Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Θέλω να πιστεύω στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά. Στα ποιοτικά στάνταρ έχουν ανέβει, αλλά οι περισσότεροι νέοι σκηνοθέτες φαντάζουν ξεκομμένοι από την καθημερινότητα και το πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι, παγιδευμένοι στον φορμαλισμό και στην ακαδημαϊκή ματιά. Φωτο: Σπύρος Στάβερης / LIFO

Ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

0

Γεννήθηκα στο Σίδνεϊ, αλλά μεγάλωσα στα Πατήσια, στον Άγιο Ελευθέριο. Τώρα μένω στην Ακαδημία Πλάτωνος, αλλά σκέφτομαι να μετακομίσω στην Κυψέλη, τη βρίσκω πιο γειτονιά και πιο ενδιαφέρουσα τοπογραφικά αλλά και ανθρωπογεωγραφικά. Παιδί της πόλης, βλέπεις, θέλω να ζω στην καρδιά της. Τη θυμάμαι σε πολύ πιο ευοίωνες εποχές και μακάρι να προχωρήσει η ιστορία με την ανάπλαση, μήπως αρχίσει να αλλάζει κάτι.

Την Αθήνα οι κάτοικοί της δεν την αγαπούν, το διαπιστώνεις καθημερινά από το πώς συμπεριφέρονται, πώς οδηγούν, πώς διαχειρίζονται τα σκουπίδια τους κ.λπ. Είναι μια πόλη της αρπαχτής, εικόνα και ομοίωση του μεταπολεμικού ελληνικού «θαύματος» που μόλις μας τελείωσε. Ξέρεις, έχω ταξιδέψει και αλλού, σε χώρες και πόλεις με επίσης μεγάλο οικονομικό πρόβλημα, πουθενά όμως δεν συνάντησα την παρακμή, την απόγνωση και τη μανιοκαταθλιπτική κατήφεια της Αθήνας, ούτε είδα να έχουν εγκαταλείψει έτσι το κέντρο μιας πρωτεύουσας, να θυμίζει Μπαντουστάν.

Αν βρίσκω κάτι θετικό; Εντάξει, οι γνωστές κοινοτοπίες: ο ήλιος, το κλίμα, τα ανθρώπινα μεγέθη... Πριν από κάποια χρόνια θα πρόσθετα την έντονη νυχτερινή ζωή και το αίσθημα ασφάλειας, που όμως αποτελούν παρελθόν. Είναι βέβαια και μια πόλη μεγάλων αντιθέσεων, πράγμα που την κάνει σίγουρα ενδιαφέρουσα - κοντά στο χάος, τη μιζέρια και την αβεβαιότητα, συναντάς επίσης ανθρώπους, καταστάσεις και πράγματα που σε συναρπάζουν. Μιλώ, βέβαια, για το κέντρο, παραέξω υπάρχει ένα κακέκτυπο των προαστίων του Λος Άντζελες.

Αν είναι ερωτική; Μέχρι πριν από μια δεκαετία ναι, ήταν – το ευνοούσε κάτι τέτοιο το άναρχο του κέντρου, το σμίξιμο αστικού-λαϊκού στοιχείου, το διαρκές μπόλιασμα με εσωτερικούς κι εξωτερικούς μετανάστες, το μποέμ πνεύμα... Τώρα πια, όχι. Τώρα η νεολαία γαμιέται μεν ασύστολα, αλλά στα κρυφά, δεν το φωνάζει, δεν το διεκδικεί. Και συχνά το κάνει λυσσασμένα, χωρίς προφυλάξεις (ποιος να την ενημερώσει, άλλωστε), με αποτέλεσμα να υπάρχει τελευταία έξαρση στα Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Νοσήματα.

Ναι, είναι βαρίδι και τροχοπέδη η ιστορία, όταν παράγεις περισσότερους μύθους απ' όσους μπορείς να διαχειριστείς. Όλοι οι λαοί λειτουργούν φαντασιακά, αλλά εμείς το παραξηλώσαμε. Και κοντά σ' αυτό στήσαμε μια ευμάρεια σε σαθρά πόδια. Φωνάξαμε, διαδηλώσαμε, κάψαμε μέχρι και ανθρώπους και τι καταφέραμε;

• Είμαστε βάρβαροι οι Αθηναίοι, χυδαίοι και ρατσιστές. Απέναντι όχι μόνο στους ξένους αλλά και σε κάθε διαφορετικό. Κι όταν συναντάς ανεκτικότητα, σπάνια είναι ενσυνείδητη, βασικά είναι αδιαφορία. Βγήκαμε πρόσφατα η δεύτερη πιο ομοφοβική πόλη στην Ευρώπη! Ακόμα και στο Γκάζι είχαμε τέτοια επεισόδια. Σε τέτοιους καιρούς, το να τολμούν να κυκλοφορήσουν δύο αγόρια ή κορίτσια πιασμένα χέρι-χέρι συνιστά πολιτική πράξη που εκτιμώ και στηρίζω απόλυτα.

Τι να λέμε τώρα, βλέπεις ακόμα και σήμερα μαγαζιά που ζουν από τους γκέι να αρνούνται μετά βδελυγμίας τον «χαρακτηρισμό». Δεν είναι ότι συμφωνώ με τη λογική των γκέτο σε μια πόλη, «αναγκαίο κακό» το λες. Καλλιεργούν μεν συντροφικότητα, αυτοπεποίθηση, σιγουριά, στην πορεία όμως καταντούν βαρετά κι ανιαρά, απλώς αλλάζεις κουτάκι δηλαδή. Σιχαίνομαι, όμως, την υποκρισία.

• Με το Man At Sea κλείνει ένας κύκλος αρκετά οδυνηρός. Επιχείρησα μια λογοτεχνική διασκευή σε κινηματογραφικό πλαίσιο, δεν είχε όμως το αποτέλεσμα που περίμενα. Το σενάριο έπρεπε να είναι πιο λιτό, πιο κινηματογραφικό και αυτή είναι η βασική αδυναμία της ταινίας.

Αν καταφέρω να βρω χρήματα, θα ξεκινήσω το Καλάσνικοφ, μια ταινία για τη βία, τη γοητεία, τον ερωτισμό αλλά και την τραγική της κατάληξη. Βαρέθηκα, ξέρεις, το φετίχ της βίας και την ηρωοποίησή της. Είναι μια κοινωνικά πρωτόγονη αντίδραση που την τρέφουν το χάος, η ανέχεια καθώς και οι πολλές ψευδαισθήσεις και μυθολογίες των οποίων είμαστε αιχμάλωτοι σε αυτή τη χώρα. Λες και δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι ν' αγωνιστείς για να αλλάξεις τα πράγματα και καταρχάς τον εαυτό σου και τα μυαλά που κουβαλάς.

Ναι, είναι βαρίδι και τροχοπέδη η ιστορία, όταν παράγεις περισσότερους μύθους απ' όσους μπορείς να διαχειριστείς. Όλοι οι λαοί λειτουργούν φαντασιακά, αλλά εμείς το παραξηλώσαμε. Και κοντά σ' αυτό στήσαμε μια ευμάρεια σε σαθρά πόδια. Φωνάξαμε, διαδηλώσαμε, κάψαμε μέχρι και ανθρώπους και τι καταφέραμε; Θα πονέσουμε ακόμα πολύ, αναμφίβολα, όμως μόνο μέσα από τον πόνο μαθαίνει κανείς. Το μόνο αισιόδοξο είναι ότι τα μεταπολιτευτικά ψέματα τελείωσαν, το πολιτικό σκηνικό μεταβλήθηκε αρκετά -για το καλύτερο και το χειρότερο-, νοοτροπίες και αγκυλώσεις δεκαετιών καταρρέουν.

• Θέλω να πιστεύω στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά. Στα ποιοτικά στάνταρ έχουν ανέβει, αλλά οι περισσότεροι νέοι σκηνοθέτες φαντάζουν ξεκομμένοι από την καθημερινότητα και το πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι, παγιδευμένοι στον φορμαλισμό και στην ακαδημαϊκή ματιά. Το ύφος και οι τεχνικές προδιαγραφές τούς απασχολούν περισσότερο από την ουσία, σαν να μην τους αγγίζουν οι προκλήσεις των καιρών. Ξεχωρίζω ιδιαίτερα τους Αλέξη Αλεξίου, Σύλλα Τζουμέρκα και τον αλβανικής καταγωγής νεαρό μικρομηκά Νεριτάν Ζιντζιρία.

• Ξέρω, δεν ακούγομαι πια τόσο οργισμένος. Μεγαλώνω όμως και με τα χρόνια η οργή, αν παραμείνει αδάμαστη, γίνεται κακός σύμβουλος. Πρέπει να αποστασιοποιείται πια κανείς, να κρίνει πιο νηφάλια. Η οργή της νιότης είναι βέβαια αυθόρμητη, αναγκαία, επιθυμητή – λατρεύω τα παιδιά που θέλουν να γίνουν το αντίθετο από τους γονείς τους. Το ίδιο επιθυμητή, όμως, είναι και η ωρίμανση που σε ολοκληρώνει ως άνθρωπο. Θα πρέπει να έχεις πραγματικά σοβαρούς λόγους ή θέματα για να παραμένεις οργισμένος σαν έφηβος όντας μεσήλικας.

• Ζούμε σε μια εποχή υπερσεξουαλική. Παλιότερα όλο αυτό είχε ένα νόημα ως ανακάλυψη επιθυμιών και δυνατοτήτων ή ως υγιής αντίδραση ενάντια στον πολιτισμό της ενοχής και στον κυρίαρχο κοινωνικό πουριτανισμό. Όμως η βουλιμία με την οποία αντιμετωπίζουμε, πλέον, τον σαρκικό έρωτα, αντί να απελευθερώνει, καταδυναστεύει, γίνεται αυτοκαταστροφική. Δεν το λέω αυτό σεμνότυφα, αλίμονο. Μου αρέσει κι εμένα η Κόλαση, αλλά ακόμα και η ωραιότερη Κόλαση δεν φτάνει να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.

• Όλοι οι καλλιτέχνες είμαστε παλαβοί. Η ανάγκη έκφρασης είναι έμφυτη στα προβληματικά, μυστήρια άτομα. Καλλιτέχνης δεν γίνεσαι επειδή έβγαλες κάποια σχολή, αλλά επειδή κάτι σε καίει. Δεν ξέρω να σου πω γιατί ξεκίνησα να κάνω κινηματογράφο. Αρχικά ονειρευόμουν να γίνω αρχιτέκτονας - λατρεύω την αίσθηση του χώρου. Ένιωθα, όμως, μια έντονη εσωτερική ανάγκη να εκφραστώ κι ήθελα κοινό για να το κάνω. Αν, τώρα, κατάφερα να περάσω και κάποια πολιτικά μηνύματα μέσα από το έργο μου, ακόμα καλύτερα.

Όχι, δεν είμαι στρατευμένος με την κλασική έννοια. Βλέπω την πολιτική πέρα από εξουσίες, παρατάξεις κι εξουσίες. Είναι και δρόμος, αλλά κυρίως κουλτούρα και πολιτισμός, ένας διαρκής αγώνας για να μπορούμε να ζούμε πιο ισότιμα, πιο ελεύθερα, πιο αλληλέγγυα, πιο αληθινά, ανεξάρτητα από φύλα, φυλές, ερωτικές ή άλλες προτιμήσεις.

• Πιστεύω στη μοίρα, στο κισμέτ. Δεν καθορίζουμε τη μοίρα μας, εκείνη μας καθορίζει. Η ελεύθερη βούληση είναι να μπορείς να τη χειριστείς ανά πάσα στιγμή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δίχως βέβαια να βλάπτεις τον εαυτό σου και τους άλλους. Η ζωή σε πάει, δεν την πας, και υπάρχουν 2-3 συγκεκριμένοι δρόμοι που μπορείς να ακολουθήσεις. Η δική μου επιστροφή από το Λονδίνο π.χ. δεν ήταν συνειδητή απόφαση, απλώς συνέβη. Πολλές φορές μια παρόρμηση μας επιβάλλει να την ακολουθήσουμε, παρότι αδυνατούμε να το εξηγήσουμε αυτό ορθολογικά.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Mπιλ Κίντερ στη LiFO: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά»

Οθόνες / Mπιλ Κίντερ: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά»

Ο συνεργάτης του Κόπολα και υπεύθυνος μοντάζ και post-production σε ταινίες όπως το «Wall-e» μάς μίλησε για το μοντάζ στο animation, για την Pixar και για τότε που ένα στούντιο πλήρωσε 80 εκατομμύρια δολάρια τον Κόπολα για να μη γυρίσει μια ταινία. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τζάρεντ Λέτο, Έμα Τόμσον, ο σκύλος Ίντι και άλλοι δύο λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Τζάρεντ Λέτο, Έμα Τόμσον, ο σκύλος Ίντι και άλλοι δύο λόγοι να πάτε σινεμά

Η τρίτη και χειρότερη κατάθεση στο σύμπαν του «Tron», η πολυσυζητημένη ταινία τρόμου «Good Boy», το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ και η Έμα Τόμσον ως ένοπλη προστάτιδα. Τι παίζει στα σινεμά από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η μακρά αποκαθήλωση του Kanye West

Οθόνες / Η μακρά αποκαθήλωση του Kanye West

Το νέο ντοκιμαντέρ με τίτλο «In whose name?» παρουσιάζει τον Kanye West ως μια ιδιοφυΐα εγκλωβισμένη στο σώμα ενός παιδιού που βρίσκεται πάντα στα πρόθυρα ενός ακόμα κακομαθημένου ξεσπάσματος. Αρκεί αυτό για να αγνοήσουμε τα σφάλματά του;
THE LIFO TEAM
10 ταινίες για να μπείτε σε φθινοπωρινή διάθεση

Οθόνες / 10 ταινίες που θέλεις να βλέπεις και να είναι φθινόπωρο

Είναι τα κίτρινα φύλλα του Central Park; Η μελοδραματική ατμόσφαιρα; Αγγλικά τοπία στη βροχή; Κάτι πάντως ενώνει αυτές τις δέκα ταινίες και όταν τις βλέπεις θες να είναι και ο καιρός αλλιώτικος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Daily / Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Ένα κρίσιμο και «μανιοκαταθλιπτικό» 24ωρο στη ζωή ενός εκπαιδευτικού σε ένα σχολείο για προβληματικούς εφήβους αποτελεί τον καμβά για το υπερκινητικό δράμα του Netflix με πρωταγωνιστή τον Κίλιαν Μέρφι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Οθόνες / Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Όταν αποφάσισε να γίνει κινηματογραφιστής, του είπαν ότι θα πεινάσει, αλλά με έναν πολύ δημιουργικό τρόπο. Έκανε τις πρώτες του ταινίες κυριολεκτικά με χώμα και νερό, αλλά πλέον τρέχει παράλληλα οκτώ πρότζεκτ. Κάνει σινεμά συνομιλώντας με το σινεμά του Γιάνναρη, του Δαμιανού, του Παπατάκη. Ο Νεριτάν Ζιντζιρία αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Οθόνες / When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Η Ελλάδα κάνει τα πρώτα της σοβαρά βήματα για να σταθεί ισότιμα στο ευρωπαϊκό γήπεδο του γυναικείου ποδοσφαίρου - Το νέο ντοκιμαντέρ του ΠΣΑΠΠ, “When Nobody’s Watching”, ρίχνει φως στις ζωές των αθλητριών που παλεύουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Ακόμα μια κινηματογραφική μεταφορά του Δράκουλα, ένα κινέζικο animation που είναι η πέμπτη εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών αλλά και η επανακυκλοφορία του «Avatar: The Way of Water» - Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
THE LIFO TEAM
«Good Boy»: Ναι, ο σκύλος σας βλέπει φαντάσματα» ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Οθόνες / «Good Boy»: Ναι, ο σκύλος σας βλέπει φαντάσματα

Η πολυσυζητημένη ταινία τρόμου του Μπεν Λέονμπεργκ δίνει σάρκα και οστά σε έναν από τους μεγαλύτερους φόβους των ιδιοκτητών σκύλου και αντλεί τη συγκίνησή της από τον αρραγή δεσμό ανθρώπου και ζώου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Χρόνια Πολλά Πέδρο! 20 χρόνια τώρα βλέπουμε τις ταινίες σου.

Οθόνες / Χρόνια Πολλά Πέδρο! 20 χρόνια τώρα βλέπουμε τις ταινίες σου.

Ο Πέδρο Αλμοδοβάρ που έχει σήμερα γενέθλια παραμένει διαχρονικά ένας από τους αγαπημένους μας σκηνοθέτες. Μαζέψαμε σε ένα αφιέρωμα ό, τι έχουμε γράψει για τις ταινίες του αλλά και κάποια ενδιαφέροντα θέματα για το έργο του που αξίζει να τα διαβάσετε!
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη γύρισε μια πανκ αλληγορία για όσα βιώνουμε σήμερα

Οθόνες / Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη γύρισε μια πανκ αλληγορία για όσα βιώνουμε σήμερα

Η περιπετειώδης δημιουργία του «Harvest», της εντυπωσιακής πρώτης αγγλόφωνης ταινίας της ταλαντούχας σκηνοθέτιδας, ζωντανεύει την ονειρική και σκληρή ατμόσφαιρα ενός μεσαιωνικού σκωτσέζικου χωριού καθώς αυτό εξαφανίζεται από τον χάρτη.  
M. HULOT
CHECK 10 τηλεοπτικές σειρές που θα δούμε μέχρι το τέλος του έτους

Οθόνες / 10 σειρές που θα δούμε μέχρι το τέλος του έτους

Από τη νέα σεζόν του «Slow Horses» στο μεγάλο φινάλε του «Stranger Things» κι από ένα φιλόδοξο πορτρέτο του Σκορσέζε στο νέο στοίχημα του δημιουργού του «Breaking Bad», διαλέγουμε δέκα σειρές που αναμένεται να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ