«Παράλληλες Μητέρες»: Η ώριμη μητριαρχία του Πέδρο Αλμοδόβαρ

Parallel Mothers Facebook Twitter
Οι βασικές ηρωίδες είναι μια φωτογράφος μόδας (Πενέλοπε Κρουζ, δυο χρόνια μετά το «Πόνος και Δόξα», και πάλι εμπνευσμένη στα χέρια του αγαπημένου της σκηνοθέτη) και μια νέα κοπέλα (η Μιλένα Σμιτ, ανδρόγυνη και διαυγής), που γεννούν παράλληλα.
0

Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ του Φεστιβάλ Βενετίας Αλμπέρτο Μπαρμπέρα δεν αρνείται πως επεξεργάζεται σοβαρά ένα διορθωτικό σχέδιο στον συσχετισμό των γυναικών με τους άνδρες σκηνοθέτες που διαγωνίζονται για τον Χρυσό Λέοντα, αλλά και φέτος το ποσοστό είναι χαμηλό: μόλις 5 γυναίκες, ανάμεσά τους η Τζέιν Κάμπιον, η Λίλι Άμανμπουρ και η Μάγκι Τζίλενχαλ, βρίσκονται στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα, κατά τρεις λιγότερες από πέρυσι, και σίγουρα περισσότερες από το ιστορικό χαμηλό των μόλις δυο διαγωνιζομένων πρόπερσι.

Ωστόσο, αρκεί μια ταινία του Αλμοδόβαρ, όπως το Madres Paralelas, που κάνει πρεμιέρα στην πρώτη ημέρα της 78ης χρονιάς του αρχαιότερου κινηματογραφικού φεστιβάλ του πλανήτη, για να εκπροσωπήσει επάξια τη φύση και την ψυχή της γυναίκας, πέρα από τα υποχρεωτικά quotas και τα πιεστικά αιτήματα για συμπεριληπτικότητα.

Σε μια από τις πληρέστερες και πιο διεισδυτικές κριτικές για το Όλα για τη Μητέρα μου, ο Γουέσλι Μόρις είχε αποκαλέσει την ταινία έναν ρομαντικό λαβύρινθο, έναν εξπρεσιονιστικό φόρο τιμής στους κινηματογραφικούς ήρωες του, από το Όλα για την Έυα και τον Τρούμαν Καπότε ως τον Ντάγκλας Σερκ και τον Τενεσί Γουίλιαμς, προσπερνώντας το κλείσιμο του ματιού σε ένα γοητευτικό μελόδραμα που συνδυάζει το άρλεκιν με τα κόμικς και τον υπερθετικό σχεδιασμό παραγωγής με υπέροχο διάλογο.

Με αυτή την ταινία, ο Αλμοδόβαρ αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως δεν είναι ένας κομψός Ισπανός Κιούκορ ή ένας μιμητής του Σερκ με γουστόζικη ντοπιολαλιά, αλλά ένας δημιουργός που, όπως οι μούσες του στις πονεμένες ιστορίες του, κερδίζει το δικαίωμα να αποκαλείται σκηνοθέτης γυναικών. Οι Παράλληλες Μητέρες είναι το οικογενειακό πετράδι για το οποίο μπορεί να αισθάνεται ιδιαίτερα υπερήφανος.

Το κεφάλαιο έκλεισε πανηγυρικά και ο Αλμοδόβαρ δεν έχει ανάγκη να επαναλάβει το στυλιστικό σλάλομ. Με τις Παράλληλες Μητέρες ο θεατής αισθάνεται μια επιτακτική ανάγκη για την αφήγηση μιας σημαντικότερης ιστορίας, πιο μεγάλης από τον ίδιο, τις εμμονές και τις αναφορές του.

Οι βασικές ηρωίδες είναι μια φωτογράφος μόδας (Πενέλοπε Κρουζ, δυο χρόνια μετά το Πόνος και Δόξα, και πάλι εμπνευσμένη στα χέρια του αγαπημένου της σκηνοθέτη) και μια νέα κοπέλα (η Μιλένα Σμιτ, ανδρόγυνη και διαυγής), που γεννούν παράλληλα. Οι αφετηρίες του είναι εντελώς διαφορετικές. Αν και η σύλληψη των παιδιών τους δεν είναι σχεδιασμένη, η Γιάνις, με το όνομα δανεισμένο από τη Τζάνις Τζόπλιν και μητέρα που πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών, επίσης στα 27 της χρόνια, χαίρεται που θα γίνει μητέρα στα 40 της, ενώ η Σμιτ (Αν στην ταινία) είναι θύμα βιασμού, σε μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση, όπου ο αποξενωμένος πατέρας της τη βοήθησε να μη γίνει σκάνδαλο, και η μητέρα της (η εξαιρετική Αϊτάνα Σάντσεζ Γκιχόν) νοιάζεται περισσότερο για την καριέρα της ως ηθοποιού, που μόλις τώρα, κοντά στα 50, ξεκολλά από το τέλμα.

Με ένα ψύχραιμο, περίτεχνα υπολογισμένο ξετύλιγμα της πλοκής, ο Αλμοδόβαρ και οι σταθεροί συνεργάτες του, από τον αδελφό του Ογκουστίν στην παραγωγή και τον Αλμπέρτο Ιγλέσιας στη μουσική, ως τον Χοσέ Λουίς Αλκάινε στη φωτογραφία και την Τερέσα Φοντ στο μοντάζ, μας οδηγούν στη συνειδητοποίηση της μητρότητας μετά τα πρώτα αναγνωριστικά στάδια, με πλοηγό την αταλάντευτη επιθυμία της Γιάνις να ξεθάψει και να αναγνωρίσει τα πτώματα των προγόνων των δικών της και των συγγενών της, εξ ονόματος του χωριού στο οποίο μεγάλωσε, οι οποίοι είχαν δολοφονηθεί στον πόλεμο.

Parallel Mothers 2 Facebook Twitter
Θυσιάζοντας το φαντεζί για την ουσία, ο Αλμοδόβαρ δεν εκθέτει μόνο τις ιδέες του, ντύνοντάς τις με τη φυσική του ευχέρεια για υπερβολικό μελόδραμα και ανακουφιστικά ακραίο χιούμορ, αλλά κλιμακώνει το δράμα του με άξονα τη σημασία της μνήμης.

Στη διαδρομή, όπου ο μοναδικός άνδρας της ταινίας λειτουργεί ως φωνή της λογικής, και από φαινομενικά διακοσμητικός, προβιβάζει την αρχική ερωτική του επιθυμία σε συμμετοχή στην ευρύτερη οικογένεια που φτιάχνουν οι γυναίκες γύρω του, το δικαίωμα της μητέρας δεν κερδίζεται απλά στα λόγια, αλλά στον πόνο, τη διεκδίκηση, την αποφασιστικότητα και την πράξη.

Θυσιάζοντας το φαντεζί για την ουσία, ο Αλμοδόβαρ δεν εκθέτει μόνο τις ιδέες του, ντύνοντάς τις με τη φυσική του ευχέρεια για υπερβολικό μελόδραμα και ανακουφιστικά ακραίο χιούμορ, αλλά κλιμακώνει το δράμα του με άξονα τη σημασία της μνήμης. Μετά από μια σειρά αποκαλύψεων και  ανατροπών, όπου τα δυο κοριτσάκια των ηρωίδων δεν έχουν δοθεί ακριβώς εκεί που έπρεπε (και αυτές είναι μερικές από τις συμπτώσεις που φλερτάρουν με spoilers, αν αποκαλυφθούν), το δράμα κορυφώνεται με μια συμπυκνωμένη, λιτή τελική σκηνή, που κάλλιστα στέκει δίπλα σε εκείνη της Λίστας του Σίντλερ, σε «παράλληλο» επίπεδο.

Με αυτή την ταινία, ο Αλμοδόβαρ αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως δεν είναι ένας κομψός Ισπανός Κιούκορ ή ένας μιμητής του Σερκ με γουστόζικη ντοπιολαλιά, αλλά ένας δημιουργός που, όπως οι μούσες του στις πονεμένες ιστορίες του, κερδίζει το δικαίωμα να αποκαλείται σκηνοθέτης γυναικών. Οι Παράλληλες Μητέρες είναι το οικογενειακό πετράδι για το οποίο μπορεί να αισθάνεται ιδιαίτερα υπερήφανος.

Parallel Mothers | Official Trailer

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ 10/8 O Αντόνιο Μπαντέρας έγινε 61: Μικρή αναδρομή στην καριέρα του

Οθόνες / O Αντόνιο Μπαντέρας έγινε 62: Μικρή αναδρομή στην καριέρα του

Από τον Αλμοδόβαρ μέχρι το Χόλιγουντ και τα πρόσφατα γυρίσματα στη Θεσσαλονίκη, ο ίσως πιο διάσημος Ισπανός ηθοποιός παγκοσμίως έχει διανύσει μια πολυσυλλεκτική πορεία και, όπως όλα δείχνουν, έχει πολλά ακόμα να μας πει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
movies

Οθόνες / Η Σταχτοπούτα αλλιώς και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Το διάσημο παραμύθι γίνεται ταινία τρόμου, εφηβικά δράματα και η καινούργια σκηνοθετική δουλειά του διεθνούς φήμης Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Φαίδων Παπαμιχαήλ: «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Pulp Fiction / «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Με αφορμή τη νέα του ταινία, ο σημαντικός διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης Φαίδων Παπαμιχαήλ αφηγείται στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο τη συναρπαστική διαδρομή της ζωής του από τα πρώτα του βήματα μέχρι τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

Daily / El Eternauta: Το θρυλικό κόμικ μεταφέρθηκε στο Netflix σε μια σειρά υψηλών προδιαγραφών

«Ο κοσμοναύτης του απείρου» έκανε πρεμιέρα πριν από μερικές μέρες, σε μια μεταφορά αντάξια του θρύλου που συνοδεύει τόσο το έργο όσο και τον δημιουργό του, ο οποίος βρήκε τραγικό τέλος στα χέρια της αργεντινής χούντας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ