Nick Cave στη LIFO: «Με συναρπάζει η παράξενη, οραματική τέχνη του Στέφανου Ρόκου»

Όταν κάνουμε λόγο για οπτικοποίηση τραγουδιών, το μυαλό μας πηγαίνει συνήθως στα βιντεοκλίπ, τον συνηθέστερο τρόπο οπτικής απόδοσης της μουσικής. Να όμως που ο ζωγράφος Στέφανος Ρόκος αποφάσισε να προσεγγίσει εικαστικά, μέσω της δικής του τέχνης, ένα αγαπημένο του άλμπουμ από τα παλιά, το «No more shall we part» του Nick Cave και των Bad Seeds, και τώρα τα 14 νέα έργα του (όσα και τα αντίστοιχα τραγούδια του δίσκου συν τα 2 b-sides της ειδικής έκδοσης) ετοιμάζονται να συναντήσουν το κοινό του Μουσείου Μπενάκη.

«Το άλμπουμ αυτό είχε μεγάλο αντίκτυπο στην προσωπική μου ζωή, καθώς και στην καλλιτεχνική μου εξέλιξη, από το 2001 που κυκλοφόρησε» εξηγεί ο καλλιτέχνης. «Την εποχή εκείνη, προσπαθώντας να σώσω μια σχέση που είχε καταρρεύσει ήδη και ψάχνοντας ικανοποιητικές απαντήσεις σε διάφορα υπαρξιακά ερωτήματα που πολύ συχνά με βασανίζουν ακόμα, ένιωσα να ταυτίζομαι με τις βασικές ιδέες που πραγματεύεται το άλμπουμ, τον Θεό και τον Έρωτα. Παράλληλα, οραματιζόμουν μια ζωγραφική εικόνα για κάθε τραγούδι και μέσα στην αφέλειά μου έναν γάμο με την κοπέλα που αγαπούσα.

«Με συναρπάζει η παράξενη, οραματική τέχνη του Στέφανου Ρόκου – οι άτακτες, υπερ-κορεσμένες περιοχές της μνήμης, οι μεγάλοι, συχνά κενοί καμβάδες, ο ξαφνικός ερωτισμός, τα επαναλαμβανόμενα ονειρικά μοτίβα, εικόνες παρόμοιες που μετακινούνται από πίνακα σε πίνακα» δηλώνει ο Nick Cave στη LiFO.

Το «No more shall we part» είναι για πολλούς ένας πολύ αγαπημένος δίσκος της αυστραλιανής μπάντας που προέκυψε μετά από μια ζοφερή προσωπική περίοδο του Cave, ο οποίος πάλευε τότε με τους εθισμούς του στην ηρωίνη και το αλκοόλ. Μπήκε ο Ρόκος στη διαδικασία να αποδώσει αυτή την ιδιαιτερότητα της εποχής κατά την οποία γράφτηκαν τα τραγούδια, τόσα χρόνια αργότερα, ή κινήθηκε με αποκλειστικό γνώμονα την προσωπική του οπτική σε αυτά;

Nick Cave στη LIFO: «Με συναρπάζει η παράξενη, οραματική τέχνη του Στέφανου Ρόκου»

And no more shall we part.

«Νομίζω πως αν αυτό το εγχείρημα θεωρηθεί επιτυχημένο σε βάθος του χρόνου, θα οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι δεν επιχείρησα να αποδώσω ζωγραφικά την οποιαδήποτε προσωπική κατάσταση του Nick Cave» απαντά.

«Αντιθέτως, κάθε στίχος και κάθε συναίσθημα που μου προκλήθηκε κατά τις αμέτρητες ακροάσεις του άλμπουμ όλα αυτά τα χρόνια είναι απολύτως φιλτραρισμένα μέσα από τα δικά μου βιώματα και θα μπορούσα να παρομοιάσω την εικαστική τους απόδοση με ένα προσωπικό, ρεαλιστικό άλμπουμ της ζωής μου των τελευταίων δεκαεπτά χρόνων, το οποίο περιέχει πολύ χρώμα, πολύ μαύρο, δυνατές και τρεμάμενες γραμμές, στέρεες ιδέες, διαλυμένες συνθέσεις, διαλυμένες ιδέες, στέρεες συνθέσεις».

«Με συναρπάζει η παράξενη, οραματική τέχνη του Στέφανου Ρόκου – οι άτακτες, υπερ-κορεσμένες περιοχές της μνήμης, οι μεγάλοι, συχνά κενοί καμβάδες, ο ξαφνικός ερωτισμός, τα επαναλαμβανόμενα ονειρικά μοτίβα, εικόνες παρόμοιες που μετακινούνται από πίνακα σε πίνακα» δηλώνει ο Nick Cave στη LiFO, έχοντας δώσει την ευλογία του για το πρότζεκτ, χωρίς την παραμικρή επεμβατική διάθεση.

Ο Στέφανος Ρόκος με τον Νικ Κέιβ. Φωτο: Sarah Lowe

«Όλα αυτά είναι πολύ κοντά στον τρόπο που γράφω τραγούδια. Νομίζω ότι, υπό αυτό το πρίσμα, έχουμε μια συγγένεια ως καλλιτέχνες. Κατανοώ τους πίνακες και νιώθω πολύ κοντά τους, σαν να είναι ένα οπτικό αντίστοιχο των συχνά λοξών και αποσπασματικών στίχων μου.

Ειδικά η εμμονή (του Στέφανου) στη λεπτομέρεια και η κατακερματισμένη αφήγηση, στοιχεία που σκοντάφτουν σε ορθάνοιχτο χώρο. Ο Στέφανος είναι σοβαρός και αφοσιωμένος ζωγράφος, που μέσα από τη διαδικασία της δουλειάς του έχει εξελιχθεί σε αγαπητό φίλο. Ήταν τιμή μου που δούλεψα μαζί του» καταλήγει.

Ο ζωγράφος ανακαλεί μία από τις συναντήσεις τους, όταν ο Cave πλησίασε για να δει από κοντά το έργο που έφτιαξε για το τραγούδι του «Grief came riding», το οποίο απεικονίζει μια μεγάλη μαύρη γέφυρα. Τότε ο Αυστραλός γύρισε και του είπε: «Ξέρεις κάτι; Ακριβώς την ίδια εικόνα μ' αυτήν που ζωγράφισες, με τα ίδια χρώματα και την ίδια ατμόσφαιρα, έβλεπα κι εγώ όταν έγραφα το τραγούδι. Ένιωθα τα ίδια συναισθήματα. Η μόνη διαφορά είναι ότι, αν και στεκόμουν στην ίδια όχθη, κοιτούσα τη γέφυρα από άλλη οπτική γωνία».