Το 55ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου γιορτάζει αισίως η Θεσσαλονίκη, παρά τα οικονομικά και άλλα προβλήματα, και ανοίγει την αυλαία του την Παρασκευή 31 Οκτωβρίου το βράδυ στο Ολύμπιον, τη μόνιμη στέγη της διοργάνωσης. Στόχος του, ακόμα μία φορά, είναι να παρουσιάσει τις πιο ενδιαφέρουσες πρόσφατες κινηματογραφικές παραγωγές απ' όλο τον κόσμο, να γεμίσει τις αίθουσες στο Λιμάνι αλλά και τις δύο του ιστορικού κινηματογράφου της πλατείας Αριστοτέλους με σινεφίλ όλων των ηλικιών. Πάνω απ' όλα, όμως, σκοπός του είναι να αποτελέσει τόπο συνάντησης κινηματογραφιστών, καλλιτεχνών και όλων όσων τους απασχολεί η σύγχρονη προβληματική απέναντι στις προκλήσεις της εποχής μας μέσα από τον κινηματογράφο. Αποτελεί πια παράδοση και οι εξαιρετικές επιλογές ταινιών, τόσο στο διαγωνιστικό τμήμα με πρώτα ή δεύτερα έργα νέων δημιουργών όσο και στα παράλληλα προγράμματα που το πλαισιώνουν, αποτελούν αντικείμενο ενδιαφέροντος και αφορμή διαλόγου για το πολυπληθές κοινό του φεστιβάλ. Πρόκειται για επιλογές με την ιδιαίτερη ματιά του καλλιτεχνικού διευθυντή του Δημήτρη Εϊπίδη και των συνεργατών του, που επικεντρώνονται κυρίως στο παράλληλο πρόγραμμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες» με ταινίες πρωτοποριακές, τολμηρές και ανατρεπτικές, όπως και σε όλα τα υπόλοιπα αφιερώματα.
Σκοπός του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι να αποτελέσει τόπο συνάντησης κινηματογραφιστών, καλλιτεχνών και όλων όσων τους απασχολεί η σύγχρονη προβληματική απέναντι στις προκλήσεις της εποχής μας μέσα από τον κινηματογράφο.
ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ
ΚΟΡΝΕΛ ΜΟΥΝΤΡΟΥΤΣΟ
Με τη βραβευμένη ταινία του προγράμματος των Καννών «Ένα κάποιο βλέμμα», Λευκός Θεός, η οποία ανοίγει το Φεστιβάλ την Παρασκευή, ξεκινάει και το αφιέρωμα στον Ούγγρο σκηνοθέτη Κόρνελ Μούντρουτσο. Ένας δημιουργός που συνεχίζει τη μεγάλη παράδοση των συμπατριωτών του Μπέλα Ταρ και Μίκλος Γιάντσο, τον οποίο θεωρεί μέντορά του, αλλά και με σαφή επιρροή από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, οπαδός του ελεύθερου σινεμά, χωρίς την υποταγή σε προκαθορισμένους κανόνες και απαρέγκλιτες αφηγηματικές γραμμές. Ένας κινηματογράφος με εικόνες σκληρές στα όρια του γκροτέσκου, συγχρόνως λυρικές, γεμάτες αισθησιασμό. Στον Λευκό Θεό ένα 13χρονο κορίτσι εξεγείρεται ενάντια στον κόσμο των ενηλίκων και ο πιστός της σκύλος ηγείται μιας εξέγερσης των τετράποδων εναντίον των ανθρώπων. Μία αλληγορική «δήλωση αλληλεγγύης για τους περιθωριοποιημένους και τους καταπιεσμένους», όπως λέει ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Συχνά αποκαλυπτικός όσον αφορά τις σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης φύσης, όπως στο Tender Son - The Frankenstein Project, όπου αντλεί την έμπνευσή του από τον μύθο του Φράνκενσταϊν για να αφηγηθεί το ξέσπασμα βίας ενός έφηβου αγοριού που νιώθει ανεπιθύμητος από την ίδια του την οικογένεια. Ακραίες καταστάσεις περιγράφει και στο Delta (Βραβείο Fipresci - Φεστιβάλ Καννών, 2008), μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δύο ετεροθαλή αδέλφια με φόντο τις όχθες του Δούναβη, ενώ με το μιούζικαλ Johanna (2005) παρουσιάζει μια μοντέρνα εκδοχή της ιστορίας της Ζαν ντ' Αρκ. Το ωμού ρεαλισμού Pleasant Days (Βραβείο Αργυρή Λεοπάρδαλη - Φεστιβάλ Λοκάρνο, 2002) επικεντρώνεται σε μια παρέα νεαρών σε οικονομική και ηθική παρακμή.
ΧΑΝΑ ΣΙΓΚΟΥΛΑ
Απόλυτο σύμβολο της δεκαετίας του '70 και μούσα του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, όχι μόνο έδωσε μια σειρά από ριζοσπαστικές ερμηνείες στις ταινίες του θρυλικού Γερμανού σκηνοθέτη αλλά μετά τον θάνατό του συνέχισε με διεθνή καριέρα, συμμετέχοντας σε ταινίες δημιουργών όπως οι Φόλκερ Σλέντορφ, Ζαν Λικ Γκοντάρ, Ετόρε Σκόλα, Αντρέι Βάιντα και Μαργκαρέτε φον Τρότα, ενώ παράλληλα διέπρεψε και στο τραγούδι. Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τιμά τη Χάνα Σιγκούλα με ένα αφιέρωμα με τρεις αντιπροσωπευτικές της ταινίες [Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ (1972), Ο γάμος της Μαρία Μπράουν (1979) και Λίλι Μαρλέν (1981) σε σκηνοθεσία Φασμπίντερ], καθώς και με μία σειρά ταινιών μικρού μήκους που έχει επιμεληθεί η ίδια. Την Παρασκευή 7 Νοεμβρίου στις 20:30, στο Ολύμπιον, σε ειδική εκδήλωση θα απονεμηθεί στην καλλιτέχνιδα ειδική πλακέτα για το σύνολο του έργου της κι αμέσως μετά η ίδια θα πραγματοποιήσει συναυλία με τραγούδια της. Θα ακολουθήσει η προβολή του ντοκιμαντέρ Whatever the dream is της Anne Imbert, με θέμα τη ζωή της.
ΡΑΜΙΝ ΜΠΑΧΡΑΝΙ
Χαρακτηρίστηκε «σκηνοθέτης της δεκαετίας» και η πορεία του συνεχώς τον δικαιώνει. Ένας από τους πλέον αξιόλογους εκπροσώπους του νέου ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου, ο 39χρονος γιος Ιρανών μεταναστών Ραμίν Μπαχρανί έρχεται στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει το έργο του, που αποτελείται από μεγάλου και μικρού μήκους ταινίες. Ανεπιτήδευτο και πηγαίο σινεμά που πάλλεται από ζωντάνια και ανθρωπιά, ενώ αντλεί τα θέματά του από την κρίση αξιών και από το ξεθυμασμένο αμερικανικό όνειρο. Στην πιο πρόσφατη ταινία του 99 Homes (2014), με τους Άντριου Γκάρφιλντ και Μάικλ Σάνον, σχολιάζει το άγριο πρόσωπο της σύγχρονης οικονομίας που θυσιάζει τον άνθρωπο στο όνομα του κέρδους, στο At Any Price (2012), με τους Ντένις Κουέιντ και Ζακ Έφρον, στηλιτεύει την ηθική παρακμή των Αμερικανών, εστιάζοντας στην κρίση μιας οικογένειας, και στο Goodbye Solo (2008) –γυρισμένο με φόντο τη Νότια Καρολίνα, γενέτειρα του Μπαχρανί– σχολιάζει την εύθραυστη ευημερία, διερευνώντας τα ήθη και τις νοοτροπίες διαφορετικών γενεών σε μια Αμερική που αλλάζει. Στο παλιότερό του Chop Shop (2007) υμνεί την ανθρωπιά και με ντοκιμαντερίστικο στυλ αποκαλύπτει τη σκληρή καθημερινότητα δύο ανήλικων μεταναστών. Τέλος, το βαθιά ανθρώπινο Man Push Cart (2005) θεωρείται η νεοϋορκέζικη εκδοχή του Κλέφτη των ποδηλάτων. Την Τρίτη 3 Νοεμβρίου, στις 11:00, στην αίθουσα «Παύλος Ζάννας» θα πραγματοποιήσει masterclass.
ΡΟΪ ΑΝΤΕΡΣΟΝ
Σαρκαστικός, σουρεαλιστής, οπαδός του στοιχείου του παραλόγου, ο Ρόι Άντερσον παντρεύει θαυμάσια την τραγωδία με την κωμωδία και χτίζει ένα κινηματογραφικό σύμπαν παράδοξο, αλλά συνάμα γοητευτικό. Στα σαράντα χρόνια καριέρας έχει υπηρετήσει έναν κινηματογράφο μεγάλης σχολαστικότητας και ακρίβειας, με πέντε μόλις μεγάλου μήκους ταινίες – όλες αριστουργηματικές. Το Φεστιβάλ τις έχει συμπεριλάβει όλες, από το ντεμπούτο του με το πολυβραβευμένο φιλμ A Swedish Love Story (1975), όπου επηρεασμένος από το τσέχικο «νέο κύμα» αφηγείται την ιστορία αγάπης δύο εφήβων και την αντίδραση των οικείων τους, μέχρι το βραβευμένο στο πρόσφατο Φεστιβάλ της Βενετίας με Χρυσό Λέοντα Ένα περιστέρι έκατσε σε ένα κλαδί, συλλογιζόμενο την ύπαρξή του, το οποίο θα κλείσει και το Φεστιβάλ το Σάββατο 8 Νοεμβρίου. Το Giliap (1975) είναι μια παράξενη μείξη κινηματογραφικών ειδών, τα Τραγούδια από τον δεύτερο όροφο (Βραβείο Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών, 2000), με τα οποία επέστρεψε στον κινηματογράφο θριαμβευτικά έπειτα από 25 χρόνια απουσίας, μια συρραφή επεισοδίων όπου σατιρίζει με μαύρο χιούμορ την παράνοια του μοντέρνου κόσμου σε μια χαώδη μητρόπολη, και το Εσείς οι ζωντανοί (2007), με το οποίο διερευνά το μυστήριο της ζωής μέσα από τις ιστορίες ανθρώπων σε σύγχυση, ένας ύμνος απαισιοδοξίας, αλλά με μια αχτίδα ελπίδας.
ΖΕΛΙΜΙΡ ΖΙΛΝΙΚ
Ένα σινεμά που εξερευνά την ανθρώπινη κατάσταση, με ταινίες που εστιάζουν στο απόκληρο στοιχείο, στις πιο ευαίσθητες ομάδες, σε όσους δεν έχουν φωνή ή τους τη στερούν βίαια. Ο Ζέλιμιρ Ζίλνικ ανήκει στους πρωτοπόρους του δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ, με επιρροές που εκτείνονται από τους Ζαν Ρους και Κρις Μαρκέρ μέχρι τον Γκλάουμπερ Ρόσα και τον Βιτόριο ντε Σίκα. Γεννημένος το 1942 σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Νις της Σερβίας, ο Ζίλνικ στράφηκε πολύ νωρίς στον κινηματογράφο και σε νεαρή ηλικία συνεργάστηκε με τον Ντούσαν Μακαβέγιεφ. Το 1969, με το ντεμπούτο του Πρώιμα Έργα απέσπασε τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου, ταινία-ορόσημο του γιουγκοσλάβικου «μαύρου κύματος», εμπνευσμένη από τα γραπτά του Καρλ Μαρξ. Το βραβείο δημιούργησε τέτοια διαμάχη, που οδήγησε στην αποπομπή των ανεξάρτητων ταινιών της περιόδου από το καθεστώς, ενώ ο ίδιος κατέφυγε στη Γερμανία. Επέστρεψε στη Γιουγκοσλαβία τέλη του '70 κατά τη διάρκεια δραματικών πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών για να κάνει ταινίες που εστίαζαν όλο και περισσότερο στις εμπειρίες των προσφύγων και των μεταναστών στην Ευρώπη. Η ταινία του Έτσι δενότανε το ατσάλι (1988) αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα καυστικής κωμωδίας και αιχμηρό σχόλιο πάνω στην κατάρρευση του σοσιαλισμού. Με το Πισινός από μάρμαρο (Βραβείο Teddy στο Φεστιβάλ Βερολίνου, 1995) ασκεί κριτική στην προπαγάνδα του πολέμου και στα πατριαρχικά χαρακτηριστικά του συστήματος, μιλώντας ανοιχτά για θέματα σεξουαλικής ταυτότητας σε μια φοβισμένη και συντηρητική κοινωνία. Στο δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ Ευρώπη Φρούριο (2000) σχολιάζει τη μεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης, ενώ με την τριλογία του με ήρωα τον Κένεντι γινόμαστε μάρτυρες των επιδράσεων της πολιτικής αυτής απέναντι στους Ρομά. Το σινεμά του Ζίλνικ διαθέτει ωμό ρεαλισμό και τη θαρραλέα ματιά ενός auteur που μετουσιώνει το κινηματογραφικό του έργο σε δράση, διαμαρτυρία, αγώνα και συναίσθημα. Το ξεχωριστό αυτό αφιέρωμα αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία να γνωρίσουμε το έργο ενός τολμηρού δημιουργού που δεν δίστασε να πάει ενάντια στο κατεστημένο, όποιο πρόσωπο κι αν είχε, με έξι μεγάλου μήκους κι επτά μικρού μήκους ταινίες από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της πορείας του σκηνοθέτη. Τη Δευτέρα 3 Νοεμβρίου, στις 11:00, στην αίθουσα «Παύλος Ζάννας» θα πραγματοποιήσει masterclass.
ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ
Σπουδαία κι αγαπημένα ονόματα της διεθνούς πρωτοπορίας, καθώς και πολλά υποσχόμενοι νέοι δημιουργοί υπογράφουν μερικές από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες που θα προβληθούν στο παράλληλο πρόγραμμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες» και στις Ειδικές Προβολές. Οι ταινίες είναι οι εξής: το Δύο μέρες, μία νύχτα των αδερφών Νταρντέν, ένα επίκαιρο κοινωνικό δράμα στο γνώριμο ύφος τους με την εξαιρετική Μαριόν Κοτιγιάρ, το Λεβιάθαν του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ, μια δεξιοτεχνικά δοσμένη ταινία κοινωνικής κριτικής που θέτει καίρια ερωτήματα για το καθεστώς Πούτιν, το Τιμπουκτού του Αμπντεραμάν Σισακό, που εστιάζει στην κατάληψη του βόρειου Μάλι από τους τζιχαντιστές το 2012, αποτυπώνοντας με ποιητικότητα τον εθνικό διχασμό. Επίσης, θα προβληθούν η πολυσυζητημένη, λόγω του θέματός της, ταινία που ασχολείται με τη γενοκτονία των Αρμενίων, Η Μαχαιριά, του Τουρκογερμανού σκηνοθέτη Φατίχ Ακίν, με πρωταγωνιστή τον Ταχάρ Ραχίμ, το Δεύτερο παράθυρο της Ναόμι Καβάσε, μια αινιγματική ιστορία ενηλικίωσης δύο εφήβων στην ταινία, το Μια δεύτερη ευκαιρία της Σουσάνε Μπίερ, όπου μια τραγωδία πυροδοτεί αμείλικτα ηθικά διλήμματα για τον κεντρικό ήρωα, έναν νέο αστυνομικό ντετέκτιβ που βλέπει τη ζωή του να καταρρέει. Με φόντο το μεταπολεμικό Βερολίνο ο Γερμανός σκηνοθέτης Κρίστιαν Πέτσολντ αναμοχλεύει τις ιστορικές μνήμες των ναζί στη νέα ταινία του με τίτλο Φοίνικας, ενώ το χθες, και συγκεκριμένα η δεκαετία του '60, είναι το σκηνικό της ταινίας Μια σταλιά του Όλε Κρίστιαν Μάντσεν.
Η ενότητα «Currents» / «Ρεύματα» των Ανοιχτών Οριζόντων προτείνει ταινίες που αφηγούνται γνώριμες ιστορίες με ριζοσπαστικό τρόπο. Αυτές είναι το σπονδυλωτό φιλμ Κουβέντες με τους θεούς, μια πανοραμική διερεύνηση πολιτισμών και θρησκειών σε σκηνοθεσία, μεταξύ άλλων, των Γκιγιέρμο Αριάγα, Μίρα Ναΐρ, Εμίρ Κουστουρίτσα και Άμος Γκιτάι. Οι πειραματικές Μεταμορφώσεις του Κριστόφ Ονορέ, μια ανατρεπτική εκδοχή του ομώνυμου ποιήματος του Οβίδιου, το μοντέρνο βωβό φιλμ Τεστ του Αλεξάντερ Κοτ, καθώς και το ατμοσφαιρικό Σλιμανέ του Χοσέ Α. Αλαγιόν.
Οι οικογενειακοί δεσμοί βρίσκονται στο επίκεντρο πολλών ταινιών, μέσα από ιστορίες όπου απρόβλεπτα γεγονότα, κρίσιμες δοκιμασίες αλλά και η οικονομική κρίση αλλάζουν για πάντα τις ζωές των ανθρώπων.
Γυναικείες θεματικές στο Φιντέλιο, η Oδύσσεια της Αλίκης της Λυσί Μπορλετό, όπου πρωταγωνιστεί η «δική» μας Αριάν Λαμπέντ στον ρόλο μιας ναυτικού σε συναισθηματική σύγχυση (Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Λοκάρνο), στο πολυβραβευμένο Ένας δρόμος στο Παλέρμο η σκηνοθέτις και ηθοποιός Έμα Ντάντε αναδεικνύει με μαεστρία τον γυναικείο ψυχισμό, ενώ στο Κουμίκo, η κυνηγός του θησαυρού των Ντέιβιντ και Νέιθαν Ζέλνερ η κεντρική ηρωίδα αναζητά έναν θησαυρό που πιστεύει ότι κρύβεται στην ταινία Fargo των αδελφών Κοέν. Πρωτόγνωρες εμπειρίες βιώνουν οι πρωταγωνίστριες των ταινιών 1.001 γραμμάρια του Μπεντ Χάμερ, Δεν θα ξαναγυρίσω του Ίλμαρ Ράαγκ (Βραβείο Νόρα Έφρον στο Φεστιβάλ Τραϊμπέκα) και Άνεμοι του Αυγούστου του Γκαμπριέλ Μασκάρο. Σεξουαλικότητα και ερωτικές σχέσεις απασχολούν τη δραμεντί Σταμάτα ή συνεχίζω της Σοφί Φιλιέρ, ενώ η ρομαντική μαύρη κωμωδία Τρελός έρωτας της Τζέσικα Χάουσνερ, εμπνευσμένη από τη ζωή του αυτόχειρα ποιητή του 18ου αιώνα Χάινριχ φον Κλάιστ, παρουσιάζει μια σκοτεινή όψη του έρωτα. Η ταινία Μικρός Θάνατος του Τζος Λόσον καταρρίπτει με χιούμορ τα ερωτικά ταμπού, ενώ ανομολόγητοι πόθοι και «παιχνίδια» ταυτότητας ζωντανεύουν στα φιλμ Αγάπησέ με της Χάνε Μίρεν, Κάτι πρέπει να σπάσει της Έστερ Μάρτιν Μπέργκσμαρκ και Ολοδικός σου του Νταβίντ Λαμπέρ.
Οι οικογενειακοί δεσμοί βρίσκονται στο επίκεντρο πολλών ταινιών, μέσα από ιστορίες όπου απρόβλεπτα γεγονότα, κρίσιμες δοκιμασίες αλλά και η οικονομική κρίση αλλάζουν για πάντα τις ζωές των ανθρώπων. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι ταινίες Τουρίστες του Ρούμπεν Έστλουντ, Σιωπηλή Καρδιά του πολυβραβευμένου Δανού σκηνοθέτη Μπίλε Όγκουστ, Μεταξύ 10 και 12 του Πέτερ Χόχεντοορν, Η τρίτη όχθη του ποταμού της Σελίνα Μούργκα, καθώς και Θεία Χάρη του Εντοάρντο Ουίνσπιρ. Ήρωες που ζουν στο περιθώριο βλέπουμε στις ταινίες Η Διέξοδος του Πετρ Βάτσλαφ, Αρκτική του Γκαμπριέλ Βελάσκεθ και Μαύρες Ψυχές του Φραντσέσκο Μούντσι. Παράλληλα, μια αβέβαιη, οριακή πραγματικότητα αποτυπώνουν ταινίες όπως το Oδοιπορικό Χώμα στη γλώσσα του Ρουμπέν Μεντόσα, το Πέντε Αστέρων του Κιθ Μίλερ, καθώς και το Ιστορίες της Ραχσάν Μπανί-Eτεμάντ, ένας ντοκιμαντερίστικου στυλ καθρέφτης της σύγχρονης ζωής στο Ιράν. Με φόντο την Τεχεράνη εκτυλίσσεται και η ταινία Σήμερα του Ρεζά Μιρκαριμί.
ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ
Οικογένεια, βία, απώλεια, νεότητα, τραύματα του παρελθόντος στο μικροσκόπιο των Βαλκάνιων δημιουργών. Πώς το άτομο ενσωματώνεται στο σύνολο; Πώς μια κοινωνία είναι δεκτική στην ατομικότητα; Ή τη διαφορετικότητα; Και πώς σβήνει η ελπίδα μπροστά στην κοινωνική και την οικονομική κατάρρευση; Σκηνοθέτες νέοι και καταξιωμένοι υπογράφουν φέτος τις ταινίες του βαλκανικού προγράμματος, ανάμεσά τους και οι πολυβραβευμένοι Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν, Κορνέλιου Πορουμπόιου και Κουτλούγ Αταμάν.
Με τη βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα ταινία του Χειμερία Νάρκη ο Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν επιχειρεί μια τσεχοφική προσέγγιση σε έναν προβληματικό γάμο, αντλώντας έμπνευση από τις Τρεις Αδερφές. Μια πολυεπίπεδη μελέτη στην οποία ο σπουδαίος Τούρκος δημιουργός αναμοχλεύει φιλοσοφικά και ηθικά ζητήματα και διερευνά σε βάθος τη σύγχρονη τουρκική κοινωνία. Ο συμπατριώτης του Κουτλούγκ Αταμάν, στην ταινία Ο αμνός, με λεπτή αίσθηση του χιούμορ και ευαισθησία απεικονίζει τη ζωή σε μία από τις φτωχότερες περιοχές της Τουρκίας: η τουρκική παράδοση μέσα από το τελετουργικό μιας περιτομής, με ήρωες ένα μικρό αγόρι και την οικογένειά του. Σε διαφορετικό ύφος και μήκος κύματος, ο Ρουμάνος Κορνέλιου Πορουμπόιου, στο φιλμ Το δεύτερο παιχνίδι, καταθέτει μια ανάλαφρη ποδοσφαιρόφιλη ταινία, δίχως μοντάζ ή εναλλαγές στη σκηνοθεσία. Με φόντο το 1988 ο σκηνοθέτης παρακολουθεί έναν αγώνα ποδοσφαίρου με τον διαιτητή πατέρα του, σχολιάζοντας τον αγώνα, και σε δεύτερο επίπεδο την πολιτική και κοινωνική διαφθορά στη χώρα.
Η σερβική ταινία Βάρβαροι (ειδική μνεία στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι) του Ιβάν Ίκιτς είναι ένα δράμα ενηλικίωσης με φόντο τα γεγονότα της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας του Κοσόβου. Η Ίαση - Η ζωή μιας άλλης, της Ελβετής σκηνοθέτιδας, με ρίζες από την Κροατία, Αντρέα Στάκα, είναι ένα θρίλερ που διαδραματίζεται το 1993 στο Ντουμπρόβνικ, μια πόλη που προσπαθεί να συνέλθει από τα τραύματα του πολέμου. Η ταινία Τρία παράθυρα κι ένας απαγχονισμός του Κοσοβάρου σκηνοθέτη Ίσα Τσόσια θίγει το θέμα-ταμπού, τους βιασμούς γυναικών στη διάρκεια του πολέμου και την ανάλγητη στάση της ανδροκρατούμενης κοινωνίας απέναντι στο έγκλημα. Η κροατική ταινία Ο Θεριστής του Ζβόνιμιρ Γιούριτς αποκαλύπτει μέσα από τρεις ιστορίες τα τραύματα της χώρας απ' τον πόλεμο και στρέφει τον φακό σε μια κοινωνία εσωστρεφή και παγιδευμένη. Από την Κροατία και το φιλμ Αυτοί είναι οι κανόνες του Όγκνιεν Σβίλιτσιτς, όπου από μια διαφορετική σκοπιά ο σκηνοθέτης επιλέγει επίσης να σχολιάσει το απάνθρωπο σύστημα, με ήρωες δύο νομοταγείς πολίτες που στέκονται μετέωροι κι απελπισμένοι απέναντι σε ένα τραγικό γεγονός. Ο πρωταγωνιστής του απέσπασε βραβείο Α' ανδρικού ρόλου στο τμήμα «Ορίζοντες» του Φεστιβάλ Βενετίας. Το Βικτόρια της Μάγια Βίτκοβα αναδεικνύει τις δραματικές αλλαγές στη χώρα μέσα από τον μικρόκοσμο μιας δυσλειτουργικής οικογένειας. Το τουρκικό Σίβας του Κάαν Μυζντετζί (Ειδικό Βραβείο Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας), με ντοκιμαντερίστικη αισθητική κι ερασιτέχνες ηθοποιούς, φέρνει την ευαίσθητη παιδική ψυχοσύνθεση αντιμέτωπη με τους ενήλικους κανόνες. Το Όπερ έδει δείξαι του Αντρέι Γκρουσνίτσκι είναι η πρώτη ρουμάνικη ασπρόμαυρη ταινία των τελευταίων 25 ετών. Η ταινία μεταπηδά από το κοινωνικό στο οικογενειακό δράμα, ρίχνοντας φως στις μεθόδους επιτήρησης του καθεστώτος Τσαουσέσκου.
σχόλια