Ο Μιχάλης Τσαντίλας κυκλοφορεί το What You See Is Just A Lie μόνος του, διαθέτοντας το EP σε ψηφιακή και σε φυσική μορφή. Το πρώτο γίνεται μέσα από πλατφόρμες όπως το Bandcamp, το iTunes, το Google Play και άλλες, ενώ η παραγγελία του CD (το οποίο περιλαμβάνει 12σέλιδο ένθετο) εξασφαλίζει ταυτόχρονα το άμεσο δωρεάν download των τραγουδιών σε υψηλή πιστότητα ήχου.

 

 

Μίλησέ μας λίγο για τη νέα μουσική σου.

Πρόκεται για 4 τραγούδια με αγγλικό στίχο, τα οποία κυκλοφορούν υπό τον γενικό τίτλο What You See Is Just A Lie. Είναι τραγούδια πολύ παλιά, που προϋπήρχαν της κυκλοφορίας του πρώτου μου άλμπουμ, Σκιά Στο Μυαλό (Μετρονόμος, 2012). Τούτη τη φορά, οι συνθήκες επέτρεψαν να πραγματοποιήσω κάτι που ονειρευόμουν χρόνια: να συνεργαστώ με τον παλιό μου φίλο, τον συνθέτη και παραγωγό Χρήστο Χριστοδούλου, ο οποίος  είναι ήδη επιτυχημένος δημιουργός soundtrack για τη διεθνή αγορά video games. Εκείνος ευθύνεται για τον εκμοντερνισμό του ήχου μου αφού, μαζί με τον επίσης παλιό φίλο, κιθαρίστα Χρήστο Σπυράκη, έκαναν όλα τα μαγικά που ακούτε στο νέο άλμπουμ.

 

 

Πόσο διαφορετικό είναι για έναν καλλιτέχνη τελικά να εκφράζεται πότε με αγγλικό και πότε με ελληνικό στίχο;

Δεν ξέρω, εγώ εξ αρχής έπαιζα και στα δύο ταμπλώ και μου φαίνεται απολύτως φυσικό. Ομολογουμένως, πάνε αρκετά χρόνια τώρα που δεν γράφω πλέον αγγλόφωνα τραγούδια. Είναι κάτι που έγινε χωρίς να το αποφασίσω συνειδητά, ίσως έχει να κάνει με το ότι μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι μόνο στη μητρική μου γλώσσα μπορώ να είμαι απόλυτα ακριβής και πηγαίος.

Τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχει μια σημαντική διαφορά: η ελληνική γλώσσα απαιτεί πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια ώστε να ενταχθεί αξιοπρεπώς σε ποπ, ροκ και λοιπές δυτικές φόρμες. Η πρόκληση είναι πολύ μεγαλύτερη δηλαδή σε αυτή την περίπτωση - κι εγώ τις γουστάρω τις προκλήσεις.

 

Τι μουσική άκουγες όταν ήσουν μικρός; Τι έχει αλλάξει από τότε στα μουσικά σου γούστα;

Μικρός άκουγα κυρίως πράγματα που μάς έβαζε ο πατέρας μου από τη δισκοθήκη του ή κάποια τραγούδια που τραγουδούσε η μητέρα μου: Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Ξαρχάκος και οι υπόλοιποι μεγάλοι συνθέτες, έργα του Βάγκνερ και του Μπετόβεν, τα Τραπεζάκια Έξω του Σαββόπουλου και το Jesus Christ Superstar είναι κάποια μόνο από εκείνα που αγάπησα. Η βυζαντινή μουσική, ο Τσιτσάνης και τα κακοπαιγμένα παραδοσιακά και νεοπαραδοσιακά που άκουγα κατά τη δεκαετία του ‘80 στα πανηγύρια στο χωριό μου, το Γεράκι Λακωνίας, με έχουν επίσης σημαδέψει. Κάποια στιγμή, όταν ήμουν στην εφηβεία, ο πατέρας μου πήγε και αγόρασε, για μένα και τα αδέρφια μου, το κόκκινο και το μπλε άλμπουμ με τα καλύτερα των Beatles. Όταν άκουσα τα Σκαθάρια, ήξερα πλέον ακριβώς τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου.

Μεγαλώνοντας δεν θα έλεγα ότι άλλαξαν τα γούστα μου (αυτά παραμένουν πολυσυλλεκτικά), απλώς ακονίστηκαν και επεκτάθηκαν: άκουσα τον Φοίβο Δεληβοριά και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τους Pink Floyd, τους Blur, τους Radiohead... Πλέον ακούω... ανεξέλεγκτα και είμαι ανοιχτός σε όλα!

 

Η σπίθα της έμπνευσης; Για μένα μπορεί να είναι μια εικόνα, πράγματα που παρατηρώ από το τζάμι ενός λεωφορείου, κάτι που διάβασα, ένα όνειρο, μια ταινία ή ένας δίσκος, κάτι που μου είπε κάποιος...

 

Ένας μουσικοκριτικός που φτιάχνει μουσική κι ο ίδιος. Μίλησέ μου γι' αυτό.

Για κάποιους είναι «περίεργη» συνθήκη, απέναντι στην οποία δυσπιστούν – και το κατανοώ. Νομίζω, πάντως, ότι μέχρι στιγμής έχω καταφέρει να κρατάω τις ισορροπίες και έχω εξασφαλίσει την «αντικειμενικότητά» μου. Όποτε νιώθω ότι δεν θα μπορώ να γράψω ανεπηρέαστος, απλά το αφήνω.

Να διευκρινίσω εδώ ότι είμαι, καλύτερα, ένας τραγουδοποιός που γράφει και δισκοκριτικές, δηλαδή η μουσική δημιουργία ήρθε πολύ πριν ξεκινήσω να γράφω ως κριτικός.

 

 

Σκέφτεσαι καθόλου, φτιάχνοντας τραγούδια, πώς θα ακουστούν αυτά σε άλλους μουσικοκριτικούς;

Δεν σκέφτομαι τους μουσικοκριτικούς τόσο, όσο κάποιους ανθρώπους που αποτελούν για μένα τους «ιδανικούς ακροατές». Αυτοί κατά καιρούς αλλάζουν, άλλοτε, ας πούμε, είναι η γυναίκα μου, άλλοτε ο φίλος μου ο Χρήστος που προανέφερα ή ο αδερφός μου...

 

Τι σε εμπνέει συνήθως στη δημιουργία μουσικής;

Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι η «έμπνευση», αν υπάρχει και πώς έρχεται. Περισσότερο την αντιλαμβάνομαι ως μια σπίθα που μετά πρέπει να δουλέψεις πολύ για να την κάνεις φωτιά. Αυτή η σπίθα, λοιπόν, για μένα μπορεί να είναι μια εικόνα, πράγματα που παρατηρώ από το τζάμι ενός λεωφορείου, κάτι που διάβασα, ένα όνειρο, μια ταινία ή ένας δίσκος, κάτι που μου είπε κάποιος, οτιδήποτε... Μου έχει συμβεί, επίσης, πολλές φορές να γράψω ολόκληρο τραγούδι τη στιγμή που έπιασα στα χέρια μου μια κιθάρα με την οποία δεν έχω ξαναπαίξει ποτέ. Τέτοιο παράδειγμα είναι το “Wayward Blues” από το What You See Is Just A Lie.