Σύμφωνα με τον Τσέχο φιλόσοφο, θεωρητικό της εικόνας και συγγραφέα του βιβλίου «Το κιτς και η τέχνη», Tomáš Kulka, τρεις είναι οι συνθήκες δημιουργίας του κιτς. Πρώτον, «το κιτς αναπαριστά αντικείμενα και θέματα έντονα φορτισμένα με συναισθήματα που έχουν ξεμείνει ως απόθεμα». Δεύτερον, «τα αντικείμενα ή θέματα που απεικονίζει το κιτς είναι άμεσα και αβίαστα αναγνωρίσιμα». Και τρίτον, «το κιτς δεν εμπλουτίζει ουσιαστικά τους δεσμούς μας με τα αντικείμενα ή τα θέματα που απεικονίζονται».
Όταν η Lana Del Rey τραγουδούσε «Ο Έλβις είναι ο μπαμπάς μου / η Μέριλιν είναι η μητέρα μου / ο Ιησούς είναι ο κολλητός μου» στο ντεμπούτο άλμπουμ της Born to Die, αυτό ήταν κιτς. Όταν προ μηνών ανακοίνωσε ότι το προσεχές της άλμπουμ (που κυκλοφορεί επίσημα τον Μάρτιο) έχει τίτλο Norman Fucking Rockwell (από το όνομα του πιο παραδοσιακού Αμερικανού ζωγράφου), αυτό ήταν κιτς. Όταν τραγουδούσε «έχω φτερά στα μαλλιά μου / τη βρίσκω με την Beat ποίηση / και με την συλλογή μου σπάνιας τζαζ» στο "Brooklyn Babe", αυτό ήταν μεγαλειώδες κιτς.
Είναι αυτός ο ακατανίκητος συνδυασμός χαμηλής αισθητικής έντασης και υψηλής συναισθηματικής φόρτισης.
Στο τελευταίο της single, με τον περιφραστικό τίτλο "hope is a dangerous thing for a woman like me to have but I have it" (η ελπίδα είναι επικίνδυνο πράγμα να την έχει μια γυναίκα σαν κι εμένα αλλά την έχω) αναφέρεται στον εαυτό της ως μια «24/7 Σίλβια Πλαθ / που γράφω με το αίμα μου στους τοίχους / επειδή το μελάνι δεν γράφει στο σημειωματάριό μου».
Σε πλήρη συνάρτηση με τις συνθήκες του κιτς σύμφωνα με τον Kulka, η Del Rey συμπυκνώνει αφαιρετικά την Σίλβια Πλαθ στην κατάθλιψη και την «τρέλα» από την οποία εκείνη υπέφερε και τελικά την οδήγησε στην αυτοχειρία, αφαιρώντας την λογοτεχνική και αισθητική αξία της ποιήτριας προς χάρη του μελοδραματικού κιτς πρότζεκτ της 33χρονης ποπ σταρ.
Είναι αυτός ο ακατανίκητος συνδυασμός χαμηλής αισθητικής έντασης και υψηλής συναισθηματικής φόρτισης. Δεν πρόκειται για την πραγματική Σίλβια Πλαθ, αλλά μάλλον για μια νέα εκδοχή της κακόβουλης ατάκας του Άλβι Σίνγκερ, του χαρακτήρα που υποδυόταν ο Γούντι Άλεν στη διάσημη ταινία του Annie Hall (πιο γνωστή στα ελληνικά ως «Νευρικός Εραστής»), σύμφωνα με την οποία η αυτοκτονία της Πλαθ «παρεξηγήθηκε ως ρομαντική στη νοοτροπία των κολεγιοκόριτσων».
Ασχέτως αν το κάνει απολύτως συνειδητά ή όχι, η δισκογραφία της Lana Del Rey είναι διανθισμένη με φιλολογικές και καλλιτεχνικές φιγούρες τις οποίες συχνά οι άντρες νοιώθουν την υποχρέωση να «εξηγήσουν» στις γυναίκες (η Σίλβια Πλαθ, οι Beat ποιητές, ο Τζιμ Μόρισον, η «Λολίτα» του Ναμπόκοφ, το «Κουρδιστό Πορτοκάλι») – φιγούρες τόσο επενδυμένες με ευσεβισμό που είναι σα να εκλιπαρούν να μεταχειριστούν ως κιτς σύμβολα. Και πάνω απ' όλες βέβαια, η περίπτωση του Νόρμαν Ρόκγουελ, του Αμερικανού ζωγράφου με τις θρησκευτικού τύπου απεικονίσεις μορφών των αρχών του 20ου αιώνα.
«Είναι μια μεταφορά για τύπους που είναι επιφανείς καλλιτέχνες και νομίζουν ότι είναι θεοί και δεν σταματάνε να μιλάνε για τον εαυτό τους», δήλωσε η Del Rey σε μια πρόσφατη συνέντευξη της με αφορμή την κυκλοφορία του "Venice Bitch", του δεύτερου single από το νέο άλμπουμ: «Καταλήγω διαρκώς με αυτούς τους δημιουργικούς – ας πούμε – τύπους που περιαυτολογούν ακατάσχετα κι εγώ μουρμουρίζω 'ναι, ναι...'».
Στο συβαριτικό σύμπαν της, ο Μπρους Σπρίνγκστιν στέκεται πλάι σε μια Bugatti Veyron και ο Τζέιμς Ντιν απολαμβάνει μια μπουκάλα σαμπάνιας Black Cristal. Στον κόσμο της, οι συγγραφείς και οι δημιουργοί δεν είναι πιο συμβολικοί από φίρμες πολυτελείας.
Η Lana Del Ray μεταχειρίζεται τα είδωλα των αντρών, ακούσια έστω, όπως μεταχειρίζεται ο κόσμος τα αντίστοιχα των γυναικών. Τα απλοποιεί, τα μαγεύει και τα μετατρέπει σε προϊόντα, όπως η Φρίντα Κάλο μετατρέπεται σε έπιπλα και αξεσουάρ. Συνεπώς, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι όσοι επιλέγουν να πάρουν πολύ σοβαρά και στεγνά τις αναφορές της είναι εκείνοι που ενοχλούνται από τα τραγούδια της.
Με στοιχεία από το άρθρο "The genius kitsch of Lana Del Rey" της Emma Madden που δημοσιεύτηκε στο Dazed
