Το 2025 ήταν μια αρκετά παραγωγική χρονιά για τον Prins Obi aka Γιώργο Δημάκη. Το “Secret life of Mara Gibb”, το νέο άλμπουμ του Αθηναίου μουσικού που μόλις κυκλοφόρησε από τη Same Difference, είναι το τέταρτο πρότζεκτ του για φέτος.
Έχει κάνει ήδη έναν guerilla χιπ-χοπ δίσκο ως Dim Goblin, έναν ελληνόφωνο δίσκο σε συνεργασία με τον Γιώργο Καρναβά ως Γάμμα Γάμμα, την παραγωγή στην πρώτη προσωπική δουλειά της Άννα Παπαθανασίου (Puta Volcano), ένα EP με τίτλο «Elation», ενώ είναι έτοιμο να βγει και το σάουντρακ που συνέθεσε για την τελευταία ταινία του William Dafoe, τo Birthday Party, σε σκηνοθεσία Miguel Ángel Jiménez, που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Πάνου Καρνέζη, στο οποίο ο Αμερικανός ηθοποιός παίζει έναν εφοπλιστή στα πρότυπα του Αριστοτέλη Ωνάση.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στον Obi. «Γίνεται χαμός από πρότζεκτ, για ποιο απ’ όλα θα πρωτομιλήσεις;» αστειευόμαστε ενώ προγραμματίζουμε τη συγκεκριμένη συνέντευξη. Θα ήθελα να μου μιλήσει, φυσικά, για το «Mara Gibb», ίσως μία από τις καλύτερες και πιο ολοκληρωμένες δουλειές που έχει κυκλοφορήσει μετά τους Baby Guru, μια επική space όπερα για ένα non-binary εξωγήινο πλάσμα από ένα μακρινό πλανήτη που ξεκινά ένα μακρινό ταξίδι για να βρει τον εαυτό του.
«Νομίζω ότι γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βιοποριστείς από την τέχνη σου όσο προχωράει ο καιρός. Οι αμοιβές για τα live έχουν πέσει πάρα πολύ πλέον και οι δίσκοι δεν αποφέρουν έσοδα. Γι’ αυτό κάνω πάρα πολλά πράγματα για να επιβιώσω».
Αν και ο ίδιος το χαρακτηρίζει ως μια ambient δουλειά στην οποία προσπαθεί να κάνει μια μείξη King Crimson και Oneohtrix Point Never, συνομιλεί περισσότερο με έργα όπως το «Let’s star here» του Lil Yachty σε ένα πιο σύγχρονο αισθητικό πλαίσιο και αν πάμε ακόμη πιο παλιά, ηχητικά αποτίνει φόρο τιμής στο «Electric Lucifer» του Bruce Haack – που δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Οι ρίζες του «Mara Gibb» βρίσκονται στην ψυχεδέλεια, ένα μουσικό είδος στο οποίο ο Obi υπερέχει.
Παράλληλα με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, και πέρα από τη μουσική –που είναι πραγματικά καλή–, αποφάσισε να ντύσει το άλμπουμ με εικόνες και να δημιουργήσει ένα συνοδευτικό κόμικ –την άλλη μεγάλη του αγάπη, όπως μου λέει– με τη βοήθεια του κομίστα Κώστα Παντούλα – να θυμίσουμε ότι είχαν ξανασυνεργαστεί για το εξώφυλλο του The Age of Tourlou– και του συγγραφέα και σκηνοθέτη Nikolai Hamel. Το εντυπωσιακό είναι ότι και τα δυο είναι τόσο δυνατές δουλειές που μπορεί να λειτουργήσουν ανεξάρτητα η μία από την άλλη.
«Αρχικά ξεκίνησε σαν ένα χαλαρό ambient πρότζεκτ. Ήθελα να δοκιμάσω πράγματα που άκουγα εκείνη την περίοδο», αναφέρει ο Obi σχετικά με το πώς ξεκίνησε να γράφει το άλμπουμ. «Παράλληλα με το υλικό άρχισαν να μου δημιουργούνται εικόνες στο μυαλό, η ιστορία ενός non-binary εξωγήινου που αποδρά από τον πλανήτη του και ανακαλύπτει το παιδί μέσα του. Επικοινώνησα με δυο καλλιτέχνες που εκτιμούσα πολύ για διαφορετικούς λόγους και ήξερα ότι θα με βοηθήσουν, τον σκηνοθέτη και συγγραφέα Nikolai Hamel και τον Κώστα Παντούλα, που είναι κομίστας. Τους είπα το concept για το non-binary εξωγήινο πλάσμα και τους άρεσε πολύ. Με τον Nikolai αρχίσαμε να κάνουμε το story development και παράλληλα η ιστορία με βοηθούσε να προχωρήσω και το μουσικό κομμάτι.
Για τη μουσική, αν και προτιμώ να την κάνω μόνος μου –τα τελευταία δυο άλμπουμ μου τα έγραψα ολομόναχος–, κάλεσα μια μουσικό που θαυμάζω πάρα πολύ, τη Saber Rider, να με βοηθήσει στην παραγωγή και έδωσε στο υλικό διαστάσεις που δεν είχα φανταστεί. Είναι από τους πιο χαρισματικούς μουσικούς που έχω γνωρίσει. Σταδιακά οδηγηθήκαμε στην ιδέα να είναι multimedia, να υπάρχει δηλαδή το άλμπουμ και παράλληλα να συνοδεύεται από ένα κόμικ.
Οπότε, σιγά σιγά, άρχισε ο Κώστας να σχεδιάζει με καθοδήγηση δική μου και του Nikolai πάνω στην ιστορία που αναπτυσσόταν. Πήρε αρκετό χρόνο να πετύχουμε σωστά το character design, τα περιβάλλοντα τα οποία θα βρεθεί, τους πλανήτες κ.λπ. Στο τέλος έγινε κάτι για το οποίο είμαι πολύ περήφανος επειδή το είχα απωθημένο να φτιάξω ένα κόμικ επιστημονικής φαντασίας που να έχεις ανθρωπιστικές και προσωπικές προεκτάσεις. Είναι ένα έργο που ήθελα να κάνω από παιδί και χαίρομαι πολύ που ολοκληρώθηκε.
Από μικρός διάβαζα πολύ “X-Men”. Υπήρχε ένα μπακάλικο στην Κινέτα, στο εξοχικό των παππούδων μου, και τα μόνα κόμικς που έφερνε ήταν το “X-Men” και το “Fantastic Four”. Τα παίρναμε με τον φίλο μου τον Spyro Rennt και τα ανταλλάσσαμε μεταξύ μας επειδή μέναμε στην ίδια πολυκατοικία, αλλά σε διαφορετικό όροφο. O αγαπημένος μου ήρωας είναι ο Daredevil της Marvel. Tο “Mara Gibb” ήθελα να είναι σε πιο πειραματικό, sci-fi ύφος. Ο Κώστας μου έδωσε μερικά έργα του Moebius και μου είπε ότι ήθελε να κινηθεί προς τα εκεί. Δεν κόλλησε, όμως, στα ευρωπαϊκά κόμικς, του αρέσουν και οι καλές στιγμές των πιο mainstream κόμικς, της Marvel και της DC, οπότε έκανε μια μείξη όλων αυτών».
— Μίλησέ μου λίγο για το Mara Gibb και την ιστορία του. Γιατί επέλεξες να είναι non-binary;
Το Mara Gibb είναι ένα πλάσμα που δουλεύει στα ορυχεία του πλανήτη Bendex και βλέπει τις φρικαλεότητες που συμβαίνουν τριγύρω του. Σε μια στιγμή διαύγειας λέει «θα μπω στο πρώτο πλοίο που φεύγει από τον πλανήτη και θα γυρίσω τον γαλαξία». Το διαγαλαξιακό ταξίδι, όμως, λειτουργεί περισσότερο σαν ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Με βάση τα πρώτα σχέδια του χαρακτήρα σκέφτηκα ότι δεν έπρεπε να του αποδώσω κάποιο φύλο. Δεν το νιώθαμε απαραίτητα θηλυκό ή αρσενικό, ήταν κάτι πιο ανοιχτό, πιο fluid. Το σχέδιο του Κώστα επηρεάστηκε πολύ και από τα μάτια της γάτας μου, της Yoda, όποτε μας βγήκε ένα πιο ουδέτερο, ελεύθερο πλάσμα.
— Σε τι κοινό πιστεύεις ότι απευθύνεται ένα άλμπουμ με τέτοιους ήχους εν έτει 2025, σε μια εποχή που ο κόσμος δεν φαίνεται να ακούει μουσική όπως παλιότερα;
Δεν έχω ιδέα. Οι κολλητοί μου σοκαρίστηκαν που κάθισα κι έκανα ένα concept album σε αυτό το μουσικό τοπίο που βιώνουμε, αλλά δεν νομίζω ότι επηρεάζομαι απ’ ό,τι συμβαίνει γύρω μου. Ακολουθώ την έμπνευσή μου και το δημιουργικό μου ένστικτο στην εκάστοτε φάση της ζωής μου. Δεν παρακολουθώ τι συμβαίνει στην ελληνική σκηνή επειδή είμαι απομονωμένος στο σπίτι μου, αφοσιωμένος στη δουλειά μου, το τελευταίο διάστημα και πολλές φορές δεν έχω επαφές. Ξέρω ότι ένα τέτοιο μουσικό πρότζεκτ μπορεί να πλατειάσει και να κουράσει, και αυτό προσπάθησα να το αποφύγω. Γενικά, έγινε ένα μαζεμένο άλμπουμ 35-36 λεπτών, σε κάθε κομμάτι προσπαθούμε να μπούμε στο ζουμί και στην ουσία της υπόθεσης που αφορά. Θέλαμε να είναι κάπως περιεκτικό, συλλεκτικό, χωρίς τα κακά του progressive rock των ’70s, τα μεγάλα σόλο, τη φλυαρία και την τεχνική επιδειξιομανία, και ελπίζω ότι το καταφέραμε. Επίσης, ήταν και ένας τρόπος να ασχοληθώ με πράγματα που ήθελα πολύ καιρό να δοκιμάσω.
— Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα του «Mara Gibb»;
Να ακολουθείς τα όνειρά σου και αυτό που σου λέει η καρδιά σου. Ακούγεται πάρα πολύ κλισέ, αλλά ίσως καμιά φορά είναι το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο να ξεφύγεις από κοινωνικές συμβάσεις, προκαταλήψεις και την αντίληψη που έχουν οι άλλοι για σένα, να απελευθερωθείς από το τι πιστεύουν για σένα. Είναι και λίγο αυτοβιογραφικό, επειδή, δύο μήνες πριν ξεκινήσω να γράφω το πρότζεκτ, πήρα την απόφαση να αφήσω την πρωινή δουλειά που με συντηρούσε και να αφοσιωθώ 24/7 στη μεγάλη μου αγάπη που είναι η μουσική. Η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη είναι ο κινηματογράφος και η τρίτη τα κόμικς.
— Πόσο δύσκολο είναι να βιοποριστείς από τη μουσική σήμερα; Ήταν καλύτερα ή χειρότερα τα πράγματα όταν πρωτοξεκινούσες;
Νομίζω ότι γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βιοποριστείς από την τέχνη σου όσο προχωράει ο καιρός. Οι αμοιβές για τα live έχουν πέσει πάρα πολύ πλέον και οι δίσκοι δεν αποφέρουν έσοδα. Γι’ αυτό κάνω πάρα πολλά πράγματα για να επιβιώσω. Δεν το κρύβω ούτε ντρέπομαι γι’ αυτό, όσον αφορά το μουσικό κομμάτι πάντα. Τώρα πρέπει να βάλεις και το χέρι στην τσέπη για να στηρίξεις τα πρότζεκτ. Από την άλλη, πάντοτε συνέβαινε αυτό. Όλα πλέον τα κατευθύνει ο αλγόριθμος, τι πρέπει να πάει στο ευρύ κοινό και τι όχι. Από τη μεριά μου κάνω αυτό που με εκφράζει, αδιαφορώντας για τη μόδα και τα τρεντ, τα οποία παλιά κρατούσαν, αλλά τώρα αλλάζουν ανά πέντε μέρες και το attention span του κοινού είναι μηδαμινό.
— Παρακολουθείς καθόλου τι γίνεται στα σόσιαλ μίντια;
Δεν έχω ιδέα τι γίνεται, αλλά βλέπω ότι όλοι κάθονται πλέον και σκρολάρουν. Όσο και αν προσπαθούν με live και events πλέον πέφτει στο κενό επειδή η προσφορά είναι πολύ μεγάλη προσφορά. Έχει προκληθεί ένα χάος το οποίο προβλέπω ότι θα κουράσει τον κόσμο.
— Τι σε τρομάζει περισσότερο σήμερα και πώς βλέπεις το μέλλον;
Με τρομάζει η έλλειψη παιδείας και ευγένειας και το ότι ο κόσμος δεν έχει κάπου να πιστέψει πια. Βλέπω ότι πελαγοδρομούμε, υπάρχει έλλειψη νοήματος, κουλτούρας και στόχων, δεν έχουμε κάτι να μας εξυψώνει, να μας απομακρύνει από τις βασικές μας ανάγκες. Μας βλέπω εγκλωβισμένους σε έναν ατέρμονο κύκλο και στενοχωριέμαι λίγο. Κάποιος, βέβαια, μπορεί να είναι ικανοποιημένος με αυτό το μοτίβο ζωής, και δεν το κρίνω. Και φυσικά είναι τρομακτικό αυτό που συμβαίνει γύρω μας σε παγκόσμιο επίπεδο. Την έχει πολύ ανάγκη ο κόσμος την απόδραση αυτή την περίοδο. Θέλει να ξεφύγει από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, έστω κι αν δεν το συνειδητοποιεί. Αυτός, όμως, δεν είναι ένας από τους ορισμούς της τέχνης, ότι σε κάνει να ξεχνιέσαι και σε βάζει σε έναν διαφορετικό κόσμο, πιο σκοτεινό, πιο σέξι, πιο ουτοπικό, καλύτερο; Αυτή είναι μία από τις αποστολές της.
Το «Secret life of Mara Gibb» μόλις κυκλοφόρησε από τη Same Difference. Ακούστε το στο Bandcamp.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
