ΑYTO ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ενδιαφέρον με το minari είναι το γεγονός ότι φυτρώνει πολύ πιο γερό τη δεύτερη φορά, αφού πεθάνει την πρώτη και επιστρέψει. Αυτό το στοιχείο υπάρχει και στην ταινία. Το θεωρώ ποιητικό αυτό το φυτό». Το υδρόφιλο λαχανικό/μυρωδικό μοιάζει με τον μαϊντανό, αλλά είναι πολύ πιο πιπεράτο στη γεύση και χρησιμοποιείται σε πολλές ασιατικές συνταγές και δανείζει το όνομά του στον τίτλο της ημι-αυτοβιογραφικής γλυκόπικρης μικρής οδύσσειας του σκηνοθέτη Λι Άιζακ Τσανγκ, ο οποίος εξηγεί τον συμβολισμό της υπόθεσης για μια ιστορία που δεν τόλμησε να δείξει στους γονείς του, παρά μόνο μετά το τελικό μοντάζ.
Ο κορεατικής καταγωγής δημιουργός είχε κάνει το ντεμπούτο του το 2007, με μια ταινία επικεντρωμένη στη γενοκτονία της Ρουάντα, που απέσπασε καλές κριτικές, ταξίδεψε σε πολλά φεστιβάλ και δεν έκοψε εισιτήρια, αν και του έδωσε ώθηση να συνεχίσει με άλλα δύο φιλμ, που ωστόσο κατέληξαν απευθείας σε DVD. Αποκαρδιωμένος, ήταν έτοιμος να τα παρατήσει και να στραφεί στην ακαδημαϊκή καριέρα, αποδεχόμενος μια θέση στο Πανεπιστήμιο της Γιούτα, όταν αποφάσισε να βάλει στο χαρτί τις παιδικές του μνήμες, μόνο αφού ανακάλυψε πως δεν γινόταν να διασκευάσει το συναφούς θεματικής My Antonia της Γουίλα Κάθερ, καθώς στην πνευματική της διαθήκη η συγγραφέας είχε διατυπώσει ρητά την αποστροφή της προς οποιαδήποτε κινηματογραφική μεταφορά των έργων της.
Ο Τσανγκ πετυχαίνει απόλυτα στο οικογενειακό του saga με την αυθεντική ευαισθησία που μπολιάζει στην προσωπική ιστορία αλλά και με την οπτική μελαγχολία που διατρέχει οικεία περισταστικά, μικρές, ανθρώπινες στιγμές και τη μάχη της καθημερινής επιβίωσης με τον χρόνο, τη φύση και τη μοίρα, χωρίς να χρειάζεται να υπογραμμίσει με ηρωικές παρεμβάσεις την αθόρυβη σκηνοθεσία του.
Στο Minari, μια οικογένεια Κορεατών μεταναστών εγκαταλείπει την Καλιφόρνια για το Άρκανσο. Ο Τζέικομπ και η Μόνικα εργάζονται σε τοπικό πτηνοτροφείο, αλλά το μεγάλο όνειρο του πάτερ-φαμίλια είναι να καλλιεργήσει το μεγάλο κτήμα τους και να πουλήσει τους σπόρους σε εμπόρους από το Ντάλας. Η σχέση του ζευγαριού τεντώνει, τα δυο τους παιδιά συχνά αποσύρονται στο δωμάτιό τους για να μην ακούν τους συνεχείς καβγάδες τους, ο μικρός τους γιος χρειάζεται θεραπεία για το πρόβλημα καρδιάς που έχει εκ γενετής και η γηραιά μητέρα της Μόνικα έρχεται από την Κορέα (φέρνοντας, ανάμεσα σε άλλα, και σπόρους minari). Η Για Τζουν Γιουν, αποκαλούμενη και Μέριλ Στριπ της Κορέας, φέρνει απρόσμενη ενέργεια στην ταινία, με το σωτήριο, αφιλτράριστο ταμπεραμέντο, τη λακωνική της ενσυναίσθηση και μια αίσθηση παιδιάστικης σκανδαλιάς, που αρχικά απωθεί τον μικρό της οικογένειας, κυρίως επειδή τον ξενίζει η έντονη «ασιατικότητά» της, αλλά γρήγορα κερδίζει τις εντυπώσεις με τις καίριες και αναπάντεχες κινήσεις της.
Ο Τσανγκ πετυχαίνει απόλυτα στο οικογενειακό του saga με την αυθεντική ευαισθησία που μπολιάζει στην προσωπική ιστορία αλλά και με την οπτική μελαγχολία που διατρέχει οικεία περισταστικά, μικρές, ανθρώπινες στιγμές και τη μάχη της καθημερινής επιβίωσης με τον χρόνο, τη φύση και τη μοίρα, χωρίς να χρειάζεται να υπογραμμίσει με ηρωικές παρεμβάσεις την αθόρυβη σκηνοθεσία του. Το Minari είναι σίγουρα η οικουμενική ταινία της σεζόν, ένα εγγενώς αμερικανικό στόρι με «υποτίτλους» (αυτό το εμπόδιο που ευχήθηκε πέρσι ο Μπονγκ Τζουν Χο να σταματήσει να δημιουργεί προβλήματα στην απόλαυση των σινεφίλ), πρωταγωνιστή τον Στίβεν Γιουν από το τηλεοπτικό «Walking Dead» και το φεστιβαλικό Burning και συνολικά 6 υποψηφιότητες στα Όσκαρ, ανάμεσα στις οποίες για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο και τη μουσική επένδυση του Εμίλ Μοσέρι.
Σύνοψη: Τετραμελής οικογένεια Αμερικανοκορεατών αναζητά ένα καλύτερο μέλλον, αφήνει πίσω την Καλιφόρνια και εγκαθίσταται σε μια απομακρυσμένη φάρμα στο Άρκανσο. Οι δυσκολίες είναι αρκετές, αλλά ο ερχομός της γιαγιάς στη φάρμα ίσως τους βοηθήσει να εγκλιματιστούν, αλλά και να βρουν τη θέση τους στον κόσμο.
σχόλια