Στο Κάμντεν, το Μοναστηράκι του Λονδίνου, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο σπίτι της Amy Winehouse. Προσπερνάς παλιατζίδικα, μπιραρίες και κυπριακά καφενεία άνευ Wi-Fi για να φτάσεις στην πιο ωραία συνοικία του εναλλακτικού λονδρέζικου προαστίου. Στο Νο 30 της Camden Square ορθώνεται επιβλητική η έπαυλη, μέσα στην οποία η 27χρονη Amy βρέθηκε νεκρή στις 23 Ιουλίου του 2011.
Απέναντι ακριβώς από το σπίτι ένας πλάτανος με τα αφιερώματα των θαυμαστών της. Χαρτάκια κολλημένα με μηνύματα αγάπης, μια αφημένη άσπρη τσάντα με τη μορφή της και τσιρότα διάσπαρτα στον κορμό. Μια οικογένεια σταμάτησε και με ρώτησε αν εδώ βρίσκεται πραγματικά η τελευταία κατοικία της. «Kαταπώς φαίνεται» απάντησα και πιάσαμε την κουβέντα. Ελβετοί, ο πατέρας, η μητέρα, οι δύο έφηβες κόρες τους κι ένα μωρό στο καροτσάκι. Στην ηλικία μου οι γονείς, λίγο πάνω από τα σαράντα. «Ήταν επιθυμία μας να ταξιδέψουμε από τη Γενεύη για να αποτίσουμε τον δικό μας φόρο τιμής στη σημαντικότερη ερμηνεύτρια της γενιάς μας. Για μας και τα παιδιά μας».
Συγκινήθηκα, το ομολογώ. «Να δείτε και το άγαλμα που της έχουν φτιάξει» με συμβούλεψαν, μα τους δήλωσα πως ποτέ δεν με ενδιέφεραν τα αγάλματα. Μια νέα γυναίκα βγήκε από το σπίτι με σακούλες σκουπιδιών στα χέρια. Πέρασε το πεζοδρόμιο και τα άφησε μπροστά σχεδόν από τον χώρο προσκυνήματος των φαν της Amy. Πήρα το θάρρος και τη ρώτησα: «Τι γίνεται αυτό το σπίτι σήμερα, ποιοι το κατοικούν;». Με κοίταξε άκεφη – θα 'χε συνηθίσει τις επισκέψεις και τις ερωτήσεις των περίεργων. «Αμέσως μετά τον θάνατο της Amy Winehouse το σπίτι πουλήθηκε για δύο εκατομμύρια λίρες. Θεωρείται ιστορικό σπίτι πλέον στο Λονδίνο». Δεύτερη ματιά δεν έριξε ούτε σε μένα ούτε στην οικογένεια των Ελβετών. Είχα μείνει μόνος μου όταν ο ήλιος ξεχύθηκε σαν ευλογία κι έδιωξε το λονδρέζικο κρύο.
Έβγαλα ένα κομμάτι χαρτί κι ένα στιλό από την τσάντα μου και της έγραψα δυο λόγια που μου ήρθαν εκείνη τη στιγμή στο μυαλό σαν επιφοίτηση. Όχι δικά μου, αλλά του Πουλικάκου, από ένα τραγούδι του που πολύ μου αρέσει: «Να φύγει αυτός ο χειμώνας – Δημήτρης Πουλικάκος (διά χειρός Bosko)». Λέει το άσμα του Πουλικάκου, μεταξύ άλλων: «Μάτια που βλέπεις μέσα τους μιζέρια, φόβο, θλίψη/ και καταθέσεις μια ζωή μ' επιταγές τη σήψη/ αχ, πότε μια μέρα ο κόκορας πριν κάνει να λαλήσει/ να ξαναγίνουμ' άνθρωποι και να 'χουμε ξυπνήσει...».
Μέσα μου ταίριαξε πολύ η φράση «να φύγει αυτός ο χειμώνας» στο κορίτσι με τη βαθιά κοντράλτο φωνή που πέρασε σαν σούπερ νόβα από τη διεθνή μουσική σκηνή και κάηκε από την ίδια της την τέχνη, από το τεράστιο ταλέντο της ενδεχομένως. Γύρισα να φύγω σαν λάτρης των προσκυνηματικών καταστάσεων που είμαι και που μόλις εκπλήρωσε το καθήκον του.
Στον κατήφορο του πάρκου, ανάμεσα από τα στρώματα των κατακίτρινων φύλλων –είναι υπέροχο το φθινόπωρο στο Λονδίνο–, σαν να άκουσα τη γυναίκα με τα σκουπίδια να μου λέει με πομπώδες ύφος, σε άπταιστα ελληνικά, κάτι άλλους στίχους του Κώστα Ουράνη:
