«Ασταμάτητος, εξομολογητικός, αυτοσαρκαστικός, γενναίος» είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που μπορούν να αποδοθούν δικαιολογημένα στον πρωταγωνιστή του ντοκιμαντέρ My Friend Larry Gus. Η κάμερα του Βασίλη Κατσούπη καταγράφει πέντε χρόνια από την ζωή του φίλου του Παναγιώτη Μελίδη(a.k.a Larry Gus) και το DlY φιλμ του ήταν μια από τις εκπλήξεις στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας.
Χωρίς ίχνος φόβου ο Μελίδης μιλά μπροστά στην κάμερα για όλα. Οι ανασφάλειες του, οι αποτυχίες του, ο φόβος μπροστά στο επόμενο βήμα, τα κόμπλεξ του, η άρνηση του να αποδεχθεί την επιτυχία του, οι συγγραφείς που τον επηρέασαν και τον κάνουν να αισθάνεται ένα τίποτα μπροστά τους, τα χαστούκια της ζωής που έχει φάει, το «σε αγαπώ» που λέει στο τηλέφωνο έξω από το Κ44.
Ο πρωταγωνιστής με μαύρο πουκάμισο, αξύριστος, δίπλα στον κουστουμαρισμένο επιτυχημένο μεσήλικα πατέρα του. Δυο κόσμοι δίπλα-δίπλα που τους χωρίζει μια ολόκληρη άβυσσος.
Όλα αυτά καλυμμένα με ένα αυτοσαρκαστικό χιούμορ και με πλάκες γυμνασιακού επιπέδου ανάμεσα σε αυτόν και τους φίλους του, έκαναν τον Δαναό το βράδυ της Πέμπτης να σείεται από τα γέλια. Όμως υπάρχουν και στιγμές που δεν γελάει κανείς. Κάποιες σκηνές που σου δημιουργούν μέχρι και αμηχανία. Είναι αυτές που αποκαλύπτουν την σχέση με τον πατέρα του.
Σε κάποια σκηνή ο Μελίδης περπατά με τους φίλους του. Μιλούν για κάποιον που συνεχίζει να κατηγορεί τον πατέρα του ενώ εκείνος έχει πεθάνει. «Μα, γιατί; Τότε όλα τελειώνουν» λέει και απασφαλίζει την χειροβομβίδα, αποκαλύπτοντας την σχέση με τον δικό του πατέρα. Θα ακολουθήσουν εκρήξεις για το ίδιο θέμα.
Η σκηνή που σε ένα τραπέζι με την μητέρα του τον βρίζει μπροστά στην κάμερα και εκείνη λέει με αυστηρό ύφος ότι δεν θέλει να μπει αυτό. Η σκηνή όπου λέει για τον πατέρα του ότι «Με έκανε να αισθάνομαι ότι είμαι ο Μονέ» όταν του ανακοίνωσε τι πάει να κάνει και εκείνος τον διαβεβαίωσε ότι θα είναι άλλη μια αποτυχία ανάμεσα στις τόσες που είχε στο ενεργητικό του.
Και φυσικά η συνάντηση με τον πατέρα του στο γραφείο του. Διαρκεί λίγα λεπτά αλλά είναι από τις πιο δυνατές του φιλμ. Ο πρωταγωνιστής με μαύρο πουκάμισο, αξύριστος, δίπλα στον κουστουμαρισμένο επιτυχημένο μεσήλικα άντρα. Δυο κόσμοι δίπλα-δίπλα που τους χωρίζει μια ολόκληρη άβυσσος. Αργότερα ο πρωταγωνιστής μας λέει πώς θα τον ήθελε ο πατέρας του. Πώς θα αισθανόταν ικανοποιημένος. Η εξομολογητική διάθεση χτυπάει κόκκινο.
Αυτό το συναισθηματικό στριπτίζ του Μελίδη μπροστά στην κάμερα είναι η τόλμη του και όχι το ότι μας δείχνει με κάθε ευκαιρία τα οπίσθια του. Αυτό είναι που κάνει ξεχωριστό το φιλμ. Το καλυμμένο με χιούμορ τραύμα.
Όταν τα φώτα ανάβουν ο μαυροντυμένος Larry Gus μπαίνει μέσα στην αίθουσα για το Q&A με το κοινό. Η ομάδα της ταινίας ανεβαίνει επάνω και καταχειροκροτείται. Απαντά στο κοινό. Ο Larry Gus είναι ο Μελίδης. Ο Μελίδης είναι ο Larry Gus. Δεν υπάρχει περσόνα, αν υπήρξε ποτέ.
