Είναι 13 Σεπτεμβρίου του 2009 και στα μουσικά βραβεία του ΜΤV η Taylor Swift κερδίζει το βραβείο για το καλύτερο γυναικείο βίντεο για το κομμάτι «You Belong to Me». Το συγκεκριμένο ποπ τρόπαιο αποτελεί μια τεράστια επιτυχία και αναγνώριση για την 19χρονη τότε Swift, που τραγουδάει ακόμη κάντρι, και μάλιστα σε μια χρονιά που σαρώνουν η Lady Gaga και η Beyoncé.
Σύντομα, όμως, την ίδια βραδιά, η νίκη της μετατρέπεται στον χειρότερο εφιάλτη της. Όταν ανεβαίνει στη σκηνή να παραλάβει το ασημένιο αγαλματάκι, κατά την διάρκεια του ευχαριστήριου λόγου της σε μια από τις πιο ιστορικές διαβόητες στιγμές των VMAs, ο Kanye West αρπάζει το μικρόφωνο από τα χέρια της μπροστά στα έντρομα μάτια του κοινού, λέει ότι δεν αξίζει το βραβείο και ότι στη θέση της έπρεπε να είναι η Beyoncé.
Αργότερα, στα παρασκήνια, φημολογείται ότι η νεαρή Swift ξέσπασε σε κλάματα.
Το λυπηρό είναι ότι από γυναικείο επιχειρηματικό success story μετατράπηκε, χωρίς να το επιδιώκει, στην αγαπημένη «φωνή» της λευκής Αμερικής και ακόμη χειρότερα της alt-right.
Η κόντρα τους δεν σταμάτησε εκεί. Το 2016 ο West κυκλοφόρησε το κομμάτι «Famous» όπου ράπαρε προκλητικά ότι την έκανε διάσημη και ότι μπορεί να κάνουν σεξ κάποια στιγμή γι' αυτό τον λόγο.
Με έναν τρόπο, παρά τις χοντράδες του West, αυτή η συγκεκριμένη στιγμή στα VMAs καθόρισε την μετέπειτα πορεία της.
Δεν ξεκαθαρίστηκε ποτέ ακριβώς αν όλα ήταν μια εμπορική συμφωνία για να ωφεληθούν και οι δύο από το σούσουρο. Μάλλον δεν ήταν, επειδή του απάντησε με έναν πύρινο ευχαριστήριο λόγο όταν κέρδισε Grammy για το καλύτερο άλμπουμ της ίδιας χρονιάς με το «1989», με το οποίο έκανε το πρώτο της άνοιγμα προς ένα ευρύτερο ποπ ακροατήριο.
«Θέλω να πω σε όλες τις νεαρές γυναίκες εκεί έξω πως θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θα προσπαθήσουν να υπονομεύσουν την επιτυχία σας ή να λάβουν αυτοί αναγνώριση για τα επιτεύγματά σας ή τη φήμη σας. Αν απλά επικεντρωθείτε στη δουλειά σας και δεν τους επιτρέψετε να σας κάνουν να παρεκκλίνετε από την πορεία σας, κάποια μέρα, όταν θα γνωρίζετε πού πάτε, θα κοιτάξετε γύρω σας και θα καταλάβετε πως οι άνθρωποι που σας αγαπούν σας έφεραν εκεί που είστε. Αυτό είναι το καλύτερο συναίσθημα στον κόσμο», είχε πει τότε.
Εννιά χρόνια αργότερα, το σκηνικό επαναλαμβάνεται με διαφορετικό πρωταγωνιστή. Άλλος ένας κολοσσός της μαύρης μουσικής την κατακευραυνώνει, αυτήν τη φορά για τη μουσική της.
Σε μια πρόσφατη, μη πολιτικά ορθή συνέντευξη ο Quincy Jones αναφέρει ότι τα τραγούδια της είναι μόνο κολλητικά ρεφρέν και όχι κανονικά τραγούδια.
Άλλο ένα χτύπημα κάτω από τη ζώνη, αυτή τη φορά όμως η 28χρονη Swift απλά δεν ασχολείται. Βρίσκεται ήδη στην κορυφή και δεν φαίνεται να την ακουμπάει πλέον κανείς.
Στα φετινά 60ά βραβεία Grammy, το τελευταίο άλμπουμ της «Reputation» απουσίασε επιδεικτικά από τις υποψηφιότητες και η ίδια δεν παραβρέθηκε ούτε στην τελετή.
Μπορεί να φαίνεται κάπως περίεργο αυτό, όμως ήταν απολύτως δικαιολογημένο αφού το άλμπουμ δεν κατάφερε να μπει στις υποψηφιότητες λόγω της ημερομηνίας κυκλοφορίας του.
Ανεξάρτητα από όλα αυτά, η βασική απορία γύρω από το όνομά της παραμένει: Για ποιο λόγο η ίδια είναι τόσο εκκωφαντικά σιωπηλή με όσα συμβαίνουν γύρω της;
Το 2017 ήταν μια χρονιά που αποδείχτηκε κρίσιμη για την καριέρα της, όχι όμως για τους λόγους που θα περίμενε κανείς. Σίγουρα συνεχίζει να είναι πετυχημένη αλλά η φήμη της φαίνεται να αμαυρώνεται ανεπανόρθωτα όσο περνάει ο χρόνος.
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι είναι συνηθισμένη. Το δράμα φαίνεται να είναι στο αίμα της ή καλύτερα να είναι το μυστικό της επιτυχίας της. Το να παίζει το θύμα είναι το φόρτε της.
Συχνά απασχολεί τα μίντια με την προσωπική της ζωή και τα αποτυχημένα ειδύλλια της που αργότερα τα μετατρέπει σε τραγούδια. Έχει χτίσει την καριέρα της πάνω σε αυτό.
Η πιο πρόσφατη φούσκα ήταν ο δίμηνος έρωτας της με τον Tom Hiddleston που παραλίγο να του στοιχίσει την καριέρα του με τα καραγκιοζιλίκια που έκανε μαζί της μπροστά στους παπαράτσι.
Το Διαδίκτυο, επίσης, οργιάζει για τους πολύκροτους καυγάδες στα social media που έχει με διάσημες συναδέλφισσές της. Από την Katy Perry μέχρι τη Lady Gaga και τη Lorde, φαίνεται ότι έχει με όλες πρόβλημα.
Δεν εξαιρείται ούτε η Kim Kardashian λόγω του γάμου της με τον West από το κλαμπ των εχθρών της. Η πιο ηχηρή παρεξήγησή της ήταν με τη Nicki Minaj όταν πήρε προσωπικά ένα tweet που έκανε η δεύτερη για τον ρατσισμό που κυριαρχεί στην μουσική βιομηχανία. Η Swift αποδείχτηκε τόσο αφελής και εγωκεντρική σε σημείο να κατακριθεί εύκολα για τον λευκό δυτικό φεμινισμό της που αγνοεί τα προβλήματα των Αφροαμερικανών γυναικών.
Υπό μια έννοια, δεν πρέπει να παραξενεύει η στάση της, περιπλέκει όμως περισσότερο την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί τελευταία γύρω από το όνομα της. Η Swift μιλάει με βάση τα προνόμια που έχει λόγω της καταγωγής της.
Γεννημένη το 1989 στην Πενσιλβάνια, τα πρώτα χρόνια της ζωής της τα πέρασε σε μια φάρμα πριν πάει σε ένα σχολείο που το διαχειρίζονταν καλόγριες. Ο πατέρας της ήταν οικονομικός σύμβουλος και η μητέρα της ασχολιόταν με τα οικιακά. Έχει ακόμη έναν αδερφό.
Από την ηλικία των 9 απέκτησε ενδιαφέρον για το μουσικό θέατρο και έκανε μαθήματα ηθοποίας και φωνητικής. Η μανία της με την κάντρι ξεκίνησε όταν πρωτοάκουσε Shania Twain.
Σε ηλικία 11 χρονών είχε ήδη αποφασίσει ότι θα κυνηγούσε μια καριέρα στο συγκεκριμένο είδος μουσικής και έπεισε τη μητέρα της να ταξιδέψουν μαζί μέχρι το Νάσβιλ στο Τενεσί για να πραγματοποιήσει το όνειρο της.
Έμαθε να παίζει κιθάρα στα 12 της. Αν και στην αρχή κανείς δεν την πήρε στα σοβαρά, στα 14 κατάφερε να κλείσει μια συμφωνία με την RCA Records. Οι γονείς της τη στήριξαν από την αρχή.
Αναρριχήθηκε γρήγορα στην κάντρι σκηνή, σπάζοντας αρκετά ρεκόρ εξαιτίας της ηλικίας της. Κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ της σε ηλικία μόλις 16 χρονών. Σε αυτό μίλαγε για ρομαντικές σχέσεις που παρατηρούσε τριγύρω της καθώς και για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε στο λύκειο.
Έγινε αμέσως επιτυχία και η ίδια ανακηρύχθηκε στο νέο μεγάλο αστέρι της κάντρι μουσικής.
Την πρώτη απόπειρά της στον χώρο της ποπ την έκανε με το «1989» που έβγαλε το 2014.
Με την περσινή κυκλοφορία του «Reputation», του έκτου στούντιο άλμπουμ της, εδραίωσε τη φήμη της ως της πιο πετυχημένης ποπ σταρ και businesswoman του πλανήτη αυτή τη στιγμή και κατάφερε ένα εμπορικό tour de force που σφράγισε την επιχειρηματική παντοδυναμία της στον τομέα των πωλήσεων.
Το άλμπουμ δεν εμφανίστηκε σε καμία διαδικτυακή πλατφόρμα για δωρεάν streaming παρα μόνο έναν μήνα μετά από την επίσημη κυκλοφορία του. Για να το ακούσεις έπρεπε να το αγοράσεις.
Πέρα από αυτό ήταν εντυπωσιακό να παρακολουθείς πώς εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το ταλέντο της στο να χειραγωγεί τη μανία των μίντια με τις διασημότητες και την προσωπική της ζωή και να επανεφευρίσκει την εικόνα της κάθε φορά, όπως έκανε η Μαντόνα παλιότερα.
Δεν προώθησε καθόλου τον νέο της δίσκο με τον συνήθη τρόπο. Έκανε ελάχιστες και αρκετά μετρημένες εμφανίσεις στην τηλεόραση. Αντίθετα, το άλμπουμ έχτισε τον δικό του μύθο.
Με το πρώτο single «Look What You Made Me Do» ιντρίγκαρε με αινιγματικούς στίχους που απευθύνονταν στους «εχθρούς» της και έδινε τροφή σε περισσότερα σενάρια. Όντως η παλιά Taylor είχε πεθάνει, όπως μονολογούσε στο τέλος του τραγουδιού.
Look What You Made Me Do
Η EDM ποπ αισθητική που χαρακτήριζε το νέο της στυλ έκανε το κάντρι παρελθόν της να φαντάζει αρκετά μακρινό. Στο «Reputation» δεν διευκρινίζει ποτέ σε ποιους αναφέρεται είτε στα ερωτικά, είτε στα πιο επιθετικά κομμάτια και το δράμα της κουράζει.
Ακόμη κι αν πέτυχε να πετάξει στα σκουπίδια την «αθώα» και παιδιάστικη περσόνα που είχε κατασκευάσει όλα αυτά τα χρόνια, απέτυχε παταγωδώς να δείξει ότι κατέβηκε από το ναρκισσιστικό παραμυθένιο κάστρο που έχει χτίσει.
Η ποπ της ακούγεται εν ολίγοις άκαιρη και εκτός πραγματικότητας με την εμμονή της να την πει σε όσους την έχουν πειράξει και να πάρει την εκδίκησή της μέσω της επιτυχίας της.
Επιπλέον, η άρνηση της να δίνει συνεντεύξεις και να εκφέρει άποψη για σημαίνοντα πολιτικά ζητήματα που συμβαίνουν στην χώρα της, έφερε μια διαφορετικού είδους κριτική.
Η μουσική της μπορεί να είναι καλή και οι εφηβικές μάντρες της να δικαιολογούν τον στρατό από νεαρές Swifties που έχουν δημιουργηθεί (αν ήμουν 15 σήμερα και γω θα την άκουγα, ας μην γελιόμαστε), η σιωπηλή στάση της την εποχή του Τραμπ, όμως, αποδεικνύεται δίκοπο μαχαίρι.
Το λυπηρό είναι ότι από γυναικείο επιχειρηματικό success story μετατράπηκε, χωρίς να το επιδιώκει, στην αγαπημένη «φωνή» της λευκής Αμερικής και ακόμη χειρότερα της alt-right. Όπως ανέφεραν στο Vulture, «είτε υποστηρίζει τον Τραμπ, είτε όχι, είναι η απόλυτη ενσάρκωση της κουλτούρας που αυτός έχει δημιουργήσει».
Η αλήθεια είναι ότι δεν προκαλεί από μόνη της. Κανείς δεν γνωρίζει τα πιστεύω της εκτός από την ίδια και το στενό της περιβάλλον. Την τελευταία φορά που μίλησε για πολιτική ήταν όταν ψήφισε για πρώτη φορά και δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό της για τη νίκη του Ομπάμα.
Ο Ομπάμα απέφυγε από την άλλη να σχολιάσει αν του αρέσει η μουσική της, όταν ρωτήθηκε.
Πριν κλείσει το 2017, η Swift μίλησε μόνο στο περιοδικό Time που τη συμπεριέλαβε στα πρόσωπα της χρονιάς, ανάμεσα στις γυναίκες που έσπασαν την σιωπή τους σχετικά με περιστατικά σεξουαλικα παρενόχλησης, αν και αρκετοί αμφισβήτησαν το περιοδικό γι' αυτή την επιλογή.
Μπήκε στο εξώφυλλο επειδή είχε κερδίσει τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς την δίκη ενάντια σε έναν DJ που τη χούφτωσε το 2013. Ήταν η δική της #metoo στιγμή και η μόνη πολιτική άποψη που έχει εκφράσει τόσο άμεσα.
Δεν κατάφερε όμως να πείσει ούτε να αποστομώσει όσους την κατηγορούν για σολιψισμό. Η ίδια αντέδρασε σπασμωδικά, μηνύοντας μια παντελώς άγνωστη αριστερή μπλογκερ, που έγραψε έναν λίβελο στον οποίο την σύγκρινε με τον Χίτλερ. Πριν την μήνυση δεν είχε πάρει κανείς χαμπάρι την ύπαρξη του άρθρου.
Ανάμεσα στους επικριτές της πλέον συγκαταλέγεται και ο Guardian με ένα υπερβολικό editorial που επαναλαμβάνει όσα βαρύγδουπα έγραψαν στο Vulture.
«Με το να επικεντρώνεται αποκλειστικά στη δική της, εξαιρετικά κερδοφόρα επιχείρηση, η Swift εμφανίζεται με την πρώτη ματιά, ως μια απολιτική ποπ σταρ, ανοικτή να προσελκύσει ανθρώπους διαφορετικών πεποιθήσεων.
Ξεκίνησε την καριέρα της στην κάντρι, ένα είδος του οποίου οι οπαδοί ανήκουν αναγνωρισμένα στους Ρεπουμπλικάνους. Αυτές τις μέρες, όμως, ακόμη και οι πιο πατριώτες κάντρι τραγουδιστές χλευάζουν τον πρόεδρο.
Η σιωπή της φαίνεται να είναι ηθελημένη, ένα προϊόν του εσωτερικού βλέμματός της, ή κρύβει τη μικρότητά της και την άρνηση να υποκύψει στους επικριτές της.
Η Swift δεν φαίνεται να είναι μόνο, ένα προϊόν της εποχής του Τραμπ, αλλά ένα μουσικός απεσταλμένος για τις αξίες του Προέδρου».
Υποθέτω ότι ένας καλός λόγος που εξηγεί τα πάντα είναι πως είναι αρκετά πλούσια για να κάτσει να ασχοληθεί περισσότερο, πράγμα που φυσικά δεν τη δικαιολογεί, αλλά απλώς αποδεικνύει ότι πρέπει, επιτέλους, να αναζητήσουμε διαφορετικούς ήρωες από το ποπ μουσικό φάσμα.
