Ο Δομήνικος Ιγνατιάδης μιλά για το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του «Village Potemkin», μια διαφορετική ματιά στην απεξάρτηση

Ο Δομήνικος Ιγνατιάδης μιλά για το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του «Village Potemkin», μια διαφορετική ματιά στην απεξάρτηση Facebook Twitter
0

Ο Δομήνικος, πρώην χρήστης ουσιών, περιπλανιέται σε μια Αθήνα που καταρρέει με ένα ποδήλατο και μια κάμερα GoPro και συναντά ανθρώπους που κάνουν το ίδιο μ' εκείνον – μένουν μακριά από ουσίες και ζουν ενσυνείδητα. Η χαρά του πιόματος, η κατάρρευση, η αποδοχή του προβλήματος, η ανάρρωση − «καθαροί» πια, μαρτυρούν την πορεία τους προς την αυτογνωσία και τον επαναπροσδιορισμό των αξιών και της αντίληψής τους για τη ζωή. Πρόκειται για έξι πρώην τοξικομανείς οι οποίοι μας συστήνονται. Τι ήταν γι' αυτούς η χρήση; Ποιο κενό τούς κάλυψε η ηρωίνη; Πώς καθάρισαν; Τι ανακάλυψαν για τον εαυτό τους και τον κόσμο μέσα από την ανάρρωσή τους; Τελικά, τι είναι η εξάρτηση; Αυτό είναι το περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ του Δομήνικου Ιγνατιάδη, «Village Potemkin», που διαγωνίστηκε στο 19ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ανάμεσα σε 12 ντοκιμαντέρ από όλο τον κόσμο, κερδίζοντας το Βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου. Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ προήλθε από τον μύθο των χωριών Ποτέμκιν − ήταν τα χωριά στα οποία τα κτίρια μεταμορφώθηκαν και οι στρατιώτες μετατράπηκαν σε ευτυχισμένους χωρικούς με εντολή του πρίγκιπα Γκρέγκορι Ποτέμκιν, προκειμένου να περάσει η Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας και να μην αντιληφθεί ποια ήταν η πραγματική εικόνα στη ρωσική επαρχία. Με τον ίδιο τρόπο, λοιπόν, σκέφτηκε και ο Δομήνικος, προσαρμόζοντας τον μύθο στο σήμερα, συγκεκριμένα στο θέμα της συγκάλυψης της χρήσης ουσιών από του ίδιους τους τοξικομανείς, που «κρύβονται», αποφεύγοντας να έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματική τους κατάσταση.

Ο Δομήνικος Ιγνατιάδης μιλά για το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του «Village Potemkin», μια διαφορετική ματιά στην απεξάρτηση Facebook Twitter
Ξεκινώντας την «καριέρα μου» στα ναρκωτικά, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έχανα τα καλύτερα χρόνια από τη μοναδική μου ζωή.


Ο Δομήνικος γεννήθηκε στη Στουτγάρδη και αμέσως μετά ήρθε μαζί με την οικογένεια του στην Ελλάδα. «Ο πατέρας μου, Κωνσταντίνος, καταγόταν από Μικρασιάτες γονείς που ήρθαν στην Ελλάδα με την ανταλλαγή των προσφύγων. Στο πανεπιστήμιο ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε μια πανέμορφη Γερμανίδα, τη Γαβριέλα. Έκανε ένα σωρό δουλειές και πάντα δούλευε σκληρά για να μη λείπει τίποτα από την οικογένεια, που ήταν πολυπληθής. Ήταν ένα ριζοσπαστικό πνεύμα και ένας από τους προδρόμους της βιολογικής γεωργίας στην Ελλάδα. Η μητέρα μου βρισκόταν στον αντίποδα. Ήταν καλλιτεχνική φύση, λεπτεπίλεπτη και εύθραυστη σαν πορσελάνη. Βίωνε ένα πολιτισμικό σοκ στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας όπου ζούσε, χωρίς ποτέ να καταφέρει να προσαρμοστεί. Ακούγοντάς με τυχαία να τραγουδώ σε ηλικία 8 χρονών, θεώρησε ότι ήμουν προικισμένος και με έγραψε στη χορωδία και στη φιλαρμονική του δήμου μας. Παράλληλα, έκανα στίβο. Με προετοίμαζαν για την Ολυμπιάδα του 2004 και ανήκα στα περίφημα "ταλέντα", αφού ήμουν σπρίντερ των 100 μέτρων. Τίποτα, όμως, δεν προμήνυε τι θα μου συνέβαινε. Μικρός, ένιωθα πως ήμουν από άλλον πλανήτη. Μεγαλώνοντας, υιοθέτησα μια επιθετική συμπεριφορά και συχνά έμπλεκα σε καβγάδες και ξυλοδαρμούς για να αμυνθώ. Αισθανόμουν ότι με τη βία θα κέρδιζα τη συμπάθεια και την αποδοχή των άλλων. Παράλληλα, η βία στο σπίτι δεν μου επέτρεψε να εξελιχθώ και να καταλάβω τι είναι καλό και τι κακό. Την είχα συνηθίσει σε όλα τα επίπεδα. Στο σχολείο −από το δημοτικό, παρακαλώ−, οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές μου με θεωρούσαν ναζιστή. Το "κωλογερμανέ!", ως μομφή για τη γερμανική καταγωγή μου, ακόμα αντηχεί στ' αυτιά μου. Προστάτευα πάντα τους αδύναμους συμμαθητές μου από το bullying κι αργότερα, στο ναυτικό, προστάτευα κάποια παιδιά από τους όμορφους, δυνατούς και με βύσμα ναύτες, καθώς και ζώα από θανατηφόρα χτυπήματα που τους κατάφερναν τα παιδιά της γειτονιάς για να γελάνε μικροί και μεγάλοι. Σε αυτές τις αδύναμες υπάρξεις αναγνώριζα ένα κομμάτι του εαυτού μου και ενστικτωδώς ήθελα να τις προστατεύω» λέει.

Την πρώτη φορά που έκανα χρήση ηρωινής ένιωθα σαν να είμαι στη μήτρα της μητέρας μου. Ήμουν 21 χρονών τότε. Νόμιζα πως μου κάλυπτε τα πάντα, από την ανασφάλεια μέχρι τον συνεχόμενο θυμό που ένιωθα για όλους και για όλα, μα περισσότερο για τον εαυτό μου.


— Ήσουν 6 χρόνια χρήστης ηρωίνης. Ποιοι ήταν οι λόγοι που σε οδήγησαν στη δημιουργία του ντοκιμαντέρ;

Δεν έκανα μόνο ηρωίνη, αλλά και κοκαΐνη και αλκοόλ. Τα ονοματίζω σκόπιμα γιατί άθελά μας διαχωρίζουμε τις ουσίες σε νόμιμες και παράνομες, αποδεκτές και μη αποδεκτές. Κάνουμε κατηγοριοποιήσεις που έχουν επιβάλει το lifestyle και το κράτος. Έχω γνωρίσει άτομα εθισμένα στο χόρτο που ο πνευματικός τους θάνατος, λόγω της ανάγκης τους να βρουν και να «πιουν», είναι έκδηλος σε όλους τους τομείς της ζωής τους. Επομένως, ο αρχικός λόγος για τον οποίο έκανα το ντοκιμαντέρ ήταν για να γεμίσω το κενό που ένιωθα. Το ταξίδι προς την καθαρότητα είναι ένας άγνωστος δρόμος, που κρύβει πολλές εκπλήξεις. Όταν ξεκίνησα, δεν φανταζόμουν την εξέλιξή του και μέχρι πού θα έφτανε. Ο φακός για μένα είναι ό,τι ο καθρέφτης για έναν ηθοποιό που κάνει ασκήσεις μπροστά του. Ξαφνικά, στα 31, ανακάλυψα ότι μου αρέσω και μέσα από κάποιες ταινίες μικρού μήκους επιδόθηκα σε ασκήσεις για την ομορφιά, το πνεύμα και γενικά την αυτοπραγμάτωση. Μερικές φορές φοβάμαι μη μου στρίψει με αυτά που σκέφτομαι, αλλά, από τόσος δα μικρός, κάθε φορά που νιώθω επάνω μου τον φακό της κάμερας, αισθάνομαι λιγάκι όμορφος και αναγνωρίσιμος. Ήμουν εγώ και ταυτόχρονα ήμουν το ίδιο πρόσωπο που φοβόμουν τόσο. Επίσης, μέσω του κινηματογράφου γνώρισα ανθρώπους που έγιναν οι καλύτεροι συνεργάτες που θα μπορούσα να έχω, όπως η Ευγενία Παπαγεωργίου, ο Σταύρος Συμεωνίδης, ο Νίκος Θωμάς, ο Γιάννης Ξανθάκης και ο Ντίνος Τσελής. Επίσης, σημαντικό ήταν ότι άφησα τον έλεγχο από τα χέρια μου και εμπιστεύτηκα τη φυσική και λογική ροή της ζωής. Αφέθηκα στην επιθυμία μου και στο ακατέργαστο ταλέντο που νομίζω πως έχω. Εκείνη με οδήγησε στο να κάνω αυτό το ντοκιμαντέρ. Είναι η ίδια επιθυμία που είχα κάποτε για τα ναρκωτικά, η ίδια και για κάποιες γυναίκες που γνώρισα στη ζωή μου. Ήταν το μόνο σημάδι που είχα και με οδήγησε εκεί όπου ήθελα και είχα ανάγκη. Ένας ακόμα λόγος που έκανα το ντοκιμαντέρ ήταν για να μιλήσω για τα βαθύτερα αίτια του εθισμού και τον τρόπο που τον θεοποιούν. Τέλος, ήθελα να δημοσιοποιηθεί ο τρόπος με τον οποίο εκμεταλλεύεται τους χρήστες ουσιών το εκάστοτε σύστημα.

Ο Δομήνικος Ιγνατιάδης μιλά για το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του «Village Potemkin», μια διαφορετική ματιά στην απεξάρτηση Facebook Twitter
Η συναισθηματική προσέγγιση είναι το όπλο του ντοκιμαντέρ. Εφόσον ο θεατής προβάλλει τα δικά του συναισθήματα και τις δικές του αδυναμίες πάνω στις κακουχίες που χτυπούν την ανθρώπινη ψυχή, τότε ο λόγος ύπαρξης του ντοκιμαντέρ θα έχει δικαιωθεί.


— Τι αίσθηση θα ήθελες να δημιουργηθεί στον θεατή;

Η συναισθηματική προσέγγιση είναι το όπλο του ντοκιμαντέρ. Εφόσον ο θεατής προβάλλει τα δικά του συναισθήματα και τις δικές του αδυναμίες πάνω στις κακουχίες που χτυπούν την ανθρώπινη ψυχή, τότε ο λόγος ύπαρξης του ντοκιμαντέρ θα έχει δικαιωθεί. Θα είναι μεγάλη μου χαρά να τους δώσω αυτό το ερέθισμα. Προσωπικά, δεν φοβήθηκα μήπως θα εκτεθώ, διότι οι θεατές δεν με ξέρουν, ούτε τους ενδιαφέρει ποια ήταν η ζωή μου ή ποιος είμαι γενικότερα. Το ντοκιμαντέρ ήταν μια «εγχείρηση ασθενούς» μπροστά στο κοινό. Πιστεύω επίσης ότι αφορά πολύ κόσμο, καθώς όλοι έχουν βιώσει πόνο κι έχουν νιώσει απόρριψη. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα και όχι οι ουσίες ή το αλκοόλ − αυτά έπονται. Η ταινία απευθύνεται σε ανθρώπους που έχουν αυξημένη συναισθηματική νοημοσύνη. Εάν ένας θεατής ωφεληθεί από αυτό που θα δει, εγώ θα έχω εκπληρώσει τον σκοπό μου. Στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με προσέγγισαν κάποιοι που αισθάνθηκαν ότι το ντοκιμαντέρ τούς βοήθησε και χάρηκα πολύ.


— Οι άνθρωποι που συμμετέχουν ήταν φίλοι σου από την περίοδο που έκανες χρήση ναρκωτικών;

Όχι, δεν έχουν καμία σχέση. Είναι άνθρωποι που γνώρισα από τις ομάδες αυτοβοήθειας στις οποίες πηγαίνω μέχρι σήμερα. Τους άκουγα να μοιράζονται, καθαροί χρόνια πια, την καθημερινότητά τους, και τις περισσότερες φορές ταυτιζόμουν με τον τρόπο σκέψης και τα συναισθήματα που βίωναν. Πίστεψαν σ' εμένα και στο εγχείρημά μου βλέποντας ότι εδώ παίζει κάτι παραπάνω από μια ιδέα με πολλά αποθέματα αυτοπεποίθησης.


— Τι δυσκολίες συνάντησες για την πραγματοποίησή του;

Πολλά σημαντικά απρόοπτα που μου δημιούργησαν και πάλι το αίσθημα της ματαιοπονίας. Δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες, δεν έχει νόημα εξάλλου, αφού ο στόχος μου επετεύχθη. Θα πω μόνο ότι μπήκα στη διαδικασία να πατήσω γκάζι την τελευταία χρονιά. Η εξαιρετική δημιουργικότητα στο μοντάζ, που έκανα μαζί με την Ευγενία Παπαγεωργίου, η υπευθυνότητα, η επιμονή και η υπομονή ήρθαν, όταν είχα καταδυθεί σε έναν έρωτα. Το φοβερό είναι ότι δεν τον απολάμβανα, γιατί έμεινε ανεκπλήρωτος, όμως και πάλι αυτό δεν είχε καμία σημασία. Στην επικράτεια των κανονικών ανθρώπων φαινόμουν γραφικός και ατελέσφορος, χωρίς ελπίδα. Για πρώτη φορά άκουγα εμένα. Καθένας χρειάζεται κάποιον. Κι εάν δεν τον έχεις για κάποιον λόγο, αν το αίσθημα δεν ευοδωθεί, μπορείς να κατασκευάσεις τη συνέχεια μόνος σου, στο μυαλό σου, και να φτιάξεις το ιδανικό άτομο που θα σε κάνει να προχωρήσεις. Αυτό δεν είναι απάτη, ούτε παραμύθι. Απάτη και παραμύθι θα ήταν εάν είχες κάποιον δίπλα σου διεκπεραιωτικά.

Ο Δομήνικος Ιγνατιάδης μιλά για το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του «Village Potemkin», μια διαφορετική ματιά στην απεξάρτηση Facebook Twitter
Από τη στιγμή που κατάφερες να απεξαρτηθείς και να ζεις με αρχές, όπως η ειλικρίνεια, το ανοιχτό μυαλό και η προθυμία να ομορφαίνεις τη ζωή και όχι να την καταστρέφεις, τότε δεν υπάρχει καμία δικαιολογία και καμία ανάγκη να πάρει κάνεις ή να δώσεις εσύ ό,τι είναι δικό σου, τα σχέδια, τα όνειρα και την ελπίδα.


— Ποιο είναι το κενό που καλύπτει η χρήση της ηρωίνης;

Αυτό της έλλειψης ασφάλειας και ηρεμίας. Με ανακούφιζαν τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, ήταν σαν φάρμακο για μένα. Γενικά, τρεις φορές ένιωσα αυτήν τη ζεστασιά στη ζωή μου: στην αγκαλιά της μάνας μου, κάτω από την κουβέρτα όπου τρύπωνα όταν ήμουν παιδί και φυσικά με την ηρωίνη − τον πρώτο καιρό. Ειδικά την πρώτη φορά, ένιωθα σαν να είμαι στη μήτρα της μητέρας μου. Ήμουν 21 χρονών τότε. Νόμιζα πως μου κάλυπτε τα πάντα, από την ανασφάλεια μέχρι τον συνεχόμενο θυμό που ένιωθα για όλους και για όλα, μα περισσότερο για τον εαυτό μου.

— Ποια θεωρείς ότι είναι η πιο σημαντική μέρα της ζωής σου;

Δύσκολη ερώτηση. Θα είμαι ειλικρινής κι ελπίζω να μη φανώ υπερβολικός. Δεν μπορώ να διαλέξω μία, επίτρεψέ μου να αναφέρω περισσότερες: την ημέρα που έμεινα καθαρός απ' όλα, το 2006, αλλά και την ημέρα που πρωτοδοκίμασα ηρωίνη. Την ημέρα που γνώρισα κάποιους σημαντικούς ανθρώπους «πανανθρώπινους» (σήμερα νιώθω περήφανος που τους γνωρίζω). Την ημέρα που έκανα έρωτα για πρώτη φορά, όχι σεξ − το 1999 η πρώτη και το 2017 η δεύτερη.


— Υπάρχει κάτι που κέρδισες και κάτι που έχασες από την περίοδο της χρήσης ναρκωτικών;

Ξεκινώντας την «καριέρα μου» στα ναρκωτικά, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έχανα τα καλύτερα χρόνια από τη μοναδική μου ζωή. Τα ναρκωτικά και το αλκοόλ με έριξαν από το βάραθρο της αξιοπρέπειας, της πνευματικής, συναισθηματικής και διανοητικής εξέλιξης που μπορεί να έχει κάθε άνθρωπος, εάν το θέλει. Κέρδισα την εμπειρία και τη μετέπειτα αληθινή αλλαγή στη ζωή μου και την ελευθερία από τον ενεργό εθισμό.


— Το στίγμα της χρήσης φεύγει ποτέ από έναν άνθρωπο;

«Κάνεις δεν μπορεί να σε κάνει να νιώσεις κατώτερος, χωρίς τη συγκατάθεσή σου», έλεγε η Έλινορ Ρούζβελτ. Το στίγμα δεν θα συνεχίσει να υπάρχει άπαξ και το αποβάλλεις ο ίδιος. Από τη στιγμή που κατάφερες να απεξαρτηθείς και να ζεις με αρχές, όπως η ειλικρίνεια, το ανοιχτό μυαλό και η προθυμία να ομορφαίνεις τη ζωή και όχι να την καταστρέφεις, τότε δεν υπάρχει καμία δικαιολογία και καμία ανάγκη να πάρει κάνεις ή να δώσεις εσύ ό,τι είναι δικό σου, τα σχέδια, τα όνειρα και την ελπίδα. Οπότε, σε όλους αυτούς που μας στιγματίζουν με υποτιμητικά σχόλια, έχω να πω το εξής: «Ηρεμήστε, φίλοι μου, ο κόσμος είναι αρκετά μεγάλος, όλοι μπορούμε να πετύχουμε σε αυτόν».

 
Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Apartment 7A»: Η Ρόζμαρι δεν μένει (ακόμα) εδώ

Οθόνες / «Apartment 7A»: Η Ρόζμαρι δεν μένει (ακόμα) εδώ

Άλλο ένα prequel εμβληματικής ταινίας τρόμου, αυτήν τη φορά του πολυσήμαντου «Μωρού της Ρόζμαρι», με τις Τζούλια Γκάρνερ και Νταϊάν Γουίστ σε ερμηνευτική φόρμα, αλλά το αποτέλεσμα να κινείται σε ρηχά νερά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Will & Harper: Μαθήματα αποδοχής, συμπερίληψης και βαθιάς φιλίας

Daily / Will & Harper: Μαθήματα αποδοχής, συμπερίληψης και βαθιάς φιλίας

Όταν η παλιά του φιλική επαφή από το Saturday Night Live αποκάλυψε στον έκπληκτο Γουίλ Φέρελ ότι έχει ξεκινήσει διαδικασία φυλομετάβασης, ο διάσημος κωμικός είχε την ιδέα να κάνουν μαζί ένα ταξίδι στην αμερικανική ενδοχώρα και να καταγράψουν την εμπειρία τους σ’ αυτή την ταινία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ο σκληρός ρεαλισμός του Sam Fuller στο φαντασιακό ρεπερτόριο της Cindy Sherman

Pulp Fiction / Ο σκληρός ρεαλισμός του Sam Fuller στο φαντασιακό ρεπερτόριο της Cindy Sherman

Η διάσημη φωτογράφος ξεχωρίζει μία από τις πιο αγαπημένες της ταινίες, το The naked kiss του Σάμιουελ Φούλερ, ένα σκανδαλώδες, παραγνωρισμένο, αλλά πάντα μοντέρνο κοινωνικό νουάρ από το 1964.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα μου έμαθε η καθηγήτρια Μακγκόναγκαλ

Οθόνες / Όλα όσα μου έμαθε η καθηγήτρια Μακγκόναγκαλ

Η Μάγκι Σμιθ πέρασε στην αιωνιότητα, αφήνοντας πίσω της ένα έργο μνημειώδες και μια κληρονομιά αδιασάλευτη, τόσο θεατρικά όσο και κινηματογραφικά. Ως φόρο τιμής, επιλέγω τρεις αγαπημένες στιγμές από τον ρόλο που με σύστησε σε αυτή.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΑΤΣΗΣ
MAGGIE SMITH

Απώλειες / Μάγκι Σμιθ (1934-2024): Μια ηθοποιός καθηλωτική στη διακριτική της διαδρομή

Οι κυρίες τη θαύμασαν στο «Downton Abbey», τα παιδιά τη λάτρεψαν στον Χάρι Πότερ, το θέατρο και το σινεμά έχασαν τη βασίλισσα της ένρινης ειρωνείας και έναν εθνικό θησαυρό της Αγγλίας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΜΠΑΡΓΚΟ ΩΣ ΤΙΣ 21:00 Νύχτες Πρεμιέρας: 20 ταινίες που δεν πρέπει να χάσετε

Οθόνες / Νύχτες Πρεμιέρας 2024: Είκοσι ταινίες που δεν πρέπει να χάσετε

Ο νέος Αλμοδόβαρ, η ταινία τρόμου της χρονιάς, λιγότερο γνωστά αριστουργήματα του Κουροσάβα, κορυφαία βρετανικά φιλμ των '80s και πολλές ακόμα προτάσεις από το φετινό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Η ανάσταση της καταστροφικής «κωμωδίας» που γύρισε ο Τζέρι Λιούις για το Ολοκαύτωμα

Οθόνες / Η ανάσταση της καταστροφικής «κωμωδίας» που γύρισε ο Τζέρι Λιούις για το Ολοκαύτωμα

Στο Φεστιβάλ Βενετίας έκανε πρεμιέρα ένα ντοκιμαντέρ που αφηγείται την παράξενη ιστορία της ταινίας «Η μέρα που έκλαψε ο κλόουν», που ο διάσημος κωμικός ήθελε να θαφτεί για πάντα.
THE LIFO TEAM