Ανταπόκριση από τη Βενετία: Ένα αστέρι γεννιέται; Όχι ακριβώς

Ανταπόκριση από τη Βενετία: Ένα αστέρι γεννιέται; Όχι ακριβώς Facebook Twitter
0

Από τα τρία προηγούμενα A Star is Born, του 1937 με την Τζάνετ Γκέϊνορ, του 1954 με την Τζούντι Γκάρλαντ, στο ρόλο που όλοι πίστεψαν, μαζί και η ίδια, πως θα της χαρίσει το Όσκαρ, και εκείνου του υπερεπιτυχημένου από το 1976, με τη Μπάρμπαρα Στράϊζαντ και τον Κρις Κριστόφερσον, το φετινό, σε σκηνοθεσία Μπράντλεϊ Κούπερ, με τον ίδιο και τη Lady Gaga, μοιάζει με το τελευταίο.

Εντελώς! Τόσο πολύ, που ακόμη και η μουσική ακούγεται σαν παραλλαγή στο ίδιο θέμα, με παρόμοια υφή, ένα throwback στα 70ς, ευτυχώς χωρίς τη μάστιγα του autotune που ισοπεδώνει όλες τις χροιές και διέλυσε τα εύηκοα ώτα όσων είδαν το Greatest Showman, με τον Κούπερ να αναλαμβάνει τον ρόλο του Τζάκσον Μέϊν (από τον Τομ Κρουζ και τον Γουιλ Σμιθ, μέχρι τον Τζόνι Ντεπ και τον Λιονάρντο ντι Κάπριο, το μισό Χόλιγουντ είχε φλερτάρει με τον εμβληματικό χαρακτήρα), ως τραγουδιστής της country rock μιας άλλης εποχής, με τη βοήθεια του γιού του Γουίλι Νέλσον στη σύνθεση των τραγουδιών που ερμηνεύει, και την Gaga ως Άλι, μια σερβιτόρα, καλό κορίτσι της εργατικής τάξης, με μπαμπά που τη μεγάλωσε μόνος και φυσικά νοιάζεται πολύ, και κρυφό ταλέντο στο τραγούδι, που φαντάζει μακρινό όνειρο, λόγω της έλλειψης ευκαιριών, συγκυρίας, και όμορφης εμφάνισης.

 

Η Gaga δεν μπορεί, τουλάχιστον ακόμη, να καταπολεμήσει την αμηχανία της μπροστά στο φακό, όσο κι αν ο Κούπερ, με τη φυσικότητα μπροστά στην κάμερα και δίπλα της, και την φροντίδα και την οξυδέρκεια του πίσω από αυτήν, κάνει τα πάντα για να την προστατεύσει, και να την αναδείξει στις πολλές καπιτάλε σκηνές της.

 

Όπως και στην περίπτωση της Στράϊζαντ, η μουσική που συνθέτει ή εκτελεί η Άλι της Gaga, είναι generic, ένα κράμα δυναμικής μπαλάντας και ρυθμικής, απροσδιόριστης ποπ για “όλα τα κοινά”, κατάλληλης για να εντυπωσιάσει τους μεσήλικες κριτές ενός μουσικού talent show. Η διαφορά είναι πως οι δυο μουσικές (όχι η πρώτη των 30ς, που αφορούσε μόνο σταρ του σινεμά) εκδοχές της κλασσικής χολιγουντιανής ιστορίας ασανσέρ της φήμης και της επιτυχίας, ήταν όντως popular/ποπ με αντίκρυσμα: το κάντρι ροκ ιδίωμα του Κριστόφερσον ήταν τελείως τρέχον στα μέσα της δεκαετίας του 70, και η κομψή, υπερτονισμένη από τα θεϊκά φωνητικά, σμαλτζ της Στράίζαντ, χτυπούσε πρωτιές στους καταλόγους επιτυχιών της εποχής εκείνης, όπως ακριβώς και η αντίστοιχη της δεκαετίας του 50 με την άλλη απίστευτη φωνή, της Τζούντι Γκάρλαντ. Είναι πολύ απίθανο το soundtrack του A Star is Born του 2018 να απογειωθεί στο Billboard, αλλά το ζήτημα που ανακύπτει δεν βρίσκεται μόνο στην επιλογή της μουσικής.

 

Ο Κούπερ, στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, και μάλιστα, έχοντας αναλάβει ένα project που επί πολλά χρόνια ενδιέφερε τον Κλιντ Ίστγουντ (και ποιός ξέρει τι δυναμική θα είχε η Άλι της Μπιγιόνσε, ή της Εσπεράντζα Σπόλντινγκ), κάνει καλή δουλειά σε ένα στόρι που βαδίζει, και συχνά ρέει ευχάριστα, με έτοιμες οδηγίες από εγχειρίδιο, αλλά θέλει προσοχή στις ισορροπίες του, καθώς κινδυνεύει από στιγμή σε στιγμή να μετατραπεί από έντιμο μελόδραμα, σε cheesy δακρυγόνο.

 

Ο Αμερικανός ηθοποιός δεν προδίδει την κεντρική ιδέα του ταλαντούχου, με έρεισμα λαϊκού καλλιτέχνη με τα ψυχολογικά, που πίνει για να ανταπεξέλθει, κρύβει μια τρυφερή ψυχή πίσω από τη βιτρίνα του χαϊδεμένου rocker με τις υπερβολές και την αχρείαστη πολυτέλεια, και λαχταρά έναν ξαφνικό έρωτα, ώσπου τον βρίσκει στο πρόσωπο ενός κοριτσιού, που να μπορεί να τον καταλάβει (άρα να σκαμπάζει από μουσική κι ευαισθησία) και να είναι το αντίθετο της αναλώσιμης γκρούπι που δεν θέλει μέντορα αλλά επιβήτορα της μιας νύχτας.

 

Μιλώντας λοιπόν για πρόσωπο, ερχόμαστε στη Gaga, που εδώ και μια δεκαετία έχει κάνει τα πάντα για να τονίσει την έλλειψη του, με μπριζόλες, πολυελαίους, εξωφρενικά κοστούμια, εμφανίσεις που προκαλούν τον ίδιο τους τον εαυτό- γενικά, ένα παιχνίδι άποψης στην θέαση και την προβολή, που της χάρισε δημοσιότητα, πάντα μαζί με την μουσική που χάρισε στον κόσμο, ως πραγματική συνθέτης και τραγουδίστρια, κι όχι ένα απλό πυροτέχνημα.

 

Εδώ και λίγα χρόνια, αποφάσισε να μας δείχνει πώς φαίνεται, να ασχολείται με το σινεμά, να χάνει στο τσακ ένα Όσκαρ τραγουδιού, και να κάνει τα πρώτα της βήματα στην υποκριτική στο American Horror Story. Όπως, όμως, και το άσπονδο πρότυπό της, η Μαντόνα, δεν μπορεί, τουλάχιστον ακόμη, να καταπολεμήσει την αμηχανία της μπροστά στο φακό, όσο κι αν ο Κούπερ, με τη φυσικότητα μπροστά στην κάμερα και δίπλα της, και την φροντίδα και την οξυδέρκεια του πίσω από αυτήν, κάνει τα πάντα για να την προστατεύσει, και να την αναδείξει στις πολλές καπιτάλε σκηνές της.

 

Αντίθετα από τη Στράϊζαντ, η οποία είχε αφομοιώσει με αποδεδειγμένες, βραβευμένες προσπάθειες, την “ασχημοσύνη” της, ή, αν προτιμάτε, την κόντρα στα κλασσικά πρότυπα καλλονής, όψη της, μετατρέποντας τη σε σπαρταριστά σκετς μέσα στις ταινίες της, πολύ πριν γίνει η Έστερ Χόφμαν Χάουαρντ του δικού της A Star is Born, η Gaga μιλάει, ως Άλι, για τη μεγάλη της μύτη στην ταινία, αλλά μάλλον ακούγεται σαν ένα καλόκαρδο κορίτσι που ψαρεύει κομπλιμέντα.

 

Ανταπόκριση από τη Βενετία: Ένα αστέρι γεννιέται; Όχι ακριβώς Facebook Twitter

 

Αυτή η γνώμη θα μπορούσε να είναι αυθαίρετη, αλλά όταν μια νέα γυναίκα, όπως η Gaga, έχει ήδη πειράξει αισθητικά το πρόσωπο της, ακυρώνοντας πολλές εκφραστικές αποχρώσεις, απολύτως απαραίτητες για αυτόν τον ρόλο, οι αντιδράσεις της αμβλύνονται αποκαρδιωτικά, ειδικά μπροστά στο δράμα του άνδρα που αγαπά και ο οποίος καλείται να καταρρέει συνεχώς, πείθοντας ωστόσο στις συναισθηματικές αυξομοιώσεις.

 

Η Άλι της ταινίας είναι ουσιαστικά η Gaga λίγο άβαφη, και στη συνέχεια, προσαρμοσμένη στην περσόνα της, συν πλην. Ο συγκεκριμένος ρόλο είναι σχηματικός, ένα αρχέτυπο που έχουμε δει πολλές φορές (και στο The Artist, παρεμπιπτόντως), αλλά έχει ανάγκη από πάθος ανάγλυφο, κι όχι από μια έτοιμη σταρ, που δε μπορεί να αλλάξει, γιατί, απλά, δε γίνεται να τσαλακωθεί.

 

Η καλύτερη στιγμή της Gaga, αλλά και του έργου, είναι ίσως η αρχική μεγάλη σεκάνς, όπου ο μεθυσμένος Τζάκσον μπαίνει σε ένα, οποιοδήποτε, μπαρ, για να πιεί, και ανακαλύπτει πως αυτό είναι καμπαρέ για drag show. Χωρίς να γνωρίζει αν είναι άνδρας ή γυναίκα, βλέπει την παράσταση της Άλι, που έχει την τύχη να γίνει δεκτή από την κοινότητα των drag performers και την αφήνουν να ερμηνεύσει με βαρύ μακιγιάζ το La Vie en Rose, και τον συνεπαίρνει η φλόγα της. Το πρώτο ημίωρο βγάζει τρυφερότητα και αλήθεια, όση βέβαια μπορεί να εκλύσει ένα ρομάντσο με συγκεκριμένη συνταγή.

 

Από εκεί και πέρα, το “έργο” είναι γνωστό, ο Κούπερ βασανίζεται με χάρη και διακριτικότητα, και η Gaga βρίσκει τον “ανθρώπινο” στόχο μερικές φορές, αλλά τις περισσότερες, άθελά της μας προσκαλεί στην προσωπική, μεταβατική της φάση, από pop idol, σε movie siren, χωρίς πειστικά ενδιάμεσα στάδια.

 

Οθόνες
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Daily / Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Ένα κρίσιμο και «μανιοκαταθλιπτικό» 24ωρο στη ζωή ενός εκπαιδευτικού σε ένα σχολείο για προβληματικούς εφήβους αποτελεί τον καμβά για το υπερκινητικό δράμα του Netflix με πρωταγωνιστή τον Κίλιαν Μέρφι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Οθόνες / Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Όταν αποφάσισε να γίνει κινηματογραφιστής, του είπαν ότι θα πεινάσει, αλλά με έναν πολύ δημιουργικό τρόπο. Έκανε τις πρώτες του ταινίες κυριολεκτικά με χώμα και νερό, αλλά πλέον τρέχει παράλληλα οκτώ πρότζεκτ. Κάνει σινεμά συνομιλώντας με το σινεμά του Γιάνναρη, του Δαμιανού, του Παπατάκη. Ο Νεριτάν Ζιντζιρία αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Οθόνες / When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Η Ελλάδα κάνει τα πρώτα της σοβαρά βήματα για να σταθεί ισότιμα στο ευρωπαϊκό γήπεδο του γυναικείου ποδοσφαίρου - Το νέο ντοκιμαντέρ του ΠΣΑΠΠ, “When Nobody’s Watching”, ρίχνει φως στις ζωές των αθλητριών που παλεύουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Ακόμα μια κινηματογραφική μεταφορά του Δράκουλα, ένα κινέζικο animation που είναι η πέμπτη εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών αλλά και η επανακυκλοφορία του «Avatar: The Way of Water» - Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
THE LIFO TEAM
«Good Boy»: Ναι, ο σκύλος σας βλέπει φαντάσματα» ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Οθόνες / «Good Boy»: Ναι, ο σκύλος σας βλέπει φαντάσματα

Η πολυσυζητημένη ταινία τρόμου του Μπεν Λέονμπεργκ δίνει σάρκα και οστά σε έναν από τους μεγαλύτερους φόβους των ιδιοκτητών σκύλου και αντλεί τη συγκίνησή της από τον αρραγή δεσμό ανθρώπου και ζώου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Χρόνια Πολλά Πέδρο! 20 χρόνια τώρα βλέπουμε τις ταινίες σου.

Οθόνες / Χρόνια Πολλά Πέδρο! 20 χρόνια τώρα βλέπουμε τις ταινίες σου.

Ο Πέδρο Αλμοδοβάρ που έχει σήμερα γενέθλια παραμένει διαχρονικά ένας από τους αγαπημένους μας σκηνοθέτες. Μαζέψαμε σε ένα αφιέρωμα ό, τι έχουμε γράψει για τις ταινίες του αλλά και κάποια ενδιαφέροντα θέματα για το έργο του που αξίζει να τα διαβάσετε!
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη γύρισε μια πανκ αλληγορία για όσα βιώνουμε σήμερα

Οθόνες / Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη γύρισε μια πανκ αλληγορία για όσα βιώνουμε σήμερα

Η περιπετειώδης δημιουργία του «Harvest», της εντυπωσιακής πρώτης αγγλόφωνης ταινίας της ταλαντούχας σκηνοθέτιδας, ζωντανεύει την ονειρική και σκληρή ατμόσφαιρα ενός μεσαιωνικού σκωτσέζικου χωριού καθώς αυτό εξαφανίζεται από τον χάρτη.  
M. HULOT
CHECK 10 τηλεοπτικές σειρές που θα δούμε μέχρι το τέλος του έτους

Οθόνες / 10 σειρές που θα δούμε μέχρι το τέλος του έτους

Από τη νέα σεζόν του «Slow Horses» στο μεγάλο φινάλε του «Stranger Things» κι από ένα φιλόδοξο πορτρέτο του Σκορσέζε στο νέο στοίχημα του δημιουργού του «Breaking Bad», διαλέγουμε δέκα σειρές που αναμένεται να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
6 αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ για τη ζωή και τον κόσμο που ζούμε τώρα

Οθόνες / 6 αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ για τη ζωή και τον κόσμο που ζούμε τώρα

Το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλορίζου πρόβαλε φέτος ταινίες πολιτικά φορτισμένες που οραματίζονται ένα μέλλον χωρίς σύνορα. Έξι από αυτές έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση χάρη στην αισθητική και την προβληματική τους.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ