια, ένα κάθαρμα σαν το δολοφόνο του Παύλου να κάνει αυτό που έκανε. Όμως αυτή, νομίζω, είναι η σωστή ερώτηση.
Δε θέλω στα γεράματα να καταλήξω κι εγώ φασίστας. Δηλαδή να θέλω να κάνω τους πάντες σαν τα μούτρα μου και να επεμβαίνω στη ροή της ζωής των άλλων, όποια και να 'ναι αυτή. Γιατί για μένα αυτός είναι, ουσιαστικά, ο φασισμός.
Ένα χρόνο μετά το φονικό, άλλοι θέλουν τον Φύσσα «στρατευμένο επαναστάτη» και σύμβολο αγώνα, άλλοι απλά ένα «καλό παιδί» που ευαγγελιζόταν «ειρήνη και αγάπη». Υπάρχει επίσης η άποψη ότι καθένας προσπάθησε να τον εκμεταλλευτεί για τους δικούς του λόγους. Η δική σου θέση;
Ο καθένας ας θέλει ό,τι θέλει. Προσωπικά θα 'θελα, αν γινόταν, να ξανάκανα μια κουβέντα μ' εκείνο το παιδί που εγώ θυμάμαι. Όμως δεν μπορώ πια, άρα δεν θα μοιραστώ αυτά που θα λέγαμε μεταξύ μας με άλλους. Όσοι τον ήξεραν, με καταλαβαίνουν. Ούτε το τι έχω στο μυαλό μου για το γεγονός θέλω να μοιραστώ.
Συνέβαλαν, πιστεύεις, τα γεγονότα του Κερατσινίου στην ενότητα αλλά και τη μεγαλύτερη συνειδητότητα της χιπ χοπ σκηνής; Ισχύει πως ήταν επίσης αφορμή να τα ξαναβρείτε με τον Νικήτα Κλιντ;
Μπορεί να είναι κι έτσι, μπορεί και όχι. Όπως μας πήρε δώδεκα χρόνια να καταλάβουμε τι ηλίθιο ήταν το μίσος, αν ήταν μίσος, έτσι μπορεί να μας πάρει άλλα τόσα για να καταλάβουμε αν αυτό που συμβαίνει τώρα είναι το ιδανικό ή όχι. Σημασία είναι ότι κάποιοι έτσι ήθελαν κι έτσι έπραξαν. Γιατί να μη φτάνει αυτό από μόνο του.
Τι ιστορίες σκοπεύουν να μοιραστούν μαζί μας οι Active Member το αμέσως επόμενο διάστημα; Πώς εννοείτε τη «δεύτερη εποχή» του γκρουπ στην οποία είχατε αναφερθεί;
Ήδη μέσα μας έχει ξεκινήσει να σχηματίζεται το κατάλληλο αύριο, σημασία έχει πια να είμαστε κι εμείς οι δύο έτοιμοι κι αυτό μπορεί ν' αποδειχθεί δύσκολο. Αλλά μη ξεχνάτε ότι ούτε η πρώτη εποχή μας ήταν εύκολη...
Πώς είναι να έχεις οικογένεια και να μεγαλώνεις παιδιά όντας καλλιτέχνης κι εργαζόμενος; Τι ονειρεύεστε γι' αυτά, ποιο κομμάτι σας ή στίχο θα τους αφιερώνατε;
Από δω και πέρα όλοι οι στίχοι μου αφορούν και τα παιδιά μου, ειδικά τα δυο πιο μικρά (μιας κι ο μεγάλος έχει ζήσει κι έχει μοιραστεί μαζί μας τα πάντα όλα αυτά τα χρόνια). Ονειρεύομαι να 'ναι λέφτερα και να 'χουν την υγειά τους. Η οικογένειά μας στηρίζεται στη μεγάλη προσπάθεια που κάνει η Γιολάντα για όλους μας. Έχει στερηθεί πολλά δημιουργικά πράγματα για να κερδίζω χρόνο εγώ. Δε ξέρω πώς να της το ανταποδώσω, ή μάλλον ξέρω και θα το προσπαθήσω.
Σκεφτήκατε ποτέ να γράψετε πιο αισιόδοξους, πιο χαρούμενους στίχους; Δεν σας κουράζει η τόση «μαυρίλα»;
Ναι, μ' έχει πράγματι κουράσει αυτός ο αποκαμωμένος, σκοτεινός κόσμος. Όμως θα ήταν υποκρισία να κάνω κομεντί αυτή τη μαύρη αφήγηση που είναι πια η ζωή μας. Εγώ ελπίζω στο φως, το αναζητώ διαρκώς κι αυτό το ξέρουν όλοι όσοι με παρακολουθούν χρόνια κι όχι περιστασιακά. Ρώτα καλύτερα πού βρίσκουν έμπνευση όλοι αυτοί οι σκοτεινοί τύποι που τα παρουσιάζουν όλα χαρούμενα!
Έχετε ένα κοινό που σας παρακολουθεί φανατικά, με θρησκευτική σχεδόν προσήλωση. Νιώθετε κάποια ευθύνη απέναντί του;
Όχι, το αρνούμαι κάθετα. Δεν υπάρχει θρησκευτική προσήλωση, ούτε φανατικοί. Ο κόσμος που μας παρακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια αλλάζει διαρκώς. Ακόμα κι αν κάποιοι είναι συνέχεια κοντά μας, είναι επειδή σέβονται τ' όνειρό μας και ήδη αποτελεί κομμάτι της ζωής τους. Δεν είναι γήπεδο, είναι ζωή. Δεν είναι εκκλησία, είναι γλέντι. Δεν είναι νταλαβέρι, είναι αγάπη. Δεν είναι σαν τα συνηθισμένα, είναι low bap.
Τι άλλο θα χρεώνατε στη φωτιά;
Ολάκερο το αύριο.
Ποια θεωρείς τη μεγαλύτερη αρετή και ποια τη χειρότερη καταφρόνια;
Η αρετή είναι η απάντηση στο πρώτο σκέλος της ερώτησης, το βόλεμα στο δεύτερο.
Ο δικός σου προσωπικός κώδικας τιμής;
Αυτά που έχεις ζήσει ή ακόμα και φανταστεί, να τα μεταφέρεις ως κατάλληλα των στιγμών και συνάμα επικίνδυνα και να μπορείς να στηρίξεις το ταξίδι τους μετά. Όταν σαμπλάρεις, να θυμάσαι ότι σαμπλάρεις και χρόνο.
Info: 27/9 Active Member live στο Stage Vol. I, Αγ. Ελεούσης 3 & Κακουργοδικείου, Μοναστηράκι.
σχόλια