Ο πρώτος δίσκος που αγάπησαν τα μέλη της αθηναϊκής μπάντας Deaf Radio

Ataxia-Automatic Writing

Οι στιγμές που καλείσαι να ξεχωρίσεις ένα αγαπημένο σου στοιχείο μέσα από ένα μεγάλο πλήθος: αγαπημένες διακοπές, αγαπημένη νύχτα, αγαπημένος δίσκος. Ανέκαθεν τις έβρισκα από τις δυσκολότερες ερωτήσεις. Ήταν, όμως, αυτό το κάλεσμα και μία πρόκληση να ξεθαφτούν αναμνήσεις που απέχουν πλέον μία δεκαετία.

Πρέπει να ήταν 2006 (και εγώ 15), όταν ένας καλός φίλος μου έδωσε ένα αντιγραμμένο cd του side project του John Frusciante, “Ataxia”. «Είναι του κιθαρίστα των RHCP και το γράψανε σε δύο βδομάδες. Θα σ’ αρέσει σίγουρα!». Πόσο δίκιο είχε! Ο τίτλος του δίσκου ήταν “Automatic Writing” και πολύ αργότερα θα μάθω για τους άλλους δύο συντελεστές: ο Josh Klinghoffer, συνεχιστής του Frusciante στους Red Hot και ο Joe Lally των Fugazi. Ηχογραφήθηκε μαζί με τα υπόλοιπα 5 κομμάτια του 2^ου τους άλμπουμ εντός λίγων ημερών μέσα στο 2004 και προωθήθηκε ελάχιστα. Ίσως αυτό εξηγεί το γιατί ποτέ δεν είχα αυθεντική κόπια του, ούτε και τη συνάντησα ποτέ σε δισκάδικα.

Αν και ξανακούγοντάς τον μου φαίνεται πια διαφορετικός, θυμάμαι ακόμα τις ασταμάτητες ώρες αναπαραγωγής του σε κάποιο mp3 player. Τότε δεν μπορούσα να διακρίνω καν τις ατέλειες της παραγωγής ή τα λάθη που συνοδεύουν αυτή την one-off ηχογράφηση: ήταν απλώς ακριβώς ότι χρειαζόμουν. Ειδικά το 3^ο κομμάτι (“The Sides”) ήταν για χρόνια το αγαπημένο μου. Ο δίσκος συνολικά εκπέμπει μια απύθμενα γοητευτική σκοτεινιά, μία «ασχήμια» που συνειρμικά μου φέρνει στο μυαλό τους -τότε και πάντα- αγαπημένους Joy Division και την εξήγηση του Curtis για τη μουσική που «δεν είναι πάντα όμορφη». Αυτή η άναρχη «βρωμιά», η ανυπαρξία δομής, οι θορυβώδεις κιθάρες, η άρνηση χρησιμοποίησης συνηθισμένων μουσικών κλιμάκων συνοψίζονται στη λέξη «αταξία» και υπήρξαν από τις πιο βαθιές μουσικές επιρροές μου.  Αντιστοίχως, η πηγαία, ενίοτε ασύντακτη και δίχως περιορισμούς έκφραση, που μοιάζει πράγματι με «αυτόματη γραφή», τη διαδικασία που ο συντάκτης αφήνει ελεύθερους τους συνειρμούς στο χαρτί, συχνά με τα μάτια κλειστά, υπήρξε πάντοτε η πυξίδα μου σε κάθε δημιουργική απόπειρα.

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στη σύνδεση του “Automatic Writing” με τους Deaf Radio, που πιθανότατα δεν είναι ευδιάκριτη σε πρώτο επίπεδο. Όμως, όσες ιστορίες συντάξαμε και προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε στους στίχους κομματιών όπως το Backseats, Anytime και το Flowerhead έχουν κοινές ρίζες αυτόματης, συνειρμικής γραφής, ενώ μουσικά η αισθητική των κιθαρών ίσως κουβαλάει κάποια μικρά θραύσματα εκείνου του άλμπουμ. Εν κατακλείδι, είναι ένας δίσκος που δεν ακολούθησε κανόνες -δεν τους χρειάστηκε καν- και με επηρέασε ριζικά.

 - Δημήτρης

Facebook Twitter

Nirvana-In Utero

Ως παιδί των early 90s, ανήκω στην οικογένεια της κασέτας και κυρίως του CD και όπως και να το κάνουμε οι φυσικές κυκλοφορίες θέτουν τις βάσεις για μια πιο ρομαντική σχέση με τους δίσκους που αγοράζεις. Στο σαλόνι του σπιτιού υπήρχαν αμέτρητα βινύλια και CD από Beatles, Rolling Stones, Bee Gees μέχρι Vangelis και Χατζιδάκις. Όχι, ο πρώτος αγαπημένος μου δίσκος δεν ήταν κανένας από αυτούς.

Μια δεκαετία και κάτι περίπου πίσω-πρέπει να ήταν 2006-έχω ξαμοληθεί στο κέντρο με σκοπό να αγοράσω το “Famous Monsters” των Misfits. Δεν ξέρω γιατί-μάλλον γιατί ευτυχώς δεν υπήρχε-κατέληξα σπίτι με έναν δίσκο που είχε στο εξώφυλλο μια γυναικεία φιγούρα  γεμάτη από φλέβες  και see through δέρμα, από την πλάτη της οποίας φύτρωναν φτερά αγγέλου, νωχελικά στημένη στο πιο αδιάφορο μπεζ  background που μπορείς να φανταστείς. Πρέπει να ήταν το πιο όμορφο-άσχημο εξώφυλλο δίσκου που έχω δει. Έγραφε Nirvana – In Utero.

«Μαμά τι σημαίνει In Utero?» . Όταν μου απάντησε ότι είναι η γυναικεία μήτρα είχα φτάσει ήδη στο 3^ο κομμάτι (Heart Shaped Box) κουνώντας ρυθμικά το κεφάλι μου και οι κραυγές απελπισίας του Cobain με ανάγκασαν να μην δώσω και πολλή σημασία. Όχι ότι θα καταλάβαινα και πολλά πάντως.

Το In Utero δεν ήταν και κανένα blockbuster αν αναλογιστεί κανείς ότι δυο χρόνια πριν είχαν κυκλοφορήσει το Nevermind των αμέτρητων hit, με κιθάρες και φωνητικά που σε κερδίζουν με την πρώτη. Όχι. Το In Utero ήταν «άσχημο», έπασχε από μανιοκατάθλιψη και ήταν σίγουρα βαρύτερο στο στομάχι από τους προκατόχους του. Μάλλον γι’ αυτό με κέρδισε-εντάξει μπορεί να φταίει και το εξώφυλλο. Οι πιο δυναμικές στιγμές του έβγαζαν παράπονο και οι πιο χαλαρές μια απομόνωση και μια παραίτηση. Πλέον μου φαίνεται ολοφάνερο γιατί η παρέα από το Seattle μετά από μια σύντομη άλλα ξέφρενη πορεία ήθελε να επιστρέψει στη ζεστασιά  της μήτρας. Ένιωθαν πιο άνετα εκεί. Τουλάχιστον στη συγκεκριμένη συγκυρία. Το Pennyroyal Tea (προσωπικά η κορυφαία στιγμή του δίσκου) συνοψίζει μουσικά και στιχουργικά όλα αυτά. Από το σκοτάδι και την ηττοπάθεια του κουπλέ (I ‘m on my time with everyone – I have very bad posture) όπου οι  λέξεις  βγαίνουν μετά βίας, μέχρι την εξιλέωση του ρεφρέν-δυναμίτη που σε κάνει να πιστεύεις ότι ο Cobain όταν ήταν ακόμα στη μήτρα είχε καταπιεί το καλύτερο fuzz του κόσμου.

Ενώ ετοιμαζόμουν να γράψω ότι το In Utero είναι ένας must have δίσκος για όποιον αγαπάει το κιθαριστικό ροκ, θα καταλήξω λέγοντας  ότι το σημαντικότερο πράγμα που προσφέρει σε όποιον καταφέρει να εισχωρήσει για τα καλά σε αυτόν, αλλά και ο λόγος που με σημάδεψε, είναι ότι παρόλη την απλότητα-παιδικότητα των στίχων και των δομών των κομματιών, καταφέρνει να σε κάνει να συμφιλιωθείς με την ιδέα της παρακμής και της απομόνωσης δίνοντάς σου ταυτόχρονα το κίνητρο να εκφράσεις και εσύ ο ίδιος τις συνθήκες και τα συναισθήματα που νιώθεις πιο δικά σου. Μάλλον είναι η ασφάλεια της μήτρας.

 - Πάνος

Info

To Alarm κυκλοφόρησε στις αρχές της χρονιάς και  είναι το ντεμπούτο άλμπουμ των Deaf Radio. Μπορείτε να το ακούσετε ολόκληρο εδώ. Περισσότερα για την μπάντα στη σελίδα της στο Facebook