Το 'Hope Six Demolition Project' είναι το ένατο άλμπουμ της PJ Harvey. Κι όσο ενδιαφέρον είναι να διαβάζεις για το πώς το εμπνεύστηκε ή για την διαδικασία ηχογράφησης του ή ακόμη και το σούσουρο που προκάλεσε στην Αμερική πριν ακόμη κυκλοφορήσει άλλο τόσο παρωχημένο ακούγεται σαν τελικό αποτέλεσμα.
Μοιάζει σαν η σπουδαία τραγουδοποιός να κάνει ένα βήμα πίσω μετά από δύο εξαιρετικές δουλειάς , το Let England Shake του 2011 και το White Chalk του 2007.
Τα νέα της κομμάτια είχαν αρχικά την μορφή ποιημάτων που έγραψε κατά την διάρκεια των ταξιδιών που έκανε στο Κόσοβο, στο Αφγανιστάν και στην Ουάσινγκτον μαζί με τον φωτογράφο και κινηματογραφιστή Seamus Murphy από το 2011 μέχρι το 2014. Είναι μέρος ενός μεγαλύτερο και πιο φιλόδοξου πρότζεκτ που περιλαμβάνει ένα βιβλίο ποίησης που έχει τίτλο The Hollow of the Hand, φωτογραφίες που μάλλον υποθέτω θα παρουσιάσουν σε μια έκθεση και ένα ντοκιμαντέρ που είναι ακόμη στις ετοιμασίες και θα προβληθεί μελλοντικά.
Από την αρχή το Hope Six Demolition Project σε προϊδεάζει ότι πρόκειται για ένα πιο «αμερικάνικο» άλμπουμ.
Η ηχογράφηση του άλμπουμ ήταν επίσης ιδιαίτερη. Το έφτιαξε μαζί με την μπάντα της στην κυριολεξία μπροστά στο κοινό που πιο πολύ έμοιαζε με εικαστική εγκατάσταση και περφόμανς στο Somerset House στο Λονδίνo. Ονόμασαν την διαδικασία Recording in Progress. Το κάθε session διαρκούσε 45 λεπτά και τους πήρε περίπου ένα μήνα για να το ολοκληρώσουν. Οι θεατές μπορούσαν να δουν μέσα σε ένα ειδικά κατασκευασμένο γυάλινο στούντιο την Harvey να δουλεύει μαζί με τους παραγωγούς Flood και John Parish που είχαν συνεργαστεί μαζί της και στο προηγούμενο της άλμπουμ. Τα κινητά και οι ηλεκτρονικές συσκευές απαγορευόντουσαν ενώ ο Seamus Murphy κινηματογραφούσε όλο το γεγονός. Αυτά για την ιστορία.
Από την αρχή το Hope Six Demolition Project σε προϊδεάζει ότι πρόκειται για ένα πιο «αμερικάνικο» άλμπουμ. O τίτλος του είναι άμεση αναφορά στo πολεοδομικό σχέδιο Hope IV των ΗΠΑ. Σε αυτό, οι κατοικίες που βρίσκονται σε φτωχές περιοχές με υψηλά ποσοστά εγκληματικότητας γκρεμίζονται και δίνουν στην θέση τους σε νέα μοντέρνα κτίρια με αποτέλεσμα αρκετοί από τους προηγούμενους κάτοικους να μην έχουν πλέον την οικονομική δυνατότητα να ζήσουν εκεί. Ένα σχέδιο που κατηγορήθηκε ότι γίνεται με σκοπό την κοινωνική κάθαρση. Το πρώτο κομμάτι του δίσκου ‘Community of Hope’ έχει γραφτεί ακριβώς γι’ αυτήν την κατάσταση και ήταν το αποτέλεσμα μιας ξενάγησης που τους έκανε ο συντάκτης Paul Schwartzman του The Washington Post, στην περιοχή κατά την διάρκεια του ταξιδιού τους εκεί.
Με διαφορά είναι το πιο συναρπαστικό τραγούδι ολόκληρου του άλμπουμ με την Harvey να μην μασάει καθόλου τα λόγια της. Η κριτική της είναι ισοπεδωτική για τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής. Περιγράφει τα καινούργια σχολεία που έχουν χτιστεί σαν σκατομέρη και τους κατοίκους σαν ναρκωμένα ζόμπι από τα ψυχοφάρμακα. Φυσικά αυτό δεν άρεσε στους πολιτικούς που εδρεύουν στην Ουάσιγκτον. Την κατηγόρησαν αμέσως ότι δεν είδε πραγματικά ολόκληρη την πόλη παρά μόνο ότι την συνέφερε να δει. Τέλοσπαντων όλη αυτή ή αντίδραση έδωσε ακόμη περισσότερο δημοσιότητα στο άλμπουμ και το έκαναν ακόμη πιο ελκυστικό.
Γενικά όμως υπάρχει διάχυτη στο άλμπουμ η εμμονή της με την Αμερική. Ακόμη και σε ηχητικό δανείζεται στοιχεία από τα blues και είναι εμφανές όταν χτίζει το κομμάτι ‘The Ministry of Social Affairs’ πάνω στο ρεφρέν του "That’s What They Want" του Jerry McCain. Ένα άλλο αξιοσημείωτο στοιχείο είναι ότι για πρώτη φορά μετά από χρόνια χρησιμοποιεί την φουλ δυναμική της φωνής της και δεν υιοθετεί μια πιο εύθραυστη περσόνα όπως την προηγούμενη δεκαετία.
Το άλμπουμ είναι σκληρό σε σημεία και γεμάτο από εικόνες καταστροφής, κοινωνικής παρακμής και ερειπίων πολέμου χωρίς όμως να λείπει και ένας τόνος αισιοδοξίας.
Η ματιά της Harvey που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει όλο και πιο εκκεντρική και πιο κλειστή – δεν δίνει πια συνεντεύξεις - δεν ξεφεύγει από την τάση μιας λευκής γυναίκας του πρώτου κόσμου που έρχεται αντιμέτωπη με μια «εξωτική» προς αυτήν κατάσταση – στην συγκεκριμένη περίπτωση του πολέμου ή της κοινωνικής αδικίας. Η μαρτυρία της φαίνεται να χάνεται σε γενικότητες και την βρίσκει να αμφιταλαντεύεται εκτός τόπου και χρόνου και μερικές φορές να ακούγεται κάπως άστοχη. Κι αυτό ίσως είναι το βασικό μειονέκτημα του άλμπουμ. Δεν σε ταρακουνάει ενώ κυρίως λόγω της πολεμικής του θα έπρεπε να είναι συνταρακτικό.
Συνθετικά τουλάχιστον την βρίσκει σε καλή φόρμα. Πιο ροκ με κομμάτια που θυμίζουν πρώιμες δουλειές της. Σε τελική ανάλυση όμως το να σου φέρνει στο μυαλό πάλι την Patti Smith – έστω στην πολιτική της περίοδο- για μια ακόμη φορά όπως στο Stories from the City, Stories from the Sea πριν από 16 χρόνια είναι κάπως προβληματικό από μόνο του και σίγουρα δεν κατατάσσει το συγκεκριμένο άλμπουμ ανάμεσα στις πιο δυνατές δουλειές της. Μιας και είναι όμως μέρος όπως αναφέρθηκε στην αρχή ενός γενικότερου πρότζεκτ μένει μόνο να δούμε και το υπόλοιπο υλικό με την προσοχή κυρίως στραμμένη στο ντοκιμαντέρ που πρόκειται να κυκλοφορήσει.
Το Hope Six Demolition Project κυκλοφόρησε επίσημα την Παρασκευή 15 Απριλίου
